Vroeg op en de puzzel kan beginnen. Er moet heel wat bruikbaar de vuilbak in maar het kan niet anders. Dan naar de Canadream terminus voor de retour. We parkeren in de voorziene laan voor alle campers die vandaag geretourneerd worden, dat zijn er zo’n 30! Een wriemelende mierenhoop. We leggen onze personal items uit de camper, 2 overladen trekkingzakken, 2 uitpuilende dagrugzakken en nog 3 volle shoppingzakken en doen nog een laatste check. Dan is het wachten op de inspectie en het verdict. Dat gaat heel wat vlotter dan gevreesd, we slagen met grote onderscheiding, geen enkele opmerking. Ik vermoed dat de bluts gecamoufleerd is door de kilo’s insecten die erop kleven.

We schuifelen met ons alles tot aan het kantoor, dat gaat in 1 keer, al lopen we er niet comfortabel bij… Hier wordt nog wat papierwerk afgehandeld, we krijgen onze waarborg volledig terug. Niet gedacht, een meevaller. Als ik m’n portefeuille wil nemen valt mijn frank dat die nog steeds in het supergeheime onzichtbare bergvak van de camper zit. Die was daar geparkeerd voor de volle maand, alle noodzakelijk papieren hadden we gebundeld in Ruth’s portefeuille. Verdorie, ik moet dringend terug die camper in. Moeilijker dan gedacht want die is al naar de werkplaats van de salesafdeling gereden. Allé, 33 sorry’s, 7 medewerkers, wat getelefoneer, en twee ritjes verder ben ik terug in het bezit van mijn Belgische documenten. Kalf dat ik ben. 4 Maand lang op 150 % alertheid gereisd voor alles wat met geld en papieren te maken had. In Canada is dat niet meer nodig en wordt een mens onbedachtzaam. Maar bon, beter dat ik er nu hier achter kom dan aan de incheckbalie in de luchthaven.

Een shuttlebus brengt ons tot aan Travelodge, een betaalbaar hotel nabij de luchthaven en nabij de Skytrain die ons tot in het centrum brengt. Ongelofelijk hoeveel ruimte zo’n hotelkamer biedt. En een echte eigen badkamer. Leuk vinden we dat.

We decoderen de routes, uren en tarieven van de Skytrain die eigenlijk voornamelijk een metro is en vertrekken downtown. Om 18h30 hebben we een plaats gereserveerd voor de dinner harbour cruise en dat op een echte raderboot. Ook dit overtreft onze verwachtingen, ik had gedacht twee bussen Aziaten op mijn schoot geparkeerd te krijgen, maar da’s niet waar. We krijgen een eigen tafeltje gedekt voor twee. Super, zelfs de live music is erg entertainend. Het orkest bestaat uit een zanger die zichzelf begeleidt op gitaar en een collega op een djembé verzorgt voorzichtig het slagwerk.

We varen helemaal rond downtown Vancouver tot we niet meer verder kunnen en dan zelfde weg terug. Het buffet is rijkelijk en smakelijk, een aanrader. Tegen 21h30 zijn we terug waar we aangemeerd waren. En we slenteren terug naar de Skytrain. We willen nog even stoppen voor een terraske want het is nog aangenaam buiten, maar dat slaagt hier tegen. Alle zaken zijn volop bezig het cliënteel buiten te werken. Het sluitingsuur nadert blijkbaar. Terug naar onze Lodge dan maar.

De grote bullebak-camera gaat even wat minder mee op stap, de smartphones nemen over.

15-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Garage sale. Daar zijn we gisteren al mee begonnen, al onze kampeer- en reisgidsen geven we aan Hollandse newbees. We laten een volledige bbq-set startklaar achter alsook de olielamp. We zijn immers niet helemaal zeker of dat mee mag in de handbagage.

We ondernemen al een eerste poging om alles terug in een rugzak te wringen. We willen wat basismateriaal voor camper II meenemen in plaats van dat hier weg te gooien en terug te moeten kopen in Toronto. Dit gaat nooit lukken.

Dan begint de grote terugtocht naar Vancouver, 400km. De rit, de baan en bijhorende uitzichten blijven van Canadese topkwaliteit. De dorpjes die we passeren zijn blijven hangen in de tijd, zo uit een western gepikt. Alleen begrijp ik de snelheidsbegrenzingen nog steeds niet. Die zijn vast alleen van toepassing op de toeristas. Ik rijd bijna altijd zo’n 10km boven het opgelegde maximum en dan nog word ik ingehaald door alles wat op een motorweg wordt toegelaten. Op kop de mega-trucs.

Zo’n 25 km voor Vancouver checken we in op de meest ongezellige camping uit mensenheugenis. Niet eens een picknicktafel, net nu we die uitstekend konden gebruiken voor de grote inpak. De mensen rondom ons staan hier allemaal vast, of beter gezegd, wonen hier. Onze buurvrouw laat trots haar 2 konijnen zien die in de smoorhete camperbus verblijven. Ocharme die beestjes.

We proberen op te eten wat we nog kunnen.

Ik kleef alle dingen die van de camper zijn afgevallen terug aan elkaar met superglue, als dat nu allemaal 24h wil blijven hangen. Hier en daar nog wat vijzen terug aandraaien. Ruth werkt niet echt mee en rukt nog snel de handgreep van de besteklade. De vijzen zijn te kort, dat krijg ik niet meer gered. De bluts vooraan begin ik ook niet aan. Geen flauw idee trouwens hoe die daar gekomen is. Ik heb het niet opgemerkt bij de rondgang bij het ophalen wat vreemd is, en de volgende dag merk ik een knal van een bluts. Zeker wetende niets geraakt te hebben. Vreemd. De enige verklaring is dat iemand de camper geramd heeft tijdens ons eerste supermarktbezoek. Wat vreemd blijft want ik had het gevaarte met opzet wat verder geparkeerd op een verlaten gedeelte van de parking. Soit we zien wel, worst case scenario gaat onze waarborg eraan.

14-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

…ligt niet veel verder.

Wij slapen te lang uit en we moeten ons haasten om voor 11h van de camping af te geraken. Da’s de schuld van de douche die zich 5 etages lager bevond op deze terrascamping. Terug vuil, dat waren we tegen dat we opnieuw boven waren, ja.

We zijn een beetje ongerust of we wel een overnachtingsplaats gaan vinden. Gek hé, we hebben ons huis immers bij. Nog voor de middag proberen we in te checken bij Oxbow RV park, onze eerste keus. De uitbaters van deze kleine camping zijn zo joviaal dat ze niet anders konden dan een camping te beginnen. ’t Is trouwens verbazend hoeveel Canadezen België al bezocht hebben, …of ze jokken. Bon, nu dat we al zeker zijn van onze plek kunnen we de rest van de dag indelen. We besluiten vandaag geen wineries meer te doen, ’t Is hier wel dé streek maar we hebben het wat gehad. We gaan naar het strand en van daaruit de stad, in 7km verder. Goed plan. We vertrekken vol goede bedoelingen maar hoe verder we van de camping verwijderd geraken hoe meer de donkere wolken zich samenpakken boven de omringende bergen. Als dat hier sebbens losbarst staan we er niet goed op. Plan B, we gaan terug naar de camping en rijden met de RV downtown.  Als we nu eerst eens tot Naramata rijden, een schattig dorpje 20km verder langs de flank van het meer. Ok, kunnen we ineens stoppen bij de Red Rooster, weet je nog, het zusterhuis van Sandhill, waar we een gratis tasting voor op zak hebben. We willen immers niet onbeleefd zijn door hun gastvrijheid af te wijzen, maar eerst stoppen we bij

HILLSIDE

voor een snelle lunch. Die zaak zit vol. Er is nog wel plaats aan de proeverij. Stuk voor stuk prima wijnen. Aan de rosé kunnen we niet weerstaan, die gaat mee.

RED ROOSTER

Al hun wijnen zijn net zoals bij Sandhill van een bijzondere kwaliteit al vallen ze niet binnen het standaard verwachtingspatroon. De Gewürztraminer met slechts subtiele hints van exotisch fruit. Een Shiraz die lichtvoetig is en een Pinot Noir die in de verste verte geen buur van Bourgogne kan zijn. Opmerkelijk is dat veel wijnhuizen een Chardonnay aanbieden die niet op hout heeft gelegen wat hem omdoopt tot een Chablis.

En nu terug naar onze camping

Maar eerst de winery tegenover de Red Rooster binnen springen. Hun logo is een vintage VW hippiecamperbuske, laat ik daar nu nog steeds een zwak voor hebben. Power to the flower, peace Bro.

RUBY BLUES

De zaak wordt uitgebaat door Zwitsers die lak hadden aan de iets te strakke regelgeving van hun land. Deze babyboomers hebben 15 jaar geleden alles achtergelaten en hier een boomgaard gekocht, de appelbomen gesloopt en ranken gezet. En fier dat ze zijn. Deze tasting moet je betalen met een ‘smile’. Dat doen we. De Zwitserse dame vertelt haar hele smakelijke verhaal alsof het voor het eerst is. Of wij ook in de wine business zitten? Absoluut! Al is onze bijdrage gebald tot het ondersteunen en sponseren van de business.

Nu maken we van ons hart een steen, we gaan ze echt niet alle 23 doen op deze baan, en terug naar de  stad.

Op de camping begint iedereen toe te komen .Al snel is duidelijk dat ze elkaar allemaal kennen, familie waarschijnlijk. Benieuwd of we straks gaan uitgenodigd worden om mee te gaan squaredansen met the Amish.

Zalm op vel op de bbq aan de kant van een meertje dat een speeltuin is voor eendenkuikens. Ik ken niks van eenden maar sommige kloeken hebben wel 14 kuikens achter zich. Zelfs voor een eend lijkt me dat te veel. Broed dat eens uit…? Ge krijgt toch onmogelijk 14 eiers onder éénd…

Voor de rest is de vijver afgeladen vol met witte waterlelies, ik kan haast niet wachten tot de  volle maan daar op gaat schijnen…

music: African Beat / Bert Kaempfert. Opzoeken en spelen. Jeugdsentiment waar je vrolijk van wordt.

‘k Zal ’t gemakkelijk maken: https://youtu.be/vGmR2dJSDvo

we wijken af.

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We merkten het direct op de camping. Hier zitten geen beren meer. Niks ingewikkelde vuilbakken meer, terug de standaard container.

We rekken ons verblijf tot het uiterste uitcheckuur, echt geen zin om om 10u al wijn te beginnen proeven. Dan nog naar de supermarkt en tegen 13u zijn we aan de eerste winerie van de dag:

Quail’s Gate

Zij hebben een heel lekkere Foch en Merlot. We kunnen daar ook lunchen, het is echter minstens 20 minuten wachten op een tafel en daar hebben we geen zin in. Hop naar de volgende.

Mission Hill

We eten op hun terras en kunnen daar al een glas van hun Pinot Noir en Shiraz proeven. Dat komt hier helemaal goed, heerlijke wijntjes. Het eten is ook degelijk. Bij de tasting proeven we ook nog een excellente rosé. Het is er druk. Maar volgens het personeel is dit nog niks, binnen een paar weken staan ze 4 rijen dik aan te schuiven voor de proeverij. Lijkt me iets te cosy.

Hierna checken we eerst in op de camping… vrijdag, jullie kennen het verhaal al. Er hangt een groot bord, plaats 8 is enkel nog vrij en voor 1 nacht. Perfect voor ons, pech voor de auto achter ons. Eens we betaald hebben en de plaats effectief van ons is, gaan we nog terug even op pad voor 1 extra winerie. Nu, geen paniek, de proeverijen hier zijn niet zoals bij den Druiwekorrel, per winerie heb je max het equivalent van 1 glas binnen. Al goe.

Sumac Ridge

Weer een Londenaar achter de toog, weer een leuke conversatie. Hier is het de merlot die er uitsteekt.

Onderweg terug naar de camping passeren we nog Crush Pad. Vreemde naam. Toch even gaan kijken. Zij maken al hun wijn in betonnen recipienten ipv inox. Apart om te zien en apart van smaak. Hun rosé is uitzonderlijk en gaat mee de camper in.

En dan verleidt Evolve ons nog. Ligt helemaal verscholen beneden aan het meer. We stappen binnen, er is niemand. Ze zijn net 4 weken open. Alles is nog blinkend nieuw. Zaak net overgenomen. Maar opnieuw, zeer goede wijnen, voornamelijk wit maar heel degelijk. De Gewürztraminer verdwijnt ook in de camper. Ok, en nu stoppen we met kopen.

Marc, bedankt voor je tips, Mission Hill is voorlopig onze favoriet. Wij kondigen ons telkens aan met ‘onze vriend en wijnkenner uit België zei dat we dit echt niet mochten missen’. Dat is per definitie de beste openingszin die je kan maken. Ze zijn dan helemaal in de wolken, bekend tot in dat kleine landje??? En jullie komen speciaal helemaal tot hier om ons te bezoeken? Wauw, onze winerie heeft wereldfaam J. Probeer daarna maar eens iets mis te doen.

Ondertussen hebben we 7 excellente wijnen in de camper en minder dagen. A happy problem.

12-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden tot aan Ferry 2, een kabelferry, meer geluk dan gisteren, we komen aan en kunnen meteen mee. Deze is evengoed gratis en duurt welgeteld 10 minuten. Praktisch zijn die mannen hier wel. Iets na de middag zijn we op onze eerste bestemmingen in dé wijnvallei van (West-) Canada en helemaal klaar voor een proeverij.

Sandhill Winerie

Tip van Marc, eens testen. Gelegen in het midden van de stad Kelowna, wat raar overkomt. Hey, hier verdelen ze ook de Copper Moon, een supermarkt wijnmerk dat we al meermaals goedgekeurd hadden. We laten ons informeren over de verschillende wijngronden, verspreid over de hele Okanagan Valley en sommige tot bijna 40 jaar oud, wat naar Europese normen niet zooo indrukwekkend is. Marc had gelijk, de wijnen zijn bijna allemaal bijzonder. We laten ons verleiden en nemen de lekkerste twee mee. Onze host was een geweldig sympathieke tip, leuke babbel. Bij het verlaten krijgen we nog een voucher toegestopt voor een gratis tasting in hun zusterwijnhuis Red Rooster. Hopelijk geen familie van de fastfoodketen.

Tantalus

Bekend om de Riesling, die proeven we als eerste. De gastvrouw vertelt op haar beurt over haar trip naar Europa. Zij heeft die nauwelijks overleefd. Ze was klem geraakt tussen de deuren van de metro in Parijs en daarbij verpulverde haar rugzak. Alle passagiers hebben tot bloedens toe de deuren moeten openrukken om haar uit deze benarde positie te bevrijden. Wauw! Hoe lang zit die hier al te proeven? De Riesling is buitengewoon goed, de rest is vrij vlak.

We checken nu eerst in op onze te dure stedelijke campground, veel keus hebben we hier niet. We kozen deze campground omdat hier vlakbij nog twee wineries zijn die we willen proeven.

Cedar Creek

Stanaard concept 3 CAD voor 4 proefjes naar keuze. En de keuze is groot, bubbels, wit, rosé, rood. Hier maken ze veel. Ik begin in ’t wit met druivenrassen die ik ken. Jep, die kennen ook iets van wijn maken. Onze host, een uitgeweken Londenaar, heeft ook al wat gereisd en binnen de kortste keren overlopen we de hoogtepunten van onze reizen. Ook hij heeft de Galapagos bezocht. Al heeft hij die trip met 4 Israeli’s moeten uitzingen. De anekdotes zijn fantastisch maar te lang om hier te gaan uitschrijven. We lachen een beet af in Cedar Creek. Na de tasting krijgen we nog een extra toegeschoven. Een drankje dat het midden houdt tussen Port en Cognac in. Echt lekker. Minder krachtig dan Cognac en minder zoet dan Port, nice. We besluiten dat we hier geen flessen gaan meenemen. Zijn koopwaar is weliswaar uitstekend maar we gaan binnen een paar dagen de lucht en dat wordt problematisch met grote voorraden. Als we willen afrekenen voor de tasting, fluistert hij ons toe dat deze op zijn kosten is terwijl hij nauwlettend zijn bazin in de verte in het oog houdt. Thanks mate! 

Summerhill

De laatste voor vandaag. De meest bezochte winerie van de streek. Dat merken we aan de bussen Aziaten die hier gelost worden. Het decor en het gebouw is mooi gedaan. Mocht dat nu ook van de wijn gezegd kunnen worden. Bwa niet slecht, maar zeker geen ontdekking. Teveel blends naar onze goesting, het resultaat is een allemansvriend maar tegelijk een rommeltje.

Op de camping duiken we nog even in het zwembad en de hottub en koken dan een potje met een uitstekende fles van Sandhill.

11-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanochtend was moeder uil weer op post, met 2 dochters. De Great Horned Owl. Had al niet veel vriendjes in de boom en zeker niet op de grond. De immer overaanwezige ground squirrels waren opvallend bescheiden deze ochtend. Mooi om hen van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

In vogelvlucht is Okanagan niet zover, maar we geraken de bergen niet uit dus je moet rond elke berg rondslingeren. Op de banen is een maximumsnelheid van 80 km/h toegelaten, maar dat raad ik je niet aan, zelfs niet met een luxe voiture, laat staan onze camperbus. Niet zo erg, we hebben tijd. We passeren de Frank Slide, Canada’s deadliest rockslide. De nabij gelegen Turtle Mountain stortte in 1903 in en bedolf daarmee een groot deel van het dorpje Frank. 70 Doden tot gevolg. De instorting zou te wijten zijn aan de koolmijnontginningen in de berg, hoewel dat nooit officieel werd bevestigd. Langs beide kanten van de weg ziet het er inderdaad uit alsof er recent een gigantische lawine is gepasseerd. We vermoeden dat de oorspronkelijke huizen er nog steeds onder liggen.

Onze eerste echte stop is Canbrook, voor lunch, winkelen maar vooral voor het Canadian Museum of Rail Travel. De hoofdreden waarom deze stad zoveel bezoekers trekt volgens de reisgids. Nuja, Canada heeft wel iets met treinen gehad in’t verleden. Het is door de grote treinverbinding in dwangarbeid te laten aanleggen dat de ondoordringbare Rockies ontsloten werden voor het grotere publiek. Bijna alle steden kan je hier traceren tot aan hun kraambed, zijnde de railstation. Erg benieuwd naar dit museum dus. Vast een erfstuk van technologische machtsvertoon. Als we binnenlopen worden we enthousiast opgewacht door een jobstudent die zijn rijmpje afratelt. Alles in dit museum is gratis alleen de bezoeken door de gerestaureerde wagons zijn begeleid in een tourvorm te bezoeken. Niet echt veel tijd voor de extra tourtjes, we zullen al eens beginnen met het overige alles te bekijken. Dat lijkt beperkt, het kan krachtig worden samengevat tot een kelderruimte waar enkele treinfreaks op rust zich uitleven door schaalmodellen de kamer rond te sturen in een korte loop. Ongetwijfeld zal het wel een knap geheel vormen als hier de laatste hand aan gelegd wordt, al gaan deze knapen dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Bon, ‘t was in ieder geval geen weggesmeten geld, troosten we onszelf bij het buitengaan.

De Scenic Highway langs de Amerikaanse grens is de standaard route verder naar Vancouver. Maar die zou niet zo scenic zijn als de naam doet vermoeden. Dan nemen we die niet. We kiezen voor een alternatieve noordelijkere route door het binnenland en daardoor moeten we enkele gigantische meren over. Via een ferry verbinding. Niet zomaar een ferry verbinding, maar world’s longest free ferry ride (ja ze houden hier van superlatieven, wisten jullie dat al?). Die gaat 35 minuten duren, kost niks en vaart elk 1,5h. Deze alternatieve route was een goede keuze. De banen zijn wondermooi en zo goed als verlaten. Het blijft continu de weg afspeuren om tijdig alle wildlife te ontwijken. Een paar keer gaan we flink in de remmen. Who killed Bambi? Ik wil het niet op mijn geweten hebben. Zo’n 10 km voor de ferry komen we tegenliggers tegen. Slecht teken, dat wil zeggen dat de ferry zo’n 10 minuten geleden gelost is, want deze baan eindigt in de ferry terminal. Klopt, als we toekomen zien we de ferry net afvaren. 1,5h Wachten. Blijkbaar vaart deze al op Pacific Time terwijl deze oever technisch gezien nog op Mountain Standard Time zou ingeclocked  moeten zitten.

We zijn nog steeds niet gehaast en het blijft hier toch oneindig lang licht, so what.

1,5 h Later de ferry op en op het dek genieten van de zakkende zon in de omgeving. Veel banen vind je hier niet. Eens aan de overkant nog 100km. Daar hebben we nog een slordige 2h voor nodig en dan komen we aan onze Three Island Resort. Niemand aan de receptie, we volgen de instructies op het bord en gebruiken de telefoon om de verantwoordelijke te pagen. Twee minuten later komt er een golfkarretje aangezoemd met een oudere opgetutte dame die uit Benidorm Bastards is geplukt, veel te veel pit voor haar leeftijd. De sympathieke woordenstroom is eindeloos, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze al meerdere toerist onder haar golfcar geramd heeft zonder de flow te onderbreken. Ik heb moeite mijn glimlach te beperken tot wat sympathiek kan bevonden worden.

De camping is een pareltje. We twijfelen of we hier geen extra nacht gaan blijven. Tellen onze nachten opnieuw uit. Nee, we gaan morgen maar door, anders dreigen we verderop in tijdsnood te komen.

Geen foto’s meer van wondermooie baantjes, je hebt ondertussen wellicht een idee van de omgeving.

10-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag weer schitterend weer, de wind gedraagt zich terug normaal. ’t Is lazy day, blog van een paar dagen typen, korte wandeling tot aan het Prince of Wales hotel boven op de heuvel, nog een big scoop en de route voor de komende dagen bekijken. Het is weeral bbq-weer en dat doen we opnieuw. Ik ga er begot in slagen een bbq op te grillen op 5 weken tijd. Sinds Peru zijn we verslingerd aan verse guacamole, nu is de kwaliteit van avocado’s hier vergelijkbaar met die je in België kan kopen. De guacamole is toch uitstekend, al heb ik daarvoor drie dagen op de avocado zitten broeden.

Na vandaag is het definitief gedaan met de Rockies. Hoewel we het zo lang mogelijk uitstellen, moeten we toch ooit aan die 1200km terug naar Vancouver beginnen. En de tijd begint te korten. 14 Juni ’s avonds moeten we in de buurt zijn. We zullen nog een nacht of 2 in de Okanagan Valley verblijven, bekend om zijn wijnhuizen. 

09-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een stralende zon jaagt ons de camper uit. Als ik de deur opendoe, vliegt die bijna uit haar hengsels. Wat een wind! De schaarse tentjes die nog op de camping staan, gaan allemaal plat. Het is een raar gevoel, alsof je in een droogkast rondloopt. 32° en windstoten tot 70 km/u. Het kan nog erger, in de winter voornamelijk. Dan passeert er al eens een Chinook. Die winden kunnen orkaansnelheden aannemen en ervoor zorgen dat de temperatuur binnen een paar uur met 30° tot 40° stijgt. Record is van -48° tot +9° binnen de 24u. Aha, komt hier maar eens uitleggen dat het in België altijd slecht weer is.

Het is te warm om in de camper te ontbijten en buiten gaat ons spek vliegen, dus we rijden eerst naar meer beschutte oorden. We draaien de Akamina Parkway op voor de eerste scenic drive van de dag. Deze vallei ligt anders georiënteerd. Aan de eerste picknick tafel stoppen we. Dit is een echt berenhol aan de uitwerpselen te zien. We bakken spek met alle vensters open om hen te lokken en eten dat vervolgens tergend traag op aan de picknicktafel, de camera in de aanslag, spiedend naar het struikgewas. Maar het moet slecht spek geweest zijn, want er verscheen geen beer.

De route eindigt aan Cameron Lake. Met de nieuwe verrekijker in aanslag speuren we de heuvels af op zoek naar wildlife. Er staat zelfs een grote verrekijker in vaste opstelling. Als we terugrijden, botsen we op een overstekende witte zwarte beer... Geen zebrabeer natuurlijk maar eerder een pigmentgehandicapte zwarte beer. Het dier trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en blijft rustig rondhangen in het midden van de baan. Uiteindelijk huppelt hij de bosjes in.

Na deze vallei draaien we af op de Red Rock Canyon Parkway. Deze weg is een stuk smaller en in slechtere staat. Het is onmogelijk om alle putten te ontwijken. Onze huisraad klingelt van hier naar ginder, als dat maar goedkomt. We rijden eerst door een landschap van weilanden dat eruit ziet als een slecht onderhouden golfcourt. Vlak daarachter rijzen de bergtoppen hoog op. De weg eindigt, niet helemaal tegen onze verwachtingen in, aan de Red Rock Canyon. Verbazingwekkend, de stenen zijn effectief rood, dat is een apart gezicht. Er is een korte informatieve loop die we volgen, da’s voldoende, te warm voor uitdagende tochten.

Laatste locatie van de dag, de Bison Paddock. Daar zouden we bizons kunnen spotten. Da’s weer eens iets anders denken we. En het blijkt niet eens zo moeilijk. De paddock is omheind en de beesten kunnen niet weg. In de wei is een geasfalteerde weg gelegd voor de auto’s en die passeert toevallig net de plek waar de kudde zich bevindt. Echt safari dus. Hoewel, andere dieren zitten er niet, behalve een dapper eendje in een plas water. Af en toe toch vreemde jongens, die Canadezen.

We doen in het dorp nog inkopen voor het avondeten en zijn nu toch eens benieuwd waar iedereen die gigantische ijsjes vandaan haalt. Dat hebben we snel door, de file staat voor het Big Scoop ijssalon. Die heeft zijn naam niet gestolen. 1 Bol bestellen en je krijgt een equivalent van 2,5 bij ons. Het ijs is wel van uitstekende kwaliteit. Gisteren vielen we al naast het happy hour in de Thirsty Bear Saloon, boel gesloten. Vandaag weer gene waar, nog altijd gesloten.

Op de camping doen we nog een babbel met onze Hollandse buren. Blijkt dat zij niet van het bestaan van de jaarpas voor de parken afweten. Ze betalen braaf elke dag 19 CAD om hier te mogen zijn. Dat loopt snel op. We leggen hen het systeem uit. Even later verschijnen ze zo trots als een pauw met hun jaarpas in de hand. En ze hebben het toegangsgeld dat ze tot hiertoe betaald hadden, zelfs teruggekregen. Goeie daad weeral verricht.

08-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ik ben jarig en vandaag mag ik volledig kiezen wat we doen. Dat wordt een stevige tocht naar Bertha Lake. We vertrekken al vroeg want het wordt een zomerse dag. We zijn nog geen 5 stappen het bos in en daar gaan we weer. Een tegenligger waarschuwt voor de aanwezigheid van een beer op het pad. We weten wat ons te doen staat, véél lawaai maken. Na 6 maanden is het echter niet altijd eenvoudig om nog een origineel gespreksonderwerp te vinden. Mike begint vol enthousiasme alle mogelijke configuraties van dé NE555 IC uit de doeken te doen. Nooit gedacht dat ik zo lang geboeid kon blijven door astabiele en monostabiele multivibrators. Plots hoor ik gebonk achter mij. Terwijl ik me omdraai zie ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts vlak naast mij  Ik schrik mezelf een ongeluk, gil het uit en bezorg Mike een hartaanval. Die grijpt vliegensvlug naar zijn wapenstok, klaar om uit te halen. “Excuse me” zegt de beer van een man met loopschoenen aan. Wat een idee om de mensen zo te besluipen in berenland. Het schol geen haar of die jogger had de eerstvolgende periode problemen gehad met vast voedsel.

Ons eerste rustpunt, 150 meter hoger aan de Bertha Falls. Het opspattende water is een welkome verfrissing, de temperatuur stijgt snel. En wij ook vanop dit punt. Nog 2,5 km te gaan, dat lijkt een makkie, maar er zitten nog wel 350 hoogtemeters in verstopt. Eens boven zien we vanop een uitkijkpunt Bertha Lake liggen, midden in een mooie, ruige Cirque met nog veel sneeuw. We dalen terug een beetje tot aan de oever. Als we aan de rondwandeling rond het meer beginnen, stuiten we al gauw op een grote sneeuwmassa. Daar geraken we niet over, geen idee van de diepte of de ondergrond. We proberen een stuk in de andere richting maar daar is het hetzelfde liedje. Geen nood, we mogen ook nog het hele eind terug naar beneden, zal wel voldoende zijn voor vandaag.

Als we terug aan de camping komen, is die ondertussen bijna verlaten. Alle weekendtoeristen terug naar huis. Wat een rust. Later slenteren we naar het centrum van Waterton. Ik ben nog steeds jarig en mag met Mike zijn credit card gaan shoppen. Dat heeft hij goed gezien, er is welgeteld 1 winkel die iets anders verkoopt dan souvenirs. Daar kies ik een verrekijker, die hebben we al dikwijls gemist. Beter laat dan nooit… We willen in een Italiaan gaan eten die door meerdere reisgidsen geprezen wordt, maar vinden hem niet. Nochtans kan hij niet verstopt zijn, er is maar 1 straat met horeca in het dorp-van-5-straten. Blijkt dat de zaak gestopt is. Da’s pech, de rest lijken allemaal hamburgerzaken en grillrestaurants te zijn. Uiteindelijk vinden we een restaurant met mooi terras achteraan, met zicht op de rivier en de bergen. Het is vandaag blijkbaar de laatste dag van de lokale Week van de Smaak en er is een suggestie-menu beschikbaar. Dat ziet er niet alleen goed uit, het is bovendien echt lekker.

Als we later op de camping nog even buiten zitten, doet de wind zotte toeren. Als hij van over het meer komt, is hij ijskoud. Draait hij een kwartslag naar de bergen toe, wordt hij vreemd warm. Het is een raar gevoel, die constant wisselende temperatuur van de luchtstroom.

07-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Al vroeg zetten we het tweede gedeelte van de rit naar Waterton in, verder langs de Cowboy Trail. We passeren ranch na ranch. Het is fantastisch weer. Als de iPod dan ook nog Cotton Eye Joe uitspuwt, is het plaatje helemaal compleet. We zingen luidkeels mee. Het glooiende landschap van gisteren wordt verdergezet. Het doet ons denken aan de Argentijnse pampa’s in Patagonië, maar dan met meer gras, veel meer gras. Tegen de horizon aan, 100km verder, verschijnen de besneeuwde toppen van de Rockies opnieuw. Ze rijzen plots uit het niets op, zonder aanloop, hup, een berg. Ogen te weinig om het allemaal te kunnen bevatten, ik denk dat Mike meer rondkijkt dan op de baan te letten. ’t Verkeer is hier natuurlijk niet zoals op de Antwerpse Ring.

Het is duidelijk dat we van de main tourist route zijn afgeweken. Op onze camping gisteren waren we de enige rental camper en ook op deze baan zien we er geen. Nochtans is dit ook toeristisch gebied. Duidelijk meer bezocht door locals. Als we aan de Park Gate van Waterton aankomen, staan er gemakkelijk 15 auto’s aan te schuiven om inkom te betalen. Wij swipen onze jaarpas aan de scanner en kunnen door zonder aanschuiven. Het plan was om eerst de was te gaan insteken in de wasserette en dan naar de Visitor Center te gaan voor camping-advies. Diegene vlak aan het dorp krijgt dubieuze commentaar. Zoals ‘heeft meer weg van kamperen op een muziekfestival’. Maar eens we het dorpje Waterton effectief binnenrijden, veranderen we van gedachte. Wat een drukte hier. Misschien toch maar gokken op die camping vlakbij?
Hoewel het nog maar half 12 is, blijken we ongeveer de laatste vrije plaats te bemachtigen. Parks Canada hanteert een vreemd systeem voor hun staatscampings. Een groot deel van de plaatsen zijn online reserveerbaar en die zijn niet beschikbaar voor first come first serve. Online reserveren moet je wel minstens 3 dagen op voorhand doen. Voor ons biedt dat te weinig flexibiliteit, maar je loopt dus het risico dat de schaarse vrij beschikbare plaatsen vroeg uitverkocht zijn. Tijdens juli en augustus raden ze aan om om 11u aan de ingang te gaan aanschuiven. Als er iemand uitcheckt, kan je dan zijn plek innemen. Gekkenwerk.

Maar dus, blij dat we onze planning gewijzigd hebben. En wij vinden de camping dik ok, genoeg plaats tussen de plekken, en die ligging… aan de oevers van het Upper Waterton Lake, omringd door steile bergwanden, op wandelafstand van het dorp en toch rustig. Niks muziekfestivalcamping aan. Die mannen zijn duidelijk nog niet naar Rock Zottegem geweest.

Tot er een nest Indiërs op onze schoot wordt gedropt. Tja, als ge gewend zijt in een schoendoos te slapen en met 27 in een studio te wonen dan heb je een ander idee over personal space. Het is mij voorlopig nog een raadsel hoe ze alle 19 in twee iglotentjes gaan passen. Even later wordt er een mat uitgerold en volgt een discussie over de windrichtingen. Het vervolg kunnen jullie wel raden.

06-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Dit is een tip van een Canadees die we in Peru tegenkwamen. Dit natuurpark zou minstens even mooi zijn als de grote namen maar minder volk, rustiger, relax. Goed, rijden we naar daar, 380 km naar het zuiden. Even opzoeken welke wegen al berijdbaar zijn. Spijtig, één wondermooie weg, Highway 40, gaat pas 15 juni open, zot hé? Voor alle zekerheid bellen we nog even naar het Information Center, zij bevestigen. Voor alle zekerheid rijden we de baan toch even op, daar hangt een grote waarschuwing dat de weg afgesloten is. Ok, nu zijn we zeker. We laten de Rockies achter ons en komen in oneindige grasvlaktes, eerst plat, dan begint het terug te glooien. Dit trekt verdacht hard Wales of Schotland maar dan met minder dorpen en meer niets. Veel groener dan de Rockies, hoewel we nog steeds op 1300m hoogte zitten. Als we in een afgelegen Provincial Park stoppen voor te lunchen merken we dat ze ook een primitieve campground hebben. Man, ligt die hier mooi. Waterton zal voor morgen zijn, hier blijven we, ’t is trouwens veel te mooi weer vandaag. Deze camping heeft buiten een eenvoudige toilet en de obligate picknicktafel geen voorzieningen. We checken zelf in door het geld in een speciale enveloppe in een daarvoor bedoelde brievenbus te droppen en zoeken het mooiste plekje uit. We zetten ons in de zon en genieten van een boek, de stilte en een prachtig uitzicht. Geen GSM-ontvangst, niets.

Nice.

05-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we het douchegebouw verlaten loopt er een coyote over de campground, opgejaagd door een raaf. De raaf maakt een hels kabaal. Vreemd spektakel. Als we alle wildlife op foto willen, moeten we dus met de camera gaan douchen, dat is duidelijk.

Momenteel is het nog mooi weer maar als we onze online weersvoorspeller mogen geloven is het vanaf deze middag terug regen. En deze is al zo accuraat gebleken dat je er je uurwerk op kan juist zetten. We negeren de voorspellingen en vertrekken toch, naar een dichtbijmeer (Lake Minnewanka) waar je kan hiken naast de canyon die het meer van ijswater voorziet. De langere wandelwegen zijn zoals gewoonlijk afgesloten wegens te veel wildlife. Grizzlie-mama’s komen hier graag met hun kleintjes rondhangen. Je mag enkel door als je met meer dan 4 personen bent en bearspray bijhebt. Anders riskeer je een maximum boete van 25.000 CAD. Vinden we een beetje duur voor een wandeling.

Het is dus maar een korte wandeling en we vertrekken onbeschermd zonder onze vertrouwde BAM uitrusting. (BerenAfschrikMiddelen). Het bos waardoor het pad leidt wordt erg dicht en we beseffen dat we hier nooit op tijd een beer gaan kunnen spotten. Dan moet hij ons maar spotten door extra lawaai te maken. Wat roep je zoal naar een beer in spe? We zingen elk stoer berenlied dat we kennen. Ik ben niet zeker of hij ons wel kan horen met de lawaaierige bergrivier naast ons. Het pad is geen lus, na een uurtje keren we om. Het regent nog steeds niet.

Daarna bezoeken we de Cave and Basin Historic Site in Banff. Dit is de locatie waar de oorspronkelijke grot met warmwaterbronnen werd ontdekt. Nu omgebouwd tot een museum. Tot niet zo lang geleden kon je hier zwemmen. Het toeval wil dat ze in de wateren een huisjesslak ontdekt hebben die alleen hier voorkomt. En met hier bedoelen ze dan ook echt hier, enkel aan deze warmwaterbronnen. Het diertje heeft zich er aan aangepast. Enkele biologen hebben zich erin vastgebeten en sindsdien is het water in de grot terug helemaal exclusief voor de zeldzame slak. Slaapt ge al?

Het regent nog steeds niet en we bezoeken nog een fantastische tuin met watervallen. Als hij af is dan toch. Met man, macht en zware machinerie zijn ze de tuin nog aan het aanleggen. Niet erg, ondertussen regent het wel, back to basecamp, de wapiti’s ontwijkend.

04-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ook deze ochtend is er geen beterschap in het weer te bespeuren. Gaan wandelen heeft weinig zin, we worden er kletsnat van en we zien toch niets van de omgeving. Mike speelt wat met zijn nieuwe Lego en ik blader door de brochures op zoek naar een mogelijke regenactiviteit. Er zijn hot springs in Banff, we zullen die dan maar eens gaan testen.

03-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan vallen de eerste druppels al. Het ziet er een miezerige dag uit. We laten aan een tankstation voor alle zekerheid ook onze propaantank helemaal vullen. Zo komen we ruimschoots toe tot het einde van deze trip en moeten we niet meer spaarzaam zijn met de verwarming in de leefruimte.

We nemen een alternatieve route naar Banff. In plaats van Highway 1 gaan we via de Bow Valley Parkway, rustiger en mooier. Spijtig van het weer want de omliggende bergen krijgen we nauwelijks te zien. Maar rustig is het wel. Er is nauwelijks verkeer en op ons dooie gemak tuffen we tegen 30 km/u naar Banff. Soms scheidt de dubbele baan in 2 enkele, en dan lijkt het alsof we helemaal alleen door een sprookjesbos rijden. Met de camera in de aanslag spieden we de bossen af. Plots staan er 2 mountain deer (iets ree-achtig) aan de kant van de weg. Die schieten we. Op een volgende stopplaats zien we een arend op een tak zitten, en later nog zo’n ree-ding. We doen uiteindelijk 2,5u over de 60 km naar Banff en ondanks het grijze en vochtige weer was het een hele avontuurlijke rit. Meer een safari eigenlijk.

Onze nieuwe camping heeft meer weg van een straat volgeparkeerd met RV’s, niet zo scenic dus. Bon, we trekken onze regenjassen aan en wandelen naar Banff. We kuieren door de winkelstraten en neuzen wat rond in de Visitor Center. De lokale shuttlebus brengt ons ’s avonds terug naar de camping. Het regent nog steeds. Toch eten we buiten naast de firepit.

02-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het gaat vandaag een schitterende dag worden. Ideaal om met de gondola naar boven te gaan, van het uitzicht te genieten en de benen wat te strekken. Plan was om pas tegen de middag te vertrekken, dan zou het hier helemaal open weer worden. Als echter om 9u de eerste wolken al rond de bergtoppen verschijnen, gaan we maar onmiddellijk op pad. Het weer is soms nogal wispelturig in de Rockies.

De gondola is de beste manier om veel wildlife te zien, wordt ons beloofd. Met de camera in de aanslag stappen we in een open zetellift en beginnen we aan de 14 minuten durende sightseeing tour. Buiten de zoveelste enthousiaste eekhoorn zien we niets, de hellingen liggen nog vol sneeuw en dus zitten de beren allemaal in het dal. Hm, heel wat meer kans om er één tegen het lijf te lopen op onze camping dus. We zijn bijna boven als de lift wordt stilgelegd. Een dame met rolstoel moet uitstappen. Lijkt me toch niet de meest aangepaste attractie om te doen in die toestand. Maar zoals steeds is alles erop voorzien. Er staat zelfs een auto op haar te wachten om haar naar de bistro te brengen.

De wolken hangen gelukkig nog niet te laag en vanop het uitzichtspunt hebben we een mooi overzicht over de besneeuwde toppen rondom ons, en in de verte zien we Lake Louise blinken. Van benen strekken komt ook deze keer niets in huis, alle paden zijn afgezet met beregoede schrikdraad, geen doorkomen aan. We mogen net tot aan het infocenter en het restaurant wandelen. We voelen ons een beetje gekooid met deze beperkte bewegingsvrijheid. Maar, het restaurant heeft een mooi terras en genietend van het aangename lentezonnetje en het magnifieke uitzicht eten we daar een tas soep. Als we met de gondola terug naar beneden gaan, zien we hoe een windhoos het stof op de parking metershoog de lucht in slingert.

De rest van de namiddag brengen we relaxed door met een boek op de camping, daar maken we soms te weinig tijd voor.

We zullen morgen nog eens een stukje verder rijden. Als de weergoden hun belofte houden gaat het 3 dagen regenen. Ze snakken er hier naar, blijkbaar is het al lang veel te droog en hebben ze nu al veel last van bosbranden.

Als de zon er overdag wel doorkomt, halen we zo’n 21°. ’s Nachts zitten we eerder tegen het vriespunt. Het is perfect normaal dat er hier nog tot half juni sneeuw ligt. Dat komt niet zozeer door de hoogte, we zitten momenteel op zo’n 1500m, maar wel door de afstand tot aan de oceaan. Dit is geen gematigd zeeklimaat meer. Beetje vergelijkbaar met Zwitserland maar dan wat noordelijker.

01-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In vol ornaat wandelen we tot aan het dorp via de bospaadjes, alle grizzly waarschuwingen negerend. We hebben immers een overactieve berenbel, een gevaarlijke wandelstok en een fonkelnieuwe bus bugspray 30% Deet in de aanslag. Geen beer te zien natuurlijk. We laten ons informeren naar welke wegen en paden al sneeuwvrij zijn. Lake Louise is perfect bereikbaar en Moraine Lake ook, ok let ‘s go. “Is berenspray hier echt noodzakelijk als je gaat hiken?” Vragen we langs onze neus weg alvorens de infobalie te verlaten. “Nee niet echt” stelt ze ons gerust, “Al heb ik zelf altijd berenspray op zak en hoop ik die nooit te moeten gebruiken”….??? Zo helpt ge dus niet.  

Beide meren zijn in de onmiddellijke omgeving van het dorp, leuk, gisteren genoeg gereden. Terug via het verlaten berenpad naar de campsite, ons huis oppikken en weg. Lake Louise als eerste. Die parking staat eivol, parking 2 ook en parking 3 heeft nog enkele plekjes. Dit hebben we nog niet meegemaakt. Wat een volk, weekendtoerisme? De plek is weer buitengewoon idyllisch, al slaat het aanpalende hotel veel dood. Van de toeristenstroom wordt een beetje geprofiteerd, voor een half uurtje bootje varen leg je 55 CAD neer, voor die prijs mag je dan wel zelf peddelen. Het zaakje draait anders goed, er staan lange rijen aan te schuiven om een kano te huren. Ik trek foto’s van ieder stel dat het lief komt vragen. Zo ook van een koppel op leeftijd, 48jaar gelukkig getrouwd beweren deze Schotten, ze hebben hun hart verloren in Blankenberge, vreemd hoe zo’n conversaties tot stand komen. We lopen de massa uit en wandelen tot aan het einde van het meer. Daar hangen de watervallen er nog maar bevroren bij. We zien hoe het smeltwater van de sneeuw samen met het melkachtige gletsjerwater samen het meer instromen. Een beproefd recept voor diepblauwe meren. En dan terug de gekte in. Telkens opnieuw zijn we blij dat we hier nu al zijn, vóór het hoogseizoen.

RV in, op naar meer meer. Moraine Lake. De rit tot daar is belonend, al weet je best exact hoe breed je camper is. Op het parkinggedeelte waar ik wil staan mag je niet parkeren met een camper. Gezien de wagens hier standaard buiten formaat zijn vind ik dat het verbod niet van toepassing is op onze bescheiden beddenbak op wielen. We passen perfect helemaal in een ‘gewone’ parkeerplek. No probs. Dit meer is ruiger, de flanken steiler en hoger, continu hoor je gedonder dat verraadt dat er sneeuwmassa’s verschuiven. Klein toertje langs de oever en door het bos. We zijn best met 4 raadt een bord ons aan. Wij tellen voor twee, toch ten opzicht van kleine sappige Chinezekes.

Eerst de voeten nog een ijsbad geven en dan terug naar onze campsite, als we ons haasten kunnen we nog even van het zonnetje genieten alvorens de temperatuur duikelt. ’s Morgens komen we net boven het vriespunt uit. Al chance dat we hier niet met een tentje staan. ’t Is al fris in onze beddenbak. Over tenten gesproken. Onze campsite heeft een apart gedeelte enkel voor tenten en soft-sided camping cars. Dat gedeelte is volledig omheind met een electric fence tegen de beren, en gaat pas open tegen half juni als deze knuffelbare viervoeters opnieuw hoger in de bergen vertoeven. Romantisch kamperen lijkt me dat.

Morgen gaan wij de hoogte in.

31-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een absolute must do, die Icefields Parkway. Zo lieten we ons toch al verschillende keren vertellen door locals. Niet dat je veel andere opties hebt om van Jasper naar Banff te rijden, maar de route zou super scenic zijn, de Rockies op hun best en je moet er je tijd voor nemen. De naam op zich is al veelbelovend natuurlijk. We willen vroeg op pad om de drukte te vermijden. Dat wil zeggen met het huis naar de douche en dan ineens de baan op. De wolken hangen nog laag maar er lijkt beterschap op komst. Eerste halte, Athabasca Falls. En die is al meteen raak. In plaats van enkel kikkerperspectief heb je hier, wat had je gedacht, ook een vogelperspectief. De wandelweg is zo aangelegd dat je tot op een meter van het begin van de waterval kan komen. Hier wil je met je kajak echt niet per ongeluk terechtkomen. Dankzij de massa’s meltwater is de waterval in topconditie, wat een kracht.

We rijden verder, stoppen nog bij een paar uitzichtpunten, tot we uiteindelijk bij de Columbian Icefield aankomen. Hier kan je met gigantische ice-explorer machines tot op de Athabasca gletsjer. Ja, dat willen we wel doen. We kunnen direct mee, eerst met de bus, dan overstappen in de gletsjervoertuigen en weg zijn we. Onder begeleiding van de professionele commentaar van de Australische chauffeur, die we nauwelijks verstaan. Opmerkelijk: het kleine dennenboompje dat onze standaard kerstboom niet overtreft is hier 700 jaar oud. Het seizoen is langs de hele korte kant voor de bomen. In de winter koelt het af tot onder de -50°, en ja we bedoelen Celcius. Durft nu nog eens te klagen over ons Belgisch gematigde zeeklimaat. We wijken af. Wandelen op een gletsjer hadden we al gedaan, erop rijden nog niet. De rit verloopt rustig, er is een duidelijk pad gemaakt. Boven op de gletsjer mogen we dan even wat rondlopen. Samen met zo’n 100 Chinezen (of uit de ruime omgeving). Dat is nog het meest amusante van heel de uitstap. Toekijken hoe zij hun foto’s nemen. Er worden dansjes met sjaaltjes uitgevoerd, hoge hakken ontbreken ook niet op de gletsjer. En dat alles vergezeld van een gigantisch gegil in het Chinees. Dat we er niet aan gedacht hebben om een aparte fotoreportage te wijden aan Chinezen op toeristische trekpleisters doorheen de wereld, mét geluid. We waren binnen.

Na de gletsjeruitstap schieten we voor geen meter meer op. Elk volgend uitzichtpunt lijkt mooier als het vorige, hoe verder we stijgen, hoe meer sneeuw, hoe ruiger de bergen. We passeren Peyto Lake. We twijfelen, gaan we nog eens stoppen voor een idyllisch bergmeertje? Jaaa. Bummer, de parking ligt niet aan het uitzichtpunt maar een kleine wandeling hogerop. Tja, we staan hier nu toch al, en avant marche! Als we het uitzichtpunt naderen valt onze mond open. Onder ons een meer, blauwer dan blauw, fluoblauw. Dit hebben we nog nooit gezien. Heeft er hier iemand een paar tankwagens wc-eend in gedumpt? Het lijkt wel zo. De waarheid is anders, alles heeft te maken met fijn gefilterd rockdust en de kortere lichtfrequentie van de kleur blauw. Ik bespaar je de verdere details. We nemen enkele foto’s die we onbewerkt op de blog plaatsen. Net als we hier willen vertrekken wordt er een bus Aziaten gelost. Wacht, dit moeten we gezien hebben, we plaatsen ons op een bankje waar we een perfect zicht hebben op de toekomende Koreanen die op hun beurt voor het eerst het meer volledig kunnen overschouwen. WOOOHAAA roept de eerste dame met een tonaal accent dat alleen Aziaten beheersen. Als de rest bovenkomt wordt deze strijdkreet door elk individu herhaald, terwijl, alsof het hen aangeboren is, simultaan de Ipad bovengetoverd wordt. Hilarisch vinden wij dat. Alsof de ganse bus spontaan tot orgasme komt. Een stel Hollanders krijgt in het snuitje dat wij de Aziaten zitten te ‘observeren’ en zien er ook de lol van in. We vinden meteen een consensus: “Wat zouden de uitkijkpunten hier saai zijn zonder deze gele medemens.”

Ok, nu verder tot aan Lake Louise,… mis, we passeren weer een meer, Bow Lake, maar dit is speciaal, het oppervlak is helemaal bedekt met ijs, sneeuw eigenlijk die meegevoerd werd en nog niet de kans kreeg te smelten. Aparte foto’s in de weerspiegeling van dit meer. Ik heb op de gletsjer en aan Peyto Lake goed opgelet en wring mezelf in een Asian pose waarmee ik me oeverloos belachelijk maak aan de kant van dit meer.

Ok, nu verder tot aan Lake Louise, dat is meer dan een meer, een dorp en een overnachtingsplaats voor de volgende drie nachten. Hier hebben ze ook schattige griezelies op de camping, hoe leuk is dat. We bbq-en, geen griezelies gezien, dan zullen ze wel op uitstap zijn.

Hoog tijd dat de dagen minder boeiend worden, het past gewoon niet meer in een enkel blogbericht.

30-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan zien we dat er nieuwe waarschuwingsborden in de toiletten zijn opgehangen. Er zijn nu meerdere grizzlies die actief op de campground komen jagen achter de Elk kalveren. We worden aangeraden om ons enkel in groep te verplaatsen, veel lawaai te maken, kinderen aan de leiband te houden, honden een hand te geven en berenspray te gebruiken. Ik heb Axe op, zal ook wel voldoen zeker? In ieder geval, de ochtendhike tot aan de douches blijft berespannend, hihi. Als we Grizzly tegenkomen moeten we dat melden aan de campadministration. We komen er geen tegen, Ruth heeft het zowaar al gehad met al die berenactiviteit. Het gerucht gaat dat de Park Rangers gisteren nog alle moeite hebben gehad om een beer te verjagen uit het station van Jasper.

De overtrokken en regenachtige dag die voor gisteren was bestemd, hebben we vandaag aan ons pan. Het is koud en donker. Ideale dag om de boel wat aan kant te krijgen. We zijn niet de enigen met dat idee. Als we de wasserette van Jasper binnenlopen, zit daar hetzelfde koppel Duitsers weer. We vullen de voorraden terug aan, doen grote kuis in de camper, hoewel, zo’n klein huis heeft weinig kuis, handig, verzamelen wat informatie over de volgende bestemmingen, boeken de vlucht naar Toronto (waren we al bijna vergeten) etc etc. Rustige dag. En dan nog een laatste frisse avond in Jasper aan ons kampvuur… tijd om wat zuidelijker te gaan, richting Columbian Icefield bijvoorbeeld.

29-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben een missie. We willen de Eland, die hier vertoeft onder de schuilnaam Moose, en de Kariboe, de patroonheilige van deze blog, spotten. De meeste kans om deze dieren te vinden is langs de Maligne road. Een 40 km lange weg die eindigt aan Maligne lake. Voor je daar toekomt steek je eerst de Maligne river over en passeer je de Maligne Canyon. Hier stoppen we om de Maligne Canyon trail te hiken. Je kan de Canadezen niet verwijten dat ze niet consequent zijn in hun nomenclatuur. Dit is een pad langs een canyon of een gorge. Maar niet het soort waar je in kan afdalen. Op sommige punten is de canyon maar een eekhoornsprong breed. Maar ’t is niet de breedte die hier indrukwekkend is, wel de diepte. Ruim 50 meter lager kolkt een rivier zich door de berg. Vreemd. In de winter, als er geen smeltwater is, vriest de rivier dicht. De laatste stukken ijs op het water zijn daar nog getuige van. Dat moet volgens mij ook een spectaculair zicht zijn. Er zijn verschillende bruggetjes over de canyon waardoor je het geheel prima kan aanschouwen. Voor de rest is de canyon omheind met een stevige borstwering met afrastering zodat je geen speelse familieleden of nieuwsgierige huisdieren kwijtspeelt. Onderweg lopen we het Duitse koppel van gisteren terug tegen het lijf. Iedereen doet hier zowat dezelfde uitstapjes, dat is duidelijk.

We bekijken alles en dan terug naar ons rijdend huis om onze missie te vervolgen. We speuren de bossen af op zoek naar de grazers, niets, ondanks alle waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Halverwege stoppen we aan een uitkijkpunt dat Medicine Lake overschouwt om onze lunch te bereiden. Dat hadden ze dan ook maar beter Mini Maligne Lake benoemd, soit. Het meer en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond staan garant voor veel wauw-gevoel. De mensen aan de oever van het meer beginnen plots opgewonden hun camera’s boven te halen en te richten op de bosjes rechts van ons. Even speuren en dan zien we het ook. Een klein schattig zwart beertje klimt de boom uit. Hola, mama beer en nog een andere uk komen nu ook het bos uit. Goed om weten, in een boom ben je dus ook niet veilig voor deze beesten. We dalen af naar de rest van de groep en blijven op zo’n 50 meter afstand, wat ons voldoende lijkt. Moeder beer kuiert onverstoorbaar verder. Ondertussen stoppen er nog toeristen, sommige hebben niets in de gaten en stappen nietsvermoedend op het berentrio af. Als we hen waarschuwen niet verder te gaan pakt een huismoeder ongeveer de schrik van haar leven. Ze had de beren totaal niet gezien en begreep al die heisa niet. Die komt de eerste week haar camper niet meer uit. We nemen ook wat foto’s en dan verder, want we zijn nog steeds op missie. We besluiten wijselijk op een volgende stopplaats te lunchen, lijkt ons niet het beste idee om voor de neus van 3 beren burgers te beginnen bakken.

Tegen 15h bereiken we het eindpunt, Maligne Lake. Door al die berenheisa net te laat om in te schepen op de laatste boottocht op het meer. Maar daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Echter geen Moose gevonden, zelfs geen pootafdruk van een kariboe. Hier ziet het gras maar bleekjes, de sneeuw is hier en daar nog niet helemaal gesmolten. We doen een korte  wandellus tot aan Moose lake, what’s in a name? Niks Moose, noch Kariboe. Waar zitten die beestjes toch? We doen nog een wandellus, de Mary Schäffer loop, easy stroll and no elevation volgens de wandelkaart. Als het pad dan toch begint te stijgen besluiten we dat we misgelopen zijn. We keren een heel stuk terug en beginnen opnieuw aandachtig hetzelfde pad te volgen. Niks van, we waren wel juist, de ’no elevation’ was mis.

Als we bijna rond zijn spot Ruth een grazer tussen de bomen. Een echte lady Moose. Ze is wat schuchter maar ik slaag er toch in haar op de foto te krijgen. Yes, missie al half geslaagd. Nu onze mascotte nog vinden. ‘t is al vrij laat en we beginnen slenterend aan de terugweg. Als we heel wat auto’s langs de kant zien staan stoppen we ook even. Pfft, weer een zwarte beer, wel een groter model. Ik vind dat sommige fotografen zich toch erg dicht wagen, tot 10 meter, voor een mooie foto. Wetende dat als zo’n beer uithaalt, je geen enkel verweer hebt… Wij blijven veilig in de auto en krijgen hem toch ook netjes op de foto.

Met de ondergaande zon zijn de landschappen op de terugweg nog knapper. Die Rockies, ik begrijp dat je hier je hart verliest.

Terug naar onze campground, ’t is al laat, en fris. Ik bereid de pastaschotel boven ons kampvuur maar Ruth laat me plechtig beloven dat niet meer te doen. Ze heeft er alle moeite van de wereld mee om de potten terug proper te krijgen. ’t Was toch lekker.

28-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als deze titel je helemaal niet aanspreekt  dan stop je best met deze blog te lezen. De Rockies zijn alleen maar meren en bergen en alles daartussen.

Gezien de paden boven 1200m allemaal nog besneeuwd zijn, zijn we genoodzaakt ons te beperken tot de lagergelegen gebieden. Gelukkig is het aanbod aan wandelingen oneindig en met de nodige creativiteit kan je zo ook een fatsoenlijke tocht aan elkaar breien. We beginnen met een tour rond Beauvert Lake. Achter mij weerklinkt “we gaan op berenjacht” tot in den treure toe. Het meer blijkt aan een Golf Resort te liggen en het wandelpad is daar op voorzien. Ideale opwarmer. Als we halverwege rond het meer zijn, lopen we tegen een afspanning aan. We mogen niet verder, de elken zijn hier ook al aan’t kalveren. Jamaar mannen, zo wordt het moeilijk hé, boven te veel sneeuw, beneden teveel beren of jonge elken. We keren dan maar op onze stappen terug en gaan naar het volgende punt, Annette Lake, bekend om de mooie blauwgroene wateren en de weerspiegeling van de omringende bergen. Ook deze loop is rolstoeltoegankelijk. Hoewel… na een goeie 200m wandelen zien we een man die zijn vrouw ondersteunt, zij bloedt nogal serieus in het aangezicht. Aangevallen door een beer? Een moeder Elk? Het antwoord wijst zichzelf uit als we wat lager halverwege de oever de rollator zien liggen. Oei, bochtje gemist. We vragen of we een ambulance moeten bellen, is niet nodig zegt de man. We helpen dan maar om de vrouw in de rollator te zetten en duwen haar bloedend terug tot aan de auto. De vrouw is danig van haar melk, en haar man ook.

De rest van de wandeling verloopt zonder verdere incidenten. En inderdaad, het water is bij momenten zo azuurblauw dat een mens zich zou kunnen vergissen en zweren dat hij langs de Caribische kust wandelt. Zelfs de temperatuur gaat een eindje die richting uit. Behalve als je een teen in het water steekt, da’s fris in’t kwadraat. Toch is er een uitslover die zich aan  zwemmen waagt. Efkes.

De 3^e en laatste tocht is ook de meest uitdagende. Hier geen rolstoelen meer, maar een fikse klim tot een uitzichtpunt. Het is een dichtbegroeid bos, ik bind mijn berenbel rond. Na die ontmoeting van gisteren wandel ik niet meer op mijn gemak. We komen 1 andere wandelaar tegen, die zegt dat hij verse grizzlypoop is tegengekomen en dat we extra carefull moeten zijn. Of die man nu de spot aan’t drijven is met mijn berenbel of het echt meent, geen idee. Ik zet de bel voor de zekerheid maar een standje luider. Geen grizzly tegengekomen natuurlijk, tot grote ergernis van Mike die opvallend ver uit mijn buurt blijft en elk zijpadje insluipt. Volgens hem maak ik meer lawaai dan een doorsnee ijsroomkar,… pfft, kan die overdrijven.

Bovenaan het uitzichtpunt geraken we aan de praat met een koppel Duitsers. Zij doen de Rockies in de tegenovergestelde richting. Paar tips over en weer en gezien zij ook voor een half jaar op tocht zijn, via Australië, NZ, Azië… geeft dat stof tot conversatie. Voor we het weten zijn we een uur verder. Tijd om de daling in te zetten.

We boeken nog snel 2 extra nachten op deze camping, Jasper National Park is mooi, rustig en alles is zo dichtbij. Banff gaat alleen maar drukker zijn, dus beter hier wat extra tijd doorbrengen. Als rasechte RV’ers rijden we van aan de receptie met onze camper door naar het douchegebouw, dat bespaart ons straks een wandeling van 20min enkel. En dan is het tijd om aan onze spinaziepuree met worst te beginnen, volledig ambachtelijk bereid boven het houtvuur in de regen. Het was een leuke wandeldag.

27-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth