Vanochtend was moeder uil weer op post, met 2 dochters. De Great Horned Owl. Had al niet veel vriendjes in de boom en zeker niet op de grond. De immer overaanwezige ground squirrels waren opvallend bescheiden deze ochtend. Mooi om hen van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

In vogelvlucht is Okanagan niet zover, maar we geraken de bergen niet uit dus je moet rond elke berg rondslingeren. Op de banen is een maximumsnelheid van 80 km/h toegelaten, maar dat raad ik je niet aan, zelfs niet met een luxe voiture, laat staan onze camperbus. Niet zo erg, we hebben tijd. We passeren de Frank Slide, Canada’s deadliest rockslide. De nabij gelegen Turtle Mountain stortte in 1903 in en bedolf daarmee een groot deel van het dorpje Frank. 70 Doden tot gevolg. De instorting zou te wijten zijn aan de koolmijnontginningen in de berg, hoewel dat nooit officieel werd bevestigd. Langs beide kanten van de weg ziet het er inderdaad uit alsof er recent een gigantische lawine is gepasseerd. We vermoeden dat de oorspronkelijke huizen er nog steeds onder liggen.

Onze eerste echte stop is Canbrook, voor lunch, winkelen maar vooral voor het Canadian Museum of Rail Travel. De hoofdreden waarom deze stad zoveel bezoekers trekt volgens de reisgids. Nuja, Canada heeft wel iets met treinen gehad in’t verleden. Het is door de grote treinverbinding in dwangarbeid te laten aanleggen dat de ondoordringbare Rockies ontsloten werden voor het grotere publiek. Bijna alle steden kan je hier traceren tot aan hun kraambed, zijnde de railstation. Erg benieuwd naar dit museum dus. Vast een erfstuk van technologische machtsvertoon. Als we binnenlopen worden we enthousiast opgewacht door een jobstudent die zijn rijmpje afratelt. Alles in dit museum is gratis alleen de bezoeken door de gerestaureerde wagons zijn begeleid in een tourvorm te bezoeken. Niet echt veel tijd voor de extra tourtjes, we zullen al eens beginnen met het overige alles te bekijken. Dat lijkt beperkt, het kan krachtig worden samengevat tot een kelderruimte waar enkele treinfreaks op rust zich uitleven door schaalmodellen de kamer rond te sturen in een korte loop. Ongetwijfeld zal het wel een knap geheel vormen als hier de laatste hand aan gelegd wordt, al gaan deze knapen dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Bon, ‘t was in ieder geval geen weggesmeten geld, troosten we onszelf bij het buitengaan.

De Scenic Highway langs de Amerikaanse grens is de standaard route verder naar Vancouver. Maar die zou niet zo scenic zijn als de naam doet vermoeden. Dan nemen we die niet. We kiezen voor een alternatieve noordelijkere route door het binnenland en daardoor moeten we enkele gigantische meren over. Via een ferry verbinding. Niet zomaar een ferry verbinding, maar world’s longest free ferry ride (ja ze houden hier van superlatieven, wisten jullie dat al?). Die gaat 35 minuten duren, kost niks en vaart elk 1,5h. Deze alternatieve route was een goede keuze. De banen zijn wondermooi en zo goed als verlaten. Het blijft continu de weg afspeuren om tijdig alle wildlife te ontwijken. Een paar keer gaan we flink in de remmen. Who killed Bambi? Ik wil het niet op mijn geweten hebben. Zo’n 10 km voor de ferry komen we tegenliggers tegen. Slecht teken, dat wil zeggen dat de ferry zo’n 10 minuten geleden gelost is, want deze baan eindigt in de ferry terminal. Klopt, als we toekomen zien we de ferry net afvaren. 1,5h Wachten. Blijkbaar vaart deze al op Pacific Time terwijl deze oever technisch gezien nog op Mountain Standard Time zou ingeclocked  moeten zitten.

We zijn nog steeds niet gehaast en het blijft hier toch oneindig lang licht, so what.

1,5 h Later de ferry op en op het dek genieten van de zakkende zon in de omgeving. Veel banen vind je hier niet. Eens aan de overkant nog 100km. Daar hebben we nog een slordige 2h voor nodig en dan komen we aan onze Three Island Resort. Niemand aan de receptie, we volgen de instructies op het bord en gebruiken de telefoon om de verantwoordelijke te pagen. Twee minuten later komt er een golfkarretje aangezoemd met een oudere opgetutte dame die uit Benidorm Bastards is geplukt, veel te veel pit voor haar leeftijd. De sympathieke woordenstroom is eindeloos, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze al meerdere toerist onder haar golfcar geramd heeft zonder de flow te onderbreken. Ik heb moeite mijn glimlach te beperken tot wat sympathiek kan bevonden worden.

De camping is een pareltje. We twijfelen of we hier geen extra nacht gaan blijven. Tellen onze nachten opnieuw uit. Nee, we gaan morgen maar door, anders dreigen we verderop in tijdsnood te komen.

Geen foto’s meer van wondermooie baantjes, je hebt ondertussen wellicht een idee van de omgeving.