Ik ben jarig en vandaag mag ik volledig kiezen wat we doen. Dat wordt een stevige tocht naar Bertha Lake. We vertrekken al vroeg want het wordt een zomerse dag. We zijn nog geen 5 stappen het bos in en daar gaan we weer. Een tegenligger waarschuwt voor de aanwezigheid van een beer op het pad. We weten wat ons te doen staat, véél lawaai maken. Na 6 maanden is het echter niet altijd eenvoudig om nog een origineel gespreksonderwerp te vinden. Mike begint vol enthousiasme alle mogelijke configuraties van dé NE555 IC uit de doeken te doen. Nooit gedacht dat ik zo lang geboeid kon blijven door astabiele en monostabiele multivibrators. Plots hoor ik gebonk achter mij. Terwijl ik me omdraai zie ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts vlak naast mij  Ik schrik mezelf een ongeluk, gil het uit en bezorg Mike een hartaanval. Die grijpt vliegensvlug naar zijn wapenstok, klaar om uit te halen. “Excuse me” zegt de beer van een man met loopschoenen aan. Wat een idee om de mensen zo te besluipen in berenland. Het schol geen haar of die jogger had de eerstvolgende periode problemen gehad met vast voedsel.

Ons eerste rustpunt, 150 meter hoger aan de Bertha Falls. Het opspattende water is een welkome verfrissing, de temperatuur stijgt snel. En wij ook vanop dit punt. Nog 2,5 km te gaan, dat lijkt een makkie, maar er zitten nog wel 350 hoogtemeters in verstopt. Eens boven zien we vanop een uitkijkpunt Bertha Lake liggen, midden in een mooie, ruige Cirque met nog veel sneeuw. We dalen terug een beetje tot aan de oever. Als we aan de rondwandeling rond het meer beginnen, stuiten we al gauw op een grote sneeuwmassa. Daar geraken we niet over, geen idee van de diepte of de ondergrond. We proberen een stuk in de andere richting maar daar is het hetzelfde liedje. Geen nood, we mogen ook nog het hele eind terug naar beneden, zal wel voldoende zijn voor vandaag.

Als we terug aan de camping komen, is die ondertussen bijna verlaten. Alle weekendtoeristen terug naar huis. Wat een rust. Later slenteren we naar het centrum van Waterton. Ik ben nog steeds jarig en mag met Mike zijn credit card gaan shoppen. Dat heeft hij goed gezien, er is welgeteld 1 winkel die iets anders verkoopt dan souvenirs. Daar kies ik een verrekijker, die hebben we al dikwijls gemist. Beter laat dan nooit… We willen in een Italiaan gaan eten die door meerdere reisgidsen geprezen wordt, maar vinden hem niet. Nochtans kan hij niet verstopt zijn, er is maar 1 straat met horeca in het dorp-van-5-straten. Blijkt dat de zaak gestopt is. Da’s pech, de rest lijken allemaal hamburgerzaken en grillrestaurants te zijn. Uiteindelijk vinden we een restaurant met mooi terras achteraan, met zicht op de rivier en de bergen. Het is vandaag blijkbaar de laatste dag van de lokale Week van de Smaak en er is een suggestie-menu beschikbaar. Dat ziet er niet alleen goed uit, het is bovendien echt lekker.

Als we later op de camping nog even buiten zitten, doet de wind zotte toeren. Als hij van over het meer komt, is hij ijskoud. Draait hij een kwartslag naar de bergen toe, wordt hij vreemd warm. Het is een raar gevoel, die constant wisselende temperatuur van de luchtstroom.