We leren bij. Ipv ons aan de regeltjes te houden, bellen we vandaag ipv morgen om de pick-up tijd van onze camper af te spreken. Anders eindigen we toch weer vanachter in de rij. En ja, het helpt, morgen om 11u is de afspraak.

We kopen ons een dagpas voor het openbaar vervoer en nemen de metro naar Downtown. We stappen toevallig net uit aan Toronto’s grootste shopping center, Eaton. Een barslecht  plan voor de reeds uitpuilende rugzakken. Het is overal al zomersolden en het is een hele drukte. Veel zin om aan te schuiven aan de pashokjes hebben we niet dus gelukkig is de buit beperkt. Een T-Shirt voor mij en een sweater voor Mike. We passeren nog even de gigantische foodcourt voor ons middageten. Teveel keuze om alles te bekijken, we gaan voor de Japanner.

Volgende station, de St Lawrence Market. Als we toekomen blijkt ze gesloten, de farmers komen enkel in het weekend. Dorie. We draaien de hoek om en daar is St Lawrence Market n° 2, minder farmers maar wel open. Vis, vlees, groenten, keukengerei, je kan er alles krijgen. We krijgen al direct terug goesting om te beginnen kokkerellen. Nog een dag wachten.

Van daaruit lopen we langs een boekenwinkel die volgens Lonely Planet een uitgebreid assortiment aan reisgidsen en kaarten heeft. We vinden hem eerst niet, tot we een spandoek aan een trap op het voetpad zien hangen. Ja, daar moeten we zijn. Een eng gangetje verdwijnt onder het voetpad en eindigt aan een groezelige deur. Hier wandelen we de wereld van Harry Potter binnen. Het kamertje zit het afgeladen vol oude reisgidsen, je kan er nauwelijks langs. De vriendelijke trol achter de toonbank heeft al jaren geen daglicht meer gezien. Is ook niet mogelijk, de ramen worden geblokkeerd door de stapels boeken. En in die gigantische rommel graaft hij precies naar boven wat wij nodig hebben. Magie. Die holbewoner is hier gewoon in geen jaren meer buiten geweest, zelfs niet voor de kapper. Zeker weten. Nuttige tip van de LP.

Dan tenen we richting waterfront. Daar aangekomen blijkt er, hoera! hoezé!, een Wine & Spirit festival te zijn. ’t Is te zeggen, de opbouw is volop bezig. We mogen zo het strand op, er is nog niets te verkrijgen. Ziet er gezellig uit maar begint pas vanavond. Daar gaan we niet op liggen wachten. We kiezen dan maar voor een boottrip naar de Toronto Islands en doen daar nog een stevige wandeling. Op de boot terug is het frisjes. Mike doet zijn nieuwe trui aan en als hij zijn kap opzet, zie ik dat de witte securitybult er nog aanhangt. Ha, dat verklaart waarom het alarm afging toe we de winkel uitwandelden. De verkoopster vond dat wij er zeer onschuldig uitzagen en liet ons lopen. De mensen op de boot kijken echter maar vreemd. Tja, er zit niets anders op dan terug naar die winkel te gaan. Gelukkig is die nog open en het label wordt er na een verwacht kruisverhoor afgehaald.

We eten nog snel iets, en onverwacht, deze kwaliteitszaak heeft Trappist op de kaart, Rochefort. Dat is begot lang geleden. De bestelling daarvan verloopt iets minder vlot, we proberen ons in te beelden hoe ze dat hier zouden uitspreken maar slagen er blijkbaar niet in. Na 5 pogingen verplichten we de ober er de kaart er opnieuw bij te halen. Om eerlijk te zijn, we kunnen nog altijd niet herhalen wat hij heeft gezegd, onverstaanbaar. Zal wel met dat Frenglish van hier te maken hebben.

Met de metro en de bus terug naar huis, het is een lange rit. ’t Is al laat als we terug zijn.

Toronto is een heel andere stad dan Vancouver. We merkten het direct als we vanmorgen uit de metro uitstapten. Waar Vancouver overrompeld wordt door Aziatische immigranten, zijn het hier meer Indiërs. Toronto is back to business. Druk verkeer in de stad, mensen die zich haasten en in kostuum tijdens de middag snel even gaan lunchen, overvolle metro’s. Vriendelijk zijn de mensen nog steeds, hoewel het enthousiasme terug iets normaler is naar onze normen. In Vancouver hadden we de indruk dat de mensen op een wolk leven, alles op zijn tijd en voornamelijk met veel blabla. Als je zo je kost kan verdienen, waarom niet natuurlijk.