Een stralende zon jaagt ons de camper uit. Als ik de deur opendoe, vliegt die bijna uit haar hengsels. Wat een wind! De schaarse tentjes die nog op de camping staan, gaan allemaal plat. Het is een raar gevoel, alsof je in een droogkast rondloopt. 32° en windstoten tot 70 km/u. Het kan nog erger, in de winter voornamelijk. Dan passeert er al eens een Chinook. Die winden kunnen orkaansnelheden aannemen en ervoor zorgen dat de temperatuur binnen een paar uur met 30° tot 40° stijgt. Record is van -48° tot +9° binnen de 24u. Aha, komt hier maar eens uitleggen dat het in België altijd slecht weer is.

Het is te warm om in de camper te ontbijten en buiten gaat ons spek vliegen, dus we rijden eerst naar meer beschutte oorden. We draaien de Akamina Parkway op voor de eerste scenic drive van de dag. Deze vallei ligt anders georiënteerd. Aan de eerste picknick tafel stoppen we. Dit is een echt berenhol aan de uitwerpselen te zien. We bakken spek met alle vensters open om hen te lokken en eten dat vervolgens tergend traag op aan de picknicktafel, de camera in de aanslag, spiedend naar het struikgewas. Maar het moet slecht spek geweest zijn, want er verscheen geen beer.

De route eindigt aan Cameron Lake. Met de nieuwe verrekijker in aanslag speuren we de heuvels af op zoek naar wildlife. Er staat zelfs een grote verrekijker in vaste opstelling. Als we terugrijden, botsen we op een overstekende witte zwarte beer... Geen zebrabeer natuurlijk maar eerder een pigmentgehandicapte zwarte beer. Het dier trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en blijft rustig rondhangen in het midden van de baan. Uiteindelijk huppelt hij de bosjes in.

Na deze vallei draaien we af op de Red Rock Canyon Parkway. Deze weg is een stuk smaller en in slechtere staat. Het is onmogelijk om alle putten te ontwijken. Onze huisraad klingelt van hier naar ginder, als dat maar goedkomt. We rijden eerst door een landschap van weilanden dat eruit ziet als een slecht onderhouden golfcourt. Vlak daarachter rijzen de bergtoppen hoog op. De weg eindigt, niet helemaal tegen onze verwachtingen in, aan de Red Rock Canyon. Verbazingwekkend, de stenen zijn effectief rood, dat is een apart gezicht. Er is een korte informatieve loop die we volgen, da’s voldoende, te warm voor uitdagende tochten.

Laatste locatie van de dag, de Bison Paddock. Daar zouden we bizons kunnen spotten. Da’s weer eens iets anders denken we. En het blijkt niet eens zo moeilijk. De paddock is omheind en de beesten kunnen niet weg. In de wei is een geasfalteerde weg gelegd voor de auto’s en die passeert toevallig net de plek waar de kudde zich bevindt. Echt safari dus. Hoewel, andere dieren zitten er niet, behalve een dapper eendje in een plas water. Af en toe toch vreemde jongens, die Canadezen.

We doen in het dorp nog inkopen voor het avondeten en zijn nu toch eens benieuwd waar iedereen die gigantische ijsjes vandaan haalt. Dat hebben we snel door, de file staat voor het Big Scoop ijssalon. Die heeft zijn naam niet gestolen. 1 Bol bestellen en je krijgt een equivalent van 2,5 bij ons. Het ijs is wel van uitstekende kwaliteit. Gisteren vielen we al naast het happy hour in de Thirsty Bear Saloon, boel gesloten. Vandaag weer gene waar, nog altijd gesloten.

Op de camping doen we nog een babbel met onze Hollandse buren. Blijkt dat zij niet van het bestaan van de jaarpas voor de parken afweten. Ze betalen braaf elke dag 19 CAD om hier te mogen zijn. Dat loopt snel op. We leggen hen het systeem uit. Even later verschijnen ze zo trots als een pauw met hun jaarpas in de hand. En ze hebben het toegangsgeld dat ze tot hiertoe betaald hadden, zelfs teruggekregen. Goeie daad weeral verricht.