Om 10h schepen we in een bootje waar plaats is voor 9 touristas + capitan. Ik hoop dat we hier niet de zee mee op moeten, daarvoor is het veel te klein. Lijkt ook niet nodig. Via een aaneenschakeling van rivieren en kanaaltjes varen we 80km in 3,5h door de jungle tot aan onze lodge. Onderweg stoppen we kort voor luiaards, kaaimannen, aapjes, Jezus Christ lizards, (die kan over water lopen, vandaar), vogels in alle formaten, planten in alle varianten en aroma’s. Soms traag door de smalle ondiepe stukken en soms snel door de diepere bredere geulen. Soms een combinatie, volle gaz door de smalle ondiepe stukken. De buitenboordmotor van 115 pk lift het bootje bijna volledig uit het water.

Als we aankomen in de lodge staat het personeel ons te verwelkomen met gekoelde verfrissingsdoekjes en een ijskoud vers fruitsap. We laten het ons wel bevallen. We droppen onze bagage in onze kamer en kunnen meteen aanschuiven voor de lunch. Buffetstijl, lekker. Voor de rest van de namiddag zijn we vrij. We genieten van de zwembaden, gaan een nieuwe uitdaging aan met de branding en spotten wildlife vanuit onze luie strandzetel. Waar blijft dat reggae-deuntje nu?

Om 17h is het hier al aan het schemeren, dat is vreemd en blijft ons tijdsgevoel in de war brengen. Als het warm weer is hoort het pas laat donker te worden, dat is ons met de paplepel meegegeven.

19h diner en op tijd ons bed in want morgen start onze dag om 5h30. Hoewel, eerst nog even 2 dagen blog typen, …

…dat gaat pikken morgen.

07-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisteren kregen we niet zoveel wildlife te zien want het was middag en de jungle was in siësta. Vandaar dat we vandaag vertrekken voor het ontbijt. Dan zijn de dieren nog actief en is de kans op beestjes veel groter. Als de wekker afloopt, klettert de regen op het dak. En hadden we nu net besloten om voor deze trip de regenjassen een keer thuis te laten. Dat wordt een vochtige bedoening.

Als we aan de boot aankomen zegt capitan Modesto dat we gaan wachten tot het stopt met regenen, dus eerst ontbijten. Echter, het ontbijt is pas vanaf 7u en het is nu 6u15. Een klein beetje gemor laat zich horen, voor niets zo vroeg opgestaan. Na het ontbijt is het inderdaad gedaan met regenen en vertrekken we. We spotten al gauw een reeks toecans. Als die vogels overvliegen heb je steeds het idee dat ze alle moeite van de wereld moeten doen om in de lucht te blijven, met die overmaatse bek vliegen ze in grote bogen moeizaam van boom tot boom. Alsof de extra ballast te zwaar doorweegt. Een levend geworden karikatuur van een universele wet: “Diegene met de grootste bek is meestal geen hoogvlieger”. Sorry, mijn fout, nu ga je nooit meer onbevooroordeeld naar een toecan kijken, terwijl het eigenlijk hele lieve mooie vogels zijn. Soit, we wijken af. Even later volgt ook onze eerste echte encounter van een aap die vlakbij door de bomen slingert. Check, maar de primaat wil niet wachten tot ik de camera in de aanslag heb.

Na een half uur varen begint het terug te regenen. Eerst wat gemiezer, dat al gauw overgaat in opeenvolgende tropische buien. El Capitan zegt nog al lachend dat je het regenwoud pas echt beleeft in de regen, maar begint ondertussen toch poncho’s uit te delen. Die dingen zijn wel handig en houden ons ‘droger’. We zien nog een paar grote vogels verstopt onder de takken. Na een uur besluit Modesto om de rondvaart af te blazen en terug te keren naar de lodge. We gaan niet veel meer zien want de jungle is deze keer aan’t schuilen. Na 15u gaan we nog eens proberen.

Aangezien we toch al danig nat zijn, plonsen we dan maar wat rond in het zwembad. Hopelijk betert het weer straks.

Om 15h iedereen opnieuw paraat. Het weer is beter en we zetten onze wildlifespotting voort. Een kolonie brulapen zit hoog in de bomen. Als Modesto brult antwoorden de apen, duidelijk verre familie, heel amusant. Voor de rest is het redelijk rustig in de jungle, ze zijn nog aan het drogen van de regen verklaart onze gids. Het is altijd wel iets met die jungle hier. Op de terugweg stoppen we aan het dorp Totuguero dat op dezelfde landengte geplaatst is als onze lodge. Langs één kant de Caribische zee, aan de ander kant de brede jungle rivier. Een vreemde dorpje dat probeert te overleven op toeristen. Grootste commerce buiten het aanbieden van river jungle tours: Coco Loco, een ijskoude coco die levend opengehakt wordt, aangelengd wordt met rum en dan een rietje erin. We kuieren via de branding terug naar onze lodge, Inge wacht liever op de pickup van de boot. Het is nog maar net aan het schemeren als we vertrekken om 17h30 maar een half uur later is het al donker. Net op tijd terug aan de lodge.

Buffet aan de waterkant, dit zou kunnen wennen.

08-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Veel dag drie is daar eigenlijk niet meer aan. 7h ontbijt, dat is weeral buffet aan dezelfde  paradijselijke rivieroever, en om 8h naar de boten waar capitan ons 80km terug naar ons inschepingspunt in Puerto Limon vaart. Het gaat hard, maar de wind brengt verkoeling. Onderweg gaan we soms hard de remmen in om kaaimannen te spotten, brulapen,….

Iets voor elf staan we op de kade. We laden alles over in onze Terry en gaan te land verder richting Pacific Ocean. De Westkant van Costa Rica. Heel even hebben we getwijfeld om die trip in één keer te doen (350km), maar ondertussen hebben we hier al genoeg rijervaring opgedaan om te weten dat dit wel eens zou kunnen tegenvallen. We splitsen de trip en vandaag doen we een slordige 150km tot ergens in het midden van het land waar we een bungalow op een Finca (boerderij) hebben gereserveerd. Al vanaf het vertrek staan we in een file, deze staat stil. We realiseren al snel dat je hier anders filerijdt dan bij ons. Voor sommige personenwagens beweegt de file wel. Zij gaan via de gazon langs rechts of via het ander baanvak langs links over de rij wachtende vrachtwagens en de enkele toeristenauto’s die wel braaf in de rij blijven staan. Als er een tegenligger op het dat baanvak aankomt, schuif je nog een positie op en rijd je verder over de linkergazon. Als die er niet is, probeer je snel terug in te voegen. Niet iedereen is daarmee gediend en zo kan het zijn dat je plots oog in oog staat met een ambulance die in volle vaart op zijn eigen baanvak komt aangevlogen. Tja, dan moet die ambulance maar even wachten tot je er terug tussengelaten wordt. Creatief autorijden, boeiende taferelen. Als je hier een ongeval hebt is de kans groot dat je de ambulancerit dus niet overleeft.

We doen 3!h over nog geen 20 km, ons lampke is al aan’t knipperen, dus zetten we de airco af om de brandstof te sparen. Eindelijk bereiken we net op tijd het tankstation. Daar staat een stakingspost van boze truckers die uit één of andere onvrede besloten hebben de haven en alles wat daarbij hoort te gijzelen. Klinkt bekend? Het herinnert mij aan het weinige begrip dat ik voor stakers kan opbrengen. Dat je niet akkoord gaat en beslist het werk neer te leggen, doe gerust. Dat je daarbij zoveel mogelijk andere mensen hindert… I don’t get it. Bon, volgetankt en met nieuwe moed verder op pad. De bergen in en dat gaat traag, de weg is in goede staat maar erg bochtig. Het is wel prachtig om door te rijden. Tegen 17h bereiken we eindelijk de Finca. We hebben dan ongeveer 6,5u gedaan over 150 km. Een nieuw record.

Midden in de Finca staat een mooie nieuwe goed geventileerde bungalow tussen de bananenplantages. Het waarschuwingsbord ‘Pas op voor de slangen’ maakt dat we dat ook doen. Potje koken, niks buffet hier, al blijft het uitzicht paradijselijk. Spijtig van de lage wolken, de top van de vulkaan zou de moeite zijn.

09-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Hoewel we op deze locatie ook nog wel wat hadden kunnen blijven hangen, roept de Pacific Ocean ons. We doen nog even een ommetje via een scenic route door de Valle Orosi met zijn koffieplantages. De omringende vulkanen zitten nog steeds verstopt achter een dik pak wolken dus heel veel uitzichten hebben we niet.

Onze weg loopt door de Cordillera de Talamanca, waar de hoogste berg van Costa Rica ligt, de Chirripo. We slingeren door de haarspeldbochten en overbruggen zo een hoogteverschil van 2300m tot onze maximumhoogte van 3333 m. Het is fascinerend. Bij momenten zien we niets meer dan een dikke mist door de wolken die over de baan komen waaien.

In de late namiddag bereiken we eindelijk de westkust. Hier loopt de Costanera Sur, de beste baan van heel Costa Rica. De maximumsnelheid respecterend vlammen we tegen 80km/u over een echte baan, breed genoeg voor 4 rijvakken, al ontbreekt elke markering. Twee van de drie navigatiedames krijgen het al benauwd bij deze halsbrekende snelheid en vragen om te vertragen. De dame in het doosje klaagt niet.

Onze woonst voor de komende 3 nachten is een privé-villa met zwembad, dat we delen met een draak, een groot overdekt terras met hangmatten, een bbq en een zee van plaats. Het kan al eens meezitten.

BBQ aangestoken, af en toe het zwembad in voor wat verfrissing… hoewel, het water is even warm, of zelfs warmer dan de lucht buiten. Maar ’t is het idee dat telt.

Relax, yes.

Chill? Nog ni van ver.

10-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Juist, relax, zo waren we gisteren geëindigd en beginnen we vandaag opnieuw. Zwemke doen voor het ontbijt, na het ontbijt, als 10-uurtje… tussendoor wat blog typen, een skypke links en rechts…

Het dorp waar we nu zitten, Ojochal, is een klein gehucht waar ze nog leven volgens de traditionele Pura Vida-stijl. De straten zijn niet geasfalteerd, iedereen leeft buiten. Het dorp is slechts een voorschoot groot, maar volgens verschillende bronnen hebben ze de beste restaurants van het hele land. Goed, we zullen eens de nabijgelegen Italiaan gaan uitproberen voor zijn lunch. Check adres, check openingsuren, off we go. Aangekomen bij de Italiaan blijken net vandaag zijn openingsuren anders te zijn en is hij enkel open voor avondeten. Een paar andere opties blijken ook niet open te zijn. Dat vinden we al lang niet meer vreemd, soms maken ze het niet eenvoudig om de lokale economie wat te steunen.

We lunchen dan maar in een stalleke langs de hoofdweg en dat is ook goed. Van daaruit rijden we naar Playa Tortuga, ah ja, die tenen moeten ook wel in de Pacific Ocean gestoken worden. De playa is nogal rotsachtig en er liggen heel wat gevelde palmbomen op het strand en het diepere water is heel ver weg dus we zijn er snel op uitgekeken. Dan maar naar,… het volgende strand. Playa Uvita, dé plage voor zonsondergang met coco loco. Auto geparkeerd, stuk gewandeld en dan staat er een rangerstation om inkom te betalen want het zou deel uitmaken van een nationaal park. 6 Dollar per persoon voor een zwemmeke in de zee. Dat blijft vreemd als Europeaan. Uit míjn zee! Bovendien is’t nog veel te vroeg voor zonsondergang en zo lang gaan we niet blijven. We toveren onze meest vertederende zeeleeuwenpuppyblik boven, hangen er een pruillip onder en leggen uit dat we ons enkel snel willen verfrissen. Hoera, we mogen door zonder te betalen. Zou ook kunnen, en dat is waarschijnlijker, dat het net 16u is want na ons sluit de ticketverkoop.

De Playa Uvita is inderdaad een pareltje. De palmbomen komen recht uit de boekskes en vormen de grens tussen jungle en strand. Een paar locals staan kokosnoten stuk te beuken tegen een palmboom. Ha, zo doe je dat dus voor die coco loco. Net de rum ontbreekt nog. We wandelen tot aan het punt waar het strand een hoek van ongeveer 90° maakt, recht de zee in. Dit is een beroemd punt, de Whale Tail. Een smalle zandstrook loopt vanop het strand verder de zee in en eindigt in de vorm van een… walvissenstaart. Je ziet dit fenomeen eigenlijk vooral vanuit de lucht en bij laagwater. Google het maar eens. Als wij er zijn is de zandbank die de staart vormt aan het overstromen. De golven van de branding komen daardoor van 2 kanten naar elkaar toegerold en spatten in het midden tegen elkaar uiteen. Om de beurt bewaken we onze rommel (naar verluidt heeft uw gerief hier de neiging om in de jungle te lopen…) en gaan we zwemmen. Toch weer verwonderd over de temperatuur van het water, hier is het niet mogelijk om kou te krijgen.

Als de muggen hun schemeraanval inzetten, houden we het voor bekeken. Zonsondergang zonder rum, Pfft nee, daar doen wij niet aan mee.

Terug aan onze villa is het tijd voor een duik in ons zwembad, beetje afkoelen. Ondertussen is het donker. Al drijvend op onze rug zien we nog de lichtflitsen van een ver onweer. Misschien moeten we overwegen om Peru te laten vallen en hier nog 3 weken te blijven rondhangen? Of ineens voor 4 jaar huren? Moeilijk, moeilijk. Lastig ook.

Terwijl we deze levensvragen laten berusten, gaat alle licht uit, …letterlijk. Al snel blijkt dat het enkel ons licht is, de buren hebben wel sap. Met de pillamp op zoek naar de zekeringskast. De eigenaar kunnen we niet bellen want we hebben geen GSM-ontvangst. In de zekeringskast lijkt alles in orde. Terwijl we zoeken naar de hoofdschakelaar, zeggen Mike en Inge dat ze stemmen horen. We kijken even rond maar zien niemand. We vertrouwen het zaakje niet helemaal en draaien voor de zekerheid snel de achterdeur vast. De enige optie die we hebben is die hoofdschakelaar vinden. We draaien ook de voordeur vast en gaan buiten verder op onderzoek. Uiteindelijk vinden we een kastje aan de straat en ja, de hoofdschakelaar is afgesprongen… of afgezet door een stel grapjassen? Tja, niet over nadenken, we weten hem nu in elk geval staan. Kunnen we eindelijk aan onze bbq beginnen.

Morgen doen we nog eens iets actiefs. Geeuw.

De camera mag niet mee naar het strand, de povere foto’s zijn via de gsm gemaakt en doen het origineel geen eer aan.

11-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Dit park stond nog op ons verlanglijstje. De eerste touroperator die we contacteren gaat niet op zondag, noch op maandag. Uiteindelijk regelt Inge een toer via het hotel aan de overkant van onze straat.

Corcovado, het mooiste park van Costa Rica volgens verschillende bronnen, maar daar geraak je zomaar niet binnen. ’t Is een uurtje rijden tot aan het laatste dorpje, dan 45 minuten varen door de mangroven en nog eens 45 minuten op de Pacific. Met als afsluiter een wet landing via het strand aan de ranger station San Pedrillo. Bovendien moet je vergezeld zijn van een gids. Als we inschepen gaan er nog 4 Nederlanders met een transparant vel mee. Ze halen alles uit de kast om zich te beschermen tegen de zon maar zo te zien is het kwaad al geschied de voorbije dagen. 200pk achter deze schuit van 6 meter, ik voel het nu al in mijn kleine teen, dit wordt een rollercoaster. Eens het dorpje achter ons ligt gaat de gas voluit en vliegen we over de rivier de mangroven in, over de koudwaterhyacinten. Dat impliceert meteen dat er ook warmwaterhyacinten moeten bestaan en ik vraag me af in welke temperatuur die dan wel gedijen, ik wil het precies niet weten. Na 45 minuten worden de reddingsvesten rondgedeeld. Verplicht rond te strikken. Ervaringsdeskundigen? We verlaten de rivier en gaan de oceaan op, daarvoor moeten we door de branding. En dit is geen Noordzeebranding. Als je hier je bootje in een overslaande surfersgolf stuurt dan tuimelt de boot. Zoveel is zeker. De kapitein heeft dit duidelijk al meer gedaan, leest de oceaan en stuurt zijn schuit behendig rond de brekende golven. Eens op open water gaat het vlotter.

Voor onze wet landing moeten we terug door de branding, maar dat lijkt eenvoudiger. We gaan met de golven mee. Aan de ranger station stappen enkel wij en onze gids uit, onze gekookte Noorderburen gaan verder met de boot. Leuk, privé toer dus. En dus veel minder last van luidruchtige medemensen die de jungle wegjagen. Het duurt niet lang of onze gids spot een aantal spidermonkeys hoog in de bomen. Hij plant zijn driepikkel neer, stelt scherp en dan mogen wij ook eens kijken. Wauw. De apen lijken vlakbij en kijken je recht aan door de lens. We kunnen zelfs het baby-aapje zien drinken bij de moeder. Een beetje verder kruist een agoeti (groot uitgevallen rat) onverstoorbaar ons pad. Onze wildlife-teller gaat pijlsnel de hoogte in. Rocket frogs, capucinmonkeys, howler monkeys, boskalkoenen, bulldog bats, coati’s, we zien ze allemaal van dichtbij. Al dan niet met een beetje telelens-hulp. Weetje, als je achter zo’n telescoop je smartphonecamera houdt, kan je verbazende foto’s maken.

Als we terug aan de ranger station komen, staat onze lunch klaar. Vers fruit, rijst met groenten, brood en kaas, hesp, tomaat, sla, wat je maar wil. Zo’n jungle-wandeling is goed voor de eetlust en we vallen aan.
Met goed gevulde magen beginnen we aan tocht 2. In de eerste boom hangt een luiaard zijn naam eer aan te doen, in de boom ernaast springen de capucinmonkeys van tak naar tak. Een krokodil drijft traag op de rivier. We zien ook nog een kolibri en een koppel fel gekleurde ara’s. Dit is veruit de beste trip qua wildlife-spotting. Samen met de gids zoeken we nog tussen de bananenplanten naar een tapir maar we vinden hem niet. Onze bijdrage blijkt ook weinig nuttig, wij waren aan’t zoeken naar iets ter grootte van een wasbeer, maar die beesten kunnen tot 350 kg wegen horen we later. Dat moet verschieten zijn als je dat ineens tegen het lijf loopt.

Tegen 15u zit de wandeling erop en zijn wij door en door gaar. Man, wat een hitte. We zijn blij dat we gekozen hebben voor de jungle toer en niet voor een sunny walk on the beach. We doen het boottoertje in spiegelbeeld terug en rijden het uurtje terug naar huis en plonsen dan in ons zwembad.

Normaal moesten we morgen al uit onze villa, maar ’t is hier zo zalig dat we de eigenaar even opgebeld hebben. Jeuj, nog een extra dag om te relaxen alvorens we de terugtocht naar San José aanvatten. Eens daar zetten we Inge op het vliegtuig terug naar België en onszelf naar Lima, Peru. Het is voorbij gevlogen.

12-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het begint een gewoonte te worden, Eerst wat baantjes trekken voor het ontbijt, en dan dringend wat blog updaten vooraleer er een search en rescue wordt opgestart. We hadden al wel wat geschreven maar nog niks gepubliceerd, de foto’s moesten nog gedaan worden. We bewegen de ganse ochtend niet meer dan strikt noodzakelijk. ’s Middags lunchen we eenvoudig en als we eindelijk klaar zijn om nog eens naar Uvita af te zakken voor ne coco en wat souvenirs breekt er een onweer los. Maar nogal stevig en ’t blijft flink hangen. Tja, die strandwinkeltjes in Uvita zullen nu wel opgedoekt zijn. Dan duik ik maar even terug het zwembad in. De coco zal voor later zijn, ik heb er veel over geschreven maar uiteindelijk nog niet geproefd. De elektriciteit  gaat er opnieuw uit. We controleren snel alle circuits, alles lijkt in orde. Het ziet er naar uit dat het ganse dorp zonder zit. Wachten dan maar.

2 uur later beginnen de fans opnieuw te draaien, de panne is al hersteld. Voor onze laatste avond hier gaan we uit eten in het chiqueste restaurant van het dorp. De Citrus. Met alles erop en eraan. We eten op het overdekte terras met één voet in de jungle. De inrichting is sober maar sfeervol, de bediening feilloos en het eten ok. Waarna terug naar huis, te voet in het donker over de gravelwegen met onze pillampen door de jungle. We zijn getrained in jungle night toers, dus dit doet ons niets meer. Hoewel…als er zo’n coco naast je naar beneden dondert schrikken we toch nog. 

13-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Op gepaste wijze nemen we afscheid van ons zwembad en pakken in. De eigenaar zou gisteren nog langs gekomen zijn maar die hebben we niet gezien. Niet erg, we kunnen perfect vertrekken zonder de man te ontmoeten vinden we. We pakken in, zorgen dat het huis een beetje aan kant staat, laten het geld voor de extra nacht dan maar onbewaakt achter, sluiten af en weg zijn we. Via de beste weg van Costa Rica, hier kunnen en mogen we gemakkelijk 80 rijden. Door de dorpjes en voorbij scholen moet het heel wat trager wat we gedwee doen tot grote frustratie van de inboorlingen. Verkeersborden moeten hier meer een suggestieve dan verplichtende betekenis hebben, zoveel is duidelijk. Klein voorbeeldje, Ik rijd 45 waar 25 de maximum toegelaten snelheid is en wordt bruusk ingehaald op een draaiende brug over een dubbele lijn voor de ogen van een politiewagen. Als je dat bij ons doet rijd je de volgende maand niet eens meer met een kruiwagen aangevuld met een fikse boete. Hier gebeurt er niets. En dit soort voorbeelden kan ik aan elkaar rijgen. Onderweg stoppen we in een wegrestaurant Vista Hermosa met zicht op de Playa Hermosa. Da’s nu al de tweede keer dat we hier langs de kant van de weg op goed geluk iets kiezen, en telkens worden we uit onze sokken geblazen van de kwaliteit van het eten. Hun rauwe vis is opnieuw uitzonderlijk vers. We doen hier ook al enkele ideeën op voor het aperitief voor de familie-bbq.

Al na enkele uren rijden geraken we in ons hotel nabij de luchthaven, bij de familie Trapp. Inge stijgt al om 7h30 op, wij pas in de namiddag. Zij naar Edegem, wij naar Peru. Onze vakantie is voorbij, zij moet terug gaan werken, wij gaan terug reizen. Naar Peru, dat is terug vanwaar we gekomen zijn, dat weten we, maar we konden het onmogelijk links laten liggen, we offeren er de Californië-trip voor op. 

14-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De huurauto wordt ingeleverd, zonder extra schade die ons ten laste wordt gelegd. Al heb ik daar persoonlijk mijn twijfels over of dat werkelijk zo is. Sommige putten kwamen zo hard aan dat ik de carrosserie hoorde schrapen over/tegen de grond.

Wij zijn naar goede gewoonte ruim op tijd aan de luchthaven, dat levert op deze keer, als we ernaar vragen blijken er nog exit seats beschikbaar te zijn die bijgevolg aan ons worden toegewezen. Super. Als het wat wil meezitten zijn we hier tegen 15h30 weg en in Lima om 20h30. Daar hebben we de eerste twee nachten in een hotel om het vervolg gepland te krijgen. We weten wat we willen, maar weten nog niet hoe. We worden gewaarschuwd dat het Internet in Peru nog moet worden uitgevonden, dat zien we wel, meestal vinden we voor elke oplossing wel een passend probleem.     

Adios, Pura Vida.

15-04-2015 om 22:42 geschreven door Mike & Ruth  

Zonder problemen zijn we gisterenavond in een mistig Lima geland. Een tip van een Limeense brengt ons tot in de Miraflores-wijk. Als we met de taxi erdoor rijden, ziet het er allemaal best gezellig uit. Er is nog heel wat te doen op straat, de terrassen puilen uit… en ja, dat leest u goed, Yes, ze doen hier terug aan terraskes!!! Man die hebben we hard gemist! Snel de bagage op de kamer en terug naar buiten. En hoe kan je Peru het best verwelkomen? Juist, met een endemische Pisco Sour in Lima!

Overnachten in Lima kan tot een serieus slaapgebrek leiden en oordoppen zijn geen overbodige luxe om alle mogelijke nachtlawaai buiten te houden. Maar, de geluidsdichte ramen, de verduisterende gordijnen en de afwezigheid van een enthousiaste jungle bij het ochtendgloren maakt dat het al 7u voorbij is voor onze ogen opengaan. Wat grotendeels gewoon te wijten is aan het uur verschil met Costa Rica beseffen we eens we goed wakker zijn.

Na het ontbijten maken we een vluchtige planning voor 3 weken Peru. Wat mails uitsturen voor overnachtingen en transport en dan afwachten wat er uit de bus komt. En daarna is het tijd voor een echte kennismaking met Lima. Beetje door de stad ronddwalen vinden wij de beste manier om de feeling te krijgen.

Tegen lunchtijd installeren we ons in een klein restaurant vol met locals. Al zijn niet alle bereidingen ons bekend, we gaan toch voor de dagmenu. Eerst hebben we de keuze uit 3 voorgerechten of soep, en daarna uit een 10-tal hoofdschotels. Frisdrank is gratis en onbeperkt. En lekker dat het was! Voor nog geen 6 euro rekenen we beide maaltijden af. We configureren ook nog een lokale sim-kaart in de gsm, jullie vinden het nieuwe nummer bovenaan de blog.

Via een wandelboulevard langs de kust wandelen we terug naar ons hotel. Een vlaag mist komt bij momenten vanop de Pacific het land binnengedrongen. Het lijkt dan net alsof we door de wolken wandelen. Raar, het lijkt helemaal niet zo vochtig, het is zelfs mooi en warm weer. Dit fenomeen is blijkbaar typisch voor de Peruaanse ‘winter’ (die begint in april) en heet, voor wie het mocht interesseren, de garúa. Men stelde zich de vraag waarom de Spanjaarden dan net hier de hoofstad van hun veroverde rijk hebben gebouwd, als de stad de helft van het jaar in de mist is gehuld. Die mannen hadden blijkbaar geen flauw idee wat hun te wachten stond want hun eerste bezoek was in volle zomer met alleen maar blauwe lucht. Dan verovert ge al eens tropisch gebied, kan tegenvallen.

Eerste indruk van Lima: aangename stad. Het is druk, maar gezellig druk. En de vriendelijkheid en hoffelijkheid van de mensen tart weer alle verbeelding. Dat eindeloze geduld, ik heb er bewondering voor. Klant is koning tot in het oneindige.

Mike zijn extra laag Costa Rica-bruin zorgt ervoor dat hij wederom aanzien wordt als lokale bewoner, die een Europese blonde aan de haak heeft geslagen. Het resultaat kennen we al, iedereen begint in het Spaans tegen hem en in het Engels tegen mij. Amusant vind ik dat.

16-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst hostels, bussen en snoepvluchten boeken nu we hier in de hoofdstad nog werkend internet hebben.

Daarna nemen we een taxi naar Lima Centro, waar we beginnen met lunch. Na onze prima ervaring van gisteren wagen we ons opnieuw aan het lokale dagmenu, kippensoep en daarna kipfilet met slaatje, rijst en frietjes. Het lijkt of de Peruanen nog meer rijst eten dan de Aziaten, zelfs als je een vissoep bestelt, komen ze met een kommetje korrels aandraven. Gelukkig kunnen ze er iets van, ’t smaakt altijd geweldig. Kippensoep dus eerst. Niets vernieuwend denken we. Nu, de Peruaanse kippensoep is een beetje anders dan de Belgische. Het is een dikke brij van rijst in een stevige kippenbouillon. Van de kip gaat duidelijk niets verloren. Het is kippenpootjessoep, daar ben ik zeker van, die herken ik direct. Wie zou zich hier zorgen maken over een haar in de soep als ze al vol kippenpoten ligt? Ik vraag me af of ik mijn buurjongen kan laten schrikken door twee kippenpootjes als vertakte draculatanden op te steken en hem eens boos aan te kijken. Een ‘waag het niet’-blik van Ruth smoort het ludieke idee in de kiem. De kipfilet valt wel binnen de verwachtingen.

En dan kan de stadswandeling beginnen. Aan de voeten van het beeld van bevrijder San Martin op het gelijknamige plein wordt de symbolische moeder van Peru vereerd. Er is echter een kleine miscommunicatie gebeurd bij de creatie. De opdracht luidde om de Madre Patria te voorzien van een vlammenkrans boven haar hoofd. Gezien de dubbele betekenis van het Spaanse woord ‘llama’, is de Madre vereeuwigd met een … lama op haar hoofd. Da’s niet zo erg, het beeld kan gewoon dienen, passen ze gewoon even de geschiedenis aan. Typisch, de grapjassen.

Op het zeer indrukwekkend plein de Plaza de Armas komt een aantal schoolmeisjes een enquête afnemen. Geduldig beantwoordt Ruth vragen van ‘wat vind je het lekkerste eten van Peru?’ tot ‘wat is het grootste verschil tussen een Peruaan en een Belg?’. De vragenronde wordt volledig gefilmd met de iPhone en wordt begeleid door het nodige gegiechel van de medebakvissen.

In een uitverkopende schoenwinkel vind ik een nieuw paar schoenen. Mijn All Stars hebben last van kilometermoeheid. Aan de kassa gaat het trager dan ik geduld kan opbrengen. Er wordt veel gelameerd maar er gebeurt niets. Ik laat ze dan maar achter. Na, dat zal ze leren, zo inefficiënt te zijn.

Als een stad een Chinatown-wijk heeft kan je er prat op gaan dat we die gaan bezoeken. Dat blijft altijd… speciaal. Het aanbod goederen in de winkels is anders, en alles heeft veel meer (flashy) kleur en geur. We draaien lukraak wat straatjes in, wat maakt dat we uiteindelijk niet meer weten waar we zijn. Damn, dan toch de toerist uithangen en het plan bovenhalen. Hoewel, de camera zal ons al wel verraden hebben, buiten onszelf zien we hier geen toeristen.

De foto’s geven enkel de beelden weer, niet het geluid. Lima klink als continu getoeter. Sommige wagens hebben aangepaste toeters om die van andere proberen te overstemmen. Andere wagens verdenk ik ervan een tuimelschakelaar te hebben om de toeter in te schakelen zodat ze niet continu op dat stuur moeten blijven drukken.

De taxi terugrit heeft iets weg van de Harry Potterbus met dito chauffeur en rijvaardigheden. De bril van de man is zo dik dat hij volgens mij beter af is met een glazen oog. De taxi is even oud als wij, het oorspronkelijke merk is nergens meer uit af te leiden, niets is nog origineel, al wat niet absoluut noodzakelijk is om te rijden is eruit gesloopt. Maar hij doet zijn ding en brengt ons terug tot aan ons hotel.

Morgenmiddag de bus op en als alles goed gaat zijn we morgenavond in Nasca. Een paar lijntjes doen.

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

450 km naar het Zuiden. Meer is dat niet. We waren al ingelicht dat de bussen hier heel wat beter zijn dan wat je in Europa kan vinden. Zeker als je de beste categorie neemt. We vergelijken enkele maatschappijen en kiezen voor Cruz del Sur, de cruzero suite klasse. Beter vind je niet. Alles via het web kunnen reserveren, tickets in de hand naar hun terminal. Dat heeft meer weg van een kleine luchthaven dan van een busstation. We geven onze bagage af bij de check-in en met onze boarding passes worden we om 14h aan gate  4 verwacht. Voor het boarden wordt een ID-check gedaan, de handbagage wordt gecontroleerd en dan mogen we op de bus. Wij zitten op het tweede deck. Het zijn grote stoelen in imitatieleer die tot bijna 180° plat gaan, elke passagier heeft een entertainmentconsole in de zetel voor hem ingebouwd voor boeken, muziek, films, spellekes en internet. We vertrekken vrij stipt, om 20h30 zouden we in Nasca aankomen. Er worden kussentjes en dekens uitgedeeld en de steward doet bij iedereen rondvraag of hij de klimaatregeling op 24° mag instellen.

Eens we Lima uit zijn verandert het landschap in woestijn, Hier groeit niets meer. Zelfs de cactussen houden het hier niet uit. Vreemd contrast, rechts de oceaan, een gigantische watermassa, links de woestijn. Geen druppel daar. Zelfs aan de waterkant groeit niets. Langs deze hoofdbaan staan af en toe wat huizen. De meeste zijn niet af. Uit vrijwel alle huizen steken de betonijzer recht naar boven, klaar voor een volgend verdiep dat nooit zal komen. Hele stukken land staan vol met half afgewerkte betonnen huizen waar niemand woont. Het lijkt ex-oorlogsgebied, of alsof een nucleaire explosie hier alle leven heeft uitgeroeid. Word hier geboren.

We voelen ons niet 100 % op ons gemak. Mede door de reisgidsen en het internet die waarschuwen voor de busverbindingen. Die zouden regelmatig overvallen worden door de aanhangers van ‘Het lichtend pad’. Bangmakerij? Niet echt. Als we de reizigersfora mogen geloven zijn er hier in november en december nog overvallen geweest waarbij gewapende mannen de reizigers dwingen alles af te geven. Sommige vermoeden zelf een complot met het buspersoneel. Zo erg zal het wel niet zijn zeker, als die bussen elke dag rijden? Doch eens de duisternis valt verplicht de steward om alle gordijnen te sluiten, voor onze veiligheid zegt de man. Verder kondigt hij via de PA aan dat in geval van een overval we ons niet mogen verzetten en ‘gewoon’ al onze bezittingen moeten afgeven. En dat GSM’s enkel nog mogen gebruikt worden voor noodgevallen. Dat maakt dat iedereen op zijn hoede is telkens als de bus stopt. Soms voor een ID-controle door politie-uniformen, soms voor een rood licht, tanken, versperring...

Op de open gebieden valt de GSM-verbinding weg alsook het internet dat via dezelfde weg binnenkomt. Dit zijn uiteraard de risicozones. Er wordt aangeraden om uitsluitend overdag te reizen, maar dat is niet mogelijk. Alle langeafstandsbussen reizen ’s nachts.

We krijgen een eenvoudig avondmaal geserveerd, net zoals in een vliegtuig. Kip met rijst en als dessert rijstpap. Dat die mannen hier nog geen spontane spleetogen ontwikkeld hebben, dat snap ik niet. Onder het motto ‘een mens moet alles eens proberen’, bestelt Mike een Inca cola, gigantisch populaire frisdrank. Het drankje is fluo geel van kleur en smaakt naar in water opgeloste cuberdonnekes.

Zonder drama geraken we in Nasca, het is bijna 22h30. Ook hier zijn we via verschillende kanalen gewaarschuwd voor malafide types die de toeristen komen opwachten. Zelfs zo erg dat de maatschappij waarmee we morgen de Nasca-lijnen gaan overvliegen ons vandaag al persoonlijk komt opwachten bij de terminal om ons 100m verder naar ons hotel te brengen, hoewel we zeiden dat het niet nodig was. Ze willen absoluut vermijden dat je met een andere operator zou meegaan (onze trip is nog niet betaald). Ongevraagd stuurde ze ook een mail met een smoelenboek van al hun medewerkers. Ze dringt er op aan dat we enkel met 1 van deze personen mee mogen gaan naar ons hotel. Er zouden lookalikes rondlopen, maar de echten hebben een uniform aan, een pet op en een naamkaartje rond. Om eerlijk te zijn, die mannen op die foto’s die zien er heel angstaanjagend uit, recht vanuit een drugsbende geplukt, zo lijkt het. Nu kan je je dus de vraag stellen of dit bericht wel te betrouwen is of op zijn beurt deel uitmaakt van oplichterij. Daar gaan we niet uitgeraken. Gewoon gezond verstand, op’t gemak en al alle antennes gebruiken zal ook wel gaan zeker. We zijn tenslotte geen uilen, of naïeve toeristen die aan hun proefstuk toe zijn.

Als we de busterminal uitwandelen hoor ik ergens mijn naam. De man in kwestie draagt geen uniform of pet en hij lijkt voor geen meter op één van de foto’s die we doorgestuurd kregen. Voor alle zekerheid stellen we hem een nog paar heel specifieke vragen waar hij alleen correct op kan antwoorden als hij op de hoogte is van onze plannen. De man slaagt in onze test en we stappen in. 30 seconden later stappen we terug uit want we zijn aan ons hotel. Wat een circus.

Tegen 23h zijn we dan eindelijk op onze kamer. Morgen om 6h15 wordt het ontbijt gebracht. Daar hebben we lang voor moeten discussiëren. De man wil liever geen ontbijt geven vóór de vlucht. Wij prefereren iets in de maag. We zullen morgen weten te vertellen wie gelijk had.

18-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Op de luchthaven moeten we onze trip nog betalen. De dollarbiljetten worden zorgvuldig gekeurd en 2 komen op een aparte stapel. No good, zegt de dame achter de balie. Ah, leuk, dat spelleke kennen we nog van in Azië. Lang geleden maar zoiets verleert ge niet, nee. Eens goed opletten, we gaan hier niet moeilijk beginnen doen over een miniem scheurtje in een biljet. De biljetten komen vers uit de automaat, ze zijn zo legitiem als een biljet wel kan zijn. Er volgt een hele discussie, waarbij een andere toerist zich nog komt moeien en ons voorstelt om het geld te laten wisselen in lokale munt. Niks van, mijn dollars zijn prima, aanvaarden zullen ze ze. We blijven elkaar aanstaren in dit welles-nietes spel. We hebben uiteraard andere biljetten bij, dat weet zij ook, maar da’s net het spel. Uiteindelijk ben ik het beu en laten we de balie-dame voor wat ze is. Kan ze er zelf nog wat over nadenken. We horen er niets meer over. De biljetten zijn bij deze aanvaard, schitterend gewoon. 

De Nasca-lijnen… ze spreken tot de verbeelding.

Volgens de wiki : “De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven.”

Dat op zich is al opmerkelijk. Maar het meest tot de verbeelding sprekende is waarom deze lijnen gemaakt werden en door wie. De vormen zijn tot in de perfectie gemaakt en enkel zichtbaar vanuit de lucht. Dit is het onuitwisbare bewijs van buitenaards intelligent leven dat deze doodse windstille en erosievrije vlaktes uitkoos en markeerde als landingsplaats. Een beetje zoals wij op Mars een goed rustig plekje zoeken om onze marsmobiel neer te zetten, een vlag planten en signalen van ons bestaan in outerspace los laten. Veel van de vormen tonen bovendien een verband met de posities van de hemellichamen. Ook zonder dit tastbaar bewijs zou je al eigenaar moeten zijn van een behoorlijk Godcomplex om aan te nemen dat wij de meest ontwikkelde soort in het ganse heelal zijn.

Nu zijn er wetenschappers die er hun levenswerk van gemaakt hebben er een andere plausibele uitleg aan te geven. Dat is nog niet gelukt tot hiertoe. De meest absurde theorieën werden al naar voor geschoven.

Het zijn waterkanalen, het is een hardloop route, het is een rite om Goden te vereren, de Nazca sjamanen zouden door het gebruik van hallucinogene stoffen een spirituele vlucht kunnen maken…  stevig poeier lijkt me.

Geef toe, dan zijn buitenaardse mannen toch veel aannemelijker?

In ieder geval, hier kan geen kathedraal tegen op, dit moeten we gezien hebben. Dus wij stappen met 3 andere waaghalzen een Cesna in om het mysterieuze schouwspel van bovenuit te bekijken. De kotszakjes hangen uitnodigend klaar in de stoel voor mij. Bemoedigend.

De eerste die we te zien krijgen is de walvis. Het duurt even voor ik de woestijn-walvis kan spotten, ik had de lijnen dikker verwacht. Maar eens ik het eerste figuur heb gevonden, volgt de rest vanzelf. De tekeningen gevormd door de lijnen zijn nog altijd perfect intact, het blijft  raar dat dit zo goed bewaard is gebleven. Trek dit in onze Vlaamsche klei en week later vind je niets meer terug. Het vliegtuigje draait van links naar rechts zodat iedereen de figuren goed kan zien. De trip geeft ons ineens ook de gelegenheid om een idee te krijgen van dit vreemde landschap. Woestijn, en het begin van de Andes, doorkliefd door de Panamerican Highway. Het gaat allemaal heel rustig en het ontbijt blijft waar het moet blijven. Zie je wel.

We zien in totaal 12 opmerkelijke figuren en na een half uur staan we terug aan de grond. Een speciale ervaring. Blij dat we uiteindelijk toch gekozen hebben om ze te zien.

Goed gedaan mannen, we weten nu dat jullie bestaan.

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In een nabijgelegen hotel hebben ze ter ere van Maria Reiche, een Duitse die 40 jaar van haar leven aan het bestuderen van de Nasca-lijnen heeft gewijd, een planetarium opgericht. Elke avond om 19u kan je daar een informatieve uitleg gaan volgen. Gezien we gisteren helemaal in de sfeer waren, namen we dat er nog even bij. Bleek dat er net die avond een groep van 32 Vlaamse toeristen naar dezelfde voorstelling kwam kijken. ’t Moet weer lukken. Planetarium vol met alle mogelijke varianten van de Vlaamsche taal.

De voorstelling begint met wat uitleg over de zuiderse sterrenhemel. Die kennen we al goed van de Galapagos. De dame naast mij heeft zware moeite met het Spengels van de presentator en verstaat er niets van. Die praat precies me ne patat in zijne mond, zegt ze in het vlekkeloos Iepers.

De verdere presentatie geeft een mooi overzicht van alle beelden en lijnen en gaat dieper in op de mogelijke bestaansredenen. Ik kan me meer vinden in het idee dat het een soort van zonnekalender en godenaanbidding was, gezien sommige lijnen net wijzen naar de plek waar de zon opkomt op 21 juli of 21 december. Dat de lijnen zouden aangeven waar er water te vinden is, vind ik bij zijn haar getrokken. Er loopt 1 rivier langs deze plek in de woestijn. Hoe moeilijk kan het zijn. Trouwens, in Nasca regent het maximum 1 uur in een heel jaar. Dat moet je net vertellen tegen een planetarium vol Belgen. Ze geloven hun oren niet. Wij hadden al zoiets in de mot met al dat stof hier. Over mogelijke buitenaardse inmenging wordt echter met geen woord gerept door de alien.

Na de voorstelling keuvelen we nog wat met een paar Vlamingen. Ze vallen van hun stoel als ze horen dat we voor bijna 7 maand op reis zijn. Opmerking van 1 van de dames: hoeveel geld hebben jullie dan wel niet bij? Het feit dat we alles on the fly boeken, ging hun verstand helemaal te boven. Ze waren een andere manier van reizen gewoon.

Als we aan ons avondeten bezig zijn, verschijnt in hetzelfde restaurant Etienne-de-Canadees die mee met ons de lijnen deed. Die is voor 7 jaar op reis, zit nu ergens halverwege. Van ons continent heeft hij enkel Ijsland, Malta en Rusland niet gedaan. Voor een andere keer, zegt hij. Petje af. “Hoeveel geld moet die wel niet bijhebben?”. Hij geeft ons nog een goeie tip voor een 2-daagse in de Colca Canyon, waar ik onmiddellijk voor mail. Maar, geen plaats meer, spijtig. Nadeel van on the fly te reizen.

Als ik gisteren ging horen tot hoe laat we vandaag konden ontbijten, vroeg de man of we dan nog een extra nacht gingen blijven. Beetje spraakverwarring want wij hadden voor 2 nachten geboekt. Vermoedelijk was hij dat vergeten en dacht hij dat we gewoon op onze kamer bleven wachten op de nachtbus. Dat verklaart ook waarom ons bed niet was opgedekt en de rommel van het ontbijt nog op onze tafel stond toen we in de namiddag terug op onze kamer kwamen. Mike is dat dan maar naar de receptie gaan brengen. Als we vanmorgen naar de ontbijtruimte gaan, is er niks te bespeuren, behalve de plateau met alle rommel van ons ontbijt van gisteren nog op. Smakelijk. Er is hier iets aan de hand in dat hotel. Volgens mij zijn we de enige gasten en vergeten ze ons af en toe. We gaan naar de receptie en vragen waar het ontbijt is. Ah zegt de dame, ik ga dat nu voor jullie bereiden. Hopelijk niet met dezelfde broodjes van gisteren en met propere glazen. We durven er niet echt veel van eten. Aan de receptie hangen de prijzen van het hotel uit. Niet enkel per nacht, maar ook per halve nacht. Tiens.

En dan rest ons te wachten tot 15u, waarna we weer een bus opgaan, richting Arequipa. Deze keer met Oltursa, kwestie van te kunnen vergelijken welke de beste firma is. Volgens plan zouden we daar tegen middernacht moeten zijn. Ik gok op 3u ’s morgens. Fingers crossed dat alles goed gaat.

20-04-2015 om 19:22 geschreven door Mike & Ruth  

De rit is vlot verlopen. Ons Spaans is er weer danig op verbeterd, dankzij een oneindige stroom Spaans gedubte films met Spaanse ondertiteling.

Tot 18u was het licht en konden we genieten van nog meer uitgestrekte vlakten dan we ervoor al gezien hadden. Kilometers en kilometers leeg en onbewoond zandland zonder 1 sprietje groen. Woestijn zoals ze zeggen dus, omringd met hoge bergtoppen en diepe kloven.

Het wordt snel donker. Er is geen straatverlichting om je te oriënteren, enkel een zwarte leegte waarin je staart in een poging een idee te krijgen van de volgende haarspeldbocht. Waarom laten ze toch alle comfortabele langeafstandsbussen alleen ’s nachts rijden? Als een mens tegelijkertijd wat van het land kan zien, is zo’n lange verplaatsing toch een stuk interessanter. We denken er dan ook over om het stuk Arequipa-Cuzco te vliegen. Die rit is adembenemend maar verloopt volledig in ’t donker, dus mis je heel de Andes-doorsteek. Dan is vliegen een stuk sneller, veiliger én comfortabeler.

Tegen 1u30 komen we aan in ons Flying Dog Hostel in Arequipa, de hemel in geprezen door zowel locals als het ganse internet, beste prijs-kwaliteitverhouding van Peru en wíj gaan dáár slapen. Blij dat we dit nog konden boeken, de suite nogwel, de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Als de deur van de kamer wordt opengedaan valt onze mond open van … afgrijzen. De kamer stinkt naar de schimmel die langs alle kanten van de muren naar beneden kruipt, het bezetsel valt letterlijk van het plafond, het enige raam bevindt zich zo’n 3,5m boven de grond en kan niet open, de douche is een vierkante cm groot en het zou ons verbazen dat daar warm water uitkomt. We protesteren, dit is niet de gevraagde kamer. Het meisje van de receptie begint zich te verontschuldigen en dan komt de aap uit de mouw. Er is een klein probleempje met ons reservatie-systeem, zegt ze, en jullie kamer is al ingenomen door iemand anders. Dit is de enige vrije kamer die we op dit moment nog hebben. De manager gaat het morgen allemaal rechtzetten. Onze Peruaanse sol begint te vallen, daarom begon het hotel ons tijdens de busrit ineens te sms’en met de vraag of we nog kwamen (hoewel ze heel duidelijk wisten dat we met een late bus gingen arriveren). Ik ben er niet mee gediend, maar goed, op dit uur valt er natuurlijk niet veel aan te doen. Maar eigenlijk had ze dat wel mogen zeggen op het moment dat we incheckten. Dan hadden we misschien nog wat begrip voor de situatie kunnen opbrengen. Als we eindelijk gaan slapen, blijkt de matras ook nog uit balen stro te bestaan, of iets van mindere kwaliteit.

Als we opstaan is de beslissing al gevallen. Hier blijven we niet, onze volgende 3 nachten zullen we cancellen, we zoeken wel een ander hotel. Dat vinden we ook, smack op de Plaza de Armas. We checken uit. De baas zelf zit nu aan de receptie. Hij begrijpt ons standpunt volledig en verontschuldigt zich, ze zitten met een volledig in de soep gedraaid boekingssysteem. En, we moeten onze overnachting in de schimmeltombe niet betalen. Da’s ook al iets. Nu maar te hopen dat we er niets lichamelijks aan hebben overgehouden. Achteraf vermoeden we dat ze ons een afgeschreven kamer hebben gegeven, uit pure noodzaak omdat alles volzet was en ze ons niet terug de straat op wilden sturen in het holst van de nacht. Hoe sympathiek is dat.

Nadat we van hotel zijn verhuisd, lopen we wat door Arequipa. Mooie stad, met op de achtergrond zicht op de besneeuwde top van El Misti, een vulkaan van maar liefst 5800m hoog. De stad voelt terug een stuk Westerser aan. Veel toeristen ook, we vallen niet eens op. Om 17u hebben we een afspraak met een touroperator voor een trip naar de Colca Canyon. Zijn reisroute is interessant, zijn prijs is buitensporig. ’t Zal de conventionele toer worden die iedereen doet. Da’s voor overmorgen.

Als het donker is brengen we nog een bezoek aan het Monasterio de Santa Catalina, een soort van 16^e eeuws Peruaans volwassen begijnhof. Eigenlijk meer een stad op zich, een wirrewar van straatjes met felgekleurde gevels, je loopt er zo in verloren. De oude ‘cellen’ waarin de nonnen leefden zijn sinds 1970 open voor het publiek, in de stookplaatsen branden houtvuren en alles is verlicht met kaarsen. Op de achtergrond aangepaste nonnenmuziek. Een mens zou er bijna devoot van worden. ’t Is alleen te hopen dat ze een goeie Siemens branddetectie-installatie hebben, met al die kaarsen en open vuur zou hun Unesco Werelderfgoed-met-rieten-daken wel es snel tot as kunnen wederkeren. Amen.

21-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zijn niet echt museumbezoekers, dat wist je al. Maar hier in Arequipa is er eentje dat mijn aandacht getrokken heeft. Daar ligt namelijk de bevroren mummy van het Inca-meisje Juanita tentoongesteld.

Als we inkom betalen, wordt ons verteld dat Juanita momenteel op groot onderhoud is in Cuzco. Haar collega Sartita springt even in, the number Two in best bewaarde Inca diepvriesmeisjes. We krijgen eerst een National Geography film voorgeschoteld over de ontdekking van de mummy en het verhaal achter de mummy zelf. Het meisje werd meer dan 500 jaar geleden geofferd aan de Inca-goden op de top van de Ampato-vulkaan, op meer dan 6000 m hoogte. Die Inca’s deden heel die beklimming met van die zelfgemaakte lama-sandalen aan, de toenmalige variant van de teenslets, en zonder zuurstof of andere moderne bergbeklimmersaccessoires.

Eens boven kon het offerritueel beginnen. Volgens mij moet die Juanita al half dood geweest zijn van de ontbering en de kou, maar kom. Een stevige tik tegen haar achterhoofd, en dan werd ze met allerlei offergaven begraven. Door de uitbarsting van een nabijgelegen vulkaan is al het ijs beginnen smelten en zo is ze boven water gekomen. Wat haar zo speciaal maakt is dat ze de best geconserveerde mummy is die ooit werd gevonden. 500 jaar in een 5-sterren diepvrieskast zeg maar. In haar maag troffen ze nog resten van cocabladeren en chicha aan, een lokaal gebrouwen maïsbier. De kleuren van haar kledij zijn nog perfect zichtbaar, haar huid is zo goed als ongeschonden. Enfin, dat laatste kunnen we dus niet zelf zien. De plaatsvervangende Sarita is er iets minder goed aan toe, hoewel, haar leeftijd in overweging genomen ze niet mag klagen. Je kan de gelaatstrekken nog onderscheiden. Heel dat offerverhaal is toch wel wreed, die kinderen werden al van kleins af aan uitgekozen om geofferd te worden en dat werd als de hoogste eer beschouwd. Dichter bij de goden kon je niet geraken. Hoeveel geluk kan je hebben?

Het is al flink namiddag tegen dat we terug op straat staan. Tijd om te lunchen, het ontbijt is verteerd. We passeren restaurant Zig Zag, juist, hier stonden ze gisterenavond tot buiten aan te schuiven voor een tafel. Dan moet het de moeite zijn. We gaan voor de Menu Volcan en de Menu Andes. Man, de beste maaltijd van heel onze reis denk ik. Quinoa-soep, trio van vlees, waaronder Alpaca, wat een heel fijn en calorie-arm stukje blijkt te zijn, forel,… het zijn aanvaardbare porties, smaakvol en correct bereid en met zorg gepresenteerd. We zijn de enige klanten en krijgen alle, zij het soms iets te veel, aandacht. Nog een stap verder en we moeten het eten niet meer zelf naar onze mond brengen. Onze honger wordt meer dan gestild, dit telt ineens voor avondmaal. En voor de prijs moesten we het helemaal al niet laten.

Hetgeen ons nog rest van de dag brengen we al verterend door. En we pakken in, morgen op 2-daagste trip naar de Colca Cañon. Het zal weer vroeg dag zijn.

22-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Met 24 andere medereizigers gaan we de bus op richting Colca Cañon, een 2-daagse trip met overnachting in Chivay. Op dag 1 rijden we door het natuurpark Salinas y Aguada Blanca. We laten de hoge zandduinen ver achter ons en komen in een ruig berglandschap terecht. Spijtig van de hopen afval die langs de kant van de weg liggen, de natuur op zich is zo mooi. De overheid heeft het gebied uitgeroepen tot nationaal park, maar iemand aanstellen om de boel te komen opkuisen, nee, dat gebeurt hier uiteraard niet. Onze route brengt ons over een bergpas van 4900m. Niet te onderschatten, dit is hoger dan de Mont Blanc. Op aanraden van de gids kopen we een zakje cocabladeren met bijhorende steen en beginnen onderweg ijverig te kauwen. Het smaakt raar, benieuwd of het helpt de hoogteziekte te onderdrukken.

Onze gids is onvermoeibaar en overstelpt ons heel de trip met allerlei weetjes. We kunnen ondertussen moeiteloos de verschillende Zuid-Amerikaanse kamelen van elkaar onderscheiden, zijnde de lama, vicuña, guanaco en alpaca. En of ze wild of gedomesticeerd zijn. Hij vertelt over het leven van de lokale bevolking op deze hoogte, er is geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming. De jongeren trekken massaal naar de steden in de hoop op een betere toekomst. Dat zagen we al als we de stad verlieten, één grote bouwwerf, een gecementeerde sloppenwijk. Hetgeen overblijft in de mooie agrarische dorpen zijn kleine kinderen en ‘oudere’ mensen, compleet getekend door de harde levensomstandigheden. Hoewel oud dan weer relatief is, echt oud word je hier volgens mij niet.

Hoe hoger we gaan, hoe ruiger de omgeving. Besneeuwde bergtoppen overal waar je kan zien. Prachtige landschappen. We wanen ons even in de Alpen. Met bijhorende regen-, hagel- en sneeuwbuien. En we zijn hardleers, we zijn weeral op meerdaagse uitstap zonder regenjas. Het is hier altijd overal zo kurkdroog dat een mens vergeet dat er zoiets bestaat als neerslag.

Op het hoogste punt houden we nog eens een stop. Als we uitstappen, voelen we ons duizelig. Een wandeling naar het wc-kotje kost veel moeite. Maar in tegenstelling tot een aantal medereizigers zijn we niet ziek, enkel wat ongemakkelijk en kortademig, we lijken wel 80. Het goede effect van de coca? Voor zover ik kon zien waren wij één van de weinigen die ze effectief genuttigd hebben.

In de namiddag van de eerste dag is er een bezoek aan de Calera-warmwaterbronnen gepland. Het zag er veelbelovend uit in de brochure. Om een onduidelijke reden wordt het programma aangepast en eindigen we in een ander bronnencomplex met 3 plonsbadjes en een paar dubieuze douches. Bad 1 is boven gelegen en apart te betalen. We dalen af naar bad 2 en 3, dichter bij het luidruchtige geruis van de Colca. Bad 3 staat droog en bad 2 blijkt 5x3 groot te zijn. Van die rivier hoor je niets want er staat een radio tussen de twee zenders in te loeien. Het water is op z’n minst wel heet. We dobberen met z’n allen wat rond in het plonsbad. Helemaal suf van het warme water moeten we dan terug aan de klim naar boven beginnen. De gesprekken vallen snel stil en het tempo ook. Pff, even de hoogte vergeten.

Op dag 2 vertrekken we bij het ochtendgloren richting Cruz del Condor, dé plaats bij uitstek om condors te spotten. Door onze overnachting hier en ons vroeg vertrek zullen we alle tourbussen voorzijn. Onderweg doen we verschillende kleine dorpjes aan waar de lokale bevolking souvenirs probeert te verkopen. Het één na het andere dorpje volgt, na een tijdje zijn we het beu en wil iedereen die condors gaan spotten. Het weer wilt echter niet mee, het is bewolkt en de meeste condors zijn liever lui dan moe, ze benutten liever de thermiek van de opstijgende warme lucht tegen de bergwanden dan zelf met hun vleugels te moeten slaan. Dus geen zon, geen condors. Dus sjokkelen we van dorpje naar dorpje verder in afwachting van weersverbetering. Uiteindelijk komt de zon erdoor en parkeren we aan het uitzichtpunt. Hier begint de cañon eigenlijk pas echt. Zo’n 1200m lager zien we de Colca-rivier, die van hieruit op een klein, kabbelend beekje lijkt. En terwijl we staan te genieten van het uitzicht, komt een jonge condor de thermiek testen. ’t Blijven toch prachtige vogels, zo gracieus dat ze door de lucht glijden. Even later komt ook een volwassen exemplaar overgevlogen. Missie volbracht, de bus in, nog een paar stops onderweg en tegen 17u zijn we terug in Arequipa. Doodmoe van 2 dagen op een bus te zitten, vallen we voor 22u weer in slaap.

24-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth