Veel dag drie is daar eigenlijk niet meer aan. 7h ontbijt, dat is weeral buffet aan dezelfde  paradijselijke rivieroever, en om 8h naar de boten waar capitan ons 80km terug naar ons inschepingspunt in Puerto Limon vaart. Het gaat hard, maar de wind brengt verkoeling. Onderweg gaan we soms hard de remmen in om kaaimannen te spotten, brulapen,….

Iets voor elf staan we op de kade. We laden alles over in onze Terry en gaan te land verder richting Pacific Ocean. De Westkant van Costa Rica. Heel even hebben we getwijfeld om die trip in één keer te doen (350km), maar ondertussen hebben we hier al genoeg rijervaring opgedaan om te weten dat dit wel eens zou kunnen tegenvallen. We splitsen de trip en vandaag doen we een slordige 150km tot ergens in het midden van het land waar we een bungalow op een Finca (boerderij) hebben gereserveerd. Al vanaf het vertrek staan we in een file, deze staat stil. We realiseren al snel dat je hier anders filerijdt dan bij ons. Voor sommige personenwagens beweegt de file wel. Zij gaan via de gazon langs rechts of via het ander baanvak langs links over de rij wachtende vrachtwagens en de enkele toeristenauto’s die wel braaf in de rij blijven staan. Als er een tegenligger op het dat baanvak aankomt, schuif je nog een positie op en rijd je verder over de linkergazon. Als die er niet is, probeer je snel terug in te voegen. Niet iedereen is daarmee gediend en zo kan het zijn dat je plots oog in oog staat met een ambulance die in volle vaart op zijn eigen baanvak komt aangevlogen. Tja, dan moet die ambulance maar even wachten tot je er terug tussengelaten wordt. Creatief autorijden, boeiende taferelen. Als je hier een ongeval hebt is de kans groot dat je de ambulancerit dus niet overleeft.

We doen 3!h over nog geen 20 km, ons lampke is al aan’t knipperen, dus zetten we de airco af om de brandstof te sparen. Eindelijk bereiken we net op tijd het tankstation. Daar staat een stakingspost van boze truckers die uit één of andere onvrede besloten hebben de haven en alles wat daarbij hoort te gijzelen. Klinkt bekend? Het herinnert mij aan het weinige begrip dat ik voor stakers kan opbrengen. Dat je niet akkoord gaat en beslist het werk neer te leggen, doe gerust. Dat je daarbij zoveel mogelijk andere mensen hindert… I don’t get it. Bon, volgetankt en met nieuwe moed verder op pad. De bergen in en dat gaat traag, de weg is in goede staat maar erg bochtig. Het is wel prachtig om door te rijden. Tegen 17h bereiken we eindelijk de Finca. We hebben dan ongeveer 6,5u gedaan over 150 km. Een nieuw record.

Midden in de Finca staat een mooie nieuwe goed geventileerde bungalow tussen de bananenplantages. Het waarschuwingsbord ‘Pas op voor de slangen’ maakt dat we dat ook doen. Potje koken, niks buffet hier, al blijft het uitzicht paradijselijk. Spijtig van de lage wolken, de top van de vulkaan zou de moeite zijn.