Op gepaste wijze nemen we afscheid van ons zwembad en pakken in. De eigenaar zou gisteren nog langs gekomen zijn maar die hebben we niet gezien. Niet erg, we kunnen perfect vertrekken zonder de man te ontmoeten vinden we. We pakken in, zorgen dat het huis een beetje aan kant staat, laten het geld voor de extra nacht dan maar onbewaakt achter, sluiten af en weg zijn we. Via de beste weg van Costa Rica, hier kunnen en mogen we gemakkelijk 80 rijden. Door de dorpjes en voorbij scholen moet het heel wat trager wat we gedwee doen tot grote frustratie van de inboorlingen. Verkeersborden moeten hier meer een suggestieve dan verplichtende betekenis hebben, zoveel is duidelijk. Klein voorbeeldje, Ik rijd 45 waar 25 de maximum toegelaten snelheid is en wordt bruusk ingehaald op een draaiende brug over een dubbele lijn voor de ogen van een politiewagen. Als je dat bij ons doet rijd je de volgende maand niet eens meer met een kruiwagen aangevuld met een fikse boete. Hier gebeurt er niets. En dit soort voorbeelden kan ik aan elkaar rijgen. Onderweg stoppen we in een wegrestaurant Vista Hermosa met zicht op de Playa Hermosa. Da’s nu al de tweede keer dat we hier langs de kant van de weg op goed geluk iets kiezen, en telkens worden we uit onze sokken geblazen van de kwaliteit van het eten. Hun rauwe vis is opnieuw uitzonderlijk vers. We doen hier ook al enkele ideeën op voor het aperitief voor de familie-bbq.

Al na enkele uren rijden geraken we in ons hotel nabij de luchthaven, bij de familie Trapp. Inge stijgt al om 7h30 op, wij pas in de namiddag. Zij naar Edegem, wij naar Peru. Onze vakantie is voorbij, zij moet terug gaan werken, wij gaan terug reizen. Naar Peru, dat is terug vanwaar we gekomen zijn, dat weten we, maar we konden het onmogelijk links laten liggen, we offeren er de Californië-trip voor op.