Juist, relax, zo waren we gisteren geëindigd en beginnen we vandaag opnieuw. Zwemke doen voor het ontbijt, na het ontbijt, als 10-uurtje… tussendoor wat blog typen, een skypke links en rechts…

Het dorp waar we nu zitten, Ojochal, is een klein gehucht waar ze nog leven volgens de traditionele Pura Vida-stijl. De straten zijn niet geasfalteerd, iedereen leeft buiten. Het dorp is slechts een voorschoot groot, maar volgens verschillende bronnen hebben ze de beste restaurants van het hele land. Goed, we zullen eens de nabijgelegen Italiaan gaan uitproberen voor zijn lunch. Check adres, check openingsuren, off we go. Aangekomen bij de Italiaan blijken net vandaag zijn openingsuren anders te zijn en is hij enkel open voor avondeten. Een paar andere opties blijken ook niet open te zijn. Dat vinden we al lang niet meer vreemd, soms maken ze het niet eenvoudig om de lokale economie wat te steunen.

We lunchen dan maar in een stalleke langs de hoofdweg en dat is ook goed. Van daaruit rijden we naar Playa Tortuga, ah ja, die tenen moeten ook wel in de Pacific Ocean gestoken worden. De playa is nogal rotsachtig en er liggen heel wat gevelde palmbomen op het strand en het diepere water is heel ver weg dus we zijn er snel op uitgekeken. Dan maar naar,… het volgende strand. Playa Uvita, dé plage voor zonsondergang met coco loco. Auto geparkeerd, stuk gewandeld en dan staat er een rangerstation om inkom te betalen want het zou deel uitmaken van een nationaal park. 6 Dollar per persoon voor een zwemmeke in de zee. Dat blijft vreemd als Europeaan. Uit míjn zee! Bovendien is’t nog veel te vroeg voor zonsondergang en zo lang gaan we niet blijven. We toveren onze meest vertederende zeeleeuwenpuppyblik boven, hangen er een pruillip onder en leggen uit dat we ons enkel snel willen verfrissen. Hoera, we mogen door zonder te betalen. Zou ook kunnen, en dat is waarschijnlijker, dat het net 16u is want na ons sluit de ticketverkoop.

De Playa Uvita is inderdaad een pareltje. De palmbomen komen recht uit de boekskes en vormen de grens tussen jungle en strand. Een paar locals staan kokosnoten stuk te beuken tegen een palmboom. Ha, zo doe je dat dus voor die coco loco. Net de rum ontbreekt nog. We wandelen tot aan het punt waar het strand een hoek van ongeveer 90° maakt, recht de zee in. Dit is een beroemd punt, de Whale Tail. Een smalle zandstrook loopt vanop het strand verder de zee in en eindigt in de vorm van een… walvissenstaart. Je ziet dit fenomeen eigenlijk vooral vanuit de lucht en bij laagwater. Google het maar eens. Als wij er zijn is de zandbank die de staart vormt aan het overstromen. De golven van de branding komen daardoor van 2 kanten naar elkaar toegerold en spatten in het midden tegen elkaar uiteen. Om de beurt bewaken we onze rommel (naar verluidt heeft uw gerief hier de neiging om in de jungle te lopen…) en gaan we zwemmen. Toch weer verwonderd over de temperatuur van het water, hier is het niet mogelijk om kou te krijgen.

Als de muggen hun schemeraanval inzetten, houden we het voor bekeken. Zonsondergang zonder rum, Pfft nee, daar doen wij niet aan mee.

Terug aan onze villa is het tijd voor een duik in ons zwembad, beetje afkoelen. Ondertussen is het donker. Al drijvend op onze rug zien we nog de lichtflitsen van een ver onweer. Misschien moeten we overwegen om Peru te laten vallen en hier nog 3 weken te blijven rondhangen? Of ineens voor 4 jaar huren? Moeilijk, moeilijk. Lastig ook.

Terwijl we deze levensvragen laten berusten, gaat alle licht uit, …letterlijk. Al snel blijkt dat het enkel ons licht is, de buren hebben wel sap. Met de pillamp op zoek naar de zekeringskast. De eigenaar kunnen we niet bellen want we hebben geen GSM-ontvangst. In de zekeringskast lijkt alles in orde. Terwijl we zoeken naar de hoofdschakelaar, zeggen Mike en Inge dat ze stemmen horen. We kijken even rond maar zien niemand. We vertrouwen het zaakje niet helemaal en draaien voor de zekerheid snel de achterdeur vast. De enige optie die we hebben is die hoofdschakelaar vinden. We draaien ook de voordeur vast en gaan buiten verder op onderzoek. Uiteindelijk vinden we een kastje aan de straat en ja, de hoofdschakelaar is afgesprongen… of afgezet door een stel grapjassen? Tja, niet over nadenken, we weten hem nu in elk geval staan. Kunnen we eindelijk aan onze bbq beginnen.

Morgen doen we nog eens iets actiefs. Geeuw.

De camera mag niet mee naar het strand, de povere foto’s zijn via de gsm gemaakt en doen het origineel geen eer aan.