Gezien ik, zelfs bij slecht weer, moeilijk een hele dag kan binnenblijven, trekken we tegen de middag onze wandel- en regenkledij aan en gaan op stap. Zoals we eergisteren reeds schreven is het dit weekend feest in het dorp. We waren vrijdagavond al eens een kijkje gaan nemen maar toen was alles nog in opbouw. Adriana, onze gastvrouw, vertelt ons bij het ontbijt dat het vandaag slotdag is en er nog allerlei shows worden opgevoerd.

Eerst even tot aan een uitkijkpunt boven de stad wat ons een mooi maar druilerig zicht geeft over het dorp en het bijhorende spiegelmeer. We dalen terug af en gaan dan langs de arena. Er is heel wat lekkers te proeven, zo staat er ook een kraampje met een lokaal gebrouwen IPA-bier van’t vat. Dat willen we testen. Niet slecht moeten we toegeven, misschien iets te donker naar onze smaak maar zondermeer het beste zelfgebrouwen bier dat we in Chili al geproefd hebben. Onvermijdelijk komt daarna snel de vraag vanwaar we afkomstig zijn. Als we zeggen dat we Belgen zijn, begint de man helemaal te stralen. Belgen die zijn bier goed vinden, dat vindt hij terecht een hele eer! Hij begint prompt een uiteenzetting over zijn brouwproces, van zijn collega van het kraampje ernaast krijgen we nog een stuk gebarbecued vlees en zo zijn we weer helemaal ingeburgerd.

Er wordt vanalles afgeroepen door de microfoon, maar het lokale dialect maakt dat we er niet veel wijzer van worden. De tribunes lopen ondertussen aardig vol, we zetten ons erbij want dan zal er wel iets gaan gebeuren zeker? Er verschijnen mannen met lasso’s, mannen te paard en dan wordt er een jonge stier losgelaten.  Het concept is eenvoudig. De mannen te paard jagen de stier op door hem achterna te zitten, en dat is ook nodig want zo’n rund staat duidelijk liever stil dan rondjes te draven door een arena. De binken met de lasso’s hebben dan als opdracht om hun lasso voor de stier zijn poten te werpen, op het juiste moment de lus dicht te trekken, en het dier zo te doen struikelen. Het ziet er gemakkelijker uit dan het is, zo’n beest huppelt eigenlijk maar wat rond dus de helft van de tijd schiet de lasso eronderdoor of terug los. Maar regelmatig lukt het toch en gaat het beest in volle vaart nietsvermoedend volledig over de kop. De eerste keer had ik medelijden met de stier, maar ze lijken er niet veel last van te hebben. Meer zo’n houding van ‘OK, ge hebt mij kunnen vangen, koe is  moe en ligt hier goe, krijg mij nu nog maar es recht, nà’. Hilarisch is het ook als zo’n stier ineens beslist dat hij liever wat gras gaat eten en dan kunnen ze met z’n allen proberen om die kolos terug in gang te krijgen. 1 Ding is zeker, zo’n rund is ontworpen om wat statisch te grazen en treinen aan te staren, maar zeker niet om marathons te lopen. Na 3 rondjes mogen ze afgepeigerd terug achter de coulissen gaan bekomen. Next!

Later doen ze ook nog een rondje rodeo. Leuke namiddag Futaleufu-folklore.

Foto’s: nog 2 van onze rijdende doodskist gisteren, tochtje naar het uitkijkpunt en de rest van de Fufuklore.

08-02-2015 om 23:13 geschreven door Mike & Ruth  

Volgens een briefje in onze hostel wordt er elke maandag een gratis wandeling met gidsen georganiseerd van aan de tourist office richting Piedra del Aguila. Ja, dat willen wij wel meedoen. Om half 10 zijn we aan de tourist office, geen kat te bespeuren. Binnen weten ze van niets. Echt verbaasd zijn we niet, we hadden al zo’n voorgevoel dat die informatie niet 100% betrouwbaar zou zijn. Maar, niet getreurd, we kunnen die wandeling ook zelf doen natuurlijk. De tourist office legt ons uit hoe we er geraken, ’t staat allemaal goed aangeduid met bordjes. - Yeah right -. We wandelen het dorp uit en zowaar, bij de eerste splitsing staat inderdaad een pijl. De Chileense wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ondertussen nog een eenzame wandelaar opgepikt die ook niet zoveel vertrouwen heeft in bordjes en liever met ons meewandelt. Bij de volgende splitsing staat er weer een aanwijzing. Onze vreugde kan niet op. Onze eenzame neemt iets minder tijd voor foto’s onderweg en gaat uiteindelijk alleen voort. 1 km verder is er terug een splitsing en daar begint het, tirez votre plan, geen pijlen meer. Laten we er dan maar van uitgaan dat dat inhoudt dat we niet moeten afslaan. De richting klopt alvast (een mens moet wel in zijn achterhoofd houden dat er hier geen zekerheden meer zijn en de zon ’s middags dus in het Noorden staat).

We klimmen op ons gemak gedurende 1,5h via een rotsweg naar boven en dan zien we de Arendsrots hangen. De wolken zijn ondertussen terug opengebroken en gestegen en de uitzichten op de omliggende toppen zijn verbluffend. Door de neerslag van gisteren is er op de toppen nog wat extra sneeuw bijgevallen. Volgens het beperkte kaartje dat we meekregen, moeten we onder de rots door en dan langs achter de rots benaderen. We blijven het pad bestijgen en komen uiteindelijk op een soort van plateau met prachtige vegetatie en een oorverdovende stilte. Maar we zijn wel helemaal uit de richting. De rots ligt nu een heel stuk achter ons. Hmm, dan toch een afslag gemist? We keren op onze stappen terug en vinden een klein paadje, of een uitgedroogd beekje of een schapenweggetje, wie zal het zeggen. We volgen het een stuk en dan zien we de rots van dichterbij, we zien er zelfs mensen op staan, maar het pad loopt dood.

We keren op onze stappen terug en hopen dat we onderweg toch nog een zijpad tegenkomen. Opeens horen we een vreemd gebrul, we kijken mekaar aan, nee, dat klinkt niet als een schaap, zouden hier puma’s rondlopen? Hoe brullen die juist? We weten dan al wel hoe we ons in zo’n geval moeten gedragen maar als het even kan, toch liever niet hoor. Enne, waar zijn de Nike-sporen van onze eenzame wandelaar gebleven? Was dat daarnet geen afgeknabbeld mensenbot op de grond? Ongetwijfeld. Ons tempo wordt onbewust iets opgedreven als we verder wandelen. Er verschijnt echter geen bruikbaar zijpad en uiteindelijk komen we terug uit onder de rots. Geen idee hoe je daarboven moet geraken. Enfin, genoeg moeite gedaan, waarschijnlijk hadden we toch niet helemaal bovenaan durven staan. En we hebben dezelfde uitzichten gehad, hoeveel mooier kan het daar zijn troosten we onszelf.

Heel de trip terug bergaf, naar goede gewoonte de voeten verfrissen in een koele bergrivier en dan een welgekomen bord pasta en een douche.

Woensdag gaan we hier weg, richting Coyhaique. De enige bus vanuit dit dorp rijdt op vrijdag hebben we ondertussen uitgezocht. Op woensdag is er enkel een bus die passeert in een dorpje zo’n 80 km hier vandaan. Dat lijkt ons helemaal niet zo onoverkomelijk, gewoon tot daar gaan en opstappen. Ah nee, want dan heb je geen ticket. En blijkbaar kan je hier in het dorp geen ticket kopen voor een bus die hier niet passeert. En de busmaatschappij heeft ook geen online verkoop… Lastig… Ik ga ten rade bij Adriana. Dit werkt zo: vandaag geven we het geld voor de volledige rit af in een hostal een paar deuren verder (er is geen korting voor opstappers halverwege). Dat geld gaat vanavond met een bus naar god weet waar. Morgen komt een andere bus langs dit dorp met onze tickets. Klinkt logisch, praktisch, modern en totaal realiseerbaar…

Ik heb het akelige gevoel dat we beter een Chileense postduif hadden ingeschakeld.

09-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond een nieuw restaurant uitgeprobeerd. Cordero al horno, ik laat me bijstaan door een Spaans sprekende foodie, lamsstoofpotje dus. Ja daar hebben we allebei wel zin in. Meer lam dan stoofpotje zo blijkt. Het lijkt wel of er twee schapenkarkassen de grill zijn opgegaan en alzo geserveerd. Dit eet ik in een week! Al mijn healthy koken van de voorbije week verbleekt hierbij.

We merken dat we maar langzaam opschieten in ons afzakken naar beneden. Da’s enerzijds niet zo erg, we hebben hier al heel wat gezien en beleefd, anderzijds als we de highlights willen meepakken gaan we toch een tandje moeten bijsteken of we zitten hier met Pasen nog. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het gebied hier is ‘dun bevolkt’. Dat moet je hier anders interpreteren dan pakweg De Limburg bij ons. Morgen bussen we 80 km naar het eerstvolgende dorp Villa Santa Lucia, daar wonen 170 mensen. Daar hopen we op een aansluiting die ons 400 km naar het Zuiden brengt. Onderweg passeren we 6 dorpen van telkens minder dan 500 inwoners. De bussen rijden sporadisch en de informatie is moeilijk te achterhalen. Dus als we sneller willen bewegen moeten we beter geïnformeerd geraken. Bijgevolg spenderen we de volledige voormiddag ergens tussen internet, reisgidsen en wegenkaarten in. We proberen uit te vissen welke verbindingen er bestaan en hoe die juist in elkaar zitten. Heel vaak is het frustrerend en we zien overal een gat in de markt in de zin van: “Man toch, als ge nu een ferryverbinding van hier naar daar uitbaat dan zijt ge toch gewoon binnen?”. Maar het loont. We vinden de informatie die we nodig hebben om tot beneden te geraken. Ons vervoer kunnen we niet online kopen dus dat kan pas vanuit het volgende dorp/stadje Coyhaique. We gaan ervan uit dat dat daar wel moet lukken en leggen ook al slaapplaatsen vast in Los Antiguos en El Chaltén, zij het flexibel en annuleerbaar mocht het vervoer toch anders uitdraaien.

Tegen de middag zijn we suf gepuzzeld en doen we nog een toertje door het dorp. Als we ’s avonds onze betaalde bustickets willen ophalen blijken die niet toegekomen te zijn. Maar geen nood, die zijn gewoon met de buschauffeur morgen meegegeven. Jongens dat is toch geen systeem. Kunnen we morgen naar Santa Lucia en dan 4h wachten op een volgende bus waar onze tickets al op aanwezig zouden zijn.

Ik blijf erbij, postduif had beter geweest. To be continued…misschien…

Foto: lamsstoofpotje op zijn Chileens

10-02-2015 om 21:57 geschreven door Mike & Ruth  

Goede dingen zijn het wachten waard J

Het is half 6 ’s ochtends als we de deur dichttrekken bij Adriana. Gelukkig moeten we deze keer maar 1 straat verder muilezelen, daar vertrekt de bus naar Villa Santa Lucia. Mike zijn nieuwe beste maatje Inca hoopt op nog een laatste aaisessie en komt ons helemaal mee uitwuiven. Hoe dichter we bij 6u komen, hoe meer volk er verschijnt. Hopelijk sturen ze meer dan 1 bus. En inderdaad, bus 1 wordt geladen en eens die vol is, komt bus 2 eraan. Aangezien wij maar een stukje van de ganse rit naar Chaitén meedoen, mag onze bagage pas als laatste worden ingeladen. Een mens wil graag zeker zijn dat zijn huishouden volgt, dus bijgevolg zijn wij ook de laatsten die opstappen. Ha, er zijn nog 2 plaatsen helemaal op de achterste rij. We wringen ons ertussen, wat nauwelijks gaat. De knieën in de nek, jullie kennen dat wel. Gelukkig is het maar voor 2,5 uur. De gravelweg is bochtig, hobbelig en stoffig. De raam sluit niet fatsoenlijk, dat verwachten we ook al lang niet meer, niks abnormaals dus.

In Villa Santa Lucia is er niet echt een busterminal. Ook niet echt een bushalte. Er is 1 straat, in die straat is er een barak en in die barak woont Madame Elsa. Haar ‘huis’ doet dienst als hostel, wachthokje, restaurant, beenhouwerij, kruidenierszaak, Starbucks … Beeld je een volslanke oudere dame in, met bril en weinig kapsel, ouderwetse schort, slecht te been (uit respect geen foto van haar genomen). Ze past perfect in haar eigen decor. We kunnen daar een tas koffie kopen die we zelf samenlepelen uit beschikbare poeders en iets wat lijkt op een boule de berlin als ontbijt. Alles is nu beter dan niets. En dan rest ons 5u wachten tot onze aansluiting. Samen met ons is er een Chileens koppel afgestapt. Er logeert ook nog een Argentijns koppel dat de Carretera Austral per fiets doet, die treffen we verdwaasd aan bij het begin van hun ontbijt. De eerste uren praten we wat over de verschillen tussen onze landen. De Chileense dame is lerares Engels en zo krijgen we te horen dat een Chileen vanaf 5 jaar 5 uur per week Engels krijgt op school tot zijn 18^e. Hoezo? Faken die dan allemaal geen Engels te verstaan? Gebrek aan praktische oefening en interesse, zegt de lerares. Gezien ze vnl in eigen land of eigen continent reizen, hebben ze nooit Engels nodig. Blijft straf, vooral omdat ze films hier, net als bij ons, ondertitelen en ook de muziek soms internationaal blijft.

Als afwisseling maken we een wandeling door het gehucht. Op een kwartiertje slenteren we rond het volledige dorp. Het regent en er staat een ijselijke wind. Misschien toch eens beginnen nadenken over de aankoop van muts en handschoenen. Terug bij Madame Elsa staat er vanalles op haar houtvuur te pruttelen en zijn ondertussen de empanadas binnengekomen. En die zijn lekker, heel wat beter dan die deegballen die we in Argentinië mochten ervaren.

Ondertussen hebben we al in de mot dat er nog mensen meewillen met onze bus. Er staat al zeker 10 man in de regen te wachten. Amai, en nog 2u te gaan, wat gaat dat straks zijn? Op de middag worden we verzocht plaats te maken voor de mensen die willen lunchen. We bedanken Elsa voor haar gastvrijheid en verlaten haar life museum. Ok, menigte verdubbeld. Tegen 13u, menigte verdriedubbeld. Dat komt hier helemaal goed. Het Chileens koppel blijkt, zoals alle anderen die staan te wachten, geen tickets te hebben en hoopt mee te kunnen. Ik snap hun bezorgdheid, de eerstvolgende bus komt pas binnen 3 dagen. Dat verklaart ook waarom de camping aan de overkant van de straat ineens verlaten is. Niet meegemogen met de vorige bus? Ik word al zenuwachtig, niet veel ambitie om hier een paar dagen te vertoeven, we hebben geen tentje bij en ook al was Elsa zo vriendelijk... We moeten toch op één of andere manier voorrang kunnen krijgen gezien wij gereserveerd én betaald hebben via prijsduif. Maar of ze dat hier ook zo zien, who knows. We smeden snode plannen om de stormloop op lege plaatsen voor te zijn. Mike blijft bij de bagage en ik loop snel naar de deur van de bus en probeer de chauffeur te overtuigen dat hij onze tickets heeft. Moet lukken, waterdicht plan.

Om half 2 is de bus eindelijk daar. Zoals voorspeld zet heel de massa zich onmiddellijk in beweging, maar zonder bagage huppel ik frivool iedereen voorbij en sta pal voor de deur. Als de chauffeur zijn deur opendoet, begint de menigte te roepen om een plaats. Ik roep dat wij Mike en Ruth zijn en hij tickets voor ons heeft. En ja hoor, ons tactisch uitgedokterd en diep doordacht plan werkt perfect, ik krijg de tickets en mag opstappen. Mike staat een eind verder met de bagage maar geen nood, ik heb zitplaatsen kunnen bemachtigen. Mike zal wel volgen zeker? De buschauffeur wordt voor de rest ongeveer gelyncht door de wachtenden voor een plaats en dan hoor ik hem zeggen dat er voorlopig niemand zonder tickets mag opstappen want hij wacht nog op de bus van Futaleufu waar nog mensen met tickets opzitten. Wat?? Dus deze bus wacht gewoon op de bus die om 11u in Futaleufu vertrok en waarvan ze zeiden dat we die niet mochten nemen want dat we alle kans hadden de aansluiting te missen? Grmbl, we hadden tot 10u in onze nest kunnen blijven liggen. Maar goed, dan hadden we de Madame-Elsa ervaring met haar legendarische empanadas wel misgelopen.

Iedereen kan mee, minstens 20 mensen moeten rechtstaan in het gangpad. De toilet wordt omgebouwd tot storage. Volledig overladen de Carretera Austral op. Het paradepaardje van Pinochet die de aanleg beval.  Dat is één van de slechts twee wegen die in Patagonië Noord met Zuid verbindt. Vergelijk het zo, één van de twee wegen die Noorwegen met Spanje verbindt. Dit is de Chileense tegenhanger van de Ruta 40 en veel mooier want je gaat dwars door de Andes. Ook veel avontuurlijker, hoewel de overheid al jaren tracht de boel te asfalteren. Urenlang rijden we verder. Volgens de info die we kregen zouden we tussen 19 en 21u in Coyhaique moeten zijn. Er zijn echter geen verkeersborden dus we hebben ook geen idee hoe ver we al gevorderd zijn. De route wordt zo smal dat de auto’s nauwelijks kunnen kruisen. Door de regen is het een modderpoel van jewelste en ondertussen zijn er ook nog wegenwerken met wisselend verkeer. Bij momenten is het angstaanjagend, maar zo mooi, onbeschrijfelijk. We kunnen met zekerheid zeggen dat dit de meest spectaculaire rit is die we ooit deden. Hier zijn wij indringer in de ongerepte natuur. Stap twintig meter uit de bus en weet met zekerheid dat hier nog nooit iemand is geweest. Vele bergen en meren zijn hier niet eens benoemd. Spijtig dat we geen foto’s hebben, maar dat is gewoon niet mogelijk gezien de toestand van de weg. Soms wiebelt de bus zo hard in de putten dat we vrezen dat ze zal omslaan. De onderkant knalt met vaste regelmaat tegen de weg aan. Soms stapt de chauffeur uit en duikt hij onder de bus  voor inspectie, of om te kotsen. Als het begint te schemeren en er zijn alleen maar bergen en bos rondom ons, beseffen we dat we er nooit op het beloofde uur zullen geraken.  

Om 22u zijn we eindelijk het ongeasfalteerde stuk door en zien we een bord. Nog 166 km. Even snel tellen op de kaart. Oei, dat wil zeggen dat we er al 137 gedaan hebben. Dat wordt nog even doorrijden. We hebben een appartement gehuurd, vraag is of die mensen zo lang voor ons gaan opblijven. Als we uiteindelijk in een dorpje komen waar er GSM ontvangst is, stuur ik een SMS naar de eigenares om haar te informeren. Er komt geen antwoord. Ook de chauffeur begint het wat beu te geraken en rijdt flink door, iets te fel in sommige bochten lijkt mij. Ik doe dan ook geen oog dicht. En ondertussen regent het en giert de wind langs de bus.

Eindelijk, om 00u45 komen we aan in Coyhaique. Geen taxi te bespeuren maar we weten ongeveer waar we moeten zijn, zo’n 2 km buiten het dorp. Nog even zoeken want eens het dorp buiten stopt de huisnummering en begint een nieuwe nummering overeenkomstig de afstand van het dorp, maar we vinden het uiteindelijk toch. Vol goeie moed loop ik naar de receptie, waar nog een TV staat te spelen en klop op de deur. Geen reactie. Verdorie, als dit niet goedkomt is het terug naar het centrum, proberen iets anders te vinden in het holst van de nacht. Ik klop wat harder en zowaar verschijnt er een slaapkop vanuit de zetel. De eigenares had mijn SMS gekregen en geantwoord dat ze wakker zou blijven. Ik heb niks ontvangen zeg ik, en op dat moment komt de SMS binnen. Maar goed, we zijn zo opgelucht, je kan het je wel voorstellen. Appartement ziet er leuk uit, we gooien onze rommel neer waar hij wil vallen en ploffen totaal uitgeput nog even in de zetel. Wat een dag. Maar eind goed al goed en ’t was er weer één om nooit te vergeten.

En dan denk ik nog even na over de buschauffeur. Die man is ’s ochtends om 11u30 vertrokken en heeft bijgevolg ongeveer 14u achter zijn stuur gezeten, met 4 haltes onderweg om mensen in- en uit te laden en nog 1 verplichte stop van een uur omdat de wegenwerken nog bezig waren. Dat zou bij ons gene waar zijn. Volgens mij gaat die man goed slapen. Ik wil deze bus niet op de dag nadat deze man jarig is.

11-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na een deugddoende nachtrust bestaat ons ontbijt uit een tas thee. De ijskast is nog leeg natuurlijk.

Dan volgt de standaard route van dag 1 op een nieuwe locatie. Tourist info voor een planneke en wat informatie, vuile was droppen, verderzetting van de reis vastleggen. Heel de trip van hier tot in El Chaltén zit uitgedokterd in ons hoofd, de overnachtingen zijn geboekt, het is enkel nog een kwestie van tickets voor het transport in handen te krijgen. Eerst naar de busmaatschappij. 2 Tickets voor zondag tot aan de ferry. We vragen nog even na hoe het de reis daarna verder verloopt om over de grens te geraken. En dan komt de aap uit de mouw. De overzet van zondag komt pas om 21u15 aan in Chile Chico (laatste dorpje voor de grens) en de grens met Argentinië sluit om 22u. Niet haalbaar zegt de verkoopster, jullie moeten een overnachting in Chile Chico voorzien of op zaterdag de namiddagferry nemen. Zaterdag is geen optie voor ons. Zondag moeten we eigenlijk over de grens in Los Antiguos zijn, want die overnachting is geboekt. Gelukkig is die gratis wijzig-annuleerbaar, dus we blijven bij ons oorspronkelijk plan. Dan naar de andere kant van de stad voor tickets voor de ferry. Tegen dat we terug in het centrum zijn, is het al danig lunchtijd en de maag knort, eindelijk eten, dat is geleden van de empanadas van Elsa, de zak chips op de bus niet meegeteld. Fieuw, een mens kikkert er van op.

Dan nog langs de supermarkt om de ijskast te vullen en terug naar ons huisje.

Volgende stap, de bustickets van Los Antiguos naar El Chaltén online boeken want dat kan ik vanuit Chili niet in een reisbureau regelen. Ik krijg allerlei foutmeldingen en geraak er niet door. Na wat zoeken blijkt dat de bus op dinsdag niet rijdt, hoewel de website het wel aangeeft. Pas als je die rit effectief wil boeken, loopt hij vast omdat er geen bus is. Tot zover onze geweldige voorbereiding. Rest ons niets anders dan de overnachtingen met een dag te verschuiven. In Los Antiguos lukt dit zonder veel problemen, vooral omdat de persoon aan de andere kant ‘Karin Dielemans’ heet en gewoon NL praat. Handig. De overnachting in El Chaltén loopt moeilijker. Online wijzigen lukt niet en als we online annuleren kost ons dat véél geld. Dan maar wat op het gemoed van de uitbaters werken en proberen rond de online reservatie rond te gaan. Hopelijk lukt dat. ’t Is niet gemakkelijk, maar moeilijk gaat ook. Alleen zonde van de tijd die we er 2 dagen geleden hebben ingestoken om alles uit te pluizen.

De flatscreen slikt usb en speelt onze films af. We kijken film vanuit ons bed, maar eigenlijk zien we meer naast de TV door de grote ramen heen naar de bergen.

12-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

5 km verder ligt de Reserva Nacional Coyhaique.  Die gaat niet kunnen ontsnappen aan onze wandellust. We stoppen een Taxi en laten ons tot aan de ingang voeren. Geen slechte beslissing, want buiten dat het maar 5km verder was is het ook stevig naar boven. We betalen toegang aan de parkwachter en krijgen een A4 mee waarop de wandelpaden staan aangegeven. Maakt dat mee. We kiezen voor een cirkel van een 12km daar zouden we 3,5h over moeten doen. No problemo.

Tja, als bussen en nationale parken niet uw ding zijn kunt ge best pas binnen een week of 3 terug inloggen op deze blog. Want daar bestaat ons leven hier ongeveer uit.

Het weer is aangenaam, we wandelen in T-shirt in de schaduw en we passeren wat meertjes en mooie vergezichten van Coyhaique, helemaal Zen. Halverwege worden we dieper in het woud gestuurd. Even opletten dat we het pad hier niet kwijtgeraken. Hier is iets vreemd aan de hand. Alle grote bomen liggen neer en alle bomen die rechtstaan zijn maximaal 20-30j oud aan hun diameter te schatten. Wat is hier gebeurd? Lawine? Brand? Welk geweld kan al die kollossen geveld hebben? Dit is een heel vreemd bos. We wanen ons op een bomenkerkhof. Heel speciaal. Ook hier zitten we nog in de habitat van de poema. We zien er geen. We vragen ons af hoeveel poema’s ons gezien hebben.

We zijn al 3h verder en terug aan ons startpunt. Hier staat geen taxi meer, er is geen bus. We wandelen nog een extra 5km tot aan ons huisje. Siësta verdiend en dan de stad in, naar de winkel en propere kleren ophalen.

Leuke dag.

13-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Daar doen ze hier niet aan mee, geen spoor van te vinden.  

Dan gaan we gewoon lekker shoppen.

Als dat geen liefde is.

14-02-2015 om 20:37 geschreven door Mike & Ruth  

Een paar dagen geleden in de supermarkt. Het voorverpakte gehakt wordt enkel per 500 gr of meer verkocht. We vragen aan de toog of het mogelijk is om 200 gr te krijgen. De man moet het gaan navragen. We horen een hele discussie in de beenhouwerij. De man komt terug. U bedoelt 2000 gr mevrouw? Nee, 200. Wenkbrauwen zwiepen omhoog. De man verdwijnt weer. We horen gelach. De man komt terug. Bent u zeker mevrouw? Jep, 200 gr. De man weegt het braaf af en vraagt: waarvoor gaat u dit beetje eigenlijk gebruiken als ik zo nieuwsgierig mag zijn?? Ok, de gemiddelde bestelling van een local bestaat uit 10 worsten, 5 kg biefstuk en 5 kg kippenbouten, ik geef toe, het ligt aan ons. Als ik gisterenavond 2 koteletten vraag aan dezelfde verkoper, volgt er een vette knipoog maar worden er geen verdere vragen gesteld.

Om half 4 komen ze ons pas ophalen richting Chile Chico.  Een parcours dat deels uit bus en deels uit ferryoverzet bestaat. We mogen tot 3u op het appartement blijven. Dat geeft ons rustig de tijd om in te pakken en aan de eisen van een paar trouwe bloglezers te voldoen. We regelen ook nog een voorschot voor de overnachtingen in El Calafate via Western Union. Gelukkig kan dit gewoon via internet. De vraag overtreft het aanbod voor het aantal beschikbare slaapplaatsen in El Calafate. We hadden een pareltje gevonden via Air B&B waar we 3 minuten over getwijfeld hebben en in die 3 minuten is er iemand anders mee gaan lopen. Balen. We hebben dus niet echt de luxe om moeilijk te gaan doen over Western Union transfers. Daarenboven scheelt het ons ook in cashvoorziening.

Om 15u staan we gepakt en gezakt voor de deur. Op het moment dat ik de toelating krijg om te beginnen stressen (zijnde 30 min na de beloofde pick-up tijd) komt ons buske eraan gereden. We moeten er geen tekening bijmaken, kijk naar de foto. En de chauffeur had haast. Tegen een illegale snelheid flitsen we naar Puerto Ibañez. Die chauffeur lijkt een persoonlijk record te willen verbeteren, elke nieuwe bocht, een nieuwe uitdaging. Ik probeer wat foto’s te trekken met de GSM, met wisselend resultaat. Als we afdalen ruiken we de oververhitte remmen. Maar, op deze trip passeren we in de verte de Cerro Castillo, een bergtop die er uitziet als een kasteel, zij het dan eerder één van het Lord of the Rings-type. Knap om te zien.

Levend en wel komen we aan in Puerto Ibañez en dan is het nog even wachten op de ferry. Er staat een hoop volk en een massa rommel. Om nog eens te beginnen van ‘ik ga op reis en ik neem mee…’ zien we een hele familie staan, inclusief oeroud TV-toestel, wasmachine, 2 tot op de draad versleten luchtmatrassen… die gaan verhuizen. Ook een vrachtwagen vol houtblokken gaat mee. Als we aanschuiven om aan boord te gaan, zegt er een familie vriendelijk ‘Bonjour’.  !?  We bekijken hen en vragen ons af vanwaar we die moeten kennen. Frans hebben we hier nog niet gesproken. Uiteindelijk vraag ik van waar ze komen, blijkt dat het Belgen zijn en ze hadden ons gespot aan de hand van onze bagagelabels. Tussen al het volk dat aan boord gaat spelen we ze echter snel terug kwijt.

De overtocht is sprookjesachtig. We váren nu door de Andes, door de fjorden.  De zon zakt en kleurt de hemel. Er staat een strakke wind. Vlak boven het wateroppervlak blaast de wind het water los van het meer. We krijgen de film The Impossible te zien,  over de tsunami in Thailand. Opmerkelijke keuze voor op een boottochtje in vulkaangebied dat bulkt van de tsunami-warnings.

Het is al flink donker tegen dat we in Chile Chico aankomen. We beginnen naar onze hostel te wandelen, die lijkt wel een stukje verder van het centrum dan beloofd. Na 2,5 km zijn we er eindelijk geraakt, we zwieren de bagage neer en keren terug om nog iets te eten. Op een zondag na 22u is dat altijd een uitdaging. Maar we hebben geluk, we lopen toevallig langs het enige restaurant dat open is en krijgen er nog een stuk kip. Achteraf gezien misschien beter eerst gaan eten ipv heen en weer te wandelen maar kom, ge kunt ook moeilijk een restaurant binnen wandelen met 4,5 rugzak. Laat staan rustig van een maaltijd kan genieten als je niet weet of je je slaapplaats gaat vinden.

We zijn der weer geraakt.

Foto: Volle bus, de rit naar Puerto Ibañez, veel volk op de kade, aan boord

15-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

15-02-2015 om 16:12 geschreven door Mike & Ruth  

Vrij vertaald betekent dat Silly Chicken. Onze Hosteria heet de la Patagonia, zo heten ze allemaal, of toch in één of andere variant. Ja, de beschikbare namen zijn hier beperkt. Ze hebben hier maar een handvol helden om hun parken, dorpen, pleintjes en wegen te benoemen dus komen die heel regelmatig terug. Zo ben ik ervan overtuigd dat de helft van de Patagoniërs in de Bernardo O’Higgins-straat woont. Da’s de hoofdstraat van elk dorp en ligt ongetwijfeld op een steenworp van de Rio Blanco of Laguna Verde. Eens het dorp meer straten bevat dan er helden voorhanden zijn geven ze de straten gewoon namen van historische data. Zo zijn de 21 de Mayo en 9 de Julio hier ook gangmakers. Ik vraag maar niet naar de namen van hun kinderen, ik ga nooit op voorhand kunnen  beloven een uitgestreken gezicht te bewaren.

We wijken af, onze Hosteria de la Patagonia wordt beheerd door Belgen, ’t is te zeggen door hun afstammelingen. In de jaren ‘40 is er een Waals koppel met een grote droom afgezakt naar dit oneindige niets. Dat oneindig hadden ze net verkeerd ingeschat en hun handeltje oprichten ging niet van een leien dakje. Daar is een film over gemaakt ‘Le rêve de Gabriel’, de bompa dus van de huidige uitbaters. Die moet ik beslist eens zien als we terug thuis zijn…

In onze Hosteria de la Patagonia spreken ze dus Frans. Bij het ontbijt komen we het Waalse gezin dat ons gisteren op de ferry aansprak opnieuw tegen. Natuurlijk, de moeder is ook afstammeling. Ze houden een familie-bijeenkomst. De tuin is bijzonder, er staat achterin een grote houten tob die dienst doet als jacuzzi. Die wordt warm gestookt met hout, er is zowaar een waterdichte onderwaterhoutkachel in gebouwd. Voor de bubbels moet je zelf zorgen. Verder in de tuin staat een boot op het droge die een nieuw leven krijgt als gastenkamer.

Tegen de middag wandelen we Silly Chico in op zoek naar lunch. Het zit niet mee deze keer, resto 1 heeft een uitgebreide kaart met huisgemaakte pasta’s maar serveert vandaag enkel pizza, resto 2 heeft als dagschotel potjesvlees met puree. Dat ziet er heeerlijk uit. De laatste twee dampende borden worden op de tafel naast ons geplaatst. Resto 3, en meteen ongeveer de laatste in deze chico stad, heeft een menú del día waar we niets van begrijpen en volmondig si op antwoorden. Menu suprise… Eerst een ‘carbonada’, zijnde een soep met pompoen, courgette, aardappel, pasta, gehakt. Stevig, hier hebben ze vast geen compostvat nodig. Hoofdschotel ‘humita’, slaatje met dichtgevouwen maïsblad met een gemixte maïs-ei pap in verstopt,… speciaal. We hebben geluncht.

Nog even door het dorp kuieren, wat rek- en strekoefeningen aan de kade, en tot aan het uitzichtpunt. Nu terug naar onze hostel de la Patagonië. Om 17h komen ze ons hier halen om ons de grens over te loodsen naar het eerstvolgende Argentijnse dorp Los Antiguos. Klopt ongeveer, om 17u30 worden we als laatste opgepikt door een minibus die al vol zit. What’s new. 10 Minuten later zijn we aan de Chileense grenspost. Daar moeten we een uurtje schuifelen voor twee stempels. We hebben geluk, terwijl we aanschuiven zien we op tv beelden van grensposten met een wachttijd van 9h. Stel u voor…. Terug de bus op naar de Argentijnse tegenpool, daar staat weinig volk, en dan nog even verder tot aan het stadje. We worden gedropt aan de busterminus voorbij de stad. Verdorie, onze nieuwe hostal lag vóór de stad. Te ver om de stappen. Locals zijn zo behulpzaam een remise voor ons te bellen die ons voor een habbekrats tot daar brengt.

De nieuwe hostal wordt gerund door Karin, een Nederlandse zonder zittend gat, die ongeveer alles in dit continent al bereisd heeft. Beetje vreemd gevoel, van België naar Holland, maar ja, we zijn dan ook de grens overgegaan.

Deze hostal ligt in de pampas, flink een half uur stappen van Bernard. De uitbater is ook een Nederlander, heeft daarenboven een restaurant in het dorp, en wil ons wel meenemen. Super. Dat scheelt weer een wandeling. Een bijzonder iemand, hij spreekt gebrekkig en traag Nederlands met een blik alsof hij al jaren op een maté dieet leeft. Hij rijdt voor ons langs enkele uitzichtpunten, de boulevard, het bos, via wegen waarvan hij zelf niet zeker is of deze ergens naar leiden (ha, dit weggetje ken ik nog niet, even proberen, steil naar beneden hots bots door het zand en over rotsen), door de Rio Blanca (omdat ik weet dat ik erdoor kan) tot aan zijn resto. Totaal geflipt die man. Mooi dorpje, maar je moet wel weten waar je moet zijn, blijkt. Ik onderneem een poging de standaard homp vlees binnen te spelen maar geraak maar halverwege. Taxi terug, let’s call it a day.

1 Ding hebben we op deze reis al goed geleerd… wachten….

Foto’s: Humita, Mike doet ski-oefeningen, uitzichtpunt, foto van den Bernardo, hot tub en bootkamer, Argentijnse grenspost

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze Nederlander komt vanmorgen dag zeggen. Hij moet met de auto naar Buenos Aires. 24u rijden. Dat herinnert ons aan één van zijn uitspraken gisteren tijdens zijn scenic tour. Stel je een Nederlands accent voor op het Zuid-Amerikaanse slome tempo : “ Nou…Je gaat hier rechts, … en dan daar …. daar links,… momentje,… ik weet niet meer wat rechts en links is. Dit is toch rechts hé? Flapperend met zijn rechterhand. “Ja” beaamt Mike. Met de nieuw verworven inzichten begint de man zijn wegbeschrijving van voorafaan. Gelukkig moeten wij morgen naar het Zuiden, kunnen we die wegpiraat al niet tegenkomen. Tenminste, als hij het onderscheid kan maken tussen Noord en Zuid.

Los Antiguos is het centre national van de cereza, en dat is jammer genoeg geen tikfout. Cereza dus, niks cerveza. Hier wordt dit jaar zelfs het eerste cereza rockfestival georganiseerd. Ik verwacht dat het niet spectaculairder zal zijn dan de Miss Aardbei-verkiezing van Melsele.

We mogen de 2 mountainbikes van de hosteria gebruiken om de omgeving te verkennen. Leuk, dan kunnen we wat verder gaan. “Dos, cereza por favor” wordt ingezet en we zijn weg. Een uitdaging, want de beruchte Patagonische winden zijn hier al danig vertegenwoordigd. De mountainbikes hebben hun beste tijd gehad maar kom, de basisonderdelen om vooruit te geraken zijn aanwezig. We rijden langs verschillende chacra’s (fruitboerderijen waarvoor Los Antiguos bekend is) tot aan de Lago Buenos Aires, 4^e grootste meer van Argentinië. De wind zorgt voor zulke golven dat het lijkt alsof je aan zee bent. Op de achtergrond zie je normaal de Cerro Castillo (jullie weten wel, dat kasteel van LOTR), met de toppen in de wolken.

We overwinnen hobbelige gravelwegen, trappen ons dwars door een woeste bergrivier, trotseren orkaanwinden, we wanen ons helemaal op een WK veldrijden. Zij het met iets minder slijk en des te meer stof. Ik weet niet hoe wanhopig we er net uitzagen maar onderweg stopt een auto die ons net inhaalde. Een dame met grote kersenzak stapt naar ons toe. We moeten proeven van de kersen, hmmmm lekker, en we moeten een zakje gratis kersen van haar aannemen. We vlijen ons prompt meer op de malse rivierstenen en eten de zoete kersen als lunch.

Na 4u olympische prestaties komen we in het centrum van Los Antiguos. Gezien we terug op Argentijnse bodem zijn, dient het cash flow probleem zich weer aan. We hadden een reserve voorzien, maar gezien onze ervaringen kan je geen gelegenheid laten voorbijgaan om die bij aan te vullen. Dus steken we al onze flexible friends in de enige aanwezige jackpot van het dorp, spelen alle mogelijke combinaties uit met verschillende inzet maar, zonder enig resultaat. En een casino ontbreekt hier ook. Hopelijk in de flappentapper van het volgende dorp meer geluk.

Met een pijnlijk zitvlak en een gebroken rug (de fietsen waren niet echt afgesteld op onze lengte) arriveren we terug bij onze hostel. Met Karin kunnen we het weer op een akkoordje gooien dat we morgen langer op de kamer mogen blijven. Onze bus vertrekt nl pas om 20u. We bussen dan heel de nacht door en zouden tegen 10u de 19^e in El Chalten moeten zijn. Dat wordt een boeiende nacht.

Vanmorgen hebben we de troubles met onze overnachting in El Chalten finaal kunnen oplossen. We moesten die met een dag opschuiven, remember? De bookingwebsite liet dit niet toe, tenzij tegen een belachelijk dure wijzigingskost, hoewel de uitbaatster akkoord was. Er volgden een paar duidelijke mails naar Booking.com, de uitbaatster veranderde dan nog eens van gedachte en ging alleen nog maar akkoord met een kostenloze wijziging als ze voor die verloren nacht iemand anders kon vinden…. Maar de volhouder wint en het lijkt nu allemaal in kannen en kruiken.  ‘t Zal wel zijn zeker. Als die schrijven ‘Beste klant’ dan kan je dat ongeveer letterlijk nemen.

17-02-2015 om 23:08 geschreven door Mike & Ruth  

We pakken rustig in, hangen wat op het internet, blog, foto’s, administratie en planning. ’t Is toch geen weer buiten. Het waait nog harder dan gisteren en het is koud. We leren van Karin dat de oorzaak van het slechte weer ligt bij de geesten van de Tehuelches (oorspronkelijke indianenstam) die deze dagen verstoord worden door de vele toeristen. Aan de stand van de bomen te beoordelen zijn de geesten hier wel snel op hun teentjes getrapt. Ze staan allemaal schuin.

Tegen 16h kan de doe-smurf het nimmer aan en moet er bewogen worden. We laten een remise komen om ons naar het dorp te verhuizen. Eten nog iets en wandelen tot aan de busterminal. Die ligt nooit in het centrum. Ik vind dat vreemd, het zijn toch juist de mensen zonder eigen vervoer die gebruik maken van de bus. We zien een stinkdier dat weinig schuw is en met een vreemde sjwoeng ons voorhuppelt, vermoedelijk al eens liggen dollen met een straathond of een poema. Misschien hebben alle stinkdieren wel een vreemde sjwoeng in hun gang, dat zou ook kunnen. Onze bus is ruim op tijd, redelijk luxueus, het beste wat we konden vinden op deze as, en voornamelijk helemaal niet uitverkocht. We zijn met 8. Jeuj, ieder zijn eigen dubbele zetel!

We installeren ons, negeren het verbod om je schoenen uit te trekken. Mijn Spaans is dan plotseling niet meer zo goed. Ik ga niet de ganse nacht met mijn bottinnen aan slapen. 20h, de bus vertrekt op tijd. De avond valt. We rijden het dorp uit de pampa’s in. De gsm-ontvangst valt weg, kort daarna de radio. Alle contact verbroken. We zien maar weinig dieren, enkele bange konijntjes in een arme vegetatie, zelfs het gras heeft hier pleinvrees. De leegte van de maanloze nacht benadrukt de oneindigheid. Ik meen te begrijpen welk gevoel astronauten besluipt als ze naar de blauwe planeet kijken. Ik heb mijn Ipod in mijn oren en sluit me volledig af van alles wat zich in de bus afspeelt. Portishead, Dummy. Flinterdunne breekbare muziek die opgaat in de zwarte nacht. België met zijn ongeduldig karakter lijkt oneindig ver weg. Ik mijmer over de verschillen met deze regio en deze mensen. Wanneer ben jij voor het laatst gestopt om een wildvreemde fietser kersen toe te stoppen? We weten en kunnen zoveel. Ik vraag me af of het wel de juiste dingen zijn die we kunnen en weten. Mijn paradepaardje is dat 'perceptie' een verplicht schoolvak hoort te zijn.

De chauffeurs mogen het hebben. Urenlang staren naar een hypnotiserende wegmarkering die 150 meter voor de bus oplicht. Nauwelijks bochten, geen kruispunten, geen bebouwing. Zijdelingse wind- en regenvlagen die de bus teisteren. Af en toe een tegenligger, die zie je van ver, toch duurt het nog minuten voor we zullen kruisen.  Plots staan er twee Alpaca’s op de weg te grazen. Het duurt even voor de chauffeur reageert en de bus gaat in de remmen. De Alpaca’s blijven als versteend in de lichten van de bus staren. De bus remt nu zo hard ze kan en iedereen wordt uit zijn trance gehaald. We stevenen nog altijd met veel vaart op de beesten af, ze wijken niet. Het zal nipt worden. De bus komt tot stilstand op ongeveer een meter van de dieren. Die dan schoorvoetend terug de pampa’s in wandelen, wachtend om een volgende bus te pesten. Ik ken dierenvrienden waarvoor dit stukje een regelrechte thriller moet zijn.

Plots duikt er uit het niets een gehucht op. We stoppen er om te tanken. Er staat een automaat waar je voor 2ARS je thermos kan volgooien. Word hier geboren bedenk ik, tegelijkertijd geraak ik er niet uit of dat net een zegen of een straf is. Het is 'anders', besluit ik.

Tegen 3h besluit ik dat ik ook maar eens ga proberen een uiltje te vangen. Het is ongeveer dan dat het asfalt op is en we op gravel zijn aangewezen. Nu zijn er gravelwegen en gravelwegen. Deze is in slechte staat, zelfs volgens Argentijnse normen. De bus gaat stapvoets de gravelweg op en probeert al slalommend de diepste kuilen te ontwijken. Mijn uil is gaan vliegen. Dat gaat hier nog efkes duren. Ik hoop voor de chauffeur dat de bus stuurbekrachtiging heeft.

Enkele uren later vinden we opnieuw asfalt en stevenen we op El Chalten af als het licht wordt. Het is 6h30, we gaan 3h vroeger aankomen dan voorspeld. Hoe kan je er zover naast zitten.

EL Chalten is een dorpje gebouwd op een klein stukje vlak tussen hoge rotsformaties die als gigantische stadswallen het dorp omringen. We kunnen al terecht voor een koffie en laten onze bagage achter aan het appartement, zo kunnen we rustig het dorp verkennen. Tegen 10 kunnen we ons installeren. We hadden al vernomen dat de bevoorrading van het dorp nogal beperkt is. We moeten dan ook de 3 supermarkten binnengaan om aan alle basisingrediënten zoals pasta, water, kaas,… te geraken. El Chalten staat ook bekend als het dorp met 1 ATM en handelszaken die geen credit cards aanvaarden. Maar hebben wij even geluk. Na 5 jaar zagen en klagen van de lokale commercie is er op 17 januari 2015 een bankkantoor geopend. Onze verhuurster zegt dat het echt een verademing is. Soms zat heel het dorp 4 dagen zonder cash omdat de enige ATM buiten werking was. GSM-ontvangst hebben ze sinds 2 jaar, als je bij de juiste operator zit toch. Wifi is er, maar via satelliet en durft al eens wegwaaien, net als het signaal van de kabelTV.

Per uitzondering is er geen zuchtje wind en de zon brandt. Een unieke kans om te gaan wandelen, dit mooie weer hebben ze hier maar enkele dagen op een jaar. Maar we hebben een ‘buslag’, dus het lijkt ons niet verstandig om aan een stevige dagmars te beginnen. Dan gaan we maar een terrasje doen met zicht op de Cerro Fitz Roy, een granietrots van meer dan 3000m. We laten ons vangen aan een cocktail van slaapgebrek, zon en een liter wijn. Potje koken en bed in. Morgen op tocht.

19-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

El Chalten is hét hikingcentre van wereld, volgens de locals. Hiking zal het zijn dus. Middelmatige tochten hebben ze hier niet. Ofwel stelt het niets voor, ofwel zijn ze stevig. We zijn wel iets gewoon dus stevig zal het zijn. We kopen een wandelkaart en schatten de wandeling in. 4h tot aan de kam en 4h terug naar beneden, lengte 19km, hoogteverschil 800m waarvan 400m in de laatste km voor de kam. Pittig. We hebben een busje geregeld dat ons 17km uit het dorp afzet aan het beginpunt zodat we niet gewoon op en neer moeten want dat vinden we minder leuk. De rit duurt een klein uurtje, overal waar we kijken zien we gletsjers, soms 3 tot 4 tegelijk. Het gebied heet dan ook ‘Parque Nacional de los Glaciares’. Het is verbluffend. We starten aan een hostal dat hier helemaal verloren ligt, het maakt zijn eigen elektriciteit via een generator aangedreven door een bergriviertje. We wandelen in een bos langs de rivier zachtjes hellend naar boven. Ook dit bos is zwaar gehandicapt, geen enkele boom is in goede staat. Vele zijn reeds geveld en wachten op ontbinding. Een behekst bos lijkt het wel, voor de zekerheid laat ik elke paar meter ongemerkt wat kruimels vallen.

Ook vandaag zijn we gezegend met het weer. Geen regen, geen wind. Ook geen zon maar een mens kan niet alles hebben. En misschien maar goed ook als we straks moeten klimmen.

Op een uitkijkpunt hola’en we naar een koppel dat foto’s aan het nemen is. Als het meisje tegen haar vriend zegt ‘ligt m’n haar goe zo?’, hebben we wandelgezelschap gevonden. We lopen een heel stuk samen, de stumpers zijn maar voor 4 weken in Argentinië en moeten alles op ijltempo afwerken. Uiteindelijk komen we aan de klim naar de kam. Een uur steil naar boven op een uitdagend pad, maar zoals steeds ligt de beloning bovenaan. We hebben een fantastisch uitzicht op een meer dat gevoed wordt door 3 gletsers en natuurlijk op de Fitz Roy zelf. Hoewel de zon niet schijnt, prijzen we ons toch gelukkig dat we zijn toppen kunnen zien, dat is lang niet iedereen gegund. Even op adem komen en dan terug naar het dorp. Moe maar zeer voldaan zijn we, wat een fantastische tocht. Als we de deur van ons appartement opendoen, begint het te regenen. Perfecte timing.

Puma-encounters: 0

20-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

21-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze wildlife-count laat tot hiertoe te wensen over. Waar in Australië de koala’s uit de bomen vallen en de kangoeroes voor uw wielen springen, is het hier maar poverkes. Op een mogelijke condor en een paar mus-achtigen na hebben we nog niets gezien. Maar daar komt met deze trip verandering in. We bussen overdag en dat helpt. Eindelijk zien we guanaco’s en ñandu’s lopen in de weidse steppe. Al zijn er een aantal exemplaren die duidelijk niet over de afrastering zijn geraakt.

Na een mooie 3 uur rijden komen we aan in El Calafate. Er was voornamelijk weer veel ‘niets’ onderweg, de bouwgrond moet hier stukken goedkoper zijn dan in Mortsel. Er is hier één of ander festival-van-het-meer gaande, wat maakt dat de stad uitpuilt. In ons hotel waarschuwen ze dat we zonder reservatie geen eten zullen vinden en willen ze ons direct excursies verkopen die morgen uitverkocht gaan zijn. We hebben een goed idee van wat we hier willen zien, zoeken nog even op internet naar de beste opties en gaan de straat op. Belangrijkste dingen eerst, bustickets naar de volgende bestemming, Puerto Natales, voor vrijdag. Lijkt ons ruim op tijd. Bij de kiosk blijkt dat we de op 2 na laatste stoelen hebben geboekt. Fieuw.

Dan de uitstappen, it’s all about glaciers. De bekendste, Perito Moreno, doen we zeker, daar kan je niet rond. De andere die we willen zien kan je enkel aanschouwen vanop het overbevolkte dek van een catamaran, of zoals onze LP het weer lyrisch omschrijft ‘just nature, you and 300 of your closest friends’. En dat voor een ganse dag, niet helemaal ons ding. Zeker niet nadat we de commentaren op internet hebben gelezen. Gelukkig is er nog een optie, de gourmet-tour, waarbij we met een privé-firma meekunnen. Op die boot is maar plaats voor 40 personen en ze beloven op hun communiezieltje dat ze nooit uitverkopen. Prima, ’t is niet dat we hier nog dikwijls gaan terugkomen. Ook hier hebben we geluk, we kunnen beide excursies boeken. Het worden drukke dagen.

23-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is onze ‘rust’dag. We moeten ons volgend verblijf zien te regelen want we hebben al bustickets voor vrijdag naar Puerto Natales. Dat gaat vlot. Dan hebben we nog tijd om even ons hoofd buiten te steken richting gemeentelijk natuur- en vogelpark, Laguna Nimes. De flora van deze regio bespreken kan blijkbaar heel beknopt. Je hebt de grote struiken en de kleinere struiken. De fauna is al niet veel uitgebreider. Je hebt de Argentijnse trots: de poema en die kan maar best guanaco’s, ñandu’s of stinkdier lusten. En er rest ons nog een handvol vogels. Die gaan we hier zien. Ben benieuwd. Het is een self-guided toer van 3 km rond een meertje in een herfstzonneke en strakke bries. Heel dichtbij komen de paadjes niet bij het meer met bijhorende vogels, maar we kunnen toch wat mooie plaatjes schieten. Goed uitgewaaid terug het stadje in, daar wachten we een gratis shuttle bus op die ons tot aan het Glaciarium brengt, enkele kms buiten het dorp in het niets geplaatst. Dit museum heeft als enige onderwerp, en dat had je kunnen raden, gletsjers. De volgende twee dagen gaan we op gletsjerexcursie naar de meest indrukwekkende exemplaren van deze planeet. Dan kan je op zijn minst de moeite nemen om goed geïnformeerd te zijn zodat je ten volle begrijpt wat je te zien krijgt. Het museum doet me beetje aan het oorlogsmuseum van Hanoi denken. Ze zijn vooral vol van hun nationale helden die er in geslaagd zijn deze gigantische lap grond van Chili te onttrekken. Dat was trouwens ook de bestaansreden van El Chalten, ons vorige dorp, opgericht in 1983 nota bene. Goed, we krijgen steekkaarten te zien van de bekendste gletsjers, een 3D gletsjerfilm, de opwarming van de aarde is aan de orde, en de mens als grote boosdoener die de aarde regelrecht naar zijn ondergang stuurt. Echt zoveel wijzer worden we niet.

In dezelfde hal is ook de ingang voor de ijs-bar. Geen ijsjes-bar, een ijs-bar. Een bar volledig gemaakt uit ijs. De entrance fee is evenveel als voor het museum. Alle bezoekers die tot hier komen zijn louter geïnteresseerd in de ijsbar en laten het museum links liggen. Wij slaan de ijsbar over. Vreemd hoe beide zaken in hetzelfde gebouw gehuisvest zijn, tot zover het ecologische inlevingsvermogen van de bezielers van dit complex.

Terug naar de hostal, blog bijeentippen, eten en vroeg onze nest in. Morgen vroeg dag voor de gourmet.

Foto’s voor de vogelliefhebbers onder ons.

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ze komen ons op een veel te vroeg en een half uur te laat oppikken aan ons hotel. What’s new. Minibus in, nog wat toeristen inladen en dan een uurtje tot aan de haven. Er is een probleempje met de boot die ze normaal gezien gebruiken voor deze rondvaart. We gaan op een grotere, een echt cruiseschip met zo’n 20 kajuiten. We hebben plek met hopen, we zijn maar met 25 deelnemers. Thee, koffie, croissants en cake als ontvangst. Leuk, we mogen de toiletten van de kajuiten gebruiken, verleidelijk om niet even op zo’n bed te gaan liggen.

We varen tussen de bergen door en als eerste merk ik de ijsbergen op, ‘Capitan, Iceberg Ahead!’. We willen hier geen Titanicske doen. Ze zien er zo mooi en lief uit, maar als je beseft dat slechts10% boven het oppervlak zit begrijp je dat het eigenlijk gigantische mastodonten zijn. Ze zijn afkomstig van de Upsala-gletsjer. Ne grote, ik bespaar je de technische details. Het einde van de gletsjer drijft op de Brazo Upsala, een 700m diep meer. Deze gletsjer trekt zich pijlsnel terug, dat verklaart het mijnenveld aan ijsbergen. Om dezelfde reden kunnen we niet tot aan het gletsjereinde zelf varen. OK even van op afstand bewonderen, het blijft onwezenlijk zo’n ijsrivier die het dal in stroomt.

We varen nu naar de tweede gletsjer, de Spegazzini. Zoek het op als je me niet gelooft. Daar kunnen we wel vlak bij komen. De motoren worden stilgelegd en we worden uitgenodigd voor de lunch op het onderste dek. Het achtersteven heeft gigantische ramen en we hebben een lunch with a view. Impressionant. We zijn hier blijkbaar niet alleen, een ander schip komt ons vergezellen. Het is de kleine catamaran met 300 van onze ‘not so close friends’ op. We toosten eens met ons glas wijn. Heel erg blij dat we daar niet opzitten.

Het gourmetgedeelte start traditioneel met Empanadas met een frisse paprika-tomaat-ajuindressing. Daarna volgt een plank overladen met kazen en fijne vleeswaren, het smaakt maar het is teveel voor ons beiden. Wijn naar believen. Als ze komen afruimen krijgen we nieuw bestek. We weten meteen hoe laat het is en kijken elkaar verbaasd aan. Menen die dat? Jawel hoor, de hoofdschotel volgt, een lamsstoofpotje. Daarna nog twee desserten. We willen niet onbeleefd zijn en doen ons uiterste best.

Na de lunch kunnen we op een stop meegaan voor een kleine tocht, ‘t zal nodig zijn denk ik schuldig. We hiken de volledige 200m tot aan de Bahia Puesto de las vacas. Een hutje waar koejagers verbleven. Hun taak: wilde gemuteerde koeien afschieten, want die eten het bos op, en de kadavers ook meenemen want anders komen er teveel poema’s. Ze hebben een contract van 16 jaar, niemand hield het hier langer uit dan 4 jaar. Heeft blijkbaar ook te maken met het feit dat ze maar om de 3 maanden bevoorraad werden. De helft van de tijd werden ze dan nog eens vergeten. Soit, we hiken terug naar de boot, ik, met nu nog een half schuldgevoel over, klauter aan boord. Als we de enquête invullen, beantwoorden we in alle eerlijkheid de vraag ‘Wat vond u het meest indrukwekkende aan deze trip’ met ‘de lunch’. Terug naar de haven en met de minibus terug naar El Calafate.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Iets minder vroeg en met iets minder vertraging verschijnt er weer een minibus (hoezo, we vallen in herhaling?). Deze XL Tour wijkt van de standaard route af, waardoor we de massa omzeilen, zo werd ons beloofd. De route begint langs een gravel road en we passeren een aantal estancias. Dit zijn megaboerderijen (sommige hebben 70.000 ha grond) die origineel voornamelijk schapen hadden rondlopen. De wol werd echter te goedkoop waardoor de meeste gedwongen werden hun activiteiten stop te zetten. Hetgeen nog overschiet wordt vooral gebruikt om toeristen te herbergen. Er volgt nog een hele uitleg over de regering die protesterende estancia-uitbaters vermoordde, maar het merendeel daarvan ontgaat ons door een combinatie van minibus-op-gravel en het spanglish door een krakende microfoon van de gidse.

En dan komen we aan de Perito Moreno-gletsjer, de topattractie van El Calafate. Over deze gletsjer toch een woordje extra. Het is één van de weinige gletsjers ter wereld die niet krimpt. Sommige jaren groeit hij zelfs zo hard dat de ijsmassa de tegenoverliggende oever bereikt en zo de rivier afsluit. Als de druk van het ingesloten water te hoog wordt (tot 30m boven standaard niveau), breekt heel de ijsmassa op dat punt af en begint alles van voor af aan. Moet een indrukwekkend schouwspel zijn. Op dit moment is de zij-arm nog niet afgesloten, dus ’t zal niet voor vandaag zijn.

Op die tegenoverliggende oever is een volledig pad aangelegd waardoor je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Het is indrukwekkend. Doordat de gletsjer zo snel schuift, 2 meter per dag, breken er vooraan veel ijsschotsen af, het is een constant gedreun. We voelen ons nietig, we staan zo dicht bij de enorme ijsmassa, die lijkt recht op je af te komen. Je hoort het hele gevaarte heel de tijd kraken langs alle kanten.

In de namiddag hebben we nog een boottrip tot vlak aan de wand. Beetje overtoeristische bedoening maar kom, het blijkt uiteindelijk wel de moeite waard. We maken nu wel onderdeel uit van de 300 best friends. We varen naar de 70-m hoge ijswand en aanschouwen hem nu vanop het wateroppervlak. 70m, dat is al wat. Op een bepaald moment dondert er een enorme brok naar beneden, ter grote van een appartementsgebouw. De langgerekte metershoge golven die ontstaan wanneer het ijs in het water terecht komt, komen dreigend op de boot af. Iedereen grijpt iets vast als de golven inslaan. Ze doen de boot hevig op en neer gaan.

Eens terug in El Calafate krijgen we van de organisatie nog een gratis biertje in een organic brewery, met empanada. Het is duidelijk dat ze beter zijn in het maken van empanada’s.

Bij deze hebben we El Calafate ook weer gehad. Ik heb vanmorgen een Calafate-bes gegeten en volgens de legende zal ik nu altijd willen terugkomen. Ik ben benieuwd. Toch even dat kleine beetje gletsjer-moeheid kwijtraken. Morgen naar Puerto Natales (Chili again) met…. de bus.

Wat had je gedacht?

26-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We vertrekken met 2 volgeladen bussen richting Chili. De 2 plaatsen achteraan zijn die van ons. Comfortabel, veel beenruimte en de stoelen kunnen naar achter. Dat spreekt niet voor zich voor de laatste rij, weten we uit ondervinding. Wij zijn heuse Patagonian bus experts aan het worden. Maar nu komt het dus wel goed voor de komende 5u. Het is stillekes op de bus, iedereen probeert zijn nacht nog wat te verlengen. We rijden door het ons ondertussen zeer vertrouwde landschap van pampa’s en dappere guanaco’s die uitdagend vlak voor de bus de weg op springen. Diegene die als laatste weer wegspringt is de durfal van de dag, de rest wordt dan schertsend uitgemaakt voor bange pampahaasjes. Wat moet een guanaco hier anders doen om de wijfjes te imponeren?

We komen aan een wegversperring, iedereen moet van de bus. De bagageruimte wordt opengemaakt en honden doorsnuffelen alles. 2 Israeli’s moeten voor de ogen van de 45 andere reizigers al hun bagage uit hun rugzak op straat uitstallen, ze zijn er niet mee gediend. Een gemiddelde backpacker loopt ook niet rond met zijn sjiekste en properste kledij natuurlijk. Er wordt niets gevonden. De hond gaat nog even de bus op en begint daar van zijn oren te maken. De buschauffeur komt kwaad terug van zijn bus en roept in het Spaans dat het toilet alleen maar bedoeld is voor de nummer 1. Gezien de bus vol toeristen zit, is er nauwelijks iemand die doorheeft wat het probleem is. Enfin, iedereen terug de bus op en we zetten de reis verder.

Uiteindelijk komen we aan de Argentijnse grens. Emigratie-papiertjes invullen en gaan aanschuiven. Voor ons bus 1. Dat gaat hier nog even duren. Personenwagens worden tussendoor bediend dus onze rij schuift nauwelijks door. Niet moeilijk, in één keer 100 man droppen aan een kotje met 1 overheidsbediende. Die man stempelt langzaam en plichtsbewust tot zijn hersenen volledig moes zijn. Op een dag vind je de job van je leven…

Dan rijden we door niemandsland tot aan de Chileense equivalent. Immigratiepapiertjes invullen, aangifteformulier invullen, 2^e set immigratieformuliertjes invullen, ik heb op de duur zoveel keer hetzelfde ingevuld dat ik bij geslacht voor mezelf ‘M’ aanduid. Ik verbeter het snel, maar deze korte identiteitscrisis gaat ongetwijfeld een vragende blik opleveren.

Volgend kotje met 1 overheidsbediende. En maar stempelen. Zijn collega doet het deel van de uitreizende mensen. Die man heeft geen klanten en kan dus rustig TV kijken.

Chili=geen vers eten binnenbrengen dus alle, maar dan ook alle bagage moet gecontroleerd worden. Gelukkig staat er hier een scanner, ik zag ze daar al manueel aan beginnen. Als we eindelijk volledig bestempeld zijn, is het 2,5 uur later, waardoor we met meer dan 2u vertraging in Puerto Natales aankomen. Hoe flikken ze dat toch altijd om er zoveel naast te zitten.

Onze hostel blijkt van het nieuwere soort te zijn, de badkamer blinkt (met regendouche en horizontale aquajets) en er is een leuke lounge-ruimte met zicht op, ja probeer er hier maar eens naast te kijken, de Andes. We selecteren en posten nog de foto’s op de blog en gaan dan op zoek naar eten want dat is er weer overgeschoten met die lange busrit. 

27-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth