|
Een paar dagen geleden in de supermarkt. Het voorverpakte
gehakt wordt enkel per 500 gr of meer verkocht. We vragen aan de toog of het
mogelijk is om 200 gr te krijgen. De man moet het gaan navragen. We horen een
hele discussie in de beenhouwerij. De man komt terug. U bedoelt 2000 gr
mevrouw? Nee, 200. Wenkbrauwen zwiepen omhoog. De man verdwijnt weer. We horen
gelach. De man komt terug. Bent u zeker mevrouw? Jep, 200 gr. De man weegt het
braaf af en vraagt: waarvoor gaat u dit beetje eigenlijk gebruiken als ik zo
nieuwsgierig mag zijn?? Ok, de gemiddelde bestelling van een local bestaat uit
10 worsten, 5 kg biefstuk en 5 kg kippenbouten, ik geef toe, het ligt aan ons.
Als ik gisterenavond 2 koteletten vraag aan dezelfde verkoper, volgt er een
vette knipoog maar worden er geen verdere vragen gesteld.
Om half 4 komen ze ons pas ophalen richting Chile Chico. Een parcours dat deels uit bus en deels uit
ferryoverzet bestaat. We mogen tot 3u op het appartement blijven. Dat geeft ons
rustig de tijd om in te pakken en aan de eisen van een paar trouwe bloglezers te
voldoen. We regelen ook nog een voorschot voor de overnachtingen in El Calafate
via Western Union. Gelukkig kan dit gewoon via internet. De vraag overtreft het
aanbod voor het aantal beschikbare slaapplaatsen in El Calafate. We hadden een
pareltje gevonden via Air B&B waar we 3 minuten over getwijfeld hebben en
in die 3 minuten is er iemand anders mee gaan lopen. Balen. We hebben dus niet
echt de luxe om moeilijk te gaan doen over Western Union transfers. Daarenboven
scheelt het ons ook in cashvoorziening.
Om 15u staan we gepakt en gezakt voor de deur. Op het moment
dat ik de toelating krijg om te beginnen stressen (zijnde 30 min na de beloofde
pick-up tijd) komt ons buske eraan gereden. We moeten er geen tekening
bijmaken, kijk naar de foto. En de chauffeur had haast. Tegen een illegale
snelheid flitsen we naar Puerto Ibañez. Die chauffeur lijkt een persoonlijk
record te willen verbeteren, elke nieuwe bocht, een nieuwe uitdaging. Ik
probeer wat fotos te trekken met de GSM, met wisselend resultaat. Als we
afdalen ruiken we de oververhitte remmen. Maar, op deze trip passeren we in de
verte de Cerro Castillo, een bergtop die er uitziet als een kasteel, zij het
dan eerder één van het Lord of the Rings-type. Knap om te zien.
Levend en wel komen we aan in Puerto Ibañez en dan is het
nog even wachten op de ferry. Er staat een hoop volk en een massa rommel. Om
nog eens te beginnen van ik ga op reis en ik neem mee
zien we een hele
familie staan, inclusief oeroud TV-toestel, wasmachine, 2 tot op de draad
versleten luchtmatrassen
die gaan verhuizen. Ook een vrachtwagen vol
houtblokken gaat mee. Als we aanschuiven om aan boord te gaan, zegt er een
familie vriendelijk Bonjour. !? We bekijken hen en vragen ons af vanwaar we
die moeten kennen. Frans hebben we hier nog niet gesproken. Uiteindelijk vraag
ik van waar ze komen, blijkt dat het Belgen zijn en ze hadden ons gespot aan de
hand van onze bagagelabels. Tussen al het volk dat aan boord gaat spelen we ze
echter snel terug kwijt.
De overtocht is sprookjesachtig. We váren nu door de Andes,
door de fjorden. De zon zakt en kleurt
de hemel. Er staat een strakke wind. Vlak boven het wateroppervlak blaast de
wind het water los van het meer. We krijgen de film The Impossible te
zien, over de tsunami in Thailand.
Opmerkelijke keuze voor op een boottochtje in vulkaangebied dat bulkt van de tsunami-warnings.
Het is al flink donker tegen dat we in Chile Chico aankomen.
We beginnen naar onze hostel te wandelen, die lijkt wel een stukje verder van
het centrum dan beloofd. Na 2,5 km zijn we er eindelijk geraakt, we zwieren de
bagage neer en keren terug om nog iets te eten. Op een zondag na 22u is dat
altijd een uitdaging. Maar we hebben geluk, we lopen toevallig langs het enige
restaurant dat open is en krijgen er nog een stuk kip. Achteraf gezien
misschien beter eerst gaan eten ipv heen en weer te wandelen maar kom, ge kunt
ook moeilijk een restaurant binnen wandelen met 4,5 rugzak. Laat staan rustig
van een maaltijd kan genieten als je niet weet of je je slaapplaats gaat
vinden.
We zijn der weer geraakt.
Foto: Volle bus, de rit naar Puerto Ibañez, veel volk op de
kade, aan boord
|
