We vertrekken met 2 volgeladen bussen richting Chili. De 2 plaatsen achteraan zijn die van ons. Comfortabel, veel beenruimte en de stoelen kunnen naar achter. Dat spreekt niet voor zich voor de laatste rij, weten we uit ondervinding. Wij zijn heuse Patagonian bus experts aan het worden. Maar nu komt het dus wel goed voor de komende 5u. Het is stillekes op de bus, iedereen probeert zijn nacht nog wat te verlengen. We rijden door het ons ondertussen zeer vertrouwde landschap van pampa’s en dappere guanaco’s die uitdagend vlak voor de bus de weg op springen. Diegene die als laatste weer wegspringt is de durfal van de dag, de rest wordt dan schertsend uitgemaakt voor bange pampahaasjes. Wat moet een guanaco hier anders doen om de wijfjes te imponeren?

We komen aan een wegversperring, iedereen moet van de bus. De bagageruimte wordt opengemaakt en honden doorsnuffelen alles. 2 Israeli’s moeten voor de ogen van de 45 andere reizigers al hun bagage uit hun rugzak op straat uitstallen, ze zijn er niet mee gediend. Een gemiddelde backpacker loopt ook niet rond met zijn sjiekste en properste kledij natuurlijk. Er wordt niets gevonden. De hond gaat nog even de bus op en begint daar van zijn oren te maken. De buschauffeur komt kwaad terug van zijn bus en roept in het Spaans dat het toilet alleen maar bedoeld is voor de nummer 1. Gezien de bus vol toeristen zit, is er nauwelijks iemand die doorheeft wat het probleem is. Enfin, iedereen terug de bus op en we zetten de reis verder.

Uiteindelijk komen we aan de Argentijnse grens. Emigratie-papiertjes invullen en gaan aanschuiven. Voor ons bus 1. Dat gaat hier nog even duren. Personenwagens worden tussendoor bediend dus onze rij schuift nauwelijks door. Niet moeilijk, in één keer 100 man droppen aan een kotje met 1 overheidsbediende. Die man stempelt langzaam en plichtsbewust tot zijn hersenen volledig moes zijn. Op een dag vind je de job van je leven…

Dan rijden we door niemandsland tot aan de Chileense equivalent. Immigratiepapiertjes invullen, aangifteformulier invullen, 2^e set immigratieformuliertjes invullen, ik heb op de duur zoveel keer hetzelfde ingevuld dat ik bij geslacht voor mezelf ‘M’ aanduid. Ik verbeter het snel, maar deze korte identiteitscrisis gaat ongetwijfeld een vragende blik opleveren.

Volgend kotje met 1 overheidsbediende. En maar stempelen. Zijn collega doet het deel van de uitreizende mensen. Die man heeft geen klanten en kan dus rustig TV kijken.

Chili=geen vers eten binnenbrengen dus alle, maar dan ook alle bagage moet gecontroleerd worden. Gelukkig staat er hier een scanner, ik zag ze daar al manueel aan beginnen. Als we eindelijk volledig bestempeld zijn, is het 2,5 uur later, waardoor we met meer dan 2u vertraging in Puerto Natales aankomen. Hoe flikken ze dat toch altijd om er zoveel naast te zitten.

Onze hostel blijkt van het nieuwere soort te zijn, de badkamer blinkt (met regendouche en horizontale aquajets) en er is een leuke lounge-ruimte met zicht op, ja probeer er hier maar eens naast te kijken, de Andes. We selecteren en posten nog de foto’s op de blog en gaan dan op zoek naar eten want dat is er weer overgeschoten met die lange busrit.