|
We pakken rustig in, hangen wat op het internet, blog,
fotos, administratie en planning. t Is toch geen weer buiten. Het waait nog
harder dan gisteren en het is koud. We leren van Karin dat de oorzaak van het
slechte weer ligt bij de geesten van de Tehuelches (oorspronkelijke
indianenstam) die deze dagen verstoord worden door de vele toeristen. Aan de
stand van de bomen te beoordelen zijn de geesten hier wel snel op hun teentjes
getrapt. Ze staan allemaal schuin.
Tegen 16h kan de doe-smurf het nimmer aan en moet er bewogen
worden. We laten een remise komen om ons naar het dorp te verhuizen. Eten nog
iets en wandelen tot aan de busterminal. Die ligt nooit in het centrum. Ik vind
dat vreemd, het zijn toch juist de mensen zonder eigen vervoer die gebruik
maken van de bus. We zien een stinkdier dat weinig schuw is en met een vreemde
sjwoeng ons voorhuppelt, vermoedelijk al eens liggen dollen met een straathond
of een poema. Misschien hebben alle stinkdieren wel een vreemde sjwoeng in hun
gang, dat zou ook kunnen. Onze bus is ruim op tijd, redelijk luxueus, het beste
wat we konden vinden op deze as, en voornamelijk helemaal niet uitverkocht. We
zijn met 8. Jeuj, ieder zijn eigen dubbele zetel!
We installeren ons, negeren het verbod om je schoenen uit te
trekken. Mijn Spaans is dan plotseling niet meer zo goed. Ik ga niet de ganse
nacht met mijn bottinnen aan slapen. 20h, de bus vertrekt op tijd. De avond
valt. We rijden het dorp uit de pampas in. De gsm-ontvangst valt weg, kort
daarna de radio. Alle contact verbroken. We zien maar weinig dieren, enkele
bange konijntjes in een arme vegetatie, zelfs het gras heeft hier pleinvrees.
De leegte van de maanloze nacht benadrukt de oneindigheid. Ik meen te begrijpen
welk gevoel astronauten besluipt als ze naar de blauwe planeet kijken. Ik heb
mijn Ipod in mijn oren en sluit me volledig af van alles wat zich in de bus afspeelt.
Portishead, Dummy. Flinterdunne breekbare muziek die opgaat in de zwarte nacht.
België met zijn ongeduldig karakter lijkt oneindig ver weg. Ik mijmer over de
verschillen met deze regio en deze mensen. Wanneer ben jij voor het laatst
gestopt om een wildvreemde fietser kersen toe te stoppen? We weten en kunnen
zoveel. Ik vraag me af of het wel de juiste dingen zijn die we kunnen en weten.
Mijn paradepaardje is dat 'perceptie' een verplicht schoolvak hoort te zijn.
De chauffeurs mogen het hebben. Urenlang staren naar een hypnotiserende wegmarkering
die 150 meter voor de bus oplicht. Nauwelijks bochten, geen kruispunten, geen
bebouwing. Zijdelingse wind- en regenvlagen die de bus teisteren. Af en toe een
tegenligger, die zie je van ver, toch duurt het nog minuten voor we zullen
kruisen. Plots staan er twee Alpacas op
de weg te grazen. Het duurt even voor de chauffeur reageert en de bus gaat in
de remmen. De Alpacas blijven als versteend in de lichten van de bus staren.
De bus remt nu zo hard ze kan en iedereen wordt uit zijn trance gehaald. We
stevenen nog altijd met veel vaart op de beesten af, ze wijken niet. Het zal
nipt worden. De bus komt tot stilstand op ongeveer een meter van de dieren. Die
dan schoorvoetend terug de pampas in wandelen, wachtend om een volgende bus te
pesten. Ik ken dierenvrienden waarvoor dit stukje een regelrechte thriller moet
zijn.
Plots duikt er uit het niets een gehucht op. We stoppen er
om te tanken. Er staat een automaat waar je voor 2ARS je thermos kan volgooien.
Word hier geboren bedenk ik, tegelijkertijd geraak ik er niet uit of dat net
een zegen of een straf is. Het is 'anders', besluit ik.
Tegen 3h besluit ik dat ik ook maar eens ga proberen een
uiltje te vangen. Het is ongeveer dan dat het asfalt op is en we op gravel zijn
aangewezen. Nu zijn er gravelwegen en gravelwegen. Deze is in slechte staat,
zelfs volgens Argentijnse normen. De bus gaat stapvoets de gravelweg op en
probeert al slalommend de diepste kuilen te ontwijken. Mijn uil is gaan
vliegen. Dat gaat hier nog efkes duren. Ik hoop voor de chauffeur dat de bus
stuurbekrachtiging heeft.
Enkele uren later vinden we opnieuw asfalt en stevenen we op
El Chalten af als het licht wordt. Het is 6h30, we gaan 3h vroeger aankomen dan
voorspeld. Hoe kan je er zover naast zitten.
EL Chalten is een dorpje gebouwd op een klein stukje vlak
tussen hoge rotsformaties die als gigantische stadswallen het dorp omringen. We
kunnen al terecht voor een koffie en laten onze bagage achter aan het
appartement, zo kunnen we rustig het dorp verkennen. Tegen 10 kunnen we ons installeren.
We hadden al vernomen dat de bevoorrading van het dorp nogal beperkt is. We
moeten dan ook de 3 supermarkten binnengaan om aan alle basisingrediënten zoals
pasta, water, kaas,
te geraken. El Chalten staat ook bekend als het dorp met 1
ATM en handelszaken die geen credit cards aanvaarden. Maar hebben wij even
geluk. Na 5 jaar zagen en klagen van de lokale commercie is er op 17 januari
2015 een bankkantoor geopend. Onze verhuurster zegt dat het echt een verademing
is. Soms zat heel het dorp 4 dagen zonder cash omdat de enige ATM buiten
werking was. GSM-ontvangst hebben ze sinds 2 jaar, als je bij de juiste
operator zit toch. Wifi is er, maar via satelliet en durft al eens wegwaaien,
net als het signaal van de kabelTV.
Per uitzondering is er geen zuchtje wind en de zon brandt. Een
unieke kans om te gaan wandelen, dit mooie weer hebben ze hier maar enkele
dagen op een jaar. Maar we hebben een buslag, dus het lijkt ons niet verstandig
om aan een stevige dagmars te beginnen. Dan gaan we maar een terrasje doen met
zicht op de Cerro Fitz Roy, een granietrots van meer dan 3000m. We laten ons
vangen aan een cocktail van slaapgebrek, zon en een liter wijn. Potje koken en
bed in. Morgen op tocht.
|
