Vrij vertaald betekent dat Silly Chicken. Onze Hosteria heet de la Patagonia, zo heten ze allemaal, of toch in één of andere variant. Ja, de beschikbare namen zijn hier beperkt. Ze hebben hier maar een handvol helden om hun parken, dorpen, pleintjes en wegen te benoemen dus komen die heel regelmatig terug. Zo ben ik ervan overtuigd dat de helft van de Patagoniërs in de Bernardo O’Higgins-straat woont. Da’s de hoofdstraat van elk dorp en ligt ongetwijfeld op een steenworp van de Rio Blanco of Laguna Verde. Eens het dorp meer straten bevat dan er helden voorhanden zijn geven ze de straten gewoon namen van historische data. Zo zijn de 21 de Mayo en 9 de Julio hier ook gangmakers. Ik vraag maar niet naar de namen van hun kinderen, ik ga nooit op voorhand kunnen  beloven een uitgestreken gezicht te bewaren.

We wijken af, onze Hosteria de la Patagonia wordt beheerd door Belgen, ’t is te zeggen door hun afstammelingen. In de jaren ‘40 is er een Waals koppel met een grote droom afgezakt naar dit oneindige niets. Dat oneindig hadden ze net verkeerd ingeschat en hun handeltje oprichten ging niet van een leien dakje. Daar is een film over gemaakt ‘Le rêve de Gabriel’, de bompa dus van de huidige uitbaters. Die moet ik beslist eens zien als we terug thuis zijn…

In onze Hosteria de la Patagonia spreken ze dus Frans. Bij het ontbijt komen we het Waalse gezin dat ons gisteren op de ferry aansprak opnieuw tegen. Natuurlijk, de moeder is ook afstammeling. Ze houden een familie-bijeenkomst. De tuin is bijzonder, er staat achterin een grote houten tob die dienst doet als jacuzzi. Die wordt warm gestookt met hout, er is zowaar een waterdichte onderwaterhoutkachel in gebouwd. Voor de bubbels moet je zelf zorgen. Verder in de tuin staat een boot op het droge die een nieuw leven krijgt als gastenkamer.

Tegen de middag wandelen we Silly Chico in op zoek naar lunch. Het zit niet mee deze keer, resto 1 heeft een uitgebreide kaart met huisgemaakte pasta’s maar serveert vandaag enkel pizza, resto 2 heeft als dagschotel potjesvlees met puree. Dat ziet er heeerlijk uit. De laatste twee dampende borden worden op de tafel naast ons geplaatst. Resto 3, en meteen ongeveer de laatste in deze chico stad, heeft een menú del día waar we niets van begrijpen en volmondig si op antwoorden. Menu suprise… Eerst een ‘carbonada’, zijnde een soep met pompoen, courgette, aardappel, pasta, gehakt. Stevig, hier hebben ze vast geen compostvat nodig. Hoofdschotel ‘humita’, slaatje met dichtgevouwen maïsblad met een gemixte maïs-ei pap in verstopt,… speciaal. We hebben geluncht.

Nog even door het dorp kuieren, wat rek- en strekoefeningen aan de kade, en tot aan het uitzichtpunt. Nu terug naar onze hostel de la Patagonië. Om 17h komen ze ons hier halen om ons de grens over te loodsen naar het eerstvolgende Argentijnse dorp Los Antiguos. Klopt ongeveer, om 17u30 worden we als laatste opgepikt door een minibus die al vol zit. What’s new. 10 Minuten later zijn we aan de Chileense grenspost. Daar moeten we een uurtje schuifelen voor twee stempels. We hebben geluk, terwijl we aanschuiven zien we op tv beelden van grensposten met een wachttijd van 9h. Stel u voor…. Terug de bus op naar de Argentijnse tegenpool, daar staat weinig volk, en dan nog even verder tot aan het stadje. We worden gedropt aan de busterminus voorbij de stad. Verdorie, onze nieuwe hostal lag vóór de stad. Te ver om de stappen. Locals zijn zo behulpzaam een remise voor ons te bellen die ons voor een habbekrats tot daar brengt.

De nieuwe hostal wordt gerund door Karin, een Nederlandse zonder zittend gat, die ongeveer alles in dit continent al bereisd heeft. Beetje vreemd gevoel, van België naar Holland, maar ja, we zijn dan ook de grens overgegaan.

Deze hostal ligt in de pampas, flink een half uur stappen van Bernard. De uitbater is ook een Nederlander, heeft daarenboven een restaurant in het dorp, en wil ons wel meenemen. Super. Dat scheelt weer een wandeling. Een bijzonder iemand, hij spreekt gebrekkig en traag Nederlands met een blik alsof hij al jaren op een maté dieet leeft. Hij rijdt voor ons langs enkele uitzichtpunten, de boulevard, het bos, via wegen waarvan hij zelf niet zeker is of deze ergens naar leiden (ha, dit weggetje ken ik nog niet, even proberen, steil naar beneden hots bots door het zand en over rotsen), door de Rio Blanca (omdat ik weet dat ik erdoor kan) tot aan zijn resto. Totaal geflipt die man. Mooi dorpje, maar je moet wel weten waar je moet zijn, blijkt. Ik onderneem een poging de standaard homp vlees binnen te spelen maar geraak maar halverwege. Taxi terug, let’s call it a day.

1 Ding hebben we op deze reis al goed geleerd… wachten….

Foto’s: Humita, Mike doet ski-oefeningen, uitzichtpunt, foto van den Bernardo, hot tub en bootkamer, Argentijnse grenspost