Ze komen ons op een veel te vroeg en een half uur te laat oppikken aan ons hotel. What’s new. Minibus in, nog wat toeristen inladen en dan een uurtje tot aan de haven. Er is een probleempje met de boot die ze normaal gezien gebruiken voor deze rondvaart. We gaan op een grotere, een echt cruiseschip met zo’n 20 kajuiten. We hebben plek met hopen, we zijn maar met 25 deelnemers. Thee, koffie, croissants en cake als ontvangst. Leuk, we mogen de toiletten van de kajuiten gebruiken, verleidelijk om niet even op zo’n bed te gaan liggen.

We varen tussen de bergen door en als eerste merk ik de ijsbergen op, ‘Capitan, Iceberg Ahead!’. We willen hier geen Titanicske doen. Ze zien er zo mooi en lief uit, maar als je beseft dat slechts10% boven het oppervlak zit begrijp je dat het eigenlijk gigantische mastodonten zijn. Ze zijn afkomstig van de Upsala-gletsjer. Ne grote, ik bespaar je de technische details. Het einde van de gletsjer drijft op de Brazo Upsala, een 700m diep meer. Deze gletsjer trekt zich pijlsnel terug, dat verklaart het mijnenveld aan ijsbergen. Om dezelfde reden kunnen we niet tot aan het gletsjereinde zelf varen. OK even van op afstand bewonderen, het blijft onwezenlijk zo’n ijsrivier die het dal in stroomt.

We varen nu naar de tweede gletsjer, de Spegazzini. Zoek het op als je me niet gelooft. Daar kunnen we wel vlak bij komen. De motoren worden stilgelegd en we worden uitgenodigd voor de lunch op het onderste dek. Het achtersteven heeft gigantische ramen en we hebben een lunch with a view. Impressionant. We zijn hier blijkbaar niet alleen, een ander schip komt ons vergezellen. Het is de kleine catamaran met 300 van onze ‘not so close friends’ op. We toosten eens met ons glas wijn. Heel erg blij dat we daar niet opzitten.

Het gourmetgedeelte start traditioneel met Empanadas met een frisse paprika-tomaat-ajuindressing. Daarna volgt een plank overladen met kazen en fijne vleeswaren, het smaakt maar het is teveel voor ons beiden. Wijn naar believen. Als ze komen afruimen krijgen we nieuw bestek. We weten meteen hoe laat het is en kijken elkaar verbaasd aan. Menen die dat? Jawel hoor, de hoofdschotel volgt, een lamsstoofpotje. Daarna nog twee desserten. We willen niet onbeleefd zijn en doen ons uiterste best.

Na de lunch kunnen we op een stop meegaan voor een kleine tocht, ‘t zal nodig zijn denk ik schuldig. We hiken de volledige 200m tot aan de Bahia Puesto de las vacas. Een hutje waar koejagers verbleven. Hun taak: wilde gemuteerde koeien afschieten, want die eten het bos op, en de kadavers ook meenemen want anders komen er teveel poema’s. Ze hebben een contract van 16 jaar, niemand hield het hier langer uit dan 4 jaar. Heeft blijkbaar ook te maken met het feit dat ze maar om de 3 maanden bevoorraad werden. De helft van de tijd werden ze dan nog eens vergeten. Soit, we hiken terug naar de boot, ik, met nu nog een half schuldgevoel over, klauter aan boord. Als we de enquête invullen, beantwoorden we in alle eerlijkheid de vraag ‘Wat vond u het meest indrukwekkende aan deze trip’ met ‘de lunch’. Terug naar de haven en met de minibus terug naar El Calafate.