Na 1,5 komt Ruth komt vruchteloos terug van walkabout, nog steeds met een handvol pesos. Ondertussen mogen we ons aanmelden bij de check-in. Het moment van de waarheid. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze namen opgezocht op de passagierslijsten. We worden niet onmiddellijk gevonden maar we kunnen over zijn schouder meekijken, proberen zelf te zoeken op ‘Ruth’ ipv ‘Dillen’ en wijzen uiteindelijk de juiste lijn aan, er wordt geen woord gerept over de onfortuinlijke omwisseling. Yes, denk ik, ik kan me niet inbeelden dat ze ergens bij de volgende loketjes moeilijk gaan doen. Nog even heel eerlijk over een terugvlucht die we niet gaan doen. Ahja juist edreams had voor ons beslist dat de heenreis ook een terugreis hoort te hebben en dus ook een retourtje geboekt. Kans is groot dat heen en weer ook gewoon goedkoper is dan enkel heen. We kunnen bewijzen dat we niet terugvliegen maar wel outbound tickets hebben voor Ecuador en krijgen boarding passes. Hebbes. We boarden en krijgen de minst comfortabele zetels één rij voor de nooduitgang. Die zijn gebetonneerd en kunnen geen cm naar achter. Erg krap als de rest dat wel kan, al chance hebben we niet de pech groot te zijn.

Het is een humpybumpy-ride en vliegen tot in Quito. Landen doen we niet echt. Quito is bijna 3000m boven de zeespiegel, dat maakt dat je gewoon op het moment dat je normaal gezien de wolken doorgaat ineens ergens op een stukje tarmac stilstaat. Papieren, bagage, Chileense pesos verkopen, dollars kopen, taxi vangen, alles gaat supervlot, een uurtje later staan we in het oude stadsgedeelte in ons hotel in onze mega-hotelkamer met een bed van 2m10 breed. Promo’ke meegepikt op Booking.com. Ziet er heel uitnodigend uit na de krappe reis van zonet. We zijn moe, het is hier nog niet zo ontzettend laat, 01h00, maar ze hebben wel twee uur gestolen tijdens de vlucht. In Ecuador is het dus nog 2 uur vroeger dan in Argentinië. Tijdsverschil met ons thuisland is nu 6u. Als we wakker worden zijn we een beetje versuft. Voel ik daar ook geen keelpijn en een verstopte neus? Juist, vliegtuigreis, beste plek om een verkoudheid op te doen. Het lijkt ook of ik nog op een boot zit. Na een tijdje beseffen we dat we waarschijnlijk wat last hebben van het hoogteverschil. We zijn gisteren aan boord gegaan op zeeniveau en terug uitgestapt op 2850 m. Niet echt geleidelijk te noemen. ’t Zal wel beteren, beetje rustig aandoen vandaag.

Da’s buiten de waard gerekend. We ontbijten op de hoogste verdieping met zicht op de stad en dan heeft Ruth de reisgids met uitgestippelde stadswandeling al in de aanslag. Start.

De smalle straten in het oude stadscentrum zien zwart van het volk. Het is duidelijk dat zondag flaneerdag is. We doen een stukje van de stadswandeling, drinken op een terras een tas té de coca terwijl we de lokale bevolking observeren. Dit komt meer overeen met het Zuid-Amerika zoals wij dat uit de boekjes kennen, donkere huid, typische indiaans uiterlijk, kleurrijke klederdracht. Maf klimaat ook, zo hoog in de bergen en er groeien palmbomen, exotische planten en cactussen die in bloei staan. De temperatuur is zo’n aangename 20°. Heel wat koeler dan Buenos Aires, niet gedacht, we zitten ongeveer óp de evenaar nu.

Op de pleinen worden traditionele spektakelshows opgevoerd begeleid met live muziek. Er lopen ijsventers, limonadeleurders en textielhandelaars je aan te spreken. Ook is er veel politie op de straat. Die herken je meteen aan hun hesje. Al worden de meeste hier nuttiger ingeschakeld als bij ons. Ze hebben allemaal een instrument vast en vormen een soort Police brass band. Iedereen van kind tot bejaard danst mee op de politiedeuntjes. Een prima ideetje dat ik meeneem en waar ik Koen toch eens over ga aanspreken. Als we al onze agenten hun fluitje nu eens laten inruilen voor een echt instrument. Wat koperblazers, enkele slaginstrumenten, een verdwaalde doedelzak en we zijn vertrokken. Het bewijs dat het kan zie je op de foto’s. Met zo’n politiek programma rijf je gegarandeerd de verkiezingswinst zo binnen. Ik zie het al helemaal voor me, Boechout zingt & swingt met de live Magic Minos Music band. 

Ik dwaal af, ’t is waarschijnlijk de hoogte die me parten speelt.

15-03-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth  

Ruth heeft nauwelijks een oog dicht gedaan, hoogteziek, verkouden of grieperig? Of een mix van een beetje vanalles, kan ook. Het is voorlopig onze laatste dag hier en we moeten vandaag nog wat zaken regelen. We zijn immers niet toevallig in Quito beland, het is onze gateway naar de Galapagos eilanden. Vreemd genoeg zitten we nu 6000 km noordelijker dan enkele dagen geleden in Ushuaia en nog steeds op de route van de Beagle, het legendarische schip van waarop Darwin zich de geschiedenis in schreef. We hebben om half 10 een afspraak met de touroperator Cris waarbij we onze galapagos trip boekten voor de transfer van de documenten. Toevallig is dat ook de operator die Mark Dillen gedurende een maand onder de arm nam tijdens zijn reis in Ecuador enkele jaren geleden. Mark moet een behoorlijke indruk nagelaten hebben want de dame herinnert zich hem nog heel levendig. Echter, voor het zover is willen we onze was nog binnendoen. Gisteren geïnformeerd, vanaf 9u zijn ze open. Na het ontbijt dus nog snel naar de wasserij, die natuurlijk pas om 9u15 opengaat. Tegen dat ze ook nog wisselgeld bij elkaar gesprokkeld hebben is het 9u25 en lopen we in 7 haasten terug naar ons hotel om Cris te ontmoeten. Hoewel, haasten is gewoon onmogelijk, na 5 passen bergop zijn we volledig buiten adem en tegen dat we onze kamer op de 2^e verdieping bereikt hebben, kunnen we alleen nog maar neerploffen op ons bed. Gelukkig is Cris meer dan een half uur te laat (stond aan het verkeerde hotel) en zijn we al terug wat mens tegen dat onze ontmoeting begint. Toch maar iets vreemds, dat hoogteverschil.

We kopen nog industriële hoeveelheden zonnecrème en maken de rest van de stadswandeling af waar we gisteren afhaakten. Ecuador heeft een vreemde mix van mensen, gebouwen en gewoontes die we niet direct in een hokje kunnen plaatsen. Het lijkt authentieker en voelt op z’n minst veel minder Europees dan Patagonië. We doen nog een terrasje aan de kant van Plaza San Francisco. Da’s meteen ook het enige terras dat we hier tegenkwamen. We kuieren door het park, halen de versgewaste op en keren terug naar ons hotel, inpakken en dan op zoek naar avondeten. Morgen onze vlucht van 9h25 naar Baltra. Daar zullen we aan boord gaan van de Samba. Een schuit van 25m waar slechts 14 toeristen in passen voor een 8 daagse rondvaart door de Galapagos Archipel. Hopelijk hebben we hier beter weer dan rond de Kaap.

De kans is meer dan waarschijnlijk dat er gedurende 8 dagen geen updates op de blog kunnen gezet worden, maar niet getreurd, de kans is ook groot dat we binnen 8 dagen weer heel wat te vertellen hebben. Dan zijn we terug in Quito, zij het een andere wijk dan de oude binnenstad.

Het kaartje links in de marge is aangepast aan onze bestemmingen die de Samba gaat aandoen (Als het weer dat toelaat tenminste).

Bon, we zijn snorkelklaar en duiken voor een weekje onder.

Adios

16-03-2015 om 23:44 geschreven door Mike & Ruth  

Als je naar de Galapagos vliegt wordt je bagage extra gecontroleerd en speciaal verzegeld. Meer dan ooit tevoren moet je plechtig beloven niets biologisch bij te hebben in woord en ondertekend schrijven. De gates richting Galapagos in de luchthaven van Quito zijn volledig in thema uitgewerkt, alle muren zijn versierd met gigantische wandtekeningen van de vreemde dieren die daar het straatbeeld bepalen. Ik ben uitgelaten enthousiast als een vrolijk kind dat op schoolreis vertrekt, ik scan alle mensen zorgvuldig, benieuwd naar met wie we de volgende week de Samba gaan delen.

Hoewel we zelf onze vliegtuigtickets richting Galapagos geboekt hebben, is de reisorganisatie er toch in geslaagd om ons in te checken en hebben zij onze boarding passes al in hun handen. Dat vinden wij bijzonder vreemd, niet? We geraken dus razendsnel overal door en voor we het weten zitten we neuriënd op rij 1 in het vliegtuig. In een hinkstapspringvlucht via Guayaquil landen we in Baltra. Te voet over de tarmac, slalommend tussen verdroogde cactussen onder een zinderende hitte naar het eco-luchthavengebouw. Hier is geen airco, geen bagageband, alles is hier eco, voor zover dat in één adem mee uit te spreken valt met luchthaven. We vinden onze bagage tussen de uitgestalde hoopjes, bewijzen dat we hier niet gaan blijven, betalen de national park entrance fees en zeggen ons gedichtje op aan de douanier. Daarna staan we meteen zo goed als buiten het gebouw.

Een grote man met bordje ‘Samba’ staat kwispelend Samba-Samba te roepen alsof het bordje niet voor zich sprak. Hij heeft wat weg van Harrison Ford als Indiana Jones vermomd in safari outfit met bijpassende hoed. Tot de vriendelijke man ons aanspreekt… het duurt even voor we onze talen geherprogrammeerd krijgen maar deze man spreekt Nederlands, zij het overgoten met een Spengels accent. Onze gids, Jan, blijkt een Amsterdammer te zijn van origine die aan de haal is gegaan met een Galapogese en zich hier heeft gevestigd. Wij zijn de eerste van de groep, wat had je gedacht?, uitgezonderd Ryan, die zich bij ‘Hello Mate’ al laat bestempelen als Australiër maar een Nieuw-Zeelander blijkt te zijn. Iedereen van de groep komt toe en maakt dezelfde voor de hand liggende fout. Hij was met een eerdere vlucht toegekomen.

De groep verzamelt zich, een allegaartje van overal, iedereen stelt zich voor.

De leeftijden zijn geschat maar het geeft je een idee.

Ryan New Zeeland (35)
Gem (27) Uk London
Patrick & Sarah (48) Malta
Ricardo & Kathy (68) Alaska
Weij (30), Signapore
Sally(50) & Emelia (13) Los Angeles
Sarah (41) Peru
Jennifer & Geoffrey (32)

Al bij al nog een vrij jong gezelschap voor een Galapagos-cruise, lijkt ons.

Met ons erbij 14 in totaal + Jan + capitan + 5 crew

Met 21 op een boot van 27 meter, dat voor flinke week, dag en nacht. Niet 100% mijn ding, dat weet ik, ik zal mijn meest filantropische eigenschappen moeten aanboren en het aangeboren sarcasme even trachten te verbijten op mijn wang. Moet lukken.

We worden een bus ingeleid die ons naar een dichtbijgelegen ferry brengt. Allemaal de ferry op, en een dollar ophoesten voor de overzet. Onze gids was zijn geld vergeten maar belooft iedereen later zijn dollar terug te betalen. Gezien zijn achtergrond… bijt ik even op mijn wang. Terecht zal blijken.

10 Minuten en we zijn aan de overkant, een andere bus in die ons naar de andere kant van het eiland brengt voor een bezoek aan een schildpaddenfarm en een welgekome lunch.

Dan richting haven, tegen 18h boarden we. Onze kajuit is klein maar doordacht. De leef- en slaapruimte bestaat uit 4m², waarvan de helft wordt ingenomen door een op maat gemaakt houten stapelbed waaronder twee grote schuiven dienst doen als opslagruimte, de aansluitende private bathroom is 2m², dat volstaat net om er een douche, toilet en wastafel in te wringen.

We eten smakelijk, en gaan vroeg naar bed. Nodig want Jan wil ons om 6h fris en monter aan de ontbijttafel hebben. Het wordt een bewogen nacht, ik slaap vanboven, Ruth beneden. Eens op de open zee krijgen we serieuze golven. Het bed wordt naar boven geworpen, heel even heb je het gevoel gewichtloos te zijn, waarna je diep in de matras wordt gedrukt. Ondertussen rolt het schip ook over zijn as dus je komt niet altijd op dezelfde plek terecht in de matras. Armen en benen spreiden zodat we niet rollen en ongewild op de rand van de iets bredere beddenbak, een verdiep lager, van Ruth belanden.

Vanaf nu af aan zullen onze dagen zo gevuld zijn dat het onmogelijk wordt een blog voor elke dag te schrijven. Dat gaat bijna net zolang duren dan hem te beleven. We houden het op een standaard dag aan boord van de Samba.

Bijlagen:
SAMBA DETAILED ITI SE.docx (241.5 KB)   

Een standaard dag op de Samba ziet er ongeveer zo uit:

5u30 wekker
6u ontbijt
6u45 de zodiacs in voor een wandeling
9u terug aan boord
9u30 de zodiacs in voor een snorkeltrip (te warm om nog te wandelen)
12u lunch
13u-14u30 siësta + navigeren
14u30 snorkelen of kajakken
16u00 terug aan boord
16u30 zodiac in voor een wandeling aan wal
18u avondeten + briefing volgende dag
19u30 stargazing op het dek + navigeren
21u omvallen in onze bunkbedden

Het ontbijt was uitgebreid, vers fruit, sap en daarna toast met hesp, kaas, salami en elke dag een andere ei-bereiding. Kwestie van efkes mee te kunnen. Dat is ook nodig. Lunch en avondeten waren evengoed verzorgd, uitgebreid en gevarieerd. We hebben ons allemaal een ongeluk gegeten maar ik denk niet dat er iemand een gram bijgekomen is. Gelukkig hadden we bijna elke dag een beetje siësta na de lunch, waarbij iedereen wijselijk wat ging bijslapen in zijn kajuit of op het dek.

De wandelingen waren ofwel met een wet ofwel met een dry landing. Elk eiland heeft zijn eigen vegetatie en zijn eigen beestjes. We zien de Galapagos-buizerd, Darwinvink, Galapagos flamingo, Spotgaaien, Blauwvoetboobies met hun rare geluiden en zotte wandel, het zijn onze favoriet van de zee-vogels. Hiermee weet ik meteen dat het album van de Blood Hound Gang ‘Hooray for boobies’ gewoon verwijst naar deze Galapagosvogel. De immense fregatvogels met hun prachtige maar in onze ogen zo onhandige rode opgeblazen hals zijn alom vertegenwoordigd. De landschilpadden zijn gigantisch. Land- en zee-iguana’s in alle mogelijke smaken. Elk eiland heeft zijn eigen type lava-hagedis geboetseerd (telkens genoemd naar het eiland waarop ze voorkomen, dus de Santa Cruz lava lizard, de San Bartolomé lava lizard en ga zo maar door, voor ons zien ze er allemaal hetzelfde uit maar kenners zijn het niet met ons eens). De Sally lightfoot krab is een grappig kleurrijk beestje dat je overal ziet. En met overal bedoelen we…overal, dus wijsneus, ja maar niet in de cactussen hé jongens? Toch wel,... overal!  Als ze willen groeien moeten ze hun pantser afgooien. Dit doen ze door schuim aan te maken dat ze over hun hele lijf uitwrijven. De schelp komt dan helemaal los, ook van de poten, en daaronder zit een zachte nieuwe schelp. Net dan zijn ze op hun best. Eens ze hun nieuwe formaat hebben aangenomen, wordt de schelp hard. Heel dit proces duurt 48u. We zien de beestjes effectief schuim aanmaken en overal liggen afgeworpen oude schelpen. Onvoorstelbaar die natuur.

En natuurlijk eindeloos respect voor de zeeleeuw. Ze zijn bijna overal en talrijk aanwezig en zijn zo schattig, we konden er uren naar kijken. Zo hebben we veel over het gedrag van deze dieren geleerd, het zijn net honden. Poseren voor een camera, antwoorden als je iets vraagt, je bewegingen nadoen, de discriminant berekenen van 14x²+7/3x+5, we hebben ons er goed mee geamuseerd, zowel op land als tijdens het snorkelen. Ze zijn heel speels. Na veel collectieve oefensessies in de Samba zelfhulpgroep konden we hun geluiden perfect imiteren.

Na de wandelingen zijn de snorkelsessies noodzakelijk. Het water is dankzij de 3mm wetsuites altijd aangenaam. Ook de onderwaterwereld is absoluut fantastisch. Tropische vissen in alle variaties, we hebben zelfs het geluk een hamerhaaien tegen te komen, wat een indrukwekkend beest, je adem stokt als deze op je afkomt. Onze laatste snorkeltrip overtreft alles wanneer een gigantische mantaray onder ons doorzweeft. De spanwijdte tip tot tip, 7m. Prachtig, zo sierlijk als ballet vliegt deze door het water. Zeeschildpadden zien we zo vaak dat we er bijna geen aandacht meer aan besteden. Soms kan je hen bijna aanraken, zo dichtbij zijn ze. Met hun slome bewegingen lijken ze het meest zen-dier op aarde te zijn. We krijgen ook een aantal Galapagos-pinguins te zien. Dit is ongetwijfeld één van de weinig plekken op deze planeet waar je comfortabel kan snorkelen met pinguins. De crew in de zodiacs zat maar naar ons te roepen waar ze zaten, iedereen als zotten van hot naar haar snorkelen om die beestjes, die natuurlijk stukken sneller zijn dan wij, te kunnen zien. Uitgeput waren we. Onze lichamen evolueren langzaam maar zeker tot een tempel waar Michael Phelps ronduit jaloers op kan zijn. Als we op een bepaald moment rustig onder het oppervlak wat hangen te staren naar een school exoten schiet er vanuit het troebele niets een witpunthaai van zeker 3,5m lang voorbij. Dan ben je meteen weer bij de les en voel je wat adrenaline met je doet. Is me dat even verschieten.

De namiddagen waren een beetje een kopie van de voormiddagen, maar wel telkens op andere locaties en dus andere beestjes.

Tijdens de briefing na het avondeten vielen iedereen zijn ogen al dicht. De talksessie van 1,5u over Darwin heeft dan ook 2 avonden in beslag genomen. Daarna gingen we meestal nog even op het dek naar de fantastische sterrenhemel kijken, er was net geen maan. Kun je nagaan wat je dan te zien krijgt als het schip alle lichten dooft en je vanop de oceaan de hemel in tuurt. Rond 21u was bij iedereen letterlijk het licht uit.

De eerste en laatste avond kregen we een cocktail. De eerste een pisco sour. Sara van Peru legt aan iedereen uit dat dit de nationale drank is van haar land. Ik vermeld er even bij dat ze dat in Chili ook drinken en dat ook beschouwen als hun nationale drank. Foutje, Sara is er niet mee gediend en schiet direct in de verdediging (zouden wij ook doen als onze Belgische friet als french fries gelabeld werd). We gaan er niet verder op in maar het is hilariteit alom als uiteindelijk blijkt dat de pisco die aan boord gebruikt is … Chileense pisco is. Gelukkig kan Sara er dan ook terug mee lachen.

Onze gids en tevens zoöloog Jan begeleidde elke uitstap met een overvloed aan informatie en een passie voor de natuur, het was een plezier om naar hem te luisteren. Een ware wandelende Galapagos-encyclopedie, respect. Ook voor de sterrenhemel bleek hij talent te hebben, met zijn laserpen kon hij de meeste sterrenbeelden moeiteloos aanwijzen. Het was heel leerrijk… of hij had een rijke fantasie, dat kan ook.

De eerste dagen is het bewolkt, abnormaal weer volgens onze gids, meer iets voor juli. Ok, het levert minder mooie foto’s op maar zelfs zonder zon is het echt meer dan warm genoeg. Nacht 2 was hels. Uitlopers van Cycloon Pam kwamen even roet in het eten strooien en ons klein bootje was een speelbal voor de golven. Het wordt een slapeloze nacht voor de meeste mensen aan boord, met zelfs 3 zware zeezieken. Eéntje ervan is eigenlijk nooit echt volledig gerecupereerd, spijtig voor haar. Gelukkig lag in onze kajuit alles vast, maar het pasgetrouwde koppel Jennifer en Geoffrey vertellen de dag erna dat de cycloon letterlijk door hun cabine is geraasd. Alles lag verspreid door de ruimte, tot de inhoud van hun wc-afvalemmer. Daar hebben we nog wel even mee gelachen, lekker romantisch (zij hadden gezien de reden van hun reis de enige kamer met dubbel bed, maar die lag wel op het hoogste dek). Ze hebben op zijn minst wilde nachten gehad op hun huwelijksreis.

De dagen erna is de zon trouw van de partij en is het niet meer te houden. Het lava-eiland Santiago bezoeken we nog voor het ontbijt en dan nog smelten we ter plekke weg zodra de zon opkomt. De wandeling wordt dan ook met een half uur ingekort omdat iedereen geroosterd is. Er is veel zonnecrème gevloeid. Kledij werd na elke wandeling uitgespoeld en te drogen gehangen, in de hoop van het nog een dag te kunnen aandoen. Ja, hier trek je extra kleren aan om je te beschermen tegen de zon. Die staat ‘s middags trouwens pal loodrecht boven ons bootje. De grenzen van properheid zijn tijdens deze week opnieuw verlegd. Alles geraakt doordrongen van het zout, zelfs de schoenen.

De schoonheid, alle dieren, planten, geologische historiek. Het is niet mogelijk om deze unieke plek in enkele regels te beschrijven en vooral hoe we dit allemaal ervaren hebben. Het heeft een diepe indruk op ons achtergelaten, een trip om nooit te vergeten, een aanrader. Zulke mooie maar voornamelijk zulke tamme dieren. Je moest opletten om niet op de zeeleeuwen, iguana’s of de krabben te stappen. Vogels voederen hun jongen op een halve meter afstand zonder zich iets van je aanwezigheid aan te trekken. De dieren hebben eeuwenlang geen natuurlijke vijanden gehad en zijn dus nergens bang voor. Alleen dat maakt het al uniek.

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eigenlijk willen we helemaal niet terug naar Quito. We willen naar Costa Rica. Dat ligt trouwens ongeveer even dicht bij de Galapagos. Maar er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Costa Rica. De meest eenvoudige route is, I kid you not,  Baltra-Guayaquil-Quito-Bogota-San José. Terwijl we eigenlijk gewoon maar 1000km zee willen overbruggen, vliegen we het gemakkelijk het driedubbele. Niks aan te doen.

We zijn nog net iets vroeger op dan het reguliere Samba regime want we doen voor het ontbijt nog een laatste landing voor een wandeling langs de kust, voornamelijk tussen de nestplaatsen van de vogels. Dat was het plan alleszins. Maar het giet. Vrij ongewoon gezien de cactussen hier ongeveer uitdrogen. Zeker deze tijd van’t jaar. Onze gids is alles behalve waterproof en we gaan toch eerst ontbijten en pas na de vlaag de Panga’s in. De wandeling is weeral ongewoon, maar we merken dat het begint te wennen, vogels die op je lens gaan zitten, zeeleeuwen die het pad versperren, iguana’s die je zo zou platlopen. We keuvelen over het pad alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En tegelijk blijft het verbazen. Ondanks de gewenning geniet iedereen nog van deze laatste ontmoeting met onze favoriete dieren. We nemen dan ook gepast afscheid van de dichtstbijzijnde zeeleeuw met een high five.

Terug op de Samba hebben we nog net een uur om in te pakken. Ik ben klaar op 50 minuten maar de bagageboot is al weg. No problem, ik draag mijn zak wel. We meren aan in een baai vlakbij de ecoluchthaven van Baltra. Ik kan het nauwelijks bevatten dat we nu nog in de natuur op de Samba zitten, een aparte wereld van natuurpracht en een heel eigen ideologie, en binnen twee uur in een airbus de runway zullen afschieten. We nemen afscheid van Jan en van de rest van de groep. Het is verbazend hoe goed je deze mensen leert kennen als je een ganse week alles samen meemaakt op een iets te klein oppervlak. Aan boord rondlopen had vaak iets weg van levensecht Tetris spelen met je lichaam. Bon, iedereen wil uitgebreid afscheid nemen, ik vind dat een klein beetje vreemd, we zien elkaar nog op de bus, aan de incheck, op het vliegtuig, aan de bagageband…

Inderdaad, in de luchthaven zit de ganse Samba terug samen na te keuvelen in de cafetaria alsof we familie of jarenlange vrienden zijn. Boarden, off we go. Het voelt vreemd hier weg te vliegen. Alsof we uit het wonderland van Alice via het konijnenhol met geweld terug naar de realiteit worden geworpen. Niemand gaat ooit geloven wat wij hier gezien hebben. Ik bedenk nog even de quote van Darwin: “It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change”. Zou dat nog steeds van toepassing zijn?

We dalen voor een tussenlanding in Guayaquil. Ik bekijk de grauwe stad met zijn arme wijken aan de rand vanuit de lucht en het enigste wat mij te binnenschiet: “Watson, what have we done?”. Dit is een sluimerende aanslag op het leven in zijn meest algemene vorm.

Ik zet het uit mijn gedachte en twee uur later staan we weeral in Quito airport (voor de derde maal nu). Aan de bagageband volgt dan het definitieve afscheid van het Samba-ensemble. Geoffrey en Jennifer zijn ook nog een paar dagen in Quito, we spreken halvelings af om mekaar nog te mailen voor een terraske/diner.

Als geroutineerde pro’s wenken we een taxi richting New Town. Zoals de naam doet vermoeden het nieuwere gedeelte van de stad. We hebben hier een appartementje gehuurd. Het is een beetje groter dan verwacht, verschillende slaap- en badkamers, ruime keuken en living, terras, en dat zien we nu wel heel graag: een wasmachine. We lopen verloren in deze zee van ruimte. Potje koken en bed in. De rest is voor morgen.

24-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In de voormiddag houden we ons bezig met wassen, mails beantwoorden, blog schrijven en allerhande zaken bijwerken. Gezien we plaats teveel hebben, sturen we Geoffrey en Jennifer een uitnodiging voor een spaghetti bolognese Mike-style-diner. Lang geleden dat we nog eens bezoek hebben ontvangen om te blijven eten.

In de namiddag willen we een bezoek brengen aan de Botanische tuin van Quito, achter onze hoek. Tickets kopen is niet vanzelfsprekend want de ticketverkoopster is verdwenen. Er staat wel een bewakingsagent maar die mag niets anders doen dan tickets controleren, dus die mens is voorlopig werkloos. Na 15 min verschijnt er dan toch een dame, die eerst nog op haar gemak een paar telefoontjes pleegt. Juist, wachten en nog eens wachten, dat zijn we even verleerd na het helse levenstempo aan boord van de Samba.

Nu we tickets hebben, kan ook de bewakingsagent zijn job doen door ons binnen te laten.

We beginnen aan de rondwandeling, de tuin blijkt groter dan we gedacht hadden. Hij is ingedeeld in verschillende categoriën, zo zien we de specifieke vegetatie van het ‘Wolkenwoud’ (bosque nuboso), van de Amazone, er is een paviljoen met vleesetende planten en 2 paviljoenen volledig gewijd aan orchideeën. Vooral deze laatste zijn spectaculair, er groeien een aantal heel exotische modellen die we in een Belgisch tuincentrum nog niet gezien hebben.

Na 2 uur hebben we ongeveer alles gezien en kuieren we nog wat door het aangrenzende park. Ook hier hebben ze er niet beter op gevonden dan de helft van het domein om te toveren in pedalo-vijver. En dat heeft wederom succes, op een doordeweekse woensdag dobberen er toch zo’n 8 bootjes rond op het water. Vreemd.

We gaan nog naar de supermarkt voor het diner van vanavond. De Megamaxi doet zijn naam eer aan, een hypermarket van jewelste, lang geleden dat we nog zoveel koopwaar bij elkaar hebben gezien. Aan de uitgang gebeurt iets raars. Er staat een hele rij Megamaxi-medewerkers met uitpuilende winkelkarren aan te schuiven. Als er een taxi komt aangereden, wordt de eerste winkelkar in de taxi geladen en de taxi vertrekt. Er zit echter geen passagier bij. Quito-variant van de Collishop, maar dan per taxi?

Om 20u verschijnen onze 2 Amerikaanse genodigden, we lachen heel wat af met het oprakelen van de Galapagos-anekdotes. De pot spaghettisaus wordt tot op de bodem leeggeschraapt, dat ze een goede eetlust hadden wisten we al. En dan nemen we ook definitief afscheid van deze 2 leuke mensen. Tja, hoort bij het reizen.

25-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste dag in Quito. Morgen vliegen we naar Costa Rica, waar Inge ons vanaf zondag zal komen vergezellen. We hebben dus nog 2 dagen, ideaal voor een rustpauze. We boeken een cabin bij Vista Atenas B&B, mét zwembad en uitzicht op de vallei. Als ik me niet vergis is dit voor het eerst dat we een zwembad hebben, Nice.

’s Namiddags overvallen we 1 van Quito’s shopping malls. Amai, de verleiding is groot om een heel nieuwe kleerkast aan te schaffen maar nee, daar hebben we geen plaats voor. We maken van ons hart een steen en beperken onze aankopen tot het hoogstnoodzakelijke (doet een mens dat niet altijd als hij gaat shoppen??). 

26-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bij het inchecken in Quito krijgen we voor de vlucht Quito-Bogota stoelen aan de nooduitgang. Meevaller. Volgende bericht is eerder een tegenvaller. Voor de vlucht Bogota-San José zijn er geen plaatsen meer naast elkaar. We vragen ons af hoe dat kan, als we 5u voor die vlucht inchecken. Maar goed, niets aan te doen. Mike halverwege het vliegtuig en ik in het venijn. Costa Rica ligt duidelijk ook al meer onder de Amerikaanse sloef. Onze flessen met vloeistoffen moeten we allemaal achterlaten, we waren even vergeten dat die regel bestond. Zonde van de drank.

Het uurtje vliegen naar Bogota verloopt vlot en aangenaam. Daar aangekomen door de transit voor het vervolg van de reis. Wat een chaotische bedoening is me dat hier. Aan onze gate zijn ze tegelijkertijd een andere vlucht aan’t boarden. Als dat maar goedkomt. Aangezien ik vanachter zit, moet ik eerder aan boord. Ik sta aan te schuiven voor een vlucht naar Aruba volgens het informatiebord, maar er wordt mij verzekerd dat ik in de rij voor San José sta. Ik vertrouw het toch niet helemaal. Hoewel, Aruba zal ook wel geen slechte bestemming zijn zeker? Aan elk stuk personeel dat mijn pad kruist vraag ik ‘San José’?, kwestie van zeker te zijn. Ook in het vliegtuig is het een stoelendans van jewelste, totale anarchie. Je neemt gewoon de plaats die je het meest comfortabel lijkt, wat tot enige discussie leidt. Een man heeft seatnummer 29K terwijl het vliegtuig maar 26 rijen telt. Pech, lijkt me. En maar decibels produceren. Waar zijn die rustige en ingetogen Zuid-Amerikanen gebleven die we zo gewoon zijn? Na veel gedoe komt de mierenhoop tot rust. Dan komt Mike mij halen en zegt dat er naast hem nog plaats is. Hij is ondertussen mogen/moeten verhuizen naar de nooduitgang want daar zaten 3 kids van 5 jaar, flink gedaan van de incheckbalie. En zo eindigen we dan toch nog naast elkaar in de beste seats (in zijn klasse).

Het vliegtuig heeft een heel entertainmentsysteem, dus al gauw zitten we film te kijken. Snel een korte film kiezen want onze vlucht duurt maar twee uur. Dan valt het ons op dat we al een uur verder zijn en nog steeds naar God weet waar aan het taxiën zijn. Uiteindelijk gaan we met ongeveer 1,5u vertraging eindelijk de lucht in. Hopelijk heeft onze chauffeur in San José een beetje geduld.

Als we bijna aan de grond staan, wordt er omgeroepen dat er druk luchtverkeer is en dat we nog niet kunnen landen. We draaien 20 minuten rondjes boven San José, sevens hebben we de stad al gezien.

Gezien mijn handbagage nog achteraan zit, kunnen we pas als laatste van boord. Dat maakt dat we aan de immigratie-post midden in een vliegtuig Canadese jongeren terechtkomen. De afhandeling van hun paperassen verloopt alles behalve vlot. We zien onze namiddag aan het zwembad langzaam wegglippen. Uiteindelijk geraken we bestempeld en gaan met bagage richting uitgang. De ATM in de luchthaven is weer geen fan van onze bankkaarten, dus moeten we nog langs het wisselkantoor. Die chauffeur die zit allang terug thuis in zijn zetel, zoveel geduld kan een mens niet opbrengen. Maar, als we eindelijk de luchthaven buiten wandelen, staat er nog 1 man met bordje Ruth Dille op. Hij is duidelijk even blij om ons te zien als wij hem. Oef.

We rijden richting onze B&B, passeren een paar dorpjes en draaien uiteindelijk een donkere weg in, steil de berg op. Op een vreemde manier doet het me aan de Ardennen denken, op een ongewoon zomerse dag dan toch. Helemaal bovenaan ligt de Vista Atenas. Wat is het hier rustig. Alleen, de supermarkten liggen natuurlijk allemaal beneden in het dorp, dus zit er niets anders op dan een taxi te laten komen. Die man is dan nog zo vriendelijk om zonder meerprijs op de parking te blijven wachten tot we geshopt hebben.

Tegen 20u zitten we eindelijk op ons gemak op ons terras met een pintje en dan valt onze frank hoe zalig het hier is. Perfecte temperatuur, mooie sterrenhemel, en algehele stilte als je de krekels en alle mogelijke andere nachtdieren niet meerekent. Fantastisch. Morgen dat zwembad eens testen.

Ondertussen is het tijdsverschil met België 7 uur, wat volgende nacht 8u zal worden als jullie overschakelen op zomeruur.

27-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ontbijten op ons terras is een droom. Exotische vogeltjes fladderen door de bomen, de omliggende tuinen staan vol met prachtige struiken, zalige omgeving.

We regelen met Vera dat we morgen tot 19u30 de cabin mogen houden, zo kunnen we Inge ineens van de luchthaven ophalen, we passeren er toch onderweg naar San José. Later komt Vera een babbeltje doen, wat uiteindelijk uitmondt in een 3u durende conversatie. Vera is 10 jaar geleden voor het eerst naar CR gekomen en heeft meteen haar hart hier verloren. Een jaar later nam ze de B&B over. Haar man en 2 ondertussen volwassen kinderen zijn in België blijven wonen. Zij gaat 2 maand per jaar naar België op vakantie bij haar man en hij komt 2 maand per jaar naar hier. Als ge maar overeenkomt zeker?

De rest van de dag spenderen we tussen de hangmat op ons terras, het zwembad en de tuinen… eventjes helemaal weg. Er huppelen nog eekhoorns voorbij en een 10-tal vleermuizen doet een dutje in een boom. ’t Leven kan schoon zijn.

28-03-2015 om 22:40 geschreven door Mike & Ruth  

Onze dag verloopt gelijkaardig aan die van gisteren, al lassen we even een actief moment in met een 30-min durende wandeling door de landerijen van Vera op zoek naar luiaards en apen. De beestjes laten zich niet echt zien, of wij zien niet goed, dat kan ook.

Tegen kwart na 7 vertrekken we naar de luchthaven om Inge op te halen. We scannen elke persoon die buitenkomt van boven tot onder, stel u voor dat we haar niet meer herkennen na die bijna 3 maanden? Natuurlijk loopt het goed af en met z’n 3-en nemen we een taxi naar ons hotel in San José centrum. Bij het inchecken moeten we de Hotel Rules voor akkoord ondertekenen. 1 van de rules waarschuwt dat we ons moeten houden aan de dress code van het hotel. Wat is die dan, vragen we serieus nieuwsgierig aan de receptionist? Die begint zich in bochten te wringen en ongemakkelijk te lachen. Blijkbaar hebben ze in het verleden problemen gehad met mensen die graag naakt door het hotel lopen en hebben ze door die regel in te voeren een reden om mensen buiten te zetten. Oef, we vreesden even dat we in gala-kledij aan het ontbijt zouden moeten verschijnen. Niet dus, maar, mental note, no streak tonight. Vreemde stad.

Als alle papierwerk achter de rug is en de bagage in de kamer staat, gaan we nog op zoek naar een snelle hap als avondeten. Het is ondertussen 22u, de receptionist stuurt ons naar de hoofdstraat. Daar aangekomen blijkt alles gesloten te zijn, behalve de KFC. Het vult de maag, maar vervult geen wensen. Voor de rest worden we aangesproken door bedelaars en rare mensen in alle vormen, niet echt een stad om ’s nachts in rond te dwalen, zoveel is duidelijk. We zullen morgen bij daglicht nog eens een kijkje komen nemen.

29-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We kiezen voor het lokale ontbijt, gallo pinto. Stevige hap bestaande uit roerei, rijst met zwarte bonen en toast, geen gallo maar da’s normaal blijkt. Al blij dat we nee tegen de worstjes hebben gezegd. Na het ontbijt zetten we ons in de lobby om snel een idee van reisroute uit te werken. De interesses liggen duidelijk in dezelfde lijn dus het is snel uitgeklaard wat we willen doen. We zoeken en vinden ook een eerste overnachtingsplaats via Air B&B, al is er wat onduidelijkheid over de prijs. Even mailtje gestuurd en nu afwachten.

We trekken de straten in en lopen langs de bezienswaardigheden. Zoveel zijn er hier eigenlijk niet. Het is vooral héél druk op straat, veel voetgangers en nog veel meer verkeer. De lucht is danig vervuild en het getoeter is oorverdovend. Goed dat we hier maar 1 volledige dag zijn, San José is niet de meest aangename stad.

We hebben nog een tip om te gaan lunchen maar vinden het stalleke niet, waardoor we uiteindelijk belanden in Bahnhove-Costa Rica, zij het not licensed, zonder bier. De menu die buiten hangt ziet er indrukwekkend uit, eens gezeten blijkt dat ze enkel rijst met steak of rijst met kotelet hebben. Tja, dat maakt het kiezen gemakkelijker. Het eten is opmerkelijk lekker en wordt vergezeld van toeterende treinen.

In de namiddag hebben we antwoord van onze overnachtingsplaats. Het bedrag dat hij had doorgestuurd is in Brazilian Real. Raar vinden wij dat, en daarenboven was het mij al opgevallen dat alle commentaar in het Portugees was geschreven. Dan begint er iets te dagen. We zitten toch wel in’t juiste land te kijken? We checken de gegevens en nee hoor, we hadden bijna een kamer geboekt in Monteverde, Brazilië. Jezus, gelukkig op tijd gezien want een Air B&B annuleer je niet zomaar, zeker niet als het voor de dag erna is. We sturen de Braziliaan een verontschuldigend berichtje, hij kan er gelukkig mee lachen en zegt dat we steeds welkom zijn als we ooit in Brazilië komen. Zijn streek zou een aanrader zijn. Oef, dat was op het nippertje.

Voor het avondeten willen we nog een aperitiefke gaan drinken in een bar vlak bij ons hotel en op aanraden van de Lonely Planet. Straf, ook deze zaak vinden we niet. Zelfs als de navigatie op de GSM zegt dat we er ongeveer voor staan, zien we het niet. Ok, dan maar ineens naar de Italiaan waar we willen gaan eten. We doorkruisen de halve binnenstad en staan uiteindelijk voor het restaurant. Enfin, toch volgens het adres dat wij hadden. Dit is te zot voor woorden, ook dat klopt niet, we zitten midden in een residentiële wijk zonder enig zicht op restaurant. Man man, hopelijk lukt het navigeren beter eens we onze auto hebben.

Als we uiteindelijk een ander restaurant hebben gevonden, kiezen Inge en ik voor pizza en Mike voor zalm. 10 minuten later komt de dienster terug met de melding dat de oven stuk is en er geen pizza is. 2 Minuten later komt Mike zijn zalm al aangezwommen, samen met de aperitief. Onze pasta’s komen een kwartier later. Het zit ons niet mee vandaag. Maar gelukkig was ook dit eten voortreffelijk.

Morgen hebben we onze huurauto en kan de tocht beginnen. Eerste bestemming is dus Monteverde (in Costa Rica wel te verstaan).

30-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 10u worden we opgepikt aan ons hotel en naar de auto-depot gebracht. Het autoverhuurbedrijf vond dat veiliger dan hun auto aan ons hotel af te zetten en ons zelf door de binnenstad te laten rijden. Na 2 dagen in deze stad kunnen we hen geen ongelijk geven.

Terwijl de paperassen worden geregeld passeert er zo’n zware vrachtwagen dat heel het gebouw mee schudt. Tot de verhuurder verschrikt opkijkt en zegt dat het al de 2^e beving van de dag is. Gezellig.

De man geeft ons nog een hele resem tips van wat we hier kunnen doen, dat gaan we nooit op 2 weken rondgewerkt krijgen maar we laten hem maar vertellen, elke tip is welkom, we filteren achteraf wel. Echter, de man waarschuwt ons ook voor de staat van de wegen en hamert erop dat je absoluut niets in de wagen mag laten liggen als je hem ergens parkeert. Zelfs op de parking van de supermarkt is het beter dat 1 persoon naast de wagen blijft staan, of je ruit ligt aan diggelen. Ga je onderweg iets eten, zorg dan dat je volledig zicht hebt op de wagen. Bangmakerij of is het risico echt zo groot? Daar zijn we nog niet uit. Maar echt bemoedigend klinkt het niet. We besluiten dan maar om de auto nog even te laten staan en te voet onze inkopen voor de volgende dagen te gaan doen.

Het is een uitdaging om de bagage van 3 personen en inkopen in de auto te krijgen. Goed geladen begeven we ons op weg richting Monteverde. Mike achter het stuur en de 2 dames + GPS juffrouw zorgen voor feilloze navigatie-instructies. Bergop blijkt niet de sterkste kant van onze auto te zijn en de airco heeft ook een refill nodig, maar de vering doet zijn ding op de gravelweg en de landschappen zijn verbluffend. We vinden zelfs een radiopost met internationale muziek dus de sfeer zit er helemaal in. Geen van de dames mist haar doel en zonder omwegen komen we aan ons huis vlakbij Monteverde. Zalig, wat een ruimte en wat een rust. De keuken is goed voorzien, er is zelfs brood, eieren, boter, mango’s, ananas en ga zo maar door. Als we dat op voorhand hadden geweten… probeer maar es 6 eieren los verpakt in een plastiek zakje over een gravelweg te vervoeren. -1 ei dus.

31-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond nog snel een plaats gereserveerd voor de toer van 10u in de nabijgelegen 3-in-1 koffie-, cacao- en suikerrietplantage. Als we toekomen lijken we de enigen te zijn, maar er verschijnen uiteindelijk nog 2 Canadezen. Onze gids is pakweg 20 jaar en lijkt er niet zoveel zin in te hebben. Hoewel we een Engelse toer geboekt hebben, zijn de eerste zinnen uitsluitend in het Spaans. Maar het betert. Eens we vertrokken zijn schakelt hij over op het standaard Spanglish dat we ondertussen al goed meesteren. We wandelen eerst door de suikerrietplantage. Zo komen we te weten dat suikerriet oorspronkelijk van Indië komt. In Monteverde bevat hij meer water en minder suiker omdat hij in hoger gelegen gebieden wordt geteeld. Ze gebruiken de suikerriet om een lokale likeur (Cacique) mee te stoken en om caramel van te maken, rietsuiker is ook een optie. Op het einde van de toer zien we hoe het riet artisanaal wordt geperst en mogen we onze eigen caramel in mekaar draaien. Dat blijkt niet zo simpel. Inge haar arm hangt er al af voor de caramel klaar is, Mike kan het nog een beetje redden maar het eindresultaat in ons zakje heeft het meer weg van een pas gevulde doggy bag.

Tweede deel van de toer gaat over koffie. De koffieplanten komen ook niet van hier, maar van Congo en Ethiopië. Er zijn maar 2 soorten koffie, Arrabica en Robusto, waarbij de tweede straffer is en in lagere gebieden wordt geteeld. Costa Rica heeft dus enkel Arrabica. Blijkbaar zijn het de Nicaraguanen die de pluk komen doen want de Tico’s (Costa Ricanen) zijn, naar eigen zeggen, te lui om zelf op het veld te gaan staan. We zien de machines voor het scheiden van de verschillende kwaliteiten van koffiebonen in werking. De slechtste worden gebruikt voor de Nescafé (No Es Café grapt hij). Decafeïne kunnen ze hier niet maken want ze hebben de machines niet. De koffiebonen worden overgevlogen naar Duitsland, dat gratis de cafeïne eruit haalt om te gebruiken voor energiedrankjes, en dan de koffie zonder cafeïne terug opstuurt naar Costa Rica. En dat enkel voor de toeristen want de Tico’s verlagen zich niet tot het drinken van dat spul.

Naar het laatste gedeelte worden we vervoerd op een ossenkar. Hopelijk hebben die beesten gisteren niks verkeerd gegeten want we zitten… vlak achter de uitgang. Wat later komen we alles te weten over chocolade. De planten komen weer niet in Costa Rica voor en worden gehaald in Brazilië. De verwerking van de chocolade gebeurt in België en in Zwitserland. Hier kunnen we de verschillende stadia van het proces proeven.

Als afsluiter krijgen we nog een tas van hun zelfgeteelde koffie, met arracache (een mengsel van de wortel van een lokale aardappelachtige plant, lekker) en een glaasje limonade op basis van hun eigen suikerriet.

Het moet gezegd zijn, het was een heel interessante toer. Op 2 uur tijd een massa nieuwe informatie gekregen en onze gids die in het begin nog wat last had van een ochtendhumeur, ontpopte zich al gauw tot een volleerd grappenmaker en maakte de toer een pak ludieker dan noodzakelijk. Alle machines/ossen werden speciaal voor ons in gang getrapt. Leuke activiteit.

’s Avonds doen we mee aan de Nightwalk in Bajo del Tigre Children’s Eternal Rainforest. De naam verwijst niet naar een kinderactiviteit, maar de start van het reservaat is opgericht met geld van Zweedse schoolkinderen die hun steentje wilden bijdragen om het regenwoud te redden. Dat kleinschalig project is ondertussen wereldwijd viraal gegaan en ondertussen zijn er enorme fondsen die geleid hebben tot het grootste natuurpark van het land, meer dan 22.000 hectare. De zon duikelt, we krijgen allemaal een flauwe zaklamp en de wandeling begint. De verwachtingen zijn niet echt hooggespannen, het ziet er allemaal nogal amateuristisch uit. Tegelijk is het toch best spannend, ‘s nachts een beetje in het regenwoud ronddolen. Je kent de vegetatie en de beestjes niet. We hadden beter eerst de Blair Witch Project nog eens gezien om wat in de sfeer te komen. Het eerste dier dat we spotten is het Mexicaans wolharig grijpstaartstekelvarken, dat kent u vast wel. Onze gids is wild enthousiast want die ziet hij niet dikwijls. Ok, er is dus nog hoop. Een beetje verder zit een groene broer van de kingfisher rustig op een tak. De vuurvliegen zijn overal en we zien ook de vuurkever met zijn 2 lichtgevende ‘ogen’ die vooral Inge erg leuk lijkt te vinden. En ja hoor, hoog in de bomen zit een luiaard te stretchen, klaar voor de nacht, wat een vreemd dier. We vinden hem zelfs redelijk actief. Bij een konijnenhol stoppen we. De gids zegt dat we niet mogen bewegen. Met een takje begint hij in het hol te keuteren (ik dacht altijd dat je konijnen kon lokken met het geluid van een wortel, maar kom). Verschijnt daar toch ineens een orange-kneed tarantula. Is me dat even schrikken. Inge is nog zo dapper om een close up te nemen. Als de tarantula zich bedreigd voelt, begint die over zijn buik te wrijven. De haren die daarbij loskomen worden bijgevolg ingeademd door de aanvaller en die begint dan te bloeden uit zijn oren en ogen. Met blindheid tot gevolg. Jakkes, wat een beest, we houden prompt allemaal de adem in. Ik krijg nu al overal jeuk. Goed onthouden, geen nijntje uit zijn hol te lokken. We vinden nog wat lieverdjes, een schorpioen, een slang, en veel Paraponera clavata’s of bullet ants. Eén beet van dit insect is de meest pijnlijke beet die je kan meemaken en wordt vergeleken met een schotwond (vandaar de naam). In sommige culturen is het een mannelijkheidstest om je hand de volle 10 minuten in een handschoen vol van deze opgejaagde soortgenoten te steken. Noem mij gerust een watje, die uitdaging ga ik wel uit de weg. Op Youtube vind je zeker wat footage voor de liefhebbers. Inge blijft ondertussen speuren naar kikkers maar blijft op haar honger zitten. Om half 8 zit de wandeling erop, we wandelen in het donker terug naar ons huisje, krabben nog wat na en koken een potje.

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om de massa te vermijden moeten we voor 7h gaan aanschuiven aan de ingang van het Monteverde-park. Doen we niet, we zijn wel met vakantie. Tegen 9h30 zijn we daar, we zien wel, lukt het niet hebben we nog een alternatief regenwoud klaar om te bezoeken. Maar de massa’s zijn minder talrijk dan voorspeld en we kunnen zonder aanschuiven meteen naar binnen. In dit cloud forest zijn verschillende padjes uitgestippeld, je kan er makkelijk verschillende routes aan elkaar rijgen en zo een gewenst aantal kilometers belopen. Het is mooi weer, al blijft het op het gelijkvloers redelijk donker. Het woud zit vol groen op alle niveau’s. Elke stam is volledig ingenomen door de epifyten. Elke boom hangt vol lianen. Stil is het hier niet, het woud leeft. We wandelen flink twee uur en zien een witsnuitneusbeer hoog in de bomen. En ook een luiaard vlakbij het pad waar je zo zou voorbij lopen. Een eekhoorn en wat vreemde vogels. Het is een uitdaging om tussen al die tinten groen een levend wezen te vinden. We gaan een loopbrug over die gemakkelijk 50 meter hoog hangt en volledig meewiebelt met elke pas. Is het de hoogte of het gezwalp, mijn maag geraakt vrijwel onmiddellijk van streek. Normaal wandel je over deze brug in de mist en onder druppend regenwoud, wij doen het met een stralende zon boven het groene dak. ’t Was toch leuk en eens iets anders als ‘t Middelheimpark.

Op de Galapagos sprak de gids al over winden uit verkeerde richting en rare wolkenmassa’s. Ook hier in Costa Rica is het weer een beetje van slag, het waait al dagen enorm, vooral ’s nachts en dat is niet normaal. Langs beide kanten horen we dat alles erop wijst dat er een nieuw El Niño-jaar zit aan te komen, met alle gevolgen van dien.

Tegen de middag verplaatsen we naar Selvatura, een activitypark waar Inge ons in een rainforest ziplining activity gestrikt heeft. Zipwat? Ok, kort door de bocht, je plaats je regenwoud vol platformen en verbindt deze met een stevige staaldraad. Iedere deelnemer krijgt een klimgordel aan met daaraan een loopwieltje. Dat wordt op zijn beurt aan de kabel gehangen en off you go. (x18), soms alleen, soms duo voor wat extra gewicht, soms traag, vaak snel, soms maar 100m en soms tot meer dan 3km lang. Dat heeft bijna iets weg van vliegen. Remmen doe je door met je werkhandschoen met extra lederen inzet de kabel achter je grijpen. Het was niet zo beangstigend dan we gevreesd hadden. Het is best leuk, maar we hebben er geen hobby aan overgehouden. Ruth mogelijk wel een blauwe neus door al wandelend tegen de stalen supportkabel van de zipline aan te knallen.

Bon, terug naar ons huisje, morgen nieuwe oorden opzoeken.

02-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het eerste stuk van onze route is gravel met verraderlijke potholes. Links of rechts rijden is niet meer van belang, hoofdzaak is de putten proberen te vermijden en als je niet anders kan, er zo traag mogelijk door te rijden. Vermoeiend voor chauffeur Mike, die onze Terry erdoor loodst. Na 1,5u hebben we amper 30 km afgelegd. Zo gaan we der niet komen.

Als we eindelijk de Laguna Arenal voor de eerste keer te zien krijgen, lassen we een pauze in. Even wat frisse lucht opsnuiven en van het landschap genieten. Terry is nu van zilvergrijs overgegaan naar zandbruin, ook langs binnen.

Daarna betert de baan en gaat onze gemiddelde snelheid naar boven. Heel de rit langs de Laguna is prachtig. Er staan imposante landhuizen met perfect onderhouden tuinen. De natuur is overvloedig. Steek iets in de grond en het groeit. Ik kan wel snappen dat buitenlanders hier hun hart verliezen. Verschillende eigendommen staan te koop, maar we zijn toch maar niet gestopt om de prijs te gaan vragen… dat vinden we wel op het net.

De regio van de Arenal-vulkaan is een populaire vakantiebestemming voor de Tico’s. Als we de dam van het meer overrijden, is 1 baanvak volledig ingenomen door geparkeerde auto’s. Hele families hangen er rond. Bij 1 auto zijn ze de poten in de bbq aan het draaien. Duidelijk een populaire familie-uitstap.

Het tweede hoogtepunt van deze streek zijn de warmwaterbronnen. Een aantal zijn vrij toegankelijk en liggen naast de openbare weg. Als we dachten dat we op de dam zotte dingen hadden gezien…. Km’s op voorhand staan er al auto’s half op de weg geparkeerd (langs 2 kanten) en wandelen er mensen in zwempak langs de baan met een handdoek over hun schouder. Om uiteindelijk allemaal samen opgepropt in een dieper stukje van de rivier te gaan zitten weken. Ziet er héél gezellig uit. Zo’n echt thermaal complex met aangelegde zwembaden zegt mij precies meer.

Tegen 16u zijn we eindelijk bij onze eindbestemming het dorpje La Fortuna. We krijgen de sleutel van onze ‘villa’, ‘tuinhuis’ had een betere beschrijving geweest. Kleine kamer met 2 dubbele bedden en net plaats om langs de bedden te lopen en vooraan, half buiten, de keuken en zitruimte. ’t Is een beetje puzzelen om onze bagage kwijt te geraken. Dan zien we ook dat de muren bestaan uit een paar houten planken met dikke spleten ertussen, je kijkt zo naar buiten. Jeuj, een insectenhotel dus, hier gaan we niet alleen logeren. En in dit tropisch klimaat zijn er varianten genoeg. De tuin is mooi aangelegd, de toekans vliegen rond onze oren en op ons terras is het zalig zitten.

Nog even het zwembad testen, eten maken en ’t licht gaat weer vroeg uit voor ons.

03-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 6 komt de zon op en begint de jungle aan zijn ochtendlied. Klokvast als een wekker. Maar hier is dat niet erg want we gaan wandelen en we hopen nog wat te kunnen profiteren van de koelte van de ochtend. Tijdens het ontbijt gaat de temperatuur echter al flink naar boven, dat wordt zweten straks.

We vertrekken op vulkanenjacht, navigeren Terry tot aan de ingang van het natuurpark, betalen de sympathieke ranger een fee en we vertrekken. Een lusvormig pad door riet en jungle naar een paar uitkijkpunten op de vulkaan. We proberen geruisloos over het pad te lopen om meer wildlife te spotten. Het park is echter een toeristische aanrader en hier wordt ook een bus Amerikanen en Duitsers gelost. Die bewandelen het pad minder subtiel en onze vangst is bijgevolg ook beperkt. De high light: enkele uit de kluiten gewassen boskalkoenen.

Het uitzicht op de vulkaan is zo’n beetje hetzelfde als de hele weg hier naartoe, een conische kegel die eindigt in de wolken. I’m not impressed, ik vraag me af waarom deze activiteit zo populair is. We hebben er op zijn minst een mooie wandeling aan overgehouden. Terug naar de homebase voor een sobere lunch, daarna hebben we reservaties voor de Baldi Hot Springs. Een complex van 25! baden dat gevuld wordt met thermaal water tussen de 20 en 67° Celsius, recht vanuit de vulkaan. Basisconcept, je bootst een laguna na, plaatst een swim-in cocktailbar in het midden en enkele watervallen langs de buitenkant. De formule werkt, meer dan de helft van de baden zijn volgens deze architectuur opgetrokken. Hier en daar een 20° bad om af te koelen. Hier en daar een grot met 67° dat dienst doet als eco-stoombad. Er werd ons aangeraden om pas in de late namiddag naar ginder te trekken. De buitentemperatuur is daarvoor nog te hoog en dan is het absoluut onaangenaam om in zo’n warm water te zitten. En er is iets van aan, hoe later het wordt, hoe aangenamer we het water ervaren. Er is veel volk maar door de omvang van het complex heb je daar weinig last van. Ze zijn, naar eigen zeggen, het grootste thermaal complex ter wereld met 15.000 m3 water.

We sluiten af met een cocktail aan één van de poolbars. Er zijn minder aantrekkelijke activiteiten denkbaar om je avond door te brengen.

Daarna willen we een Peruaans restaurant aandoen dat we al lang in de mot hadden en onze ogen uitstak. Er zit niemand, slecht teken, dus rijden ook wij door naar onze tweede optie, de beste Italiaan van de streek. Dat lijkt ook waar te zijn, de dingen uit zijn houtoven smaken fenomenaal. De sobere lunch en de zwempartij zullen hun bijdrage hier ook wel in gehad hebben.

Opnieuw naar de homebase in La Fortuna, de reeds aanwezige gasten uit onze kamer gejaagd, en wij derin.

Morgen een nieuwe vulkaan en eindbestemming.

04-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 10 zijn we ingepakt en klaar om te vertrekken naar Guap iles (we rijden nu richting Caribische zee). Daar is niets speciaals te doen, het is meer een tussenstop voor onze trip naar Tortuguero die dinsdag start.

Op een 40 km van onze route ligt de Poas-vulkaan. Volgens Lonely Planet kan je daar de krater van bezichtigen zonder de vulkaan te moeten beklimmen. Ok, dat klinkt interessant, dat willen we wel eens zien. De weg er naartoe is zoals te verwachten, steil. We moeten dan ook tot 2600 m klimmen. De haarspeldbochten volgen elkaar in snel tempo op en er is veel verkeer. De helft van de tijd staan we stil omdat een vrachtwagen nauwelijks boven geraakt. De andere helft van de tijd moeten we aanschuiven omdat er een waterval te zien is, en de Tico’s naar goede gewoonte langs de kant van de al te smalle baan stoppen om foto’s te nemen, te BBQ’en en in de weg te lopen. Als er geen toeristen staan, staat er een local aardbeien of braambessen te verkopen. Na 1,5 u rijden staan we volledig stil, op 2,5 km van de ingang. Er beweegt niets meer. Achter ons een stel jongeren met brommers, waarvan er één net terugkomt van verkenningstocht. En ja hoor, dit is de file voor ticketjes. Man man, 2,5 km nog af te leggen en we staan al minstens 10 minuten stil, dat komt hier niet goed. We overleggen en maken de hartverscheurende keuze om de krater te laten voor wat hij is en recht naar ons volgend hotel met olympisch zwembad te rijden. We troosten ons dan maar met het idee dat het een heel scenic route was tot hier. En dat de krater ondertussen al volledig in de wolken zou zitten.

De terugweg naar beneden is een kopie van de heenweg, een continue stroom auto’s die zich een weg naar boven baant. Succes mannen. We realiseren ons dat het Paaszondag is, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Misschien niet de beste moment gekozen.

De rest van de route loopt vlot naar lokale normen. Al houden we dikwijls onze adem in bij de gewaagde inhaalmanoeuvres, enfin, de gehele rijstijl in het algemeen. En het kost veel concentratie. In bewoonde gebieden remmen ze het verkeer af met verkeersdrempels. In 50% van de gevallen worden die aangekondigd. Voor de rest moet je maar zorgen dat je ze gezien hebt. Ze hebben dezelfde kleur als de rest van de asfalt en vooral in de schaduw van de bomen is het een uitdaging om op tijd te stoppen. Als je daar tegen 50 opknalt, is de auto om zeep. Beste optie is nog achter een local rijden, die weet ze liggen, of je merkt het als die door zijn dak gaat.

Zonder schade komen we in de late namiddag aan in Guapiles. Tegenover ons vorige tuinhuisje is de kamer een balzaal. Rap de bagage binnen gooien, zwembroek aan en gaan afkoelen. Zalig.

’s Avonds overleggen we nog hoe we de dagen na Tortuguero gaan organiseren. Gezien onze ervaringen tot hiertoe is 150 km rijden op 1 dag wel de maximum als je nog iets aan je dag wil hebben. En dat zijn dan al minstens 3u als je de beste banen hebt. Niet eenvoudig want het land is niet zo dik bezaaid met wegen en we willen nog heel wat zien. 

05-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag eerste kennismaking met de Caribische kant van Costa Rica. De combinatie van de tropische warmte, hoge vochtigheid en de geur van de zee laat zich pas merken als we de airco van de auto verlaten. Ons hotel is helemaal in Hoola-stijl, hutjes met rieten daken. Dat past hier perfect. Hoewel we hier niet veel van verwacht hadden valt het beter mee dan gedacht. Al is dat meestal zo als de verwachtingen niet hoog gespannen zijn. We zijn hier in Puerto Limon, hier is geen bal te zien en wordt zelfs afgeraden te bezoeken in onze reisgids, maar het is wel de ideale plek om morgen onze tocht naar Tortuguero aan te vangen. Slechts 5 minuten rijden verwijderd van het inschepingspunt.

Over de Playa Negra van Cahuita doet de LP wel lyrisch. Vamos a la playa, oh-o-oooh-o-oh! We stappen opnieuw in de auto en gaan daar wat verkoeling zoeken. Hoewel, die krijgen we onderweg al dankzij een fikse regenbui. Niet dat je daarna kou gaat lijden, het blijft… tropisch warm. Het duurt dan ook niet lang of we staan in de branding van de Caribische zee tegen de golven aan te beuken op een idyllisch en verlaten zwart zandstrand. Er zijn weinig sporten zo vermoeiend als amusement als deze.

Als we terug naar de auto lopen passeren we een houten barak die als reggae-bar dienst doet. Het is leuk gedaan en als er ergens ter wereld een juist decor bestaat voor dit type bar dan is het hier. Na het sporten hebben we een cocktail verdiend, besluiten we unaniem. Nu heb ik reggae altijd al wel leuke deuntjes gevonden, als een feel good tolerante muziekstijl die niet snel storen gaat, maar het plaatje is pas echt compleet als je net uit de zee komt, cocktail in de hand naar de ondergaande zon zit te turen. Dit is geen muziek meer… het is een way of life.

In het dorp Cahuita is de Pura Vida-slogan van de Costa Ricanen helemaal op zijn plaats. Zelfs auto-rijden gebeurt trager. We zetten ons op een centraal terraske en aanschouwen het hele gebeuren. Lijkt een ander land waar we in terecht gekomen zijn. Reggaeland. We bestellen er tegen beter weten in de lokale specialiteit, patacones met guacamole. Lekker. Tegen dat we terug naar onze strooien hut rijden, is het al danig aan het schemeren, alle hens aan dek om alle potholes in het asfalt tijdig op te merken. Als we onderweg aan een politiecontrole onze papieren moeten laten zien, hebben we veel geluk dat de agent tevreden is met Mike zijn Belgisch rijbewijs. Iets anders hadden we eigenlijk niet bij voor deze stranduitstap. 

06-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth