Om half 10 zijn we ingepakt en klaar om te vertrekken naar Guap iles (we rijden nu richting Caribische zee). Daar is niets speciaals te doen, het is meer een tussenstop voor onze trip naar Tortuguero die dinsdag start.

Op een 40 km van onze route ligt de Poas-vulkaan. Volgens Lonely Planet kan je daar de krater van bezichtigen zonder de vulkaan te moeten beklimmen. Ok, dat klinkt interessant, dat willen we wel eens zien. De weg er naartoe is zoals te verwachten, steil. We moeten dan ook tot 2600 m klimmen. De haarspeldbochten volgen elkaar in snel tempo op en er is veel verkeer. De helft van de tijd staan we stil omdat een vrachtwagen nauwelijks boven geraakt. De andere helft van de tijd moeten we aanschuiven omdat er een waterval te zien is, en de Tico’s naar goede gewoonte langs de kant van de al te smalle baan stoppen om foto’s te nemen, te BBQ’en en in de weg te lopen. Als er geen toeristen staan, staat er een local aardbeien of braambessen te verkopen. Na 1,5 u rijden staan we volledig stil, op 2,5 km van de ingang. Er beweegt niets meer. Achter ons een stel jongeren met brommers, waarvan er één net terugkomt van verkenningstocht. En ja hoor, dit is de file voor ticketjes. Man man, 2,5 km nog af te leggen en we staan al minstens 10 minuten stil, dat komt hier niet goed. We overleggen en maken de hartverscheurende keuze om de krater te laten voor wat hij is en recht naar ons volgend hotel met olympisch zwembad te rijden. We troosten ons dan maar met het idee dat het een heel scenic route was tot hier. En dat de krater ondertussen al volledig in de wolken zou zitten.

De terugweg naar beneden is een kopie van de heenweg, een continue stroom auto’s die zich een weg naar boven baant. Succes mannen. We realiseren ons dat het Paaszondag is, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Misschien niet de beste moment gekozen.

De rest van de route loopt vlot naar lokale normen. Al houden we dikwijls onze adem in bij de gewaagde inhaalmanoeuvres, enfin, de gehele rijstijl in het algemeen. En het kost veel concentratie. In bewoonde gebieden remmen ze het verkeer af met verkeersdrempels. In 50% van de gevallen worden die aangekondigd. Voor de rest moet je maar zorgen dat je ze gezien hebt. Ze hebben dezelfde kleur als de rest van de asfalt en vooral in de schaduw van de bomen is het een uitdaging om op tijd te stoppen. Als je daar tegen 50 opknalt, is de auto om zeep. Beste optie is nog achter een local rijden, die weet ze liggen, of je merkt het als die door zijn dak gaat.

Zonder schade komen we in de late namiddag aan in Guapiles. Tegenover ons vorige tuinhuisje is de kamer een balzaal. Rap de bagage binnen gooien, zwembroek aan en gaan afkoelen. Zalig.

’s Avonds overleggen we nog hoe we de dagen na Tortuguero gaan organiseren. Gezien onze ervaringen tot hiertoe is 150 km rijden op 1 dag wel de maximum als je nog iets aan je dag wil hebben. En dat zijn dan al minstens 3u als je de beste banen hebt. Niet eenvoudig want het land is niet zo dik bezaaid met wegen en we willen nog heel wat zien.