Vandaag eerste kennismaking met de Caribische kant van Costa Rica. De combinatie van de tropische warmte, hoge vochtigheid en de geur van de zee laat zich pas merken als we de airco van de auto verlaten. Ons hotel is helemaal in Hoola-stijl, hutjes met rieten daken. Dat past hier perfect. Hoewel we hier niet veel van verwacht hadden valt het beter mee dan gedacht. Al is dat meestal zo als de verwachtingen niet hoog gespannen zijn. We zijn hier in Puerto Limon, hier is geen bal te zien en wordt zelfs afgeraden te bezoeken in onze reisgids, maar het is wel de ideale plek om morgen onze tocht naar Tortuguero aan te vangen. Slechts 5 minuten rijden verwijderd van het inschepingspunt.

Over de Playa Negra van Cahuita doet de LP wel lyrisch. Vamos a la playa, oh-o-oooh-o-oh! We stappen opnieuw in de auto en gaan daar wat verkoeling zoeken. Hoewel, die krijgen we onderweg al dankzij een fikse regenbui. Niet dat je daarna kou gaat lijden, het blijft… tropisch warm. Het duurt dan ook niet lang of we staan in de branding van de Caribische zee tegen de golven aan te beuken op een idyllisch en verlaten zwart zandstrand. Er zijn weinig sporten zo vermoeiend als amusement als deze.

Als we terug naar de auto lopen passeren we een houten barak die als reggae-bar dienst doet. Het is leuk gedaan en als er ergens ter wereld een juist decor bestaat voor dit type bar dan is het hier. Na het sporten hebben we een cocktail verdiend, besluiten we unaniem. Nu heb ik reggae altijd al wel leuke deuntjes gevonden, als een feel good tolerante muziekstijl die niet snel storen gaat, maar het plaatje is pas echt compleet als je net uit de zee komt, cocktail in de hand naar de ondergaande zon zit te turen. Dit is geen muziek meer… het is een way of life.

In het dorp Cahuita is de Pura Vida-slogan van de Costa Ricanen helemaal op zijn plaats. Zelfs auto-rijden gebeurt trager. We zetten ons op een centraal terraske en aanschouwen het hele gebeuren. Lijkt een ander land waar we in terecht gekomen zijn. Reggaeland. We bestellen er tegen beter weten in de lokale specialiteit, patacones met guacamole. Lekker. Tegen dat we terug naar onze strooien hut rijden, is het al danig aan het schemeren, alle hens aan dek om alle potholes in het asfalt tijdig op te merken. Als we onderweg aan een politiecontrole onze papieren moeten laten zien, hebben we veel geluk dat de agent tevreden is met Mike zijn Belgisch rijbewijs. Iets anders hadden we eigenlijk niet bij voor deze stranduitstap.