Gisterenavond nog snel een plaats gereserveerd voor de toer van 10u in de nabijgelegen 3-in-1 koffie-, cacao- en suikerrietplantage. Als we toekomen lijken we de enigen te zijn, maar er verschijnen uiteindelijk nog 2 Canadezen. Onze gids is pakweg 20 jaar en lijkt er niet zoveel zin in te hebben. Hoewel we een Engelse toer geboekt hebben, zijn de eerste zinnen uitsluitend in het Spaans. Maar het betert. Eens we vertrokken zijn schakelt hij over op het standaard Spanglish dat we ondertussen al goed meesteren. We wandelen eerst door de suikerrietplantage. Zo komen we te weten dat suikerriet oorspronkelijk van Indië komt. In Monteverde bevat hij meer water en minder suiker omdat hij in hoger gelegen gebieden wordt geteeld. Ze gebruiken de suikerriet om een lokale likeur (Cacique) mee te stoken en om caramel van te maken, rietsuiker is ook een optie. Op het einde van de toer zien we hoe het riet artisanaal wordt geperst en mogen we onze eigen caramel in mekaar draaien. Dat blijkt niet zo simpel. Inge haar arm hangt er al af voor de caramel klaar is, Mike kan het nog een beetje redden maar het eindresultaat in ons zakje heeft het meer weg van een pas gevulde doggy bag.

Tweede deel van de toer gaat over koffie. De koffieplanten komen ook niet van hier, maar van Congo en Ethiopië. Er zijn maar 2 soorten koffie, Arrabica en Robusto, waarbij de tweede straffer is en in lagere gebieden wordt geteeld. Costa Rica heeft dus enkel Arrabica. Blijkbaar zijn het de Nicaraguanen die de pluk komen doen want de Tico’s (Costa Ricanen) zijn, naar eigen zeggen, te lui om zelf op het veld te gaan staan. We zien de machines voor het scheiden van de verschillende kwaliteiten van koffiebonen in werking. De slechtste worden gebruikt voor de Nescafé (No Es Café grapt hij). Decafeïne kunnen ze hier niet maken want ze hebben de machines niet. De koffiebonen worden overgevlogen naar Duitsland, dat gratis de cafeïne eruit haalt om te gebruiken voor energiedrankjes, en dan de koffie zonder cafeïne terug opstuurt naar Costa Rica. En dat enkel voor de toeristen want de Tico’s verlagen zich niet tot het drinken van dat spul.

Naar het laatste gedeelte worden we vervoerd op een ossenkar. Hopelijk hebben die beesten gisteren niks verkeerd gegeten want we zitten… vlak achter de uitgang. Wat later komen we alles te weten over chocolade. De planten komen weer niet in Costa Rica voor en worden gehaald in Brazilië. De verwerking van de chocolade gebeurt in België en in Zwitserland. Hier kunnen we de verschillende stadia van het proces proeven.

Als afsluiter krijgen we nog een tas van hun zelfgeteelde koffie, met arracache (een mengsel van de wortel van een lokale aardappelachtige plant, lekker) en een glaasje limonade op basis van hun eigen suikerriet.

Het moet gezegd zijn, het was een heel interessante toer. Op 2 uur tijd een massa nieuwe informatie gekregen en onze gids die in het begin nog wat last had van een ochtendhumeur, ontpopte zich al gauw tot een volleerd grappenmaker en maakte de toer een pak ludieker dan noodzakelijk. Alle machines/ossen werden speciaal voor ons in gang getrapt. Leuke activiteit.

’s Avonds doen we mee aan de Nightwalk in Bajo del Tigre Children’s Eternal Rainforest. De naam verwijst niet naar een kinderactiviteit, maar de start van het reservaat is opgericht met geld van Zweedse schoolkinderen die hun steentje wilden bijdragen om het regenwoud te redden. Dat kleinschalig project is ondertussen wereldwijd viraal gegaan en ondertussen zijn er enorme fondsen die geleid hebben tot het grootste natuurpark van het land, meer dan 22.000 hectare. De zon duikelt, we krijgen allemaal een flauwe zaklamp en de wandeling begint. De verwachtingen zijn niet echt hooggespannen, het ziet er allemaal nogal amateuristisch uit. Tegelijk is het toch best spannend, ‘s nachts een beetje in het regenwoud ronddolen. Je kent de vegetatie en de beestjes niet. We hadden beter eerst de Blair Witch Project nog eens gezien om wat in de sfeer te komen. Het eerste dier dat we spotten is het Mexicaans wolharig grijpstaartstekelvarken, dat kent u vast wel. Onze gids is wild enthousiast want die ziet hij niet dikwijls. Ok, er is dus nog hoop. Een beetje verder zit een groene broer van de kingfisher rustig op een tak. De vuurvliegen zijn overal en we zien ook de vuurkever met zijn 2 lichtgevende ‘ogen’ die vooral Inge erg leuk lijkt te vinden. En ja hoor, hoog in de bomen zit een luiaard te stretchen, klaar voor de nacht, wat een vreemd dier. We vinden hem zelfs redelijk actief. Bij een konijnenhol stoppen we. De gids zegt dat we niet mogen bewegen. Met een takje begint hij in het hol te keuteren (ik dacht altijd dat je konijnen kon lokken met het geluid van een wortel, maar kom). Verschijnt daar toch ineens een orange-kneed tarantula. Is me dat even schrikken. Inge is nog zo dapper om een close up te nemen. Als de tarantula zich bedreigd voelt, begint die over zijn buik te wrijven. De haren die daarbij loskomen worden bijgevolg ingeademd door de aanvaller en die begint dan te bloeden uit zijn oren en ogen. Met blindheid tot gevolg. Jakkes, wat een beest, we houden prompt allemaal de adem in. Ik krijg nu al overal jeuk. Goed onthouden, geen nijntje uit zijn hol te lokken. We vinden nog wat lieverdjes, een schorpioen, een slang, en veel Paraponera clavata’s of bullet ants. Eén beet van dit insect is de meest pijnlijke beet die je kan meemaken en wordt vergeleken met een schotwond (vandaar de naam). In sommige culturen is het een mannelijkheidstest om je hand de volle 10 minuten in een handschoen vol van deze opgejaagde soortgenoten te steken. Noem mij gerust een watje, die uitdaging ga ik wel uit de weg. Op Youtube vind je zeker wat footage voor de liefhebbers. Inge blijft ondertussen speuren naar kikkers maar blijft op haar honger zitten. Om half 8 zit de wandeling erop, we wandelen in het donker terug naar ons huisje, krabben nog wat na en koken een potje.