21-02-2010 om 22:35 geschreven door ben  

dag trouwe bezoeker

geduld wordt beloond:  de aanhouder (U dus) wint en krijgt vanaf nu weer een regelmatige 'nieuwsflits' uit Wijgmaal.

de blog heeft  heel erg ‘stil’ gelegen: vnl  technische problemen:  ik heb mijn  laptop zowat een maand moeten missen: van het begin van de kerstvakantie tot ongeveer gisteren, en intussen moet ik me office 2007 eigen zien te maken. Ik troost me met de gedachte dat stilstand roest betekent.

Boven op ‘den bureau’ staat nog een vaste pc, maar verdwijn hier maar ‘eens  even naar boven ‘als er twee permanente supervisie vragende kleuters rondhossen , die bovendien  geheid  rampen veroorzaken als ze even de aandacht voelen verslappen.

In de eerste week van de kerstvakantie was Johan thuis en hebben we samen met de kids erg genoten van de sneeuw en de koude, al moet gezegd dat vooral A. het niet veel langer dan 45 min. op rij uithoudt als het buiten vriest.  Dus regelmatig gaan bijwarmen, hetzij thuis of op café. Veel bloggen zat er in die week dan ook niet in: ‘… voor die ene keer dat we eens allemaal vakantie hebben ga jij toch niet achter die PC kruipen zeker …’

Het heeft alleszins enkele mooie plaatjes opgeleverd, ik voeg ze er graag aan toe:

Week twee was Johan weer aan het werk, en was de opvang gesloten:  stond er alleen voor dus, en bovendien regende  en smodderde het buiten.

Wie neemt me kwalijk dat ik blij was dat ik maandagmorgen 4 jan. onze twee engeltjes aan de  schoolpoort kon gaan afzetten ?

er komt in de loop van de komende dagen en weken heel wat (goed) nieuws bij : ik heb veel te vertellen over de voorbije weken. Maar U neemt me vast niet kwalijk dat ik nu naar 'de slimste mens' ga kijken.

Maar eerlijk gezegd begrijp ik de bakken kritiek niet die Linda De Win over zich heen heeft gekregen (omdat ze graag wint) wanneer ik nu haantje Peter V. bezigzie en niemand zich blijkt te storen.

enfin, we zien wel

cu

ben.

20-01-2010 om 21:58 geschreven door ben  

04-01-2010 om 00:00 geschreven door ben  

01-12-2009 om 22:41 geschreven door ben  

en  alweer wordt het buitendonker en nat….,

eerste zondag van de advent vandaag, volgende week komt de sint en binnen  drie weken staat Sancta Lucia voor de deur...

November bracht ons weer de korte dagen, regen, maar nog geen koude: we hebben naar het schijnt een van de warmste novembers ‘sinds de metingen’ achter de rug.

Global warming of the earth … ????

who knows… ???

Maar hier in Wijgmaal is en blijft het druk.

We zijn in de herfstvakantie voor enkele dagen naar de Ardennen getrokken, in de buurt van Gedinne (nog steeds een van mijn favoriete streken in het Zuiden van ons land), de week erop ben ik met mijn buitenlandstudenten naar de omgeving van Spa  getrokken, en de week daarop was ik op een ‘seminar’ in Zweden, in de buurt van Göteborg (het diepe zuiden van zweden dus) bij een van onze partners. drukke dagen dus

Als de blog deze dagen mager blijft, weet je meteen waarom.

Johan vangt het allemaal wel erg goed op (neemt verlof als ik weg ben en kan zo ook de situatie erg goed onder controle houden.

Maar mijn frequente uithuizigheid blijft een probleem voor J., ze wordt na enkele dagen na mijn vertrek opnieuw erg druk, opstandig en nukkig en haalt weer kakapampers.  Die stormen gaan pas enkele dagen na mijn thuiskomst weer liggen. Toch maar mijn buitenlandmissies beperken of blijven geloven dat ze eraan moet leren wennen  dat ik telkens wel degelijk terugkom ? Goede raad in deze  is duur…

Ook vanuit school en CLB wordt bevestigd dat de drempel naar het eerste leerjaar effectief te hoog zal blijken, zodat we hier enkele zeilen zullen moeten bijzetten, al blijf ik een heilige schrik hebben om haar te overvragen, want dat zou wel eens erg contraproductief kunnen zijn .

En A. doet het inderdaad erg goed.

Op het oudercontact heb ik te horen gekregen dat hij zijn achterstand heeft ingelopen, en als een heel gewone en gelukkige kleuter  bij zijn klasje hoort, en dat is natuurlijk een opsteker van formaat.

OK, hij kan nog steeds erg stout en koppig zijn, maar  alle stoute en koppige jongetjes ‘at risk’ aanduiden gaat me toch wat te ver.

En wij doen het ook goed, blijven erin geloven en ook ervan genieten,  maar we blijven het doorgaans ook nog steeds een vermoeiende toestand vinden .

De kinderen waren dit WE naar hun papa en mama, en wij ….. hebben vandaag uitgeslapen tot 10.30 u.: dat moet ongeveer twee jaar geleden zijn. Maar het was eens ouderwets lekker, dat wel.

In alle geval, ik merk dat ik in herhaling val met mijn verhalen en dus...

...ik ga in de donkere weken die voor ons liggen op zoek naar inspiratie en naar nieuw materiaal, en, lieve en trouwe lezer, op die wijze naar een tweede adem voor de blog.

Ik hoop jullie te kunnen verrassen, maar ga nu onder de wol.

Met nog twee herfstfoto’s, waarvan eentje zelfs in pure nostalgie in het treintje naar de grotten van Han ….

tot de volgende ...

29-11-2009 om 00:00 geschreven door ben  

Dag trouwe lezer

Ik merk zonet tot mijn aangename verrassing dat we met de blog over de 8000 ‘hits’ zijn,  en dat er dus  een trouwe kern blijft,  die onze belevenissen  met blijkbaar heel wat interesse min of meer op de voet volgt.

Ik voel me dus verplicht, maar  ook, ik doe het wel graag hoor.

Je weet waarschijnlijk dat J. en A. vanaf 3 oktober intussen reeds anderhalf jaar bij ons zijn, en zoals ik vorige keer reeds aangaf, in die anderhalf jaar zijn we niet alleen aan elkaar gewend, maar verder dan dat ook dik aan elkaar gehecht geraakt. Waarover dadelijk meer.

Intussen  zijn we in oktober beland, hebben we reeds drie vorstnachten achter de rug en kunnen we de zomer definitief uitwuiven en opbergen. En om de zomer in stijl op te bergen hieronder nog enkele vakantiekiekjes (efteling voor de nostalgici en leuven kermis voor de kleuren ..)

En opnieuw verplaatst het leven zich naar binnen, naar de verlichte keukentafel en naar het tapijt in de leefkamer.

Kids gaan inmiddels reeds 6 weken naar school, en doen het daar wel.

Angelo is en blijft een ongecompliceerd gelukkig kereltje, blij met zijn vriendjes en vriendinnetjes, met juf saskia, en met zijn hele leventje hier.

Ook Jennifer komt wat beter aan , maar bij haar blijft het dansen op de slappe koord: de minste verandering of wijziging in haar vaste structuur (ik ben half september 4 dagen naar een congres in madrid geweest,  juf katrin is ziek geworden, en haar klas ontdubbeld met nieuwe juf Krista) brengt haar nog steeds danig uit evenwicht met kakabroeken en –pampers, met ongehoorzaam-uittestend gedrag tot gevolg, en pas als het evenwicht hersteld is gaan  deze stormen liggen.  Bovendien krijgen we signalen dat de overgang naar het eerste leerjaar misschien niet zo vanzelfsprekend zal lopen o.m.gezien de opgelopen achterstand. We gaan dat heel goed in het oog houden en waar mogelijk ondersteunen, evenwel zonder haar hierin te overvragen, omdat het resultaat anders wel eens omgekeerd zou kunnen zijn van wat we willen bereiken. En we willen voor en boven alles dat ze zich goed en veilig voelt, wat trouwens meer en meer lijkt te lukken.

En ze groeien en groeien dat het bijna niet te geloven is dat kinderen zo kunnen groeien:

zo is Jennifer is van april tot september van schoenmaat 28 naar maat 30 gesprongen en kan Angelo  nog net in zijn zomeranorak, die ik hem gekocht had met de overtuiging dat die het wel twee seizoenen zou doen ..

Johan en ik groeien ook in onze rol: we zijn erg vanzelfsprekend complementair en genieten evenveel van ons zorgpapa-zijn als de kinderen van ons genieten. Formeel afspreken moet amper, want we raken/zijn erg goed op elkaar ingespeeld, tenminste wat de twee kids betreft.

En zoals beloofd, nog enkele zomer -  Efteling  - beelden:

En nog enkele  van leuven – kermis:

Zo, that’s that;

Ik doe mijn best om snel terug te komen, met wat ongetwijfeld een full-herfst – bijdrage zal zijn.

18-10-2009 om 22:48 geschreven door ben  

Een tweede update:

In een drafje door augustus naar september.

Augustus was goed, maar warm en vermoeiend.

Er zijn  vijf speelstraatzondagen geweest:

, 

,we zijn naar Plankendaal geweest 

, ,

enkele keren naar een hete dag aan de plas van Rotselaar, en ook een mooie warme dag naar de Efteling.

De Efteling was een regelrechte hit waar beiden na een maand nog steeds niet zijn uitgepraat: raar toch, want ik ben er zo goed als zeker van dat heel wat Efteling uit mijn kinderjaren er nog zo goed als ongewijzigd (maar weliswaar goed opgepoetst) bijstaat.

Bovendien zijn de kids af en toe  naar de KIDO (opvang) gegaan, maar al bij al hebben we heel wat gelegenheid en tijd gehad om met mekaar op te trekken. Met als gevolg dat ik zowaar écht ‘vader’ geworden ben deze zomer:  kids hebben zich aan me gehecht maar dat is ook omgekeerd zo. Ik vind ze hoe langer hoe meer een vanzelfsprekend deel van mijn leven worden, en niet langer iets wat aan mijn leven werd toegevoegd (op basis van een zelfgenomen beslissing weliswaar) en waarvoor ik bereid was verantwoordelijkheid op te nemen.

Het vertrouwen groeit: blijkbaar beseffen ze meer en meer dat wat ze ook uitspoken, wij ze niet zullen afwijzen, en meer nog, dat er na een standje toch altijd een knuffel en een dikke zoen afkunnen.

Voor A. een zekerheid, waarbij hij zich meer en meer nestelt in zijn leventje hier bij ons, in het dorp en in de school, terwijl hij bij de tweewekelijkse bezoeken thuis het zijn papa en mama meer en meer erg moeilijk maakt, blijft vooral voor J het loyaliteitsevenwicht een nog veel moeilijkere operatie.

Toch merk ik barsten in het harnas: onder het boze, grillige  nukkige kind zit een aanhankelijk meisje dat hunkert om naar buiten te komen, maar dat hierbij nog al te vaak struikelt over de eigen grenzen.

Kwetsbaar mogen en durven zijn is blijkbaar een werk van lange adem, zeker als de bruggen al enkele keren zijn opgeblazen.

Maar dit geldt ook voor mij dus: dit is meer dan een ‘contract’, meer dan een ‘verantwoordelijkheid’, en pas als ik toegeef dat het me raakt, dat ik af en toe stiekem (vertederd) naar de foto’s in mijn portefeuille ga kijken, en dat ik gewoon blij ben wanneer ik ze na 4 dagen terugzie omdat ik ze gemist heb geef ik toe dat ook ik in deze relatie kwetsbaar word en bijna (?) even bang voor scheiding.

Zelf ben ik sinds gisteravond terug van een vierdaags congres in Madrid, en weer bleek vooral J. het erg moeilijk te hebben gehad met mijn afwezigheid: weer kakapampers ‘s morgens en bovendien kaka in de broek in de klas waar ze zich voornamelijk vrijdag onuitstaanbaar blijkt te hebben gedragen. Alweer  blijkt hoe moeilijk ze het  heeft om afwezigheid en verlating uit elkaar te houden.

We zijn er dus nog lang niet. Ook Johan bevestigde dat beiden veel meer uittestend zijn geweest dan als we er beiden zijn.

waarbij ik in september aanbeland, en aan weer naar school, en aan de herfst, die er met een rotvaart zit aan te komen.

maar dat is voor een volgende bijdrage: keep an eye on it...

warme groet.

20-09-2009 om 22:29 geschreven door ben  

zoals beloofd: hier ben ik weer.

ik probeer ditmaal een goed overzicht te geven van de zomermaanden:

Gewerkt tot 8 juli.

Kinderen zijn in juli twee maal naar speelpleinen geweest, maar dat was niet echt een succes: traantjes én ongelukkige gezichtjes; waarschijnlijk zijn ze nog wat te jong en vonden ze het hele speelpleinsysteem net een beetje te bedreigend. Maar volgend jaar proberen we opnieuw.

en tussen 9 en 18 juli de tuin opgeruimd, die was er aan toe !!

Ook boodschappen gedaan, de was en de plas, en alles bijgehaald voor het vertrek op 18 juli.

En dan van 18 juli – 1 augustus naar Bretagne.

Zoals ik al gezegd heb: Bretagne blijft een ‘hit’:  ruimte, licht en lucht op eindeloze stranden waar kinderen hun hartje blijven ophalen met het exploreren van het zeeleven dat de vloed over'vloed'ig heeft achtergelaten.

Net als vorig jaar hadden we een gerieflijk huisje met een mooie ruime omheinde tuin ter beschikking, en de zee binnen wandelafstand.

Allemaal goed dus, al hadden de kids de eerste week aanpassingsproblemen: moeite met slapen, met gehoorzamen, met zindelijkheid (jaja !!).  Raar toch hoe het veranderen van woning niets meer of minder dan een bedreiging betekent.

Maar ze waren enthousiast hoor, en erg blij ook met alle aandacht die ze plots zowat exclusief van ons kregen. Angelo heeft bovendien bijna elke middag twee uren geslapen, en zelfs Jennifer deed af en toe mee.

De beroemde Bretoense keuken is ons ook deze keer grotendeels voorbijgegaan: we hebben eenmaal een ‘plateau de fruits de mer’ laten komen, we zijn een keer pizza gaan eten en hebben een keer pizza laten komen, en voor de rest variaties op gehakt, kip en tomatensaus,  maar toch ook wel wat vis en ook bijna dagelijks oesters, en zo goed als vers uit zee !!

Het weer was puur Bretoens: wolken, wind, zon en niet écht warm: rond 22 à 23 °C en ‘slechts’ twee regendagen. Geen strandweer dus, maar voor de kinderen prettig om hun dagelijkse strandexploraties vol te houden en bovendien leverde het ons aangename koele nachten.

En na twee weken: tijd om op te krassen: toen de kids hoorden dat we weer richting Wijgmaal trokken, zat er geen maat op hun vreugde en enthousiasme, ze hebben zowat twee uren gezongen en gedanst en gesprongen van vreugde. Blijft ons verbazen.

Van Wijgmaal naar Pleubian (ons dorpje, gesitueerd in het departement Côtes d’Armor, en ergens in het noordwesten van Bretagne, bij de ingang van  het Kanaal): net 800 km.

Kan toch wel tellen, want Bretagne klinkt heel wat dichterbij dan Milaan, en toch liggen beide bestemmingen even ver van Bxl. ..

Maar we zijn zowel bij heen als terugreis vertrokken om 0400 u ‘s morgens , met als gevolg dat de kids ongeveer halfweg echt wakker werden. Aankomst telkens rond 1330 u.

Aan te bevelen.

Ik voeg nog enkele foto’s toe, geniet mee …

En augustus heb ik uitgezweet, meestal met, maar af en toe ook zonder kids (met dank aan de kido: plaatselijke kinderopvang). In de augustuszondagen was er telkens speelstraat hier.

Om afkoeling (nu ja) te vinden enkele keren naar ‘de plas van Rotselaar’ getrokken: kids enthousiast en ik verbrand.

Ook nog eens Plankendaal, en ook nog eens Efteling.

Ik probeer ook hiervan wat te vertellen, en wat beelden toe te voegen, maar das voor binnenkort, al is intussen de school ook al twee weken ver. Maar dit lukt erg goed.

Kinderen zijn enthousiast vertrokken en enthousiast gebleven.

Ook hierover binnenkort meer.

Tot binnenkort.

13-09-2009 om 23:11 geschreven door ben  

Dag lieve lezer(es)

Bedankt voor je bezoek.

Ben een beetje beschaamd: 2 maanden  blogluwte ….

Maar de e blog ligt niet plat, niet stil…

Alleen: het leven van een ‘jonge’ vader ….

Van 15 juni tot en met 7 juli veel te druk.

Dan een weekje uitpuffen en alles klaarmaken om nar Bretagne te vertrekken.

Dan 18 juli – 01 augustus naar Bretagne.

En intussen drie weken reeds aan het proberen om het hoofd boven water te houden en de zaken georganiseerd te krijgen.

Met onze twee oogappels in de buurt geen mogelijkheid om wat dan ook gedaan te krijgen, dus  geen ‘geblog’.  En ’s avonds te moe om wat dan ook te doen.

Dus ……. een vraagje om begrip…..

Ik ga me terug aan het schrijven zetten.

De blog krijgt weer verhalen en beelden.

Om te starten een kleine selectie reeds uit Bretagne.

Heel veel gelijkenissen met vorig jaar, maar ook mooie en ontroerende verschillen, kijk en vergelijk…

De verhalen komen ongetwijfeld in de loop van de komende dagen en weken.

Maar bij deze zijn we dus weer op post.

Geniet mee van de eerste fotoselectie.

Bretagne blijft ons betoveren, blijft ons verbazen, en houdt de kinderen enthousiast.

En daarom blijven we Bretagnefanaten.

Er komen nog verhalen, maar bij deze, om in de sfeer te komen .. de eerste foto’s .

geniet ervan

tot binnenkort.

23-08-2009 om 22:51 geschreven door ben  

Sinds 16 april zijn twee maanden voorbij reeds.

Geen  blogmoeheid, maar een (veel te) druk leven, veel te weinig tijd.

En hoe:

van 3-7 mei naar een congres in Kopenhagen.

Van 11-15 mei een heuse niercrisis gehad: dzjiezes, nooit zo afgezien in heel mijn leven.

2 juni terug de vlieger op naar Zweden ditmaal, terug op 6 juni. Zweden hebben de reputatie koele kikkers te zijn, maar dat kan ook niet anders, amper 6° C  ’s middags en nog wat lager ’s morgens.

En intussen zijn de kinderen al meer dan 14 maanden hier.

Hebben we de verjaardag van jennifer gevierd: door omstandigheden pas op 09 mei, maar met toeters en bellen: een springkasteel in de tuin en een Pipa de clown, die alle vriendjes en vriendinnetjes geschminkt heeft zoals ze het zelf wilden.

J. was erg gelukkig, met het feest, met de cadeautjes, met springkasteel en Pipa, met alle aandacht… Kijk en geniet mee:

En vandaag maken we ons op om A. te helpen om 4 kaarsjes uit te blazen:hij verjaart morgen, maar straks komen papa en mama en Angelina al meevieren.

We hebben een grote taart, kidibul en toastjes. en natuurlijk een kadootje. Johan is vanmorgen speciaal langs de Fun op het gouden kruispunt gepasseerd. Maw het lijdt geen twijfel dat we een stralende A. zullen te zien krijgen.

Geeft me ineens een reden om  de volgende bijdrage niet lang uit te stellen…

14-06-2009 om 14:09 geschreven door ben  

14-06-2009 om 13:27 geschreven door ben  

Dag lieve lezer(es)

Vandaag 16 april.

Kinderen zijn hier exact één jaar en 13 dagen. Ik denk dat ze dit een papieren jubileum noemen.  Maar wat een jaar, wat een jaar …

En al staan we allebei intussen met beide voeten (weer) op de grond, en beseffen we maar al te goed hoe lang de weg nog is, toch zijn we beiden ook overtuigd dat we niets anders kunnen/willen  dan ermee door te gaan.

en geef toe, zou je niet ... als je bijgevoegd plaatje ziet:

Want we zijn intussen een gezinnetje geworden.

Klinkt hopelijk niet te melig of te klef, want dat is het niet: we krijgen voldoende boodschappen van de kids dat ze hier inderdaad zijn ‘aangekomen’, maar tegelijkertijd ook dat ze niet van plan zijn om zomaar mee te stappen in de hele situatie waarin ze zijn terechtgekomen.  Een duidelijke boodschap voor ons om alert te blijven en niet vast te raken in een  triomferend ‘zie je het wel: we kunnen het en we zijn er ‘

A. geniet van zijn leventje, maar blijft onverzettelijk koppig als hem iets niet zint, of als hij zijn zinnetje wil doordrijven. Heeft permanente supervisie nodig (zeker met water in de buurt) en slaagt er nog steeds in om het meeste (speelgoed) dat hij onder handen krijgt binnen de kortste keren stuk te maken.

Hij brilt sinds enkele weken, en waar we vreesden dat dit op een hopeloos vermoeiend gevecht zou uitdraaien, zet hij zonder veel tegenspartelen ’s morgens de bril op. De kordate aanpak van juf Lut (die hem van de eerste dag consequent zijn bril heeft laten dragen in de klas) zal hier wel niet vreemd aan zijn, maar we vermoeden ook wel dat de verbetering van zichtkwaliteit zo groot is dat hij na enkele minuten gewoon vergeet dat hij een bril opheeft.

En geef toe, hij is een schatje, ook mét ….

J. doet het ook goed, maar het gaat allemaal wat trager en moeizamer, al krijgen we van overal de boodschap dat ze op de goeie weg is…. maar tegelijk dat die ook nog behoorlijk lang is, en steil zal zijn….

Ze blijft blijkbaar gewrongen tussen de loyaliteit aan mama en papa en die aan ons, en lijkt hierin ook niet te kunnen kiezen, en in tegenstelling tot broertje, die beide situaties blijkbaar beter in zijn systeem geplaatst krijgt,  blijft het voor haar nog steeds meer een of-of dan een én-én situatie. Waardoor ze noch bij ons, noch bij de bezoeken bij mama en papa zichzelf durft/mag/kan zijn. Kan ook last hebben van verscheurende vreselijke nachtmerries waarbij we haar krijsend rechtop in bed aantreffen en het ons heel wat overredingskracht kost om haar terug in bed te krijgen

Leuk is alleszins dat ze de laatste weken de schroom hebben laten varen om ’s morgens op onze slaapkamer binnen te komen: na schuchtere klopjes op de deur, gevolgd door (johan’s) ‘kom maar binnen’ storten ze zich joelend en juichend op de ‘bedboot van plezier’ voor een halfuurtje spelen en knuffelen en genieten.

Ook leuk is dat ze eindelijk genieten van voorlezen: een avond zonder verhaaltje is gewoon een afknapper, en hoe opgewonden en speels ze ook in bed kruipen , na het verhaaltje zijn ze zalig loom en glijden –na zich te hebben verzekerd van hun nachtzoen en –knuffel- zonder probleem dromenland in.

En een laatste leuk ding is dat ik mezelf een verjaardagscadeautje gegund heb: een digitale spiegelreflexcamera (Sony α-200 – 10 megapixels). Wat  bijgevoegd is zijn de eerste schuchtere probeersels.

Maar dus:

Het bilan na een jaar oogt goed, al is de prijs hoog (geweest): ik sport veel minder (veel te weinig dus) en mijn schoolwerk blijft al te vaak en te veel naar mijn zin liggen, hoopt zich op en ik overschrijd deadlines. Zucht.

Ook vrienden staan meer in de kou : ons uitgebreid sociaal leven van “voor” is verwaterd, en dat is en blijft erg spijtig.

En reizen: voor Johan beperkt het zich tot de jaarlijkse twee weken  Bretagne, waar we er vroeger tot vier à vijf maal per jaar er op uit trokken..

Niet vanzelfsprekend dus …

Er komen nog overpeinzingen …

Tot de volgende !!

16-04-2009 om 22:47 geschreven door ben  

héhé,

morgen al de laatste dag van maart

en  vrijdag zijn J&A dag op dag al een jaar bij ons.

héhé….de tijd ....

En de lente zet zich op om dat een feestelijk cachet te geven: sinds gisteren feestelijk sprankelend voorjaarslicht op het allergroenste verse groen van het jaar, en wacht nog maar even, dan herkennen we het buiten niet meer, en zijn we de winter zo vergeten, hoe lang die ook geleken heeft.

Ook de kids zijn niet meer te houden: de lente lokt ze naar buiten, en dat hotst en botst en schreeuwt en roept en tiert en valt en lacht. héhé.

En ook wij hebben reden tot vieren: de kids doen het goed: ben naar oudercontact geweest voor angelo: en juf lut vindt hem een lieve kleuter onder de anderen.

Heeft wel constant supervisie nodig, zeker met een kraantje in de buurt, maar dat kennen we van thuis. Is opruimer van dienst in de klas en vindt juf lut de allerbeste (terwijl hij  in september nog vastbesloten was om haar gezag te negeren en haar te bestrijden met alles wat in zijn mogelijkheden lag)

En heeft alle weerstand laten varen hier: gaat nog wel regelmatig in strijd in een poging om de grenzen te verleggen, maar bindt even snel in als duidelijk wordt dat hij het toch niet haalt, en de legendarische driftbuien verminderen in intensiteit.

En hecht zich hier: aan ons, aan het huis, aan lala, aan zijn leventje… wat hij ook laat merken door met aandrang zijn knuffels te komen opeisen, door zonder veel tegenpruttelen eens een  uurtje te gaan slapen ’s middags, door aan de hand naar de winkel mee te lopen, door evenzoveel kleine gewone dingen .

Hij draagt een bril sinds vorige week, en waar wij dachten dat het een heftige strijd zou worden om hem dat te laten dragen, is juf lut er van de eerste dag in geslaagd hem het ding te laten ophouden, en is ook hier niet al te veel strijd geweest: blijkbaar is de visuele verbetering zo spectaculair, dat hij na  5 minuten geheid vergeten is dat hij een bril opheeft.

Een van de dagen zullen we hem eens tonen met zijn brilletje: hij lijkt wel een professertje.

Woensdag is jennifer aan de beurt in het oudercontact.

Al blijft zij meer een bron van zorg voor ons, toch merken we ook bij haar grote vooruitgang, vergeleken met een jaar geleden. Maar ik wacht nog even tot na woensdag om dit relaas hier te doen.

Binnenkort komt er dus een eerste verjaardagsbijdrage, en met 10 april komt ook de verjaardagstrein hier op gang. Ambiance verzekerd.

30-03-2009 om 21:14 geschreven door ben  

Dag trouwe lezer (fan ?)

Ben weer in het land.

Vorige maandagochtend op Schiphol geland na 9 dagen tropen (suriname dus).

En pfwwtt wat een aanpassing........: na 9 dagen volle zomer, met dagtemperaturen tss 30 en 35 ° waar zelfs de sporadische regenbuien  de pret niet hebben kunnen drukken valt ons grijs en kil voorjaar niets meer of minder dan ronduit tegen.

ik ben in die week zelfs gebruind geraakt, heb in shorts en teva’s rondgelopen en we hebben het ons allemaal (zwembad, airco, ontbijtbuffet) laten welgevallen.

En  ja hoor, we hebben er gewerkt. Het was een aardig druk programma met gemiddeld drie afspraken per dag, maar zoals gesteld, met de glimlach afgewerkt, want na de dagtaak wachtte het zwembad en een frisse parbo (lokale pils), en zelfs ’s avonds zakte het kwik niet onder de 26°.

En bovendien een heel gekke ervaring: je landt a 75OO km en 8 uren vliegen over de Atlantische oceaan in een tropische streek vol palmbomen, waar bananenplanten zowat overal groeien als het gemeenste onkruid, waar bovendien zowat iedereen tot mijn stomme verbazing vlot nederlands bleek te praten, en waar zelfs de lokale krant in het nederlands verschijnt….

En euh …: ik heb de kindjes niet echt gemist. Shame on me ?

Blij dat ik ’s morgens wakker werd zonder alle routinegedoe van altijd, dat ik geen boodschappen moest doen, dat ik na het werk even echt kon gaan zitten en wat lezen, of gewoon net als vroeger mijn luie zelf zijn…

De wetenschap (3 à 4 sms-jes per dag…) dat het thuis wel lukte, dat Johan erin slaagde om de  boel op een bewonderenswaardige wijze te beredderen, heeft uiteraard geholpen om mijn gemoedsrust op olympisch niveau te houden.

Maar eens terug thuis ook terug met beide voeten op de grond.

De kindjes (vooral J.) bleken me op hun manier gemist te hebben, wat vooral J.  liet voelen toen ik beiden van school ging halen: jetlag of niet: ik moest en zou mijn schoot ter beschikking stellen en houden en moest zeker 10 x beloven nooit meer zo lang weg te gaan.

Best goed voor mijn ‘woonpapa’-gevoel, zij het dat ook hier weer wat nuance past: ze blijft het dus nog steeds erg moeilijk vinden om haar plaats in de hele pleegzorgsituatie te bepalen: zelfs weken van schijnbaar goed aangepast gedrag worden geheid gecompenseerd door periodes van terugval, met alle probleemgedrag van dien.

Mijn thuiskomst is dus door zo enkele dagen gevolgd. Zucht. Zoals gezegd snel met twee voeten weer op de grond.  Een en ander zal wel wat met elkaar te maken hebben vermoeden we. Moet ik uithuizigheden toch wel vooral in duur beperken ?

Ik hou jullie op de hoogte, want niettegenstaande mijn tropen-blues heb ik gemerkt dat hier het voorjaar op uitbarsten staat: de natuur heeft niet stilgezeten en heeft zich klaargemaakt om op de eerste warme dag uitbundig in kleur en groen te schieten. De avonden zijn gewoon al lekker veel langer (het is reeds klaar tot ongeveer 19.00 u: dat is zo een twee en half uur later sinds kerstmis ..) en dat helpt om de kou te nuanceren.

Duimen maar op lente.

Ik kom snel terug.

Big Hug.

08-03-2009 om 20:46 geschreven door ben  

’s avonds reeds erbij, en 50 minuten ’s morgens. sinds sint lucij welteverstaan...

de dagen zijn maw al meer dan twee uren langer geworden.

en al blijft het maar frisjes buiten, gisteren was zowaar een onvervalste voorjaarsdag met een stralende zon, die vooral in het windvrije hoekje van het terras al heerlijk warm aanvoelde.

en kijk maar eens rond: er zijn al sneeuwklokjes, en ook de hazelaar bloeit al.

en de boeren zeggen dat na Lichtmis de sneeuw op een warme steen valt: het kwaadste van de winter hebben we dus al gehad, en het wordt tijd om naar het voorjaar te kijken.

Dat wordt overigens tijd: de kinderen zijn aan buiten toe, aan de zandbak, aan vuil worden, aan rennen, aan joelen, aan ………. lente.

Wij ook.

en hoe gezellig de winter ook was, het is tijd voor wat anders, voor lucht vooral en voor ‘het zonneke’….

De tuin is tot nu toe onveranderd zoals hij na de herfstsnoei is blijven liggen, dus het gazon moet gekalkt en ge-anti-most, de rozen bemest, de knotwilgen moeten geknot en  de kersenboom moet  geschoren. Alleen wanneer ?? want hoe mooi en uitnodigend het gisteren was: ik alleen met de kids heb intussen geleerd dat ik best niets plan als we met zijn drietjes zijn (johan had een congres gisteren) en voor mijn bloeddruk is dat een geruststellende wetenschap.

Vrijdagmorgen vertrek ik naar Suriname voor 10 dagen (stagebezoek en prospectie) en als ik thuiskom is het al maart. Als het maar goedkomt met dat snoeiwerk…

Maar even in de tropen is wel lekker en dat geef ik grif toe,  en al hebben we een heel programma: we werken het af in de warmte …

Bovendien heeft johan alles kunnen regelen voor opvang van de kinderen: ik kan dus gerust vertrekken, zij het toch met een klein beetje schuldgevoel, al bezweert hij me dat dat nergens voor  nodig is.

En de kinderen: ze zijn intussen meer dan 10 maanden hier.

En wij zo stillekesaan aan onze tweede adem.

Organisatie van het leven  hier wordt meer en meer routine, en we ‘ruiken’ hoe langer hoe sneller onraad maar ook rust.

En toch is het soms zwaarder dan we wel willen toegeven, want af en toe, als we uitgeteld ’s avonds in de zetel liggen, zegt de stilte  meer dan een heel verhaal.

Al  blijven J&A  het goed doen, en gaan ze erop vooruit (zelfs wij zien vooral J. gewoon groeien en groeien) , toch  merken we dat de hele situatie –vooral voor haar- moeilijk blijft: periodes van goede aanpassing worden afgewisseld met erg labiele opstoten, vooral gekenmerkt door heel erg uittestend gedrag, waarbij ze het vorige week zelfs presteerde om opnieuw in haar broek te kakken…: J geeft de indruk niet te kunnen kiezen, niet te kunnen delen, niet hier, maar ook niet bij papa en mama.

Ze blijft volgens ons in wezen een boos, bang en onzeker meisje.

Maar best vermoeiend, dat wel , zelfs onze grens weet ze steeds beter en exacter (tot op de millimeter bij wijze van spreken)  aan te voelen. En àls ze dan ondubbelzinnig te verstaan heeft gekregen dat die grens inderdaad bereikt is, keert ze zich om en wordt in geen tijd een braaf lief kindje….,

Een verhaal dat de meeste  buitenstaanders dan niet begrijpen, want die krijgen geheid  het aanhankelijke, lieve en mooie schatje te zien.

we  kunnen het nog steeds een plaats geven, maar beseffen dagelijks meer dat de weg nog lang is.

Toen een collega me vorig jaar in het begin van het avontuur vertelde dat het tot anderhalf jaar kon duren voor er écht sprake kan  zijn van hechting en van vertrouwen, heb ik geknikt en gedacht: ach wat, bij ons toch niet zeker …

Maar kijk, ze had blijkbaar meer gelijk dan ik ooit had kunnen vermoeden.

Voor A. daarentegen zit het precies iétske beter: hij  lijkt de situatie beter aan te kunnen en in te schatten en kan zijn leventje hier een plaats geven, maar weet ook mama en papa in het plaatje te passen –voor zover we het kunnen inschatten tenminste- maar ja, hij heeft dan ook de keuze uit twee rolmodellen, waar voor J. in het hele identificatieverhaal een rolmodel niet zo vanzelfsprekend in beeld komt ….

En al ben ik niet zo een ‘Freud en toestanden’-adept, ik ben me er terdege van bewust dat ik deze kant van het verhaal niet in een hoekje mag borstelen, zelfs al blijf ik er heilig van overtuigd  dat de geborgenheid en warmte die we bieden ruimschoots opwegen tegen het hele oedipusverhaal, of wat daar heden ten dage nog van overeindblijft.

Misschien hierover eens een meer uitgebreide beschouwing bij een van de volgende bijdragen…

Ik reken intussen op voorjaar, en nieuwe energie, en misschien groet ik jullie wel vanuit Paramaribo, who knows ….

Ik neem alleszins de laptop mee.

Lieve en trouwe lezer, bij deze tot de volgende dus.

15-02-2009 om 22:55 geschreven door ben  

Dag trouwe lezer

Het duizelt even: al 5464 ‘hits’: Jullie zijn een trouw publiek, en die trouw verdient mijnerzijds wel een extra inspanning af en toe. Ik moet dus blijven ‘publiceren’, en dat gaat me normaal wel af hoor, want ik schrijf graag en merk ook wel dat over ons leventje hier schrijven me helpt om wat afstand te nemen.

Maar het is hier druk, druk, druk. Op school vertrekken volgende week 30 studenten naar het buitenland, en tezelfdertijd krijgen we hier onze eerste erasmusstudenten uit het buitenland binnen, samen met een groep bezoekers uit Groningen. Ik heb over dat alles eindverantwoordelijkheid en dat zorgt voor (teveel) stress, waardoor ik  de blog even in de koelkast heb gezet.

J&A doen het verder goed. Komen beter en beter aan, en hechten zich steeds meer vanzelfsprekend aan de hele situatie hier, die ze met steeds minder weerstand als ‘thuis’ aanvoelen en aanduiden.

Ze zijn ziek geweest, zoals zovele kindjes  zo vaak overkomt in de winter: maandag tel. van de crèche dat J. met 39,2 °  rondliep. Na een stevige woordenwisseling is Johan dan dinsdag thuisgebleven en ben ik met wroeging naar school vertrokken.

Tja, ouders om dit soort problemen op te vangen zijn er niet en kindjes worden soms ziek …

Vanuit opvang en CM lukte  het niet  om een oppas te zenden wegens … overvraagd: blijkbaar lag heel Leuven beneden de 5 jaar in bed …

Dat hoort er blijkbaar bij dus.

Johan zoekt inmiddels een vakantiehuisje in Frankrijk. Iets aan zee. Dichtbij het strand.

Zoals in Bretagne. Maar hopelijk met meer zon. Toch blijft hij in het westen zoeken: Zuid-Bretagne en Loire Atlantique. In het hoogseizoen vind je daar niks onder de 750 €/week. Kan tellen. Ik blijf wel hopen op de gouden vondst, maar heb me erbij neergelegd dat het toch waarschijnlijk 1500 € zal worden.

Alleen al om het enthousiasme en de verhalen van de kinderen, zelfs na  5 maanden, hebben we geen moment getwijfeld om voor een vergelijkbare formule te opteren, al blijf ik het een bijna niet te verantwoorden smak geld vinden.

Enfin, het weze zo.

Ik kom snel terug, beloofd

tot in den draai

25-01-2009 om 22:34 geschreven door ben  

en inderdaad, januari brengt ons 70 minuten extra daglicht, en sinds sint lucij zijn er ’s avonds al 18 minuten bijgekomen:  zit goed dus.

en inderdaad, het is  ookberekoud geworden, met alle voor- en nadelen vandien, maar vorige vrijdag zijn we halsoverkop een slee gaan kopen en een uurtje later stonden we al (ongeveer als allereersten van deze vorstperiode alleszins) op het Zoet Water.

De Global Warming of the Earth lijkt even met vakantie. En lieve mensen, wat een ontroering: geleden namelijk van 1986 ! Ik heb me (nog steeds) kunnen inhouden om niet halsoverkop een paar schaatsen te gaan kopen, maar weet niet hoelang ik nog aan de vereliding zal kunnen weerstaan. Voor de kinderen in elk geval een ware revelatie: het grote, grote ijs en daarop met een splinternieuwe slee, die wel over het bevroren oppervlak lijkt te zweven.… we hadden ons geen mooiere afsluiter van de kerstvakantie kunnen dromen.

En de kerstvakantie zit er inmiddels op.

De kinderen zijn twee dagen naar de opvang geweest en voor de rest van de periode onder de hoede van uw dienaar gebleven.

Met ups en downs, maar gegarandeerd wat grijze haren erbij.

Te koud om naar buiten te gaan: met name angelo houdt het maximaal 40 minuten buiten uit tot hij begint te krijsen en brullen van de kou en de pijn in handjes en voetjes. Zal ons leren om op een zondagnamiddag naar de Winterwereld van Bokrijk te trekken: amper gearriveerd  konden we rechtsomkeer maken.

Maar ook binnen is het niet goed: al het beschikbare speelgoed passeert de revue, en elk stuk is goed voor 10 minuten exploreren, 10 minuten samenspelen, 10 minuten ruziemaken en vechten, en nadat de vechters gekalmeerd en de traantjes gedroogd zijn: 10 minuten opnieuw op exploratie naar wat anders en het spel herbegint…  zucht.

Tweede kerst zijn beiden naar de papa en de mama geweest voor wat bedoeld was als een verlengd weekend: van vrijdagmorgen tot zondagavond, maar zaterdag belt een vertwijfelde mama of we de kinderen niet een dag vroeger dan voorzien kunnen komen terughalen, want thuis staat  blijkbaar geen maat op hun grensoverschrijdend gedrag.

Soms denken we dat we te streng zijn, maar blijkbaar is het net het onverbiddelijke ja of neen dat het verschil maakt.

Maar beetje  bij beetje komen ze verder aan hier:

Grappig alleszins om horen hoe ze onze taal en standaarduitdrukkingen overnemen:

Angelo tegen zijn zus: ‘Jennifer, het zit me tot hiér’ en hij trekt met zijn wijsvinger een horizontale streep boven zijn hoofd.

Jennifer: ‘ik zal jou eens in de pan hakken, manneke !’

Angelo: ‘het is berekoud buiten’ en ‘stop met dat flauwe gedoe en die komedie !

Maar ook hoe ze week na week beetje bij beetje wat meer weerstand laten varen: waar Angelo tot voor enkele weken niet wou aangeraakt/geknuffeld worden  komt hij meer en meer zijn knuffels en kusjes halen en kan hij ongegeneerd genieten van op de schoot bij Johan naar tv te kijken, maar ook ik begin blijkbaar deel uit te maken van zijn lijstje 'beste vrienden'  ...

Ook Jennifer lijkt oprechter als ze haar emo-batterij komt opladen: al ben je bij haar nooit 100% zeker dat ze het écht meent, of dat ze in ruil voor haar affectie iets wil bekomen … maar dat schijnt ook minstens evenveel met haar sekse te maken te hebben als met een al dan niet vermeende problematiek: meisjes en vrouwen zouden het manipuleren ingelepeld hebben gekregen, al zijn we hier misschien net iets te weinig ervaringsdeskundig  ??

Lieve lezer, we kleumen verder, maken het binnen verder gezellig, en proberen het hoofd boven water te blijven houden op de momenten dat het ons allemaal een beetje teveel dreigt te worden. Wat tot dusver al bij al nog steeds (aardig) lukt.

En bij deze tot de volgende dus…

07-01-2009 om 20:54 geschreven door ben  

28-12-2008 om 13:37 geschreven door ben  

Donker buiten, grijs en kil.

De schemering valt in vanaf drie uur en rond halvijf wordt het gewoon donker.

Maar vanaf zaterdag korten de dagen niet meer, tenminste ’s avonds.

St- Lucij keert het tij, zegden onze voorouders: vandaar Lucia natuurlijk: afgeleid van lux (lucis)  (= latijn voor licht).

Nog twee kaarsen in de adventskrans en we zijn aan kerstmis toe, bij onze heidense voorvaderen het feest van het licht dat de duisternis overwint.

En wij inmiddels ook alweer een weekje ouder en wijzer.

De kinderen zijn intussen 8 maanden en 8 dagen bij ons en hebben intussen sinterklaas verteerd. Letterlijk én figuurlijk.

Vrijdagavond kwam de hoogheilige man samen met twee zwartepieten ons met een bezoek vereren: ze waren geprogrammeerd om 17.30 u. en raad eens: om 17.18 kom ik in het station van wijgmaal aan na een werkvergadering in Brussel. Rapraprap de auto in en naar huis: heel het huis donker en geen auto van Johan te bespeuren. Ik dus vierklauwens naar de opvang, en daar zie ik de auto van Johan staan.  Rechtsomkeer en vliegensvlug terug naar huis.

Terwijl ik de oprit opscheur…. stopt de auto met het hemelse gezelschap…

Ik vraag de Sint en zijn gevolg naar binnen, laat ze plaatsnemen en bezweer dat de kinderen er in geen tijd zullen zijn, en inderdaad, na nog geen vijf minuten komen Johan en de kinderen overhaast binnengewaaid, en als angelo de sint en pieten bespeurt verdwijnt hij vliegensvlug onder de tafel om daar een luide keel op te zetten. Jennifer op haar beurt zoekt veilige beschutting achter de rug van Johan en weigert pertinent om ook maar één pas richting sint te zetten.

Gevolg: Johan en ik hebben drie klaasliedjes gezongen en  bij het buitengaan heeft de sint twee slappe handjes gekregen.

Maar ’s anderendaags ’s morgens was het wel écht feest: een fietsje en twee knuffelbeesten voor Jennifer, een trein, een stempeldoos en twee knuffelbeesten voor angelo.

En bergen en bergen snoep… genoeg om de ganse winter te overbruggen.

Na precies 20 minuten was de pyama van angelo goed voor het bleekwater (als je het hele stempelkussen ineens over het blad kan uitwrijven heb je immers onmiddellijk meer spectaculair resultaat dan als je voorzichtig stempelt) en als de handjes dan vol stempelinkt hangen wrijf je die toch best af aan je pyjamajasje en –broek, of niet ?

Maar ’s namiddags, toen angelo een middagdutje sliep, ben ik met jennifer op haar fietsje naar buiten getrokken, en heeft ze erg blij én vreselijk fier zowat 3 km gefietst.

En met de trein: zo een houten bouwpakket met een brug en oneindig veel variaties om het spoor rond te maken, wordt nog steeds elke dag uitgebreid gespeeld: een pedagogisch verantwoord schot(je) in de roos dus. En ’s anderendaags ’s morgens zijn we met zijn allen en de fietsjes naar de plas van Rotselaar  gereden; ik heb er drie rondjes gelopen, en de kindjes hebben onder de supervisie van Johan  een rondje gefietst intussen in een lekker winterzonnetje.

Er zijn nog leuke dingen in het leven.

En ondertussen staat de kerstboom sinds vanavond te schitteren met 120 programmeerbare led-lichtjes, die volgens de verpakking  50.000 uren zullen meegaan. Omgerekend goed voor honderd maal drie weken ononderbroken en energiebesparend kerstplezier: een verantwoorde investering dus.

Tevens gegarandeerd een bron van opwinding morgenvroeg. Curieus hoeveel ballen er gaan sneuvelen de komende dagen.

En nu wachten we op de winter.

Het koelt verder af buiten, we verwachten en hopen met de kinderen op een witte kerst(vakantie).

Tot de volgende.

10-12-2008 om 21:44 geschreven door ben  

Oeps,…

Lieve lezer, is me dat even geleden.

Niet dat ik geen inspiratie meer zou hebben, of geen zin meer om de blog te spijzen..

Maar  tijd, tijd en tijd tekort.

En zeggen dat ‘ze’ vroeger zegden dat je de laatste tien jaar van je loopbaan rustig kon uitbollen…. De tijden veranderen blijkbaar sneller dan dit soort overwegingen.

Gisteravond teruggekomen van een blitzbezoek aan Kopenhagen. (woensdagmiddag vertrokken en vrijdagavond reeds terug..) voor een seminarie georganiseerd door een van onze partners .

Te snel om Kopenhagen grondig te bezoeken: een wandeling van een kleine drie uren door de binnenstad was alles wat erin zat.

Mooie stad, goedgeklede mensen, alles en iedereen reeds helemaal klaar voor de kerst, en reeds donker om 16.00 u : echt een uur vroeger dan bij ons..

Maar peperduur !!! we hebben voor een glas bier en een warme chocomelk 13 € betaald. Als nazaten van de vikingen hebben de Denen natuurlijk wel enige reputatie terzake hoog te houden: maar, kwamen ze het vroeger halen bij ons, dan laten ze ons nu tot bij hen komen om het dan ter plaatse uit onze broekzak te kloppen ….

En nu onze oogappels: ze hebben me de voorbije week tweemaal verbaasd.

Er is sinterklaas: waar ik als kind soms buikpijn had van de spanning en het blije wachten, is sinterklaas voor J&A even vanzelfsprekend als de mededeling dat er vanavond spaghetti op het menu staat: ze zijn wel blij, maar het hoort er precies nu eenmaal bij, leuk maar vanzelfsprekend. Schoentje zetten is leuk, maar wij moeten het voorstellen, zelf vragen ze er niet naar, en àls er dan ’s morgens wat snoep in het schoentje zit vinden ze dan dat ook weer blijkbaar vanzelfsprekend en moeten we heel alert zijn of alle snoep verdwijnt in één beweging en twee tijden achter de kiezen voor het ontbijt enige kans heeft gehad…

Vrijdagavond komt sinterklaas hier aan huis. Curieus hoe ze dat gaan ervaren .

En zondagavond was er sneeuw: Johan had zich in de late namiddag met de kids aan tafel gezet om een brief aan de sint te schrijven, wat hen volgens mij eerlijk gezegd maar zeer matig interesseerde. Toen hij voorstelde om de brief op de post te gaan doen en met Lala samen door de sneeuw naar de brievenbus te lopen, gingen de kinderen wel graag mee, maar ook de sneeuw veroorzaakte geen euforie: net alsof ze elke dag ’s avonds een brief aan de sint  op de post gaan doen door een  laag verse sneeuw van 15 cm. Joelende kinderen en papa’s met de slee werden waargenomen maar veroorzaakten niet écht winterkinderpret. Ik had de indruk dat vooral de ongemakken opvielen en bijbleven: de koude handjes en het uitglijden dus.

Terwijl ik er zeker van ben dat het voor hen zo ongeveer de eerste sneeuw uit hun leven moet geweest zijn.

Bizar. Herinnert  me eraan dat ik me toch best nog steeds niet mag laten verleiden om met mijn kinderogen naar hun wereld te kijken.

Beste lieve trouwe lezer, ik ga je geduld écht niet meer zolang op de proef stellen en dus hier geen drie weken meer wachten, maar samen met jou ben ik erg nieuwsgierig naar hun sinterklaaservaringen hier. Ik hou je op de hoogte. Gegarandeerd.

Tot de volgende.

29-11-2008 om 16:37 geschreven door ben