Oeps,…

Lieve lezer, is me dat even geleden.

Niet dat ik geen inspiratie meer zou hebben, of geen zin meer om de blog te spijzen..

Maar  tijd, tijd en tijd tekort.

En zeggen dat ‘ze’ vroeger zegden dat je de laatste tien jaar van je loopbaan rustig kon uitbollen…. De tijden veranderen blijkbaar sneller dan dit soort overwegingen.

Gisteravond teruggekomen van een blitzbezoek aan Kopenhagen. (woensdagmiddag vertrokken en vrijdagavond reeds terug..) voor een seminarie georganiseerd door een van onze partners .

Te snel om Kopenhagen grondig te bezoeken: een wandeling van een kleine drie uren door de binnenstad was alles wat erin zat.

Mooie stad, goedgeklede mensen, alles en iedereen reeds helemaal klaar voor de kerst, en reeds donker om 16.00 u : echt een uur vroeger dan bij ons..

Maar peperduur !!! we hebben voor een glas bier en een warme chocomelk 13 € betaald. Als nazaten van de vikingen hebben de Denen natuurlijk wel enige reputatie terzake hoog te houden: maar, kwamen ze het vroeger halen bij ons, dan laten ze ons nu tot bij hen komen om het dan ter plaatse uit onze broekzak te kloppen ….

En nu onze oogappels: ze hebben me de voorbije week tweemaal verbaasd.

Er is sinterklaas: waar ik als kind soms buikpijn had van de spanning en het blije wachten, is sinterklaas voor J&A even vanzelfsprekend als de mededeling dat er vanavond spaghetti op het menu staat: ze zijn wel blij, maar het hoort er precies nu eenmaal bij, leuk maar vanzelfsprekend. Schoentje zetten is leuk, maar wij moeten het voorstellen, zelf vragen ze er niet naar, en àls er dan ’s morgens wat snoep in het schoentje zit vinden ze dan dat ook weer blijkbaar vanzelfsprekend en moeten we heel alert zijn of alle snoep verdwijnt in één beweging en twee tijden achter de kiezen voor het ontbijt enige kans heeft gehad…

Vrijdagavond komt sinterklaas hier aan huis. Curieus hoe ze dat gaan ervaren .

En zondagavond was er sneeuw: Johan had zich in de late namiddag met de kids aan tafel gezet om een brief aan de sint te schrijven, wat hen volgens mij eerlijk gezegd maar zeer matig interesseerde. Toen hij voorstelde om de brief op de post te gaan doen en met Lala samen door de sneeuw naar de brievenbus te lopen, gingen de kinderen wel graag mee, maar ook de sneeuw veroorzaakte geen euforie: net alsof ze elke dag ’s avonds een brief aan de sint  op de post gaan doen door een  laag verse sneeuw van 15 cm. Joelende kinderen en papa’s met de slee werden waargenomen maar veroorzaakten niet écht winterkinderpret. Ik had de indruk dat vooral de ongemakken opvielen en bijbleven: de koude handjes en het uitglijden dus.

Terwijl ik er zeker van ben dat het voor hen zo ongeveer de eerste sneeuw uit hun leven moet geweest zijn.

Bizar. Herinnert  me eraan dat ik me toch best nog steeds niet mag laten verleiden om met mijn kinderogen naar hun wereld te kijken.

Beste lieve trouwe lezer, ik ga je geduld écht niet meer zolang op de proef stellen en dus hier geen drie weken meer wachten, maar samen met jou ben ik erg nieuwsgierig naar hun sinterklaaservaringen hier. Ik hou je op de hoogte. Gegarandeerd.

Tot de volgende.

29-11-2008 om 16:37 geschreven door ben