Oktober doet de ramen dicht

En november dooft het licht.

Dag lieve lezer, eindelijk ben ik er nog eens.

Oktober gepasseerd, en november loopt ook al op zijn laatste benen, met een heus winteroffensief aan de gang. Vannacht zou het hier reeds tot -6° gaan vriezen, en met sneeuw in het verschiet zowat halfweg de week.  De sint zal zijn paard met sneeuwkettingen moeten beslaan. Ik denk dat ik zowat naar mijn eigen kindertijd terugmoet om  me een besneeuwde sinterklaas te herinneren.  Maar geheugen is niet een echt betrouwbare gids, want volgens de weerman is het van 1993 geleden, en toen kwam mijn 40° verjaardag al akelig dichtbij. Enfin, de winter is er alleszins vroeg bij dit jaar.De kinderen, en vooral Angelo,  vinden het heel spannend, en kijken uit naar sneeuw. (Angelo wil sneeuwballen gooien en met de slee gaan rijden)

En ja, jullie zijn ongetwijfeld nieuwsgierig, de stormen zijn bedaard, nog niet helemaal over weliswaar, maar we zijn gelukkig toch in wat rustiger vaarwater terechtgekomen: bij Jennifer zijn de nachtmerries zo goed als over, de overgang naar Tremelo is beter verteerd, ze gedraagt zich heel wat beter in de klas, al heb ik op het oudercontact te horen gekregen dat zelfs het speelleerklasje voor haar een moeilijke opgave blijft, wb  niveau moet ze op de tippen van haar tenen staan, maar  vooral aandacht en concentratie blijken niet alleen moeilijk te mobiliseren, maar vooral moeilijk aan te houden.

Maar ze mist ‘haar school’ nog steeds: “ ik ga graag naar die andere school, en juf Birgit is wel lief, maar volgende week ga ik terug naar mijn school.”  Ze is vaak doodop na een schooldag (ook al omdat ze écht goed haar best wil doen) en bijgevolg niet steeds even makkelijk na thuiskomst. We zijn betrokken nieuwsgierig hoe het verder gaat lopen, maar eerlijk gezegd hou ik voor haar verdere schoolcarrière hoe langer hoe meer mijn hart vast.

Intussen is ze ingeschreven in de Wijgmaalse Chiro, en daar heeft ze de tijd van haar leven: ze ziet haar vriendjes van de voorbije jaren terug en ze kan weer met de jongens  ravotten en vooral kan ze zich verschrikkelijk vuil maken. Na de tweede chirosessie kwam ze als volgt thuis aan:

We zijn toch van overtuigd er een goede keus mee gemaakt te hebben, en we geloven dat de 2-wekelijkse chirosessies mee bijgedragen hebben tot de rust die zich hier dan eindelijk heeft ingesteld. Het is alsof ze de bevestiging nodig had dat wij er bleven zijn, dat broer toch in beeld bleef, en dat ook haar vriendjes en vriendinnetjes van vorig jaar er bleven zijn.  In die zin is ook de naschoolse opvang voor haar een zegen, na een vermoeiende schooldag wordt ze dan weer af en toe afgezet in een voor haar vertrouwde (en veiligheid biedende) omgeving, voor we haar dan komen ophalen om naar huis te gaan, en daar blijkt dan niks veranderd te zijn.

En niettegenstaande deze weer eens fundamentele verandering in haar leven (nieuwe school in een ander dorp en gescheiden van broer) is er toch blijkbaar weer evenwicht aan het komen, en dat stemt ons toch hoopvol wb. haar aanpassings- en incasseringsvermogen.

 Maar ook Angelo heeft zich opnieuw behoorlijk hersteld. Na een periode met aanpassingsproblemen op school lijkt ook hij wat beter in evenwicht geraakt. In wezen hetzelfde verhaal (alleszins onze zelfde interpretatie als hierboven) en dezelfde geruststelling voor Angelo: los van alle veranderingen is de wereld  toch voorspelbaar genoeg om er gerust in te zijn, om er vertrouwen in te hebben.

En om af te sluiten: enkel plaatjes uit de Halloweendag in Bokrijk tijdens de hertfstvakantie.

Wijzelf waren niet erg enthousiast: nogal plat commercieel  en al bij al redelijk voorspelbaar, maar heksen en toverkollen zijn écht griezelig en angstaanjagend.

De traantjes zijn schriktraantjes, voor wie er nog aan mocht twijfelen.

Zo.

This is it for today.

Ik beloof een sinterklaasrelaas.

En ik verneem net dat STVV vanavond Club Brugge heeft ingepakt met 2-1.  Héhé. Ne mens zou van minder tevreden gaan slapen.

Tot de volgende.

28-11-2010 om 23:43 geschreven door ben