Oepsie …..

Tussen 9 mei en 11 juli liggen meer dan twee maanden. Zo een lange stilte is er nog nooit geweest, denk ik.

En  bij het openklikken van de blog merk ik dat de teller op 10.101 staat,  wat me er uiteraard toe aanzet de draad weer op te pakken. Bij deze nog maar eens een plechtige belofte aan mijn trouwe aanhang om jullie niet meer zo lang op jullie honger te laten …

en een speciale groet/belofte voor Frank  die ons wedervaren met erg veel interesse volgt, zoals bleek uit zijn reactie op ons meest recente blogbericht . hoi frank, de groeten daar in Elkon én in Zolder... en de CC-Hasselt-selectie is onderweg.

En het is niet dat er niets te vertellen valt: er is hier wel altijd wat, en het is ook  niet dat ik geen tijd heb gehad: mijn revalidatieverlof heeft uiteindelijk tot 15  juni geduurd.  Misschien is het wel owv een dipje owv een –in mijn ogen- veel te traag vorderende genezing van mijn knie: na meer dan twee maanden is die nog steeds (te) dik  (naar mijn goesting) en bovendien kan ik er nog steeds niet al te veel mee uitrichten zonder een pijnlijke waarschuwing het wat kalmer aan te doen. Tja …. niks aan te doen, maar toch behoorlijk deprimerend. Ik zal het maar moeten uitzweten zeker ?

En van zweten gesproken… we hebben onze eerste officiële hittegolf te pakken:  daar is op zich niks ergs aan, want  in de zomer moet het zomeren, maar alleen worden de slaapkamers nu toch wel wat te warm voor een degelijke nachtrust.

Maar alsof het te  voorzien was had ik voor twee weken ons intex-plonsbad (diameter 3,5 m en hoogte 1m:  juist, hetzelfde van voor twee jaar) van de zolder gehaald  en op een vloer van houten terrastegels achteraan in de tuin geïnstalleerd. Tot grote vreugde en jolijt van onze bengels, van onszelf en van nog heel wat andere buurtbewonertjes en sympathisanten.

En de zon doet haar werk: de kinderen kunnen hun noordafrikaanse roots niet loochenen: vooral  Jennifer  wordt met de dag bruiner. Als we in Bretagne twee weken zon hebben zal ze ongeveer zwart zijn denk ik. Want we vertrekken inderdaad zaterdag weer richting Bretagne, zoals reeds eerder gemeld (bericht 7 maart) naar de Morbihan, het zuid-departement  van Bretagne. Het huisje is gehuurd, en al de rest maken we deze week klaar: Johan heeft bovendien de  ganse komende  week verlof, een ongekende luxe, zo een week voor het vertrek. De kinderen kijken er erg naar uit, en ook voor ons wordt het hopelijk een ontspannende periode, daar gaan we toch voor.

En vorige maand (15 juni) heeft Angelo 5 kaarsjes uitgeblazen, met alweer een spetterend kinderfeest met 10 van zijn beste vriend(innet)jes hier ten huize, met snoep en lekkers, met een springkasteel, en met veel plezier voor het jonge volkje. Het opruimen van de ruïne achteraf hebben we er dan maar voor lief bij genomen.

En Angelo, het mag nog eens gezegd, doet het fantastisch:  hier bij ons, op school, hij is erg populair bij zijn vriendjes en vriendinnetjes .. Het is echt een plezier om hem bezig te zien en te horen. Hij is gefascineerd door cijfers en getallen, wil lezen en kan zijn naam al schrijven, is bangelijk snel weg  met alle computer- en nintendospelletjes, en is ongecompliceerd gehecht geraakt aan ons en  blijft bovendien loyaal naar zijn papa en mama.

Wat een hemelsbreed verschil met het boze opstandige kereltje van twee jaar geleden dat elke vorm van tederheid categoriek afwees  en zich consequent krijsend op de grond gooide als hij zijn  zinnetje niet kreeg.

Voor ons als woonpapa’s een opsteker van jewelste. Hebben we hier het verschil kunnen maken ?  Misschien wel, al besef ik dat het erg voorbarig is om nu al tot deze conclusie te komen.  Maar vast staat wel dat hij al zijn mogelijkheden en talenten optimaal en enthousiast aan het ontwikkelen is.  En daar doen we het toch voor .

volgende bijdrage zal voor  augustus zijn, en met  een nieuwe reeks hopelijk zonnige vakantiefoto's.

beloofd.

Bijlagen:
angelo-silke.jpg (90.7 KB)