(Na)zomer in wijgmaal ..: Plounéour-Trez, Finistère, Bretagne,
We zijn al meer dan een week terug uit bretagne, en de
kinderen zijn reeds een week ,met wisselend enthousiasme naar de school aan het
trekken.
Tijd voor wat nieuws dus.
Over Bretagne zijn we matig enthousiast: eerst en vooral was
het weer niet schitterend: àls je dan voor een strandvakantie gaat en je kan
geen enkele dag een zwembroek aantrekken, weten jullie ongetwijfeld dat we
gewoon met het Belgisch weer naar ginds zijn getrokken, of misschien omgekeerd,
maar we hebben in alle geval vooral grijs in alle mogelijke schakeringen mogen aanschouwen,
zij het toch voldoende droog en zacht om de kinderen toe te laten hun hartje op
te halen op het strand en aan het water. En wat dit betreft zijn de Bretoense stranden
gul en kindvriendelijk:als het water
terugtrekt blijven in de vrijgekomen rotspartijenop het strand voldoende plassen en vijvertjes
vol met zeeleven: krabbetjes, garnaaltjes, volle schelpen, wier, . , waar de
kinderen dan ook uuuuuren mee bezig waren.
Ook degrote aquaria
van Océanopolis in Brest waren een revelatie, waar ze niet op uitgekeken raakten.
Een aanrader voor wie ooit in die buurt verzeild raakt.
En ook de boottocht van 2 uren door de rade de Brest was
onversneden kindvriendelijk.
Het huisje waar we logeerden was ruim, comfortabel én
kindvriendelijk (een afgesloten tuin) en gaf op 150 m toegang tot het strand
dat we ongeveer voor onszelf hadden.
De eerste week logeerden we er samen met broer, schoonzus en
hun twee puberende zonen.
Voor de kinderen was dit erg verwarrend: achteraf bekeken
denken we dat ze overtuigd waren in een nieuwe instelling met nieuwe opvoeders
(broer en schoonzus) en nieuwe gasten (de twee kozijntjes, die ze steevast de
grote jongens noemden. Gevolg: wantrouwen en zelfs regressie met spuwen en
dwarsliggen en uittesten als in de beste dagen .
Komt daar bij dat door buitenleven en zeelucht de kinderen
meer en meer vermoeid raakten en dus toe aan een middagdutje, wat ze vanaf de
tweede week zonder problemen lieten gebeuren.
Toen we de tweede week met zijn vieren achterbleven kwam het
vertrouwen toch terug mar het heeft tot en met de aankomst in Wijgmaal geduurd voor ze overtuigd waren weer thuis en veilig
te zijn.
Afstand en rit: 882 km om precies te zijn, niet niks om in
één dag te doen, maar wegens vertrek rond 05.00 u s morgens waren we zowel in
de vroege namiddag ter plaatse als terug thuis in Wijgmaal. Owv het vroege vertrekuur
hebben de kinderen telkens nog 3 uren doorgeslapen en de aanwezigheid van twee video-schermpjes
waar de top-dvd-tjes konden bekeken worden hebben van de lange ritten al bij al
geen grote kwelling gemaakt.
Volgende keer vertel ik wat meer over school, waar angelo en
jennifer nu resp het eerste en tweede kleuterklasje mee onveilig maken.
