johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
21-04-2008
1010 hits
dag bezoeker,
op 4 april de blog geopend en vandaag op 21 april al meer dan 1000 'hits': het duizelt even. (en al heb ik er daarvan zelf zeker 900 op mijn actief, dan zijn het er nog steeds 110.... grapje..)
de belangstelling en sympathie voor ons pleegzorgschap zijn overweldigend en hartverwarmend: door familie, vrienden, collega's, kennissen en al dan niet toevallige bezoekers worden we zowat de hemel ingeprezen en nog net niet heilig verklaard (nog net geen 'santi subiti' dus).
en toch.. even een beetje relativeren mag wel... onze motieven zijn ongetwijfeld nobel: we willen deze kinderen inderdaad een warm en veilig nest bieden, net zo willen we ook de daad bij het woord voegen en gewoon laten zien dat ook een vriendenstel het pedagogisch verschil kan maken, en probeert om tegen alle (al dan niet freudiaans geïnspireerde) vooroordelen deze boeiende multiculturele en pluriforme samenleving mee vorm te geven. maar evenzo gaat zowel voor johan als voor mij bij deze een warme en diepe wens in vervulling; en zonder hoogdravend te willen doen: we worden er zelf gewoon gelukkiger door omdat we er terecht -zo blijkt- van zijn uitgegaan niet alleen te moeten investeren, maar ook wat terug te krijgen. En wat dit betreft lijkt de belegging rendabel. Angelo 'komt aan' en lijkt reeds te begrijpen dat hij geen speciale verwachtingen moet inlossen om hier te mogen wonen, hij is enthousiast op weg om een gelukkige kleuter te worden, hij doet het ook goed in het kleuterklasje, waar hij volgens juf nicole (leeftijds)adekwaat reageert. hij is gisteren ook fier pipi kaka in het potje komen laten zien: dat zit goed ! Jennifer heeft het moeilijker: ze vraagt veel naar haar mama, en is nog steeds op zoek naar wat hier wel kan en vooral wat niet kan: ik heb de indruk dat ze haar 'overlevingsstrategie' aan het bijstellen is in functie van deze nieuwe situatie: ze is er maw, in tegenstelling tot broertje, nog (lang ?) niet zeker van dat ook aan haar geen speciale eisen of verwachtingen (zullen) worden gesteld. Met dit in het achterhoofd proberen we haar vaak vermoeiende provocaties te begrijpen en te plaatsen. Maar ze doet haar best: heeft ons gisteren aan tafel meegedeeld dat slaan, bijten, pitsen, flauw doen 'nie mag hè ?'. Alleen het potje stuit op woordenloos verzet, al is ook hier zaterdag een bescheiden plasje beland. Maar we zijn bereid geduldig te blijven, ook al omdat ze het bij juf lut al bij al ook goed blijkt te doen.
en verder: ze eten goed en slapen het klokje rond, en lijken veel steun te hebben aan het supergestructureerde leven waarin ze zijn terechtgekomen.
en tot slot, voor wie ons welmenend op het hart drukt om niet te vergeten ook voor onszelf te zorgen: we bouwen ook quality-time in: zaterdagavond waren er hier bijvoorbeeld (afhaal)oesters en -kreeft: een verlate verjaardagstractatie waar we allebei heel erg van genoten hebben, terwijl boven alles muisstil was en bleef....
beste lezer, ik ga er voor vandaag een eind aan maken, nog steeds blij-verwonderd met al die warme aandacht en enthousiasme. tot de volgende: ik denk trouwens dat ook lala haar verhaal eens kwijtwil een van de volgende dagen... en wie ben ik om onze supernanny het woord te onthouden ?
 "Wink"){kind=icon}
