Dag trouwe lezer (fan ?)

Ben weer in het land.

Vorige maandagochtend op Schiphol geland na 9 dagen tropen (suriname dus).

En pfwwtt wat een aanpassing........: na 9 dagen volle zomer, met dagtemperaturen tss 30 en 35 ° waar zelfs de sporadische regenbuien  de pret niet hebben kunnen drukken valt ons grijs en kil voorjaar niets meer of minder dan ronduit tegen.

ik ben in die week zelfs gebruind geraakt, heb in shorts en teva’s rondgelopen en we hebben het ons allemaal (zwembad, airco, ontbijtbuffet) laten welgevallen.

En  ja hoor, we hebben er gewerkt. Het was een aardig druk programma met gemiddeld drie afspraken per dag, maar zoals gesteld, met de glimlach afgewerkt, want na de dagtaak wachtte het zwembad en een frisse parbo (lokale pils), en zelfs ’s avonds zakte het kwik niet onder de 26°.

En bovendien een heel gekke ervaring: je landt a 75OO km en 8 uren vliegen over de Atlantische oceaan in een tropische streek vol palmbomen, waar bananenplanten zowat overal groeien als het gemeenste onkruid, waar bovendien zowat iedereen tot mijn stomme verbazing vlot nederlands bleek te praten, en waar zelfs de lokale krant in het nederlands verschijnt….

En euh …: ik heb de kindjes niet echt gemist. Shame on me ?

Blij dat ik ’s morgens wakker werd zonder alle routinegedoe van altijd, dat ik geen boodschappen moest doen, dat ik na het werk even echt kon gaan zitten en wat lezen, of gewoon net als vroeger mijn luie zelf zijn…

De wetenschap (3 à 4 sms-jes per dag…) dat het thuis wel lukte, dat Johan erin slaagde om de  boel op een bewonderenswaardige wijze te beredderen, heeft uiteraard geholpen om mijn gemoedsrust op olympisch niveau te houden.

Maar eens terug thuis ook terug met beide voeten op de grond.

De kindjes (vooral J.) bleken me op hun manier gemist te hebben, wat vooral J.  liet voelen toen ik beiden van school ging halen: jetlag of niet: ik moest en zou mijn schoot ter beschikking stellen en houden en moest zeker 10 x beloven nooit meer zo lang weg te gaan.

Best goed voor mijn ‘woonpapa’-gevoel, zij het dat ook hier weer wat nuance past: ze blijft het dus nog steeds erg moeilijk vinden om haar plaats in de hele pleegzorgsituatie te bepalen: zelfs weken van schijnbaar goed aangepast gedrag worden geheid gecompenseerd door periodes van terugval, met alle probleemgedrag van dien.

Mijn thuiskomst is dus door zo enkele dagen gevolgd. Zucht. Zoals gezegd snel met twee voeten weer op de grond.  Een en ander zal wel wat met elkaar te maken hebben vermoeden we. Moet ik uithuizigheden toch wel vooral in duur beperken ?

Ik hou jullie op de hoogte, want niettegenstaande mijn tropen-blues heb ik gemerkt dat hier het voorjaar op uitbarsten staat: de natuur heeft niet stilgezeten en heeft zich klaargemaakt om op de eerste warme dag uitbundig in kleur en groen te schieten. De avonden zijn gewoon al lekker veel langer (het is reeds klaar tot ongeveer 19.00 u: dat is zo een twee en half uur later sinds kerstmis ..) en dat helpt om de kou te nuanceren.

Duimen maar op lente.

Ik kom snel terug.

Big Hug.

08-03-2009 om 20:46 geschreven door ben