1 september, lief en leed …

De vakantie zit erop, met een kletsnatte augustus als toemaatje op juli.

Johan weer aan het werk en uw dienaar als oppas van dienst.

Gelukkig beginnen de kinderen te genieten van wat langer slapen, dus meestal opstaan pas rond halfnegen, tot voor enkele maanden een ongekende luxe.

En bovendien twee tot drie dagen/week voor enkele uren naar de opvang, zodat ik er toch nog in geslaagd ben om de tuin (zwaar verwaarloosd na drie maanden fysieke onbekwaamheid) weer in orde te krijgen.

 Dat INTEX-plonsbad heeft dus de laatste vier weken vooral  regen verzameld, en zal zonder twijfel binnen maximum 2 weken weer opgeborgen worden. Al die moeite voor enkele keren plonzen en weer eens voor maanden  een reuzegroot gat in het gazon.  Pfwt………..

Jennifer is ook voor de eerste keer op kamp geweest, 4 dagen met de vriendjes van het  kleuterturnen, en dat bleek –tegen mijn verwachtingen in- enorm goed meegevallen:  ze was erg vuil, verkouden en moe, maar eveneens erg blij, de foto’s op de website liegen er niet om, voor herhaling vatbaar, en zeker een aansporing voor ons om haar in de chiro hier in te schrijven.

Verderdoen met het turnen zit er helaas niet in, zaterdagnamiddag is nu eenmaal moeilijk te rijmen met de weekendregelingen bij papa en mama.

En verder, vandaag is ze begonnen in het speelleerklasje (type 8)op haar nieuwe school, de Damiaanschool in Tremelo:  een heel avontuur, ze is vanmorgen opgehaald met de bus, dat was even moeilijk, vechten tegen de traantjes, maar toch flink willen blijven, maar om 12.30 u kwam ze weer  binnengevallen met een glimlach van het ene oor tot aan het andere. En dat zal wel niet alleen geweest zijn owv de pannenkoeken.

Ik denk dat ze juf Birgit al in hart gesloten heeft, en in haar klasje zitten bovendien maar 11 kids, een verademing in vergelijking met de 26 van vorig jaar.

En al is het  nog steeds moeilijk om te weten te komen wat ze allemaal beleeft, toch vermoed ik dat het vandaag al goed geweest is.

Al bij al was het geen makkelijke beslissing, maar voor haar was het volgens ons de best mogelijke oplossing omdat de achterstand op alle
gebieden (cognitief, emotioneel, sociaal, verbaal ..) nog (lang) niet ingehaald is, en mss ook wel niet meer helemaal in te halen is.

We staan dan ook overtuigd achter deze maatregel, wetende dat een langzamer ritme en meer aandacht in een kleiner klasje (11 kinderen) haar verdere ontwikkeling alleen maar kunnen ten goede komen. Ongetwijfeld volgt later meer.

Het brengt echter ook een heleboel gedoe met zich mee.

Jennifer wordt ’s morgens thuis opgehaald met het busje rond 0820 u en om 0830 moet Angelo naar zijn schooltje hier in het dorp.

Concreet wil dat zeggen dat het erg moeilijk en ingewikkeld wordt om als we allebei vroeg moeten gaan  werken ’s morgens ze allebei eerst naar de opvang te doen, zoals dat kon tot en met vorig schooljaar. niet makkelijk te regelen dus. pfwwwtt ...

De laatste weken gaat het overigens veel en veel beter met Jennifer: ze is zich steeds meer en meer oprecht aan ons gaan hechten, is opvallend stabieler, rustiger en minder uitdagend en provocerend geworden.  Alleszins duidelijk is dat ze blijft vorderingen maken, en is ze hierin wat minder snel dan haar leeftijdsgenootjes, het weze dan maar zo, maar we zijn wàt  blij met de positieve evolutie die we mogen meemaken.

Toch is en blijft ze ook voor ons nog al te vaak een gesloten boek:  wat ze denkt, wat ze meemaakt, wat ze voelt blijft ook voor  ons meer dan eens een raadsel.

En onze Angelo is ook gestart vandaag: aan mijn hand zingend en dansend naar school gedarteld, blij dat hij al zijn vriendjes ging terugzien, heel blij met zijn nieuwe juf, juf Nicole, een oude bekende, want bij zijn aankomst hier, nu al bijna 2.5 jaar geleden werd hij in het zomerklasje ingekwartierd bij toch niet dezelfde juf nicole zeker …. Owv reorganisatie heeft ze nu de grote kleuters, en Angelo is er de koning mee te rijk.

En dat mag ook wel, want de laatste weken is er groot verdriet in zijn hartje: hij wordt zich meer en meer bewust van de hele pleegzorgtoestand, en is al tweemaal na een (verlengd) weekend bij papa en mama  eventjes erg ontroostbaar verdrietig geweest omdat hij liefst voor altijd bij mama zou willen zijn, net als al zijn vriendjes, ‘die ook bij hun mama geboren zijn’ (zijn woorden)

En al wisten we wel dat dat er zit/zat aan te komen, het is en blijft  erg moeilijk om dit uit te leggen aan een vijfjarige.  Onze boodschap is dat papa en mama en johan en ben samen voor hem en jennifer zorgen, en dat papa en mama ons gevraagd hebben om mee voor hen te zorgen.

Maar zijn verdriet is er wel, en het is mooi/roerend om te zien  hoe hij probeert om de hele situatie een plaats te geven in zijn wereldje, zoals hij die nu begrijpt en probeert onder controle te krijgen.  Bij het slapengaanritueel hoort nu ook steevast aan het raam een kushandje werpen in de richting van Tienen, met mijn verzekering dat dat even later veilig op de wang van mama belandt.

Veel lief en een beetje leed dus.

Hoe het verder loopt op school zal in de komende weken duidelijk worden, we houden jullie op de hoogte.

En om te eindigen in schoonheid: een kleine selectie van vakantiefoto’s, ditmaal uit de camera van Johan.

allez 'in schoonheid' is mss nèt ietske teveel gezegd...

niet écht bevorderlijk voor rug en knie ...

hier de boot die we (samen met 10 anderen) afgehuurd hadden voor onze dagtocht op zee ...

en met 'marraine martine', die ons is komen bezoeken.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door ben