johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
16-04-2009
primavera
Dag lieve lezer(es)
Vandaag 16 april.
Kinderen zijn hier exact één jaar en 13 dagen. Ik denk dat
ze dit een papieren jubileum noemen. Maar wat een jaar, wat een jaar
En al staan we allebei intussen met beide voeten (weer) op
de grond, en beseffen we maar al te goed hoe lang de weg nog is, toch zijn we
beiden ook overtuigd dat we niets anders kunnen/willen dan ermee door te gaan.
en geef toe, zou je niet ... als je bijgevoegd plaatje ziet:
Want we zijn intussen een gezinnetje geworden.
Klinkt hopelijk niet te melig of te klef, want dat is het
niet: we krijgen voldoende boodschappen van de kids dat ze hier inderdaad zijn aangekomen,
maar tegelijkertijd ook dat ze niet van plan zijn om zomaar mee te stappen in
de hele situatie waarin ze zijn terechtgekomen. Een duidelijke boodschap voor ons om alert te
blijven en niet vast te raken in een triomferend
zie je het wel: we kunnen het en we zijn er
A. geniet van zijn leventje, maar blijft onverzettelijk
koppig als hem iets niet zint, of als hij zijn zinnetje wil doordrijven. Heeft permanente
supervisie nodig (zeker met water in de buurt) en slaagt er nog steeds in om
het meeste (speelgoed) dat hij onder handen krijgt binnen de kortste keren stuk
te maken.
Hij brilt sinds enkele weken, en waar we vreesden dat dit op
een hopeloos vermoeiend gevecht zou uitdraaien, zet hij zonder veel
tegenspartelen s morgens de bril op. De kordate aanpak van juf Lut (die hem
van de eerste dag consequent zijn bril heeft laten dragen in de klas) zal hier
wel niet vreemd aan zijn, maar we vermoeden ook wel dat de verbetering van
zichtkwaliteit zo groot is dat hij na enkele minuten gewoon vergeet dat hij een
bril opheeft.
En geef toe, hij is een schatje, ook mét .
J. doet het ook goed, maar het gaat allemaal wat trager en
moeizamer, al krijgen we van overal de boodschap dat ze op de goeie weg is . maar
tegelijk dat die ook nog behoorlijk lang is, en steil zal zijn .
Ze blijft blijkbaar gewrongen tussen de loyaliteit aan mama
en papa en die aan ons, en lijkt hierin ook niet te kunnen kiezen, en in
tegenstelling tot broertje, die beide situaties blijkbaar beter in zijn systeem
geplaatst krijgt, blijft het voor haar nog
steeds meer een of-of dan een én-én situatie. Waardoor ze noch bij ons, noch
bij de bezoeken bij mama en papa zichzelf durft/mag/kan zijn. Kan ook last
hebben van verscheurende vreselijke nachtmerries waarbij we haar krijsend
rechtop in bed aantreffen en het ons heel wat overredingskracht kost om haar
terug in bed te krijgen
Leuk is alleszins dat ze de laatste weken de schroom hebben
laten varen om s morgens op onze slaapkamer binnen te komen: na schuchtere
klopjes op de deur, gevolgd door (johans) kom maar binnen storten ze zich
joelend en juichend op de bedboot van plezier voor een halfuurtje spelen en
knuffelen en genieten.
Ook leuk is dat ze eindelijk genieten van voorlezen: een
avond zonder verhaaltje is gewoon een afknapper, en hoe opgewonden en speels ze
ook in bed kruipen , na het verhaaltje zijn ze zalig loom en glijden na zich te
hebben verzekerd van hun nachtzoen en knuffel- zonder probleem dromenland in.
En een laatste leuk ding is dat ik mezelf een verjaardagscadeautje
gegund heb: een digitale spiegelreflexcamera (Sony α-200 10 megapixels). Wat bijgevoegd is zijn de eerste schuchtere
probeersels.
Maar dus:
Het bilan na een jaar oogt goed, al is de prijs hoog
(geweest): ik sport veel minder (veel te weinig dus) en mijn schoolwerk blijft
al te vaak en te veel naar mijn zin liggen, hoopt zich op en ik overschrijd
deadlines. Zucht.
Ook vrienden staan meer in de kou : ons uitgebreid sociaal
leven van voor is verwaterd, en dat is en blijft erg spijtig.
En reizen: voor Johan beperkt het zich tot de jaarlijkse
twee weken Bretagne, waar we er vroeger
tot vier à vijf maal per jaar er op uit trokken..
