johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
15-02-2009
anderhalf uur
s avonds reeds erbij, en 50 minuten s morgens. sinds sint lucij welteverstaan...
de dagen zijn maw al meer dan twee uren langer geworden.
en al blijft het maar frisjes buiten, gisteren was zowaar een
onvervalste voorjaarsdag met een stralende zon, die vooral in het windvrije
hoekje van het terras al heerlijk warm aanvoelde.
en kijk maar eens rond: er zijn al sneeuwklokjes, en ook de
hazelaar bloeit al.
en de boeren zeggen dat na Lichtmis de sneeuw op een warme
steen valt: het kwaadste van de winter hebben we dus al gehad, en het wordt
tijd om naar het voorjaar te kijken.
Dat wordt overigens tijd: de kinderen zijn aan buiten toe,
aan de zandbak, aan vuil worden, aan rennen, aan joelen, aan . lente.
Wij ook.
en hoe gezellig de winter ook was, het is tijd voor wat
anders, voor lucht vooral en voor het zonneke .
De tuin is tot nu toe onveranderd zoals hij na de
herfstsnoei is blijven liggen, dus het gazon moet gekalkt en ge-anti-most, de
rozen bemest, de knotwilgen moeten geknot ende kersenboom moetgeschoren. Alleen
wanneer ?? want hoe mooi en uitnodigend het gisteren was: ik alleen met de kids
heb intussen geleerd dat ik best niets plan als we met zijn drietjes zijn (johan
had een congres gisteren) en voor mijn bloeddruk is dat een geruststellende
wetenschap.
Vrijdagmorgen vertrek ik naar Suriname voor 10 dagen
(stagebezoek en prospectie) en als ik thuiskom is het al maart. Als het maar goedkomt
met dat snoeiwerk
Maar even in de tropen is wel lekker en dat geef ik grif
toe, en al hebben we een heel programma:
we werken het af in de warmte
Bovendien heeft johan alles kunnen regelen voor opvang van de
kinderen: ik kan dus gerust vertrekken, zij het toch met een klein beetje
schuldgevoel, al bezweert hij me dat dat nergens voornodig is.
En de kinderen: ze zijn intussen meer dan 10 maanden hier.
En wij zo stillekesaan aan onze tweede adem.
Organisatie van het leven hier wordt meer en meer routine, en we ruiken
hoe langer hoe sneller onraad maar ook rust.
En toch is het soms zwaarder dan we wel willen toegeven,
want af en toe, als we uitgeteld s avonds in de zetel liggen, zegt de stilte meer dan een heel verhaal.
Al blijven
J&Ahet goed doen, en gaan ze erop
vooruit (zelfs wij zien vooral J. gewoon groeien en groeien) , tochmerken we dat de hele situatie vooral voor haar-
moeilijk blijft: periodes van goede aanpassing worden afgewisseld met erg
labiele opstoten, vooral gekenmerkt door heel erg uittestend gedrag, waarbij ze
het vorige week zelfs presteerde om opnieuw in haar broek te kakken : J geeft
de indruk niet te kunnen kiezen, niet te kunnen delen, niet hier, maar ook niet
bij papa en mama.
Ze blijft volgens ons in wezen een boos, bang en onzeker meisje.
Maar best vermoeiend, dat wel , zelfs onze grens weet ze
steeds beter en exacter (tot op de millimeter bij wijze van spreken) aan te voelen. En àls ze dan ondubbelzinnig te verstaan heeft
gekregen dat die grens inderdaad bereikt is, keert ze zich om en wordt in geen
tijd een braaf lief kindje .,
Een verhaal dat de meeste buitenstaanders dan niet begrijpen, want die
krijgen geheid het aanhankelijke, lieve
en mooie schatje te zien.
we kunnen het nog steeds een plaats geven, maar
beseffen dagelijks meer dat de weg nog lang is.
Toen een collega me vorig jaar in het begin van het avontuur
vertelde dat het tot anderhalf jaar kon duren voor er écht sprake kan zijn van hechting en van vertrouwen, heb ik
geknikt en gedacht: ach wat, bij ons toch niet zeker
Maar kijk, ze had blijkbaar meer gelijk dan ik ooit had kunnen
vermoeden.
Voor A. daarentegen zit het precies iétske beter: hijlijkt de situatie beter aan te kunnen en in
te schatten en kan zijn leventje hier een plaats geven, maar weet ook mama en
papa in het plaatje te passen voor zover we het kunnen inschatten tenminste-
maar ja, hij heeft dan ook de keuze uit twee rolmodellen, waar voor J. in het
hele identificatieverhaal een rolmodel niet zo vanzelfsprekend in beeld komt .
En al ben ik niet zo een Freud en toestanden-adept, ik ben
me er terdege van bewust dat ik deze kant van het verhaal niet in een hoekje
mag borstelen, zelfs al blijf ik er heilig van overtuigd dat de geborgenheid en warmte die we bieden
ruimschoots opwegen tegen het hele oedipusverhaal, of wat daar heden ten dage
nog van overeindblijft.
Misschien hierover eens een meer uitgebreide beschouwing bij
een van de volgende bijdragen
Ik reken intussen op voorjaar, en nieuwe energie, en misschien groet ik jullie wel vanuit Paramaribo, who knows .
Ik neem alleszins de laptop mee.
Lieve en trouwe lezer, bij deze tot de volgende dus.
Het duizelt even: al 5464 hits: Jullie zijn een trouw
publiek, en die trouw verdient mijnerzijds wel een extra inspanning af en toe. Ik
moet dus blijven publiceren, en dat gaat me normaal wel af hoor, want ik
schrijf graag en merk ook wel dat over ons leventje hier schrijven me helpt om
wat afstand te nemen.
Maar het is hier druk, druk, druk. Op school vertrekken
volgende week 30 studenten naar het buitenland, en tezelfdertijd krijgen we
hier onze eerste erasmusstudenten uit het buitenland binnen, samen met een
groep bezoekers uit Groningen. Ik heb over dat alles eindverantwoordelijkheid
en dat zorgt voor (teveel) stress, waardoor ikde blog even in de koelkast heb gezet.
J&A doen het verder goed. Komen beter en beter aan, en
hechten zich steeds meer vanzelfsprekend aan de hele situatie hier, die ze met
steeds minder weerstand als thuis aanvoelen en aanduiden.
Ze zijn ziek geweest, zoals zovele kindjeszo vaak overkomt in de winter: maandag tel.
van de crèche dat J. met 39,2 ° rondliep.
Na een stevige woordenwisseling is Johan dan dinsdag thuisgebleven en ben ik
met wroeging naar school vertrokken.
Tja, ouders om dit soort problemen
op te vangen zijn er niet en kindjes worden soms ziek
Vanuit opvang en CM lukte het nietom een oppas te zenden wegens overvraagd: blijkbaar lag heel Leuven beneden
de 5 jaar in bed
Dat hoort er blijkbaar bij dus.
Johan zoekt inmiddels een
vakantiehuisje in Frankrijk. Iets aan zee. Dichtbij het strand.
Zoals in Bretagne. Maar hopelijk
met meer zon. Toch blijft hij in het westen zoeken: Zuid-Bretagne en Loire Atlantique.
In het hoogseizoen vind je daar niks onder de 750 /week. Kan tellen. Ik blijf wel
hopen op de gouden vondst, maar heb me erbij neergelegd dat het toch
waarschijnlijk 1500 zal worden.
Alleen al om het enthousiasme en
de verhalen van de kinderen, zelfs na5
maanden, hebben we geen moment getwijfeld om voor een vergelijkbare formule te opteren,
al blijf ik het een bijna niet te verantwoorden smak geld vinden.
en inderdaad, januari brengt ons 70 minuten extra daglicht, en
sinds sint lucij zijn er s avonds al 18 minuten bijgekomen: zit goed dus.
en inderdaad, het
is ookberekoud geworden, met alle voor- en nadelen vandien, maar vorige vrijdag zijn we halsoverkop een slee gaan kopen en een
uurtje later stonden we al (ongeveer als allereersten van deze vorstperiode
alleszins) op het Zoet Water.
De Global Warming of the Earth lijkt even met vakantie. En lieve mensen, wat een ontroering: geleden namelijk van 1986
! Ik heb me (nog steeds) kunnen inhouden om niet halsoverkop een paar schaatsen
te gaan kopen, maar weet niet hoelang ik nog aan de vereliding zal kunnen weerstaan. Voor de kinderen in elk geval een ware revelatie: het grote, grote ijs
en daarop met een splinternieuwe slee, die wel over het bevroren oppervlak
lijkt te zweven. we hadden ons geen mooiere afsluiter van de kerstvakantie
kunnen dromen.
En de kerstvakantie zit er inmiddels op.
De kinderen zijn twee dagen naar de opvang geweest en voor
de rest van de periode onder de hoede van uw dienaar gebleven.
Met ups en downs,
maar gegarandeerd wat grijze haren erbij.
Te koud om naar buiten te gaan: met name angelo houdt het
maximaal 40 minuten buiten uit tot hij begint te krijsen en brullen van de kou
en de pijn in handjes en voetjes. Zal ons leren om op een zondagnamiddag naar
de Winterwereld van Bokrijk te trekken: amper gearriveerdkonden we rechtsomkeer maken.
Maar ook binnen is het niet goed: al het beschikbare
speelgoed passeert de revue, en elk stuk is goed voor 10 minuten exploreren, 10
minuten samenspelen, 10 minuten ruziemaken en vechten, en nadat de vechters
gekalmeerd en de traantjes gedroogd zijn: 10 minuten opnieuw op exploratie naar
wat anders en het spel herbegint zucht.
Tweede kerst zijn beiden naar de papa en de mama geweest
voor wat bedoeld was als een verlengd weekend: van vrijdagmorgen tot zondagavond,
maar zaterdag belt een vertwijfelde mama of we de kinderen niet een dag vroeger
dan voorzien kunnen komen terughalen, want thuis staat blijkbaar geen maat
op hun grensoverschrijdend gedrag.
Soms denken we dat we te streng zijn, maar blijkbaar is het
net het onverbiddelijke ja of neen dat het verschil maakt.
Maar beetjebij beetje
komen ze verder aan hier:
Grappig alleszins om horen hoe ze onze taal en
standaarduitdrukkingen overnemen:
Angelo tegen zijn zus: Jennifer, het zit me tot hiér en
hij trekt met zijn wijsvinger een horizontale streep boven zijn hoofd.
Jennifer: ik zal jou eens in de pan hakken, manneke !
Angelo: het is berekoud buiten en stop met dat flauwe
gedoe en die komedie !
Maar ook hoe ze week na week beetje bij beetje wat meer
weerstand laten varen: waar Angelo tot voor enkele weken niet wou
aangeraakt/geknuffeld wordenkomt hij
meer en meer zijn knuffels en kusjes halen en kan hij ongegeneerd genieten van
op de schoot bij Johan naar tv te kijken, maar ook ik begin blijkbaar deel uit te maken van zijn lijstje 'beste vrienden' ...
Ook Jennifer lijkt oprechter als ze haar emo-batterij komt
opladen: al ben je bij haar nooit 100% zeker dat ze het écht meent, of dat ze in
ruil voor haar affectie iets wil bekomen maar dat schijnt ook minstens
evenveel met haar sekse te maken te hebben als met een al dan niet vermeende
problematiek: meisjes en vrouwen zouden het manipuleren ingelepeld hebben
gekregen, al zijn we hier misschien net iets te weinig ervaringsdeskundig ??
Lieve lezer, we kleumen verder, maken het binnen verder
gezellig, en proberen het hoofd boven water te blijven houden op de momenten
dat het ons allemaal een beetje teveel dreigt te worden. Wat tot dusver al bij
al nog steeds (aardig) lukt.
het is en blijft een drukke bedoening, maar ... 2008 was voor alle vier (vijf -woef-) een wonder jaar we hopen op en wensen jullie een mooi en warm 2009
en ik blijf mijn best doen voor een geactualiseerde blog, want hier valt wel altijd wat te vertellen..
De schemering valt in vanaf drie uur en rond halvijf wordt
het gewoon donker.
Maar vanaf zaterdag korten de dagen niet meer, tenminste s
avonds.
St- Lucij keert het tij, zegden onze voorouders: vandaar Lucia
natuurlijk: afgeleid van lux (lucis) (= latijn
voor licht).
Nog twee kaarsen in de adventskrans en we zijn aan kerstmis toe, bij onze heidense voorvaderen het feest van het licht dat de duisternis overwint.
En wij inmiddels ook alweer een weekje ouder en wijzer.
De kinderen zijn intussen 8 maanden en 8 dagen bij ons en
hebben intussen sinterklaas verteerd. Letterlijk én figuurlijk.
Vrijdagavond kwam de hoogheilige man samen met twee
zwartepieten ons met een bezoek vereren: ze waren geprogrammeerd om 17.30 u. en
raad eens: om 17.18 kom ik in het station van wijgmaal aan na een
werkvergadering in Brussel. Rapraprap de auto in en naar huis: heel het huis
donker en geen auto van Johan te bespeuren. Ik dus vierklauwens naar de opvang,
en daar zie ik de auto van Johan staan. Rechtsomkeer
en vliegensvlug terug naar huis.
Terwijl ik de oprit opscheur . stopt de auto met het hemelse
gezelschap
Ik vraag de Sint en zijn gevolg naar binnen, laat ze
plaatsnemen en bezweer dat de kinderen er in geen tijd zullen zijn, en
inderdaad, na nog geen vijf minuten komen Johan en de kinderen overhaast
binnengewaaid, en als angelo de sint en pieten bespeurt verdwijnt hij vliegensvlug
onder de tafel om daar een luide keel op te zetten. Jennifer op haar beurt zoekt
veilige beschutting achter de rug van Johan en weigert pertinent om ook maar
één pas richting sint te zetten.
Gevolg: Johan en ik hebben drie klaasliedjes gezongen
enbij het buitengaan heeft de sint twee
slappe handjes gekregen.
Maar s anderendaags s morgens was het wel écht feest: een
fietsje en twee knuffelbeesten voor Jennifer, een trein, een stempeldoos en
twee knuffelbeesten voor angelo.
En bergen en bergen snoep genoeg om de ganse winter te
overbruggen.
Na precies 20 minuten was de pyama van angelo goed voor het
bleekwater (als je het hele stempelkussen ineens over het blad kan uitwrijven
heb je immers onmiddellijk meer spectaculair resultaat dan als je voorzichtig
stempelt) en als de handjes dan vol stempelinkt hangen wrijf je die toch best
af aan je pyjamajasje en broek, of niet ?
Maar s namiddags, toen angelo een middagdutje sliep, ben ik
met jennifer op haar fietsje naar buiten getrokken, en heeft ze erg blij én
vreselijk fier zowat 3 km gefietst.
En met de trein: zo een houten bouwpakket met een brug en oneindig
veel variaties om het spoor rond te maken, wordt nog steeds elke dag uitgebreid
gespeeld: een pedagogisch verantwoord schot(je) in de roos dus. En s
anderendaags s morgens zijn we met zijn allen en de fietsjes naar de plas van
Rotselaar gereden; ik heb er drie
rondjes gelopen, en de kindjes hebben onder de supervisie van Johan een rondje gefietst intussen in een lekker
winterzonnetje.
Er zijn nog leuke dingen in het leven.
En ondertussen staat de kerstboom sinds vanavond te
schitteren met 120 programmeerbare led-lichtjes, die volgens de verpakking50.000 uren zullen meegaan. Omgerekend goed
voor honderd maal drie weken ononderbroken en energiebesparend kerstplezier: een
verantwoorde investering dus.
Tevens gegarandeerd een bron van opwinding morgenvroeg. Curieus
hoeveel ballen er gaan sneuvelen de komende dagen.
En nu wachten we op de winter.
Het koelt verder af buiten, we verwachten en hopen met de kinderen
op een witte kerst(vakantie).
Niet dat ik geen inspiratie meer zou hebben, of geen zin
meer om de blog te spijzen..
Maar tijd, tijd en
tijd tekort.
En zeggen dat ze vroeger zegden dat je de laatste tien
jaar van je loopbaan rustig kon uitbollen . De tijden veranderen blijkbaar
sneller dan dit soort overwegingen.
Gisteravond teruggekomen van een blitzbezoek aan Kopenhagen.
(woensdagmiddag vertrokken en vrijdagavond reeds terug..) voor een seminarie
georganiseerd door een van onze partners .
Te snel om Kopenhagen grondig te bezoeken: een wandeling van
een kleine drie uren door de binnenstad was alles wat erin zat.
Mooie stad, goedgeklede mensen, alles en iedereen reeds
helemaal klaar voor de kerst, en reeds donker om 16.00 u : echt een uur vroeger
dan bij ons..
Maar peperduur !!! we hebben voor een glas bier en een warme
chocomelk 13 betaald. Als nazaten van de vikingen hebben de Denen natuurlijk
wel enige reputatie terzake hoog te houden: maar, kwamen ze het vroeger halen
bij ons, dan laten ze ons nu tot bij hen komen om het dan ter plaatse uit onze
broekzak te kloppen .
En nu onze oogappels: ze hebben me de voorbije week tweemaal
verbaasd.
Er is sinterklaas: waar ik als kind soms buikpijn had van de
spanning en het blije wachten, is sinterklaas voor J&A even vanzelfsprekend
als de mededeling dat er vanavond spaghetti op het menu staat: ze zijn wel
blij, maar het hoort er precies nu eenmaal bij, leuk maar vanzelfsprekend.
Schoentje zetten is leuk, maar wij moeten het voorstellen, zelf vragen ze er niet
naar, en àls er dan s morgens wat snoep in het schoentje zit vinden ze dan dat
ook weer blijkbaar vanzelfsprekend en moeten we heel alert zijn of alle snoep verdwijnt
in één beweging en twee tijden achter de kiezen voor het ontbijt enige kans
heeft gehad
Vrijdagavond komt sinterklaas hier aan huis. Curieus hoe ze
dat gaan ervaren .
En zondagavond was er sneeuw: Johan had zich in de late namiddag
met de kids aan tafel gezet om een brief aan de sint te schrijven, wat hen
volgens mij eerlijk gezegd maar zeer matig interesseerde. Toen hij voorstelde
om de brief op de post te gaan doen en met Lala samen door de sneeuw naar de
brievenbus te lopen, gingen de kinderen wel graag mee, maar ook de sneeuw
veroorzaakte geen euforie: net alsof ze elke dag s avonds een brief aan de
sint op de post gaan doen door een laag verse sneeuw van 15 cm. Joelende kinderen
en papas met de slee werden waargenomen maar veroorzaakten niet écht winterkinderpret.
Ik had de indruk dat vooral de ongemakken opvielen en bijbleven: de koude handjes en het
uitglijden dus.
Terwijl ik er zeker van ben dat het voor hen zo ongeveer de
eerste sneeuw uit hun leven moet geweest zijn.
Bizar. Herinnert me
eraan dat ik me toch best nog steeds niet mag laten verleiden om met mijn kinderogen naar
hun wereld te kijken.
Beste lieve trouwe lezer, ik ga je geduld écht niet meer
zolang op de proef stellen en dus hier geen drie weken meer wachten, maar samen
met jou ben ik erg nieuwsgierig naar hun sinterklaaservaringen hier. Ik hou je
op de hoogte. Gegarandeerd.
Na het winteruur valt de winter ongegeneerd ons leven
binnen: donker reeds om kwart over vijf en s ochtends wakker worden met kunstlicht.
En het leven verplaatst zich van de tuin en van buiten naar
binnen: de tuin blijft de ganse dag nat, de rozen hebben hun wintersnoei gehad,
de bomen zijn zo goed als kaal, en de verlichte keukentafel wordt centrum van
het (gezins)leven: we komen er aan na
school, eten er samen een stukje fruit, de verhalen van school hebben er hun
plaats nodig, er wordt gekleurd, voorgelezen, en gegeten.
Ook s morgens vormt ze het natuurlijke middelpunt van de
start van de dag: ontbijt, haren kammen, schoentjes aandoen, . het leven buiten
valt stil en schurkt zich binnen behaaglijk in het warme schemerdonker.
En iets moois én ook ontroerend en om je zeker niet te
onthouden: de kinderen, na zeven maanden en zeven dagen, beginnen écht te
genieten van hun leventje hier, durven voor het eerst aan te geven dat ze hier
blij zijn en dat ze graag hebben dat we in de buurt zijn en dat we er zijn voor
hen. Komen hun knuffel(s) halen, eisen elk op hun manier hun eigen portie
aandacht op en laten zich begot meer en meer benaderen zonder voorafgaande
voorwaarden.
Nu pas wordt ook voor ons duidelijk hoe onzeker en bang
Jennifer is (geweest) en hoe boos Angelo was (en ongetwijfeld nog steeds is): maar
we genieten mee van hun eerste (on?)voorwaardelijke overgave hier.
Als ik voor mezelf praat, wil ik graag vertellen dat de
kleine geneugten van het gezinsleven meer in reliëf komen én geapprecieerd
worden: ikblijk me steeds minder te ergeren
aan wat ik allemaal ben kwijtgeraakt ten
voordele van bijvoorbeeld samen op weg naar de winkel een kinderhandje dat
spontaan mijn handzoekt, een warme en
blije glimlach als ik s morgens de kamer binnenkom, de verwachtingsvolle vraag
wie er s avonds gaat zijn als de school gedaan is en ze op het bankje zitten
te wachten
Winter in zicht.
Maar onder wat ingeslapen is en dood lijkt kiemt nieuw
leven.
(mijn ingezaaide cirkel in de tuin is al terug mooi groen)
en dat kiemen is vooral rustig, onverstoorbaar en sterk.
Marraine Martine is s
ochtends langsgekomen en wij met zijn vieren naar de grote dierentuin in
Antwerpen.
Met de trein.
Instappen in Wijgmaal,
overstappen in Mechelen en aankomen in de donkere tunnel onder het station van
Antwerpen.
Niet meer of minder
dan feest.
Op de terugweg vertel
ik aan Martine dat als ik de kinderen ga oppikken in de opvang en de andere
kinderen roepen: jennifer uw papa is
daar dat Jennifer steeds heel verontwaardigd reageert en zo hard als ze kan
roept: Mijn papa is David. Ben is mijn
papa niet !!
Ha zo zegt Martine, en
wie is Ben dan wel ?
Angelo zit intussen
heel geconcentreerd met een speelgoedautootje bezig en zegt zonder op te
kijken: Ben en Johan zijn woonpapas.
donderdag
Overbuur Frans is
overleden, geveld door een agressieve en destructieve kanker.
Ik sta met de
buurvrouw te vertellen dat Frans dood is en dat het allemaal toch nog erg snel
en onverwacht gebeurd is; vorige maand was hij met zijn vrouw nog een weekje
naar Spanje geweest.
Ineens zegt jennifer
tegen buurvrouw: Frans is dood, is onder
een auto gelopen.
Wij zeggen nl steeds
dat kindjes die niet op de stoep lopen, onder een auto kunnen lopen en dat ze
dan dood zijn en dat iedereen dan veel verdriet heeft.
Weer eens zondagavond en alweer twee weken voorbij sinds mijn laatste bijdrage hier: er zit blijkbaar
toch iets van regelmaat in mijn geblog
En de tuin kleurt herfst, de laatste rozen staan op het
einde van de zomer te wachten, en ik heb gisteren de ufo-plek (waar ons zwembad
heeft gestaan): zo een cirkelvormige kale en dode plek omgespit, geharkt en ingezaaid: er wou
immers geen gras meer groeien, al wat groen werd was een dikke moslaag aan de
buitenrand. En dat kan niet ineen
grasveld operatie volbracht, en ikke stijf, stijf stijf. .. Als ik al eens
de illusie heb een jonge dynamische pleegpapa te zijn, dan wijzen mijn
pijnlijke spieren en gewrichten me toch op de realiteitvan mijn 53 jaren. Ach ja.
Met de kinderen gaat alles zoals ik in de laatste mails heb
aangegeven: er is duidelijke verbetering in (cognitief) functioneren, en dit
het duidelijkst bij Jennifer, zowel in taal, in concentratie als in motoriek.
Emotioneel blijft het bij beiden moeilijk: uit hun gedrag
kunnen we nog steeds afleiden dat ze elk op hun eigen manier blijven worstelen met de hele situatie: ze zijn erg loyaal aan papa en mama, geven
ook wel aan op ons gesteld te zijn, maar willen ook expliciet zelf aangeven
hoeveel warmte ze van ons willen/kunnen verdragen.
Het tweewekelijks bezoek aan thuis houdt deze verwarring
levend : de combinatie van telkens flink vermoeid met hun loyaliteitsgevoelens voor
papa en mama maakt het ons met name van zondagavonden tot zowat woensdag erg
moeilijk.
Maar afstand-nabijheid is zeker nog niet in evenwicht: knuffelen
is uit den boze, tenzij ze het zelf komen aanbieden én kunnen stopzetten
wanneer ze het zelf willen.
Angelo geeft onomwonden aan dat hij van grote mensen niet
moet weten, zeker zij die gezag en warmte combineren: al deze relaties zijn
strijdrelaties voor hem waarbij hij telkens bereid is om tot het uiterste te
gaan en alle wapens boven te halen om toch maar het gevoel (de illusie) van controle over de situatie (en
zichzelf) te kunnen behouden.
Hetzelfde geldt voor Jennifer, al heeft ze een heel ander
trukendoos: nukkigheid, gevlei, imitatie van wat ze ons en andere volwassenen
ziet doen maar ook allemaal om controle over de situatie en haar eigen leven
te kunnen houden, zonder te willen toegeven aan die grote mensen die in haar ogen blijkbaar toch
niet te vertrouwen zijn.
Zoals ik al eerder aangaf: controle en vertrouwen dus als
sleutelwoorden.
De weg is nog lang .
Wel zijn ze op een roerende manier aan mekaar gehecht: ze
kunnen weliswaar niet mét maar heel zeker niet zonder elkaar: wordt de ene
gestraft, da zal de andere komen protesteren of op zijn minst proberen de
schade te herstellen. En ook in hun spel raken ze ook meer en meer complementair,
mooi om zien eigenlijk hoe ze hun hele beleven, hun vreugde en verdriet in
scène zetten en met mekaar doorspelen.
En, lieve lezer, toegegeven, we zijn soms erg moe.
Maar wat we aan vooruitgang zien geeft ons vertrouwen om
verder te doen.
Ook met de blog.
Want net vanavond staat de teller 240 hits verder: ik zat
dus ook juist met mijn 120 bezoekers(hits is beter, want een nieuwsgierig en trouw bezoeker zal wel meer dan
een keer/week komen kijken) per week.
De teller staat op 3900. dat wil zeggen dat de blog toch nog
steeds zo een 120 hitsper week heeft: alleszins voldoende om me te
motiveren om ermee verder te doen
En weer eens zondagmiddag.
En alweer twee weken verder. De tijd vliegt met een rotvaart
.
Want de herfst is niet alleen in zicht, maar we zitten er al
middenin: toe ikzo een 10-tal dagen
geleden de kinderen naar de school bracht waren de autos op straat al dichtgevroren,
en toen schreven we nog september..
Intussen 5 oktober vandaag: de kinderen zijn niet meer of
niet minder dan zes maanden en twee dagen hier bij ons: een half jaar al niet
te geloven.
En het blijft nog steeds aanpassen, zowel voor ons als voor
hen.
En komt er inderdaad (en
gelukkig) iets als een vertrouwde vanzelfsprekendheid tussen ons vieren, vooral
ik heb nog af en toe het gevoel onverhoeds in een ijskoudbad te zijn terechtgekomen, en hap naar adem
dus, want ik kom meer en meer tot de vaststelling dat ikmoet woekeren met de voor mezelf beschikbare tijd,
waarbij lopen en fietsen helaas steeds als eerste sneuvelen.
Huishoudhulp vinden is niet vanzelfsprekend: onze vroegere (Dienstencheques)
poetsvrouw heeft vast werk gevonden, op onze vraag naar iemand voor 3 halve
dagen/week om het hele huishouden te beredderen (dus poets, boodschappen, was
en strijk) stuurde de poetsdienst ons een 50+ Roemeen, die het bestond geen Nederlands
te kennen en slechts enkele woorden Frans, en op toenaderingspogingen van de
kinderen te reageren met negeren, die om het huis te poetsen de drie halve
dagen ook bleek nodig te hebben: was en strijk waren aan hem niet besteed, terug naar af dus. Niet dat ik iets tegen 50+
heb, noch tegen Roemenen, maar dit ging écht niét. Donderdag komt een nieuwe
kandidate uit Bxl. Ik ben erg sceptisch, maar we zullen zien .
Maar goed, de kinderen nu:
Terwijl Jennifer erreeds iéts beter in slaagt om voor zichzelf en voor ons iets van een
aanvaardbaar en vertrouwenwekkend compromis te vinden, blijkt Angelo in een
moeilijke fase terechtgekomen te zijn, waar hij het vooral in de kleuterschool
en in de buitenschoolse opvang erg bont maakt met stout en grensoverschrijdend gedrag:
verschillende keren per dag in de broek plassen, tegen alle verbod in toch met
water gaan knoeien en andere kinderen lastigvallen. Enig lichtpuntje hierin is
dat hij thuis zindelijk is, al probeert hij nu s morgens ook in het verweer te
gaan tegen aankleden en verzorgen.
We vermoeden dat hij het op zijn beurt erg moeilijk heeft
met de hele situatie: Ben en Johan (vs papa en mama), kleuterschool en opvang: allemaal situaties
waarin grote mensen hem willen laten doen waar hij de grootste hekel en afkeer
aan heeft: luisteren, luisteren , en als hij dan merkt dat
hij in weerwil met vroeger toch zijn willetje niet kan doorvoeren, begaait hij
de zaak dan maar door in zijn broek te plassen.
Dewasmachine draait
op volle toeren. Zucht.
Al wordt gezag iéts beter aanvaard, ze hebben inmiddels
reeds ondervonden dat ik streng ben: neen is en blijft neen, en inmiddels weten
ze drommels goed dat ze bij mij moeten luisteren, luisteren en nog eens
luisteren, en als ze gedaan hebben met luisteren, dat ze er maar best opnieuw weer
aan beginnen. Bij Johan zullen ze iets sneller proberen om over de grens te
gaan, vooral wanneer hij eens overneemt in een situatie waarin ze mij gewend
zijn (bijv de opsta- en aankleedsituatie), maar ook bij hem ondervinden ze dat
eenmaal de grens bereikt, ze best geen stap meer verder zetten.
Maar ze eten nog steeds goed, slapen nog steeds goed, gaan
ook zonder tegenspraak naar bed, en al heeft Jennifer af en toe last van
nachtmerries, waarbij ze luid krijsend wakker wordt na een of twee uren slaap, we
moeten ze allebei nog steeds wakker maken s morgens.
Ook het spelen betert in de richting van meer constructief
(fantasie)spel en zoals ik in vorig bericht reeds meldde: ze werken aan een
meer verstaanbare taal.
Ik merk alweer dat ik kan blijven vertellen, en dat mijn
verhalen (te ?) lang worden. Ik zal mijn berichten korter trachten te houden,
en iets frequenter.
zondagmorgen. even rust. de kinderen zijn naar de ouders , dat doen ze om de twee weken van zaterdagmorgen 0930 u tot zondagavond 1700 u, en hier is olympische rust neergedaald. Oef.
Want na de vakantie is het aanpassen geweest: voor mezelf alweer een drukke opstart op school in Hasselt en ook Johan is in een nieuwe job gestapt op Gasthuisberg: dagelijks 08.00 u -16.30 u, dus bijna geen vroeges of lates meer, met alle voor- en nadelen van dien. En de kinderen moeten opstaan, kleren aan, ontbijt, haren kammen, en om 08.30 ten laatste de deur uit. Dat wil zeggen dat ze er om 0730u uit moeten en als ik vroeg (0830) in Hasselt moet zijn is dat zelfs 07.30 in de opvang, en dat betekent voor hen opstaan om 06.45 u. Best stressy af en toe: het leven van jonge gezinnen ...
Maar het lukt allemaal best aardig: Jennifer is erg goed aangekomen in haar kleuterklasje bij juf Anita, en zo te zien kunnen beiden het erg goed met elkaar stellen. Ze doet verder met ophalen van achterstand: ze raakt geïnteresserd in tellen, al bakt ze hier nog niet erg veel van, ze slaagt er steeds beter in om binnen de lijntjes te kleuren, en begint te oefenen op de voltooide deelwoorden (begint sterke en zwakke werkwoorden correct van elkaar te onderscheiden), ze articuleert meer verzorgd, begint soms spontaan (en graag) te puzzelen en vertelt steeds meer. Dat is voor ons fijn om zien en mee te maken.
Angelo heeft zijn opwachting gemaakt bij Juf Lut, en heeft moeten vaststellen dat zijn koppigheid niet tegen haar kordate aanpak opgewassen blijkt.Maar hij doet het goed in het klasje, al heeft hij nog steeds extra aandacht nodig tijdens speeltijd en vrije momenten. Mentaal lijkt hij nog steeds even ver of misschien zelfs iéts verder te staan dan zijn zusje: tellen gaat reeds, en hij is erg secuur aan zijn taal (juiste uitspraak) aan het werken. Maar hij doet nog steeds zijn zinnetje: is nog altijd vastbesloten om in opstand te komen tegen elke onderwerping aan gezag, van wie ook.
In hun relatie tot ons zitten ze opnieuw/nog steeds in een uittestfase : het lijkt wel of ze ons incasseringsvermogen tot het ultieme willen uittesten: elk verbod, elke neen, elke regel wordt nog altijd tot in de treure overschreden. Het lijkt voorlopig uitgesloten om ze in vertrouwen te laten varen op een soort intern kompas. Vertrouwen dus als sleutelwoord. Maar natuurlijk en gelukkig kunnen ze ook net zoveel erg grappig, lief en vertederend zijn. Erg blij als we ze komen halen op school of in de opvang, en al wijzen ze meestal knuffels af, samen met ons gek doen en stoeien vinden ze meestal het einde en té gek.
en ze zijn na drie weken school nog steeds erg moe 's avonds: gaan zonder problemen slapen om resp 19.00 u en 19.30 u en slapen door tot we ze wakker maken 's morgens. Ook eten doen ze goed: de boterhammendoos komt steeds leeg terug en ook 's avonds eten ze meestal flink en en in één ruk hun bordje leeg.
Dus, lieve lezer en sympathisant, zij het genuanceerd, we blijven positief.
(Na)zomer in wijgmaal ..: Plounéour-Trez, Finistère, Bretagne,
We zijn al meer dan een week terug uit bretagne, en de
kinderen zijn reeds een week ,met wisselend enthousiasme naar de school aan het
trekken.
Tijd voor wat nieuws dus.
Over Bretagne zijn we matig enthousiast: eerst en vooral was
het weer niet schitterend: àls je dan voor een strandvakantie gaat en je kan
geen enkele dag een zwembroek aantrekken, weten jullie ongetwijfeld dat we
gewoon met het Belgisch weer naar ginds zijn getrokken, of misschien omgekeerd,
maar we hebben in alle geval vooral grijs in alle mogelijke schakeringen mogen aanschouwen,
zij het toch voldoende droog en zacht om de kinderen toe te laten hun hartje op
te halen op het strand en aan het water. En wat dit betreft zijn de Bretoense stranden
gul en kindvriendelijk:als het water
terugtrekt blijven in de vrijgekomen rotspartijenop het strand voldoende plassen en vijvertjes
vol met zeeleven: krabbetjes, garnaaltjes, volle schelpen, wier, . , waar de
kinderen dan ook uuuuuren mee bezig waren.
Ook degrote aquaria
van Océanopolis in Brest waren een revelatie, waar ze niet op uitgekeken raakten.
Een aanrader voor wie ooit in die buurt verzeild raakt.
En ook de boottocht van 2 uren door de rade de Brest was
onversneden kindvriendelijk.
Het huisje waar we logeerden was ruim, comfortabel én
kindvriendelijk (een afgesloten tuin) en gaf op 150 m toegang tot het strand
dat we ongeveer voor onszelf hadden.
De eerste week logeerden we er samen met broer, schoonzus en
hun twee puberende zonen.
Voor de kinderen was dit erg verwarrend: achteraf bekeken
denken we dat ze overtuigd waren in een nieuwe instelling met nieuwe opvoeders
(broer en schoonzus) en nieuwe gasten (de twee kozijntjes, die ze steevast de
grote jongens noemden. Gevolg: wantrouwen en zelfs regressie met spuwen en
dwarsliggen en uittesten als in de beste dagen .
Komt daar bij dat door buitenleven en zeelucht de kinderen
meer en meer vermoeid raakten en dus toe aan een middagdutje, wat ze vanaf de
tweede week zonder problemen lieten gebeuren.
Toen we de tweede week met zijn vieren achterbleven kwam het
vertrouwen toch terug mar het heeft tot en met de aankomst in Wijgmaal geduurd voor ze overtuigd waren weer thuis en veilig
te zijn.
Afstand en rit: 882 km om precies te zijn, niet niks om in
één dag te doen, maar wegens vertrek rond 05.00 u s morgens waren we zowel in
de vroege namiddag ter plaatse als terug thuis in Wijgmaal. Owv het vroege vertrekuur
hebben de kinderen telkens nog 3 uren doorgeslapen en de aanwezigheid van twee video-schermpjes
waar de top-dvd-tjes konden bekeken worden hebben van de lange ritten al bij al
geen grote kwelling gemaakt.
Volgende keer vertel ik wat meer over school, waar angelo en
jennifer nu resp het eerste en tweede kleuterklasje mee onveilig maken.
beetje gek: iedereen is al aan het terugkomen of reeds een tijdje terug en pas zaterdag vetrekken wij voor twee weken richting Bretagne, département Finistère (voor de ingewijden) op zo een 30 km van Brest: het uiterste westen dus, reeds twee maanden op rij overspoeld door wolken en regen ... maar erg mooi, tenminste voor zover ik me het herinner van ongeveer 20 jaren geleden en ditmaal in een comfortabel (?) huisje met 'accès direct à la plage ..', samen met broer, schoonzus en hun twee puberende zonen..., de eerste week althans; de tweede week hebben we het spel voor ons alleen. ik ben erg nieuwsgierig naar al wat dit met zich zal meebrengen: niet in het minst de reis, want toch 840 km (is zelfde afstand als bxl - milaan) maar ook een nieuw gegeven: een familiesituatie met tijd (??) voor aangename dingen, waar een vakantie toch hoort voor te zorgen. Een wijze vriend heeft me ooit verteld dat vakanties relatietests zijn ...: hopelijk geldt deze wetmatigheid dan niet of toch in mindere mate voor nieuw-samengestelde gezinnen ...
en hier intussen kwakkelt de zomer -of wat ervoor moet doorgaan- verder , en bovendien, eenmaal 15 augustus gaat die zomer naar mijn aanvoelen al met brugpensioen: de dagen korten spectaculair en de zon warmt nog wel , maar brandt niet meer.
en wij kwakkelen ook verder: ik begrijp tenvolle de opluchting van lotgenoot-ouders wanneer 1 september eraankomt... met J&A lopen de zaken ook verder in de lijn van wat de hele zomer reeds aan de gang is: beiden zijn zo goed als lek- en kakvrij,( al bij al een niet-geringe prestatie, toch ?) , settelen zich hier, maar blijven even zo goed uitdagen en grenzen opzoeken, is het niet bij mij, dan is het bij johan.
En waar jennifer zich er meer en meer van bewust lijkt te worden dat neen nu eenmaal neen is hier en 'incontournable', merken we dat angelo het in het bijzonder met grenzen, geboden en verboden bijzonder moeilijk blijft hebben: als het hem niet zint doet hij gewoon waarop hij zijn zinnen heeft gezet en hij reageert buitengewoon driftig als hem hierbij door wie dan ook maar één strobreed in de weg wordt gelegd. dezelfde boodschap bereikt ons uit de kido-club (vakantiedagopvang waar beiden twee à drie dagen per week 'gedropt' worden) als van de ouders, wanneer ze daar het weekend hebben doorgebracht. Hij heeft het bovendien reeds enkele keren gepresteerd om er (kido) reeds enkele keren -bij wijze van protest ?- ter plaatse in zijn broek te plassen. En ook in hun spelgedrag blijven ze eerder destructief dan constructief, (nieuw) speelgoed wordt geheid uitgetest op kreuk- schok- en scheurvastheid; al is ook hier enige beterschap: in hun fantaziespel hebben ze inmiddels bijvoorbeeld de zandbak omgetoverd tot crèmerie, waar pannenkoeken en ijsjes te verkrijgen zijn, die ze ons gul komen aanbieden. kleine stapjes voorwaarts weliswaar, maar nog een hele weg af te leggen ..........
en voor mezelf: ikzelf baal af en toe meer dan goed is, zeg nu zelf : ik fietste enorm graag en zeker sinds ik voor tweee jaar een rennersfiets tweedehands heb op de kop kunnen tikken. Op de teller van de zomervakantie staat netto ... 63,7 km .... idem voor lopen: ik had gehoopt om tijdens de vakantie aan een weekritme van 3 à 4 maal 7 km te komen, en bevind me op een schamele 5 km /week .... en al weet ik best dat ik hieraan iets moet doen, ik weet nog steeds niet goed hoe. en verder ben ik nog steeds niet ingeschreven aan het CLT waar ik mijn zesde jaar Italiaans zou kunnen aanvatten (omdat ik denk dat ik er toch geen tijd ga voor hebben ...)
en ik weet best wel dat ik had moeten inschatten dat mijn leven met de pleegzorgsituatie grondig zou veranderen, maar dat er nog zo weinig van mijn oude leven zou overblijven had ik niet ingerekend. En ik wil er geen jeremiade van maken hoor, want ook ik ben erg gesteld geraakt op de kids en zou het zeker opnieuw beginnen, als het te herdoen zou zijn. Er is op dit moment gewoon even tijd nodig om in mijn tweede adem te komen denk ik.
en die gaat er in Bretagne komen... zee, zand en wind zullen er zeker zijn, zon hopelijk ook, al ben ik er zeker van dat die niet het onmisbare vakantie-ingrediënt zal zijn. Ik vermoed dat het het geweldig wordt.
hallo, ik weet wat vakantie is: de school is toe, ben of johan zijn altijd thuis, en soms zijn ze allebei de hele dag thuis. en 's morgens moeten we ons niet haasten om op tijd in het klasje te zijn en dan mogen we nog wat spelen en verstoppertje spelen met ben en johan in het grote bed. ben zegt dat hij een spook is en dat vind ik wel griezelig, maar johan jaagt gelukkig het spook altijd net op tijd weg. en als het zonnetje lekker warm schijnt gaan we een ijsje eten in rotselaar of in leuven mjamjam. en ik doe nu als een groot meisje kaka en pipi op het potje: ben en johan zijn dan altijd heeeeel erg blij en dan klappen ze in hun handen voor mij en als ik een hele dag flink op het potje geweest ben krijg ik een lekstok 's avonds na het eten. in de tuin staat een zwembad en een zandbak, ik mag niet met zandpeelgoed in het zwembad en mag geen water in de zandbak gooien: ik vergeet dat altijd en dan grommelt ben, hij heeft me al eens op mijn blote billen een klets gegeven. ik zeg dat dat niet mag, en hij zegt dan dat water uit het zwembad morsen ook niet mag. het is ook altijd iets. maar ben en johan gaan soms met ons in het zwembad en dan spelen en spetteren we dat de hele buurt het kan horen. ik vind ben en johan reuzeleuk, maar johan is de beste. ik woon hier nu wel liever dan in de schommel, maar ik moet toch nog vaak aan fanny denken. en als ik in mijn bedje lig doe ik mijn ogen dicht en dan komt mama me halen om voor altijd bij haar te wonen: dan gaan we samen ijsjes eten en naar de speeltuin en dan eten we elke dag spaghetti en krijg ik grote lekstokken en 's avonds mag ik dan op haar schoot zitten. daarom ben ik 's morgens een beetje verdrietig en boos als ik wakker word, maar johan en ben maken me snel aan het lachen met hun gekke streken. en dan krijgen ze van mij een dikke knuffel want ze zorgen écht heeeel goed voor ons, en ik denk zelfs dat ze ons ook graag zien want ze blijven nooit lang boos als ze ons een standje gegeven hebben. en al wonen we hier elke dag steeds wat liever, onze thuis blijft bij papa en mama in Tienen. en zaterdag 16 vertrekken we op vakantie naar frankrijk: johan zegt dat dat heel lang rijden is met de auto, maar daar zijn we dan twee weken in een huisje aan de zee.Dàt is pas spannend.
ik heb een levensgrote kater, na een bezoek van vrienden gisteren, waarbij de wijn net iets té overvloedig heeft gevloeid zowel voor, tijdens als na de bbq... ach ja moet kunnen... ik zit in de halfverduisterde living te puffen, de grote ventilator zoemt, de tv zendt op achtergrond de slotrit van de Ronde uit, johan ligt op een bedje in de tuin in de schaduw van de kersenboom, en de kids zijn niet bij hem weg te branden. en de zon brandt ook: zomer dus en het grote plonsbad in de tuin (zo een blauw rond ding met een opblaasbare ring bovenaan , een diameter van zo een 3 meter en waterhoogte van 50 cm) wordt eindelijk gebruikt: de kinderen trekken na drie minuten geheid hun zwemkleren uit om in hun blote flikker door de tuin en in en uit het bad te springen. en het wordt met de dag duidelijker hoezeer de kinderen op Johan gesteld raken; vooral Angelo is bijna even vanzelfsprekend in zijn buurt als zijn schaduw: het is allemaal 'jona' wat de klok slaat (Angelo heeft van in het begin 'jona' gezegd en jennifer heeft dat na enkele weken ook overgenomen) en voor alle probleempjes en problemen, vreugde en verdriet is hij de natuurlijke toeverlaat geworden. En het gaat hem erg goed af: hij investeert bewonderenswaardig veel in de kids, maar haalt er op het eerste zicht ook meer energie uit dan hij erin stopt. En al sta ikzelf in dit alles wat meer op de achtergrond, ik merk dat het goed is: ze beginnen zowaar wat 'thuis' te komen hier, de vakantie, de extra-aandacht, de fietstochtjes met het vanzelfsprekende ijsje, het buiten eten en leven, de ontspannen sfeer, het uitslapen (nu ja tot 8 uur...) het langere en vooral ontspannen aankleden en ontbijt, het is blijkbaar allemaal uitnodigend genoeg om wapens neer te leggen en wat achterdocht los te laten. Ook Jennifer lijkt zich al iétske meer te willen 'geven', is erg blij én zelfs reeds wat dankbaar voor wat exclusieve aandacht en komt voorwaar af en toe 'zomaar' om een knuffel vragen. Het zijn allemaal geen mirakels, en al beseffen we maar al te goed dat de weg nog lang is, we krijgen er wel de boodschap mee dat we op goede weg lijken te zijn.
en ik krijg de boodschap (ik zal maar niet zeggen het commando) dat we toch best even met de kids naar de stad fietsen: want zelfs bij het mooiste zomerweer raken de (constructieve ) prikkels uitgeput en er is natuurlijk een nieuw mooi-weer-ritueel: het ijsje weet je wel. de fiets op dus. misschien tot in leuven ? alleszins tot een van de volgende.
amai mijne frak. regen, buien, grijs, koud en weer de boodschap dat er beterschap in zit. ik heb er net een volledige week 'oppasvreugde' opzitten: de opvang zat de voorbije week nl propvol en omdat ik begin juni iéts te laat was met reserveren had ik bij deze het deksel op de neus; dus nog eens plankendaal, eens een ijsje gaan eten, tv-ochtendprogramma's, dvd's, het moeilijke is dat ze niet voor lang met hetzelfde kunnen/willen bezigzijn en steeds op zoek zijn naar nieuwe prikkels, waarbij ze zichzelf en elkaar (en mij) aardig op de zenuwen kunnen werken.. maar ze zijn ook wel best lief en aanhankelijk(er) aan het worden en zindelijkheid overdag ligt in het verschiet: ook Jennifer beseft dat het geen strijdpunt is, wegens verloren op voorhand: ik heb ze vorige donderdag haar kakaslip zelf laten uitwassen (na een gouden tip) en dit heeft blijkbaar meer opgeleverd dan alle paaien, belonen, negeren samen.. ofwel kwam het gewoon op het goede moment. dus we laten ze wel voelen dat we er erg blij en fier mee zijn, en dat blijken ze ook wel erg te waarderen
en het (wereld)nieuws sprokkel ik met brokjes bij elkaar en de ronde volg ik van ver(der dan me lief is)... de tuin is weer eens blijven liggen zoals hij er na de opknapbeurt van vorige week bijlag, maar met het warme zomerweer in het verschiet (als het maar waar is) krijg ik de rest van het werk wel gefikst op een dag of twee.
en de kids zijn net terug van een weekendje ouders en ze zijn moe. wij gaan naar bxl seffens: nationale feestdag en in tegenstelling tot zijn Vlaams equivalent is deze versie niettegenstaande stuitend royalistisch en belgiscistisch wél kindvriendelijk en spectaculair. we zijn er dadelijk mee weg: regenjassen en buggy's mee en de trein op ... volgende versie heb ik hopelijk wat foto's van dit evenement. ik heb nog ne mooie van blankenberge: wil jullie deze niet onthouden.
13 juli reeds. juli al half om. niet te geloven. enerzijds gaat het allemaal heel snel, anderzijds gaat het erg traag. kids zijn in vakantieritme, slapen langer, genieten van de extra aandacht en eisen die gewoon ook op. vandaag effe balen: ik hou van een rustige zondagmiddag met krant, knack, en boek, lui in de zon de week die was vergeten en nog even niet denken aan de week die er aan zit te komen ...
vergeet het maar allemaal, ben !
kids willen aandacht, willen spelen, willen stoeien moeten om de 10 minuten uit elkaar gehaald worden want vechten en ruziën om niets en jennifer blijkt gewoonlijk na een standje in haar broek te doen...
en dan is zelfbeheersing een zeldzaam kruid ...
ik heb haar beloofd dat ze volgende keer haar slipje mag leegeten... en ik weet heus wel dat ik niet mag dreigen, dat strijd en terreur in deze niet helpen, maar .... ..... geduld is op zo een momenten even ver weg, vooral ook omdat broertje al twee weken zo flink en klokvast zijn gevoeg doet waar het hoort.
enfin ...
kort relaas van de laatste dagen:
11 juli naar Brussel om de Vlaamse feestdag te vieren. en in tegenstelling tot de hoera - berichtgeving in de pers vonden we er niks aan: veel willen maar niet kunnen, weinig elan, behalve als ik zou refereren naar een stelletje idioten met studentenpetten die het nodig vonden om op elke hoek de vlaamse leeuw te zingen. We zijn echt bewuste Vlamingen maar dit soort provocaties zint ons niet . Wel Luc Devos gezien op de markt en ook Milow, maar die traden op voor hoogstens 150 man. en als klap op de vuurpijl bleek de portefeuille van Johan gestolen in het centraal station. Naar huis in mineur dus. De portefeuille is intussen wel terecht: eerlijke (?) vinder heeft de van bankbiljetten beroofde portefeuille terug bezorgd en van de opgeluchte eigenaars er nog eens 50 er bovenop gekregen.
gisteren 12 juli : regen en koud en regen en koud. de tuin raakt met de dag meer verwaarloosd, het gras groeit als nooit tevoren: alles en iedereen ziet er hoe langer hoe groener uit . De kinderen vervelen zich en ons. Jennifer presenteert ons nog eens een volle kakbroek (na een standje) ..........normaal zit ik rond deze tijd van het jaar in de Provence... niet allemaal rozengeur en maneschijn dus.
vandaag 13 juli: zondag en naar BXL-centraal om Johan zijn portefeuille te gaan oppikken bij de eerlijke (?) vinder. dan naar steenokkerzeel om 'planespotting' te gaan doen. Indrukwekkend maar na 5 landingen bleken de kids het wel voor bekeken te houden. naar huis dus voor soep en een broodje en daarna voor (hoopten we) de nieuwe dvd (ratatouille) maar dat was buiten de energie van de pagadders gerekend: nadat ze hun nieuwe tent in de tuin ongeveer verscheurd hadden, waarop een standje volgde, waarop Jennifer .... juist ....
en ik wou even rustig de krant lezen ...
maar we houden de moed (moet ? ) erin. want er blijkt beter weer op komst. volgende editie heet dan ongetwijfeld:
dag beste trouwe lezer
