Dag beste en trouwe lezer/fan/ …/ ???

Alweer bijna zes weken sinds de laatste keer…

Een belangrijke reden is dat ik al enkele weken zonder camera zit, want mijn trouwe 'reflex' heeft het laten afweten, nadat ik hem in Suriname tijdens een tropische bui onder een lekkend dak in veiligheid had gebracht, natuurlijk net onder het lek, met als gevolg een onbruikbaar en definitief  afgeschreven apparaat. Zucht. En dat enkele dagen nadat ik met mijn GSM in mijn (zwem)broekzak in het zwembad was gesprongen. Een reis met een behoorlijk prijskaartje dus.

Ik beraad me nog over de opvolging, en moet me intussen behelpen met het  cameraatje in mijn GSM. Er zal wel een oplossing uit de bus komen in een van de volgende weken, want ik merk dat ik mijn derde oog wel degelijk mis, zij het alleen al als register van ons dagelijkse leven.

Ik tip opnieuw op een reflexcamera, alleen al omdat deze een optische (oculaire) zoeker heeft, en ik er niet of amper in slaag om tijdens de beeldcompositie het beeld te ontwaren op het schermpje aan de achterkant. Mijn toegenomen verziendheid heeft daar ongetwijfeld mee te maken, ach ja de leeftijd ….

En onze laatste blog intussen was een jubileumuitgave, met drie jaar pleegzorg op ons actief….

En we zijn klaar voor de volgende drie jaren …. met kinderen die steeds aanhankelijker worden, steeds meer aan ons gehecht raken,  maar ook steeds uitdrukkelijker hun stempel op ons leven drukken. En dat is niet altijd even makkelijk zo blijkt.

Jennifer is bezig met paardrijlessen, en het moet gezegd, met razend enthousiasme. Paardrijden blijkt niet meer of niet minder dan helend te zijn: waar ze op school of thuis er amper in slaagt om haar aandacht meer dan 5 minuten bij haar taak(jes) te houden zit ze op de paardrijles een dik halfuur erg geconcentreerd alle bewegingen in te studeren, in te oefenen en in praktijk te brengen.

Onderstaande zal wel een beeld geven, maar ... GSM-pics dus ...

Bovendien is ze ook vrij onverwacht gaan fietsen: voor haar verjaardag heeft ze een fietsje gekregen en ze is zo fier dat ze quasi onmiddellijk zonder welke steun dan ook aan het fietsen geslagen is, iets waar we al meer dan twee jaar met bitter weinig resultaat aan het werken zijn geweest.

Ik vermoed dat het skiën aan haar zelfvertrouwen een enorme ‘boost’ heeft gegeven.

Op school daarentegen gaat het weer wat moeilijker: ik vermoed dat het tempo en het niveau weer eens wat te hoog blijken te liggen, met alle gevolgen vandien:  Jennifer wil wel, doet haar best, maar het lukt niet en als ze dan ziet dat de andere kinderen het wél kunnen, vindt ze dat eigenlijk heel erg. Meestal is ze dan zowel in de klas als thuis erg moeilijk en presenteert ze vaak een vuile broek, waarvan we intussen weten dat het een teken is dat ze ergens mee zit.

Het wordt dan volgend jaar zo goed als zeker type 1, maar ik ben overtuigd dat het trager tempo en enkele succeservaringen  het allemaal erg verteerbaar zullen maken, bovendien kan ze daarvoor in ‘haar’ Damiaanschool van Tremelo blijven gaan, wat  de overgang ook minder dramatisch zal maken, inzoverre zij het zelfs als een overgang zal aanvoelen.

Zaterdag viert ze haar zevende verjaardag, met enkele van haar nieuwe en ‘oudere’ vriendjes en vriendinnetjes, en ook papa en mama en zusje zullen erbij zijn.

We moeten het programma nog ineen steken; want een tiental kinderen kan je niet zonder programma twee en een half uur hier beziglaten.

Iemand ideeën ?

Iemand zin om ons te komen assisteren ?

Feel welcome !

We zullen er alleszins verslag van uitbrengen, en dat liefst voor er alweer zes weken om zijn.

Mijn nieuw aan te schaffen camera zal een bepalende rol spelen.

Zoals steeds: wordt vervolgd….

Tot de volgende !

15-05-2011 om 23:34 geschreven door ben