Oktober

doet de ramen dicht....

De zomer zit erop,  de mooie warme nazomerdag van vandaag  niet te na gesproken.

En  het leven gaat hier verder, zoals steeds met lief en leed en wel en wee.

Kinderen al twee en een half jaar hier inmiddels, en voor de derde keer glijden we samen  de herfst in. Ik probeer ze te wijzen op de tekenen van de herfst (zwaluwen weg, kortere dagen, bomen die verkleuren, koele ochtenden, ..) maar of het binnenkomt weet ik niet. Angelo weet wel dat na de herfst de winter komt, met sneeuw en sinterklaas en kerstboom, maar als het aan hem lag mocht het altijd zomer (en vakantie) blijven. Hij is inmiddels ingeburgerd in zijn nieuwe klasje, bij juf nicole, en hij heeft er zijn vriendjes teruggevonden, die hij bovendien elke zaterdag enthousiast terugziet bij het kleuterturnen.

Al  bij al een gelukkig kereltje, maar hij geeft wel aan het niet (meer) zo tof te vinden op school nu zijn zus er niet meer bij  is. Ik vermoed dat we nooit genoeg zullen kunnen inschatten hoe belangrijk die twee wel zijn voor elkaar en hoe moeilijk ze elkaar kunnen missen, niettegenstaande hun vele aanvaringen en vechtpartijen.  Eigenlijk zijn ze elkaars enige zekerheid: ze  zijn steeds samen geweest in alle wisselende omstandigheden en met alle wisselende mensen waar het leven hen tot nu al heeft gebracht . Dat zus naar een andere school gaat is blijkbaar een niet vanzelfsprekend gegeven. Het is dus ook voor hem wennen en aanpassen

En zus heeft het erg moeilijk: zoals ik eerder reeds meldde waren aanpassingsproblemen bijna met wiskundige zekerheid voorspelbaar; en zo geschiedt ook…

Jennifer is de eerste weken onhandelbaar geweest op school, heeft kindjes gebeten, naar juffen gespuwd en gescholden, was/is erg moeilijk bij de les te houden wegens snel afgeleid en druk, uittestend en grensoverschrijdend, en  heeft tot voor twee weken bijna dagelijks een kakapamper gepresenteerd met bovendien zichzelf pijn doen erbovenop. En al wordt het hier wat rustiger nu, de nachten zijn erg vermoeiend: ze heeft last van nachtmerries die haar tot 5 keer /nacht luid krijsend en stampvoetend uit bed jagen, waarin ze dan weliswaar  in twee van de drie keren zelf terugkeert zonder interventie van ons, wat ook het beste blijkt.

Tja, we zijn moe, maar zullen het moeten uitzitten denk ik, er zit veel  en herkenbaar Jennifer van twee jaar geleden in, en die heeft de wapens toch al eens eerder neergelegd.

Verstandige mensen noemen dit dan regressief gedrag  van een kind dat vooral (fundamenteel) bang en onzeker is en op die manier aangeeft dat de veranderingen waarin ze terechtgekomen is  voor haar opnieuw erg bedreigend zijn. En het is ook niet min: dagelijks met het busje naar die nieuwe school, 4 of 5 nieuwe juffen die zeggen wat mag en wat niet, andere kinderen, andere regels….  én gescheiden van broer. Al zijn we soms boos en zelfs bijna ten einde raad, we vinden het allebei vooral erg voor haar, en hopen op rustiger vaarwater in de komende weken.  Wat we vooral en boven alles hopen is dat we niet naar een gehypothekeerd leven kijken, dat we toch niet bij machte zullen zijn in een goede richting te manoeuvreren. Dat is onze grote vrees. Maar we blijven erin geloven en investeren. Dat zijn we haar na twee en half jaar hier wel verplicht.

Hopelijk volgende keer positiever nieuws.

En om met een glimlach af te sluiten:  hieronder papa, mama, jennifer,angelo en angelina en ben en Johan op de grote pleegzorgdag in plankendael, nu twee weken geleden.

03-10-2010 om 23:13 geschreven door ben