woensdag.

Herfstverlof en kinderen thuis.

Marraine Martine is ’s ochtends langsgekomen en wij met zijn vieren naar de grote dierentuin in Antwerpen.

Met de trein.

Instappen in Wijgmaal, overstappen in Mechelen en aankomen in de donkere tunnel onder het station van Antwerpen.

Niet meer of minder dan feest.

Op de terugweg vertel ik aan Martine dat als ik de kinderen ga oppikken in de opvang en de andere kinderen roepen: ‘jennifer uw papa is daar’ dat Jennifer steeds heel verontwaardigd reageert en zo hard als ze kan roept: Mijn papa is David. Ben is mijn papa niet !!

Ha zo zegt Martine, en wie is Ben dan wel ?

Angelo zit intussen heel geconcentreerd met een speelgoedautootje bezig en zegt zonder op te kijken: Ben en Johan zijn woonpapa’s.

donderdag

Overbuur Frans is overleden, geveld door een agressieve en destructieve kanker.

Ik sta met de buurvrouw te vertellen dat Frans dood is en dat het allemaal toch nog erg snel en onverwacht gebeurd is; vorige maand was hij met zijn vrouw nog een weekje naar Spanje geweest.

Ineens zegt jennifer tegen buurvrouw: Frans is dood, is onder een auto gelopen.

Wij zeggen nl steeds dat kindjes die niet op de stoep lopen, onder een auto kunnen lopen en dat ze dan dood zijn en dat iedereen dan veel verdriet heeft.

31-10-2008 om 20:24 geschreven door ben