johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
05-04-2008
ikke angelo
hallo
ikke angelo ik ben bijna drie jaar. ik ben jarig op 15 juni. mijn papa is david en mijn mama is rachida. ik heb ook twee zusjes: jennifer die bijna vier jaar is en angelina, die is drie maanden oud. papa en mama hebben veel werk met kleine angelina, daarom woon ik nu samen met zus jennifer bij johan, ben en lala. johan en ben helpen papa en mama door voor ons te zorgen. het is erg leuk bij johan en ben, en lala laat me soms op haar rug zitten, dat vind ik super !! ik ben ook heel blij dat ik hier samen met jennifer kan zijn, maar soms maken we zo een ruzie en kabaal dat ik ze wel de haren uit haar hoofd zou kunnen trekken of een gat in haar arm bijten... ... dan moet ik op het rode strafmatje gaan zitten.
ik kan en wil en zal alles zelf doen, zelfs wat ik nog helemaal niet kan zoals mijn kleertjes aandoen of met vork en mes eten. dan grommelen ben en johan wel eens. ben zegt dat ik kan eten als een berenwelp, misschien hou ik daarom zoveel van mijn beerke als ik 's morgens wakker word ben ik altijd heel blij dat er weer een nieuwe dag begint om te spelen en om kattekwaad uit te halen.
vanaf maandag 7 april ga ik hier in wijgmaal voor het eerst naar het zomerklasje bij juf nicole. spannend vind ik dat. ik heb er vannacht van gedroomd. daarover ga ik volgende keer wat meer vertellen.
vanaf vandaag zijn we verplicht elke dag een dag jonger te worden. met onze eerbiedwaardige leeftijd van resp 53 en 43 jaar zijn we al bij al erg plots zorgpapa's geworden van klein grut: er is angelo, die in juni 3 wordt en zijn zusje jennifer, die op het einde van deze maand 4 wordt. Vanaf vandaag nemen ze hun intrek bij ons in Wijgmaal. Ze verbleven reeds 14 maanden in een CKG, waar ze geplaatst waren na bemiddeling van het plaatselijke Comité Bijzondere Jeugdzorg, dat dan weer in samenspraak met een plaatselijke pleeggezinnendienst op zoek was naar een pleeggezin. Johan en ik komen in het verhaal als zorgpapa's omdat we nu ongeveer 16 maanden geleden de knoop hebben doorgehakt om onze kandidatuur als pleeggezin te stellen . Aan deze beslissing is nog eens anderhalf jaar van wikken en wegen, discussiëren en argumenteren voorafgegaan: een homostel met (pleeg)kinderen is inderdaad geen evidente keuze. Maar zowat anderhalf jaar geleden stond ons besluit vast: er bleek ruimte in onze relatie, in onze hoofden, in onze harten en in ons huis. We zijn dan in de selectieprocedure gestapt die ongeveer een half jaar geduurd heeft en waarvan we op het einde groen licht hebben gekregen. Tot vandaag zijn er dan vanuit de pleeggezinnendienst een viertal aanvragen geweest, waarvan er drie op het laatste moment zijn misgelopen omdat de biologische ouders het uiteindelijk niet zagen zitten om hun kinderen aan twee mannen toe te vertrouwen. Dat is telkens even slikken geweest, ikzelf vond het nogal pijnlijk en vernederend, maar we wisten dat het kon gebeuren: we hebben van in het begin gesteld dat we een gedwongen plaatsing via de jeugdrechter niet zagen zitten, en dat we dus alleen met vrijwillige plaatsing wilden werken, omdat we uitdrukkelijk wilden dat de biologische ouders op voorhand zouden weten waar hun kinderen terecht zouden komen. Maar het is dus zover: de paasvakantie was een aan-elkaar-wen-periode: het paasweekend zijn ze hier geweest, dan enkele dagen CKG, dan weer twee overnachtingen hier, dan weer CKG en weekend bij hun biologische ouders, waar ik ze ben gaan oppikken voor weer enkele dagen bij ons, ze zijn dan voor de laatste keer naar het CKG en vanavond gaan we ze daar halen en blijven ze dus bij ons. En dat wordt tijd, want deze periode is voor hen een heel moeilijke periode geweest: je kon heel goed merken dat ze helemaal gedesoriënteerd raakten en zelf helemaal niet meer wisten waar ze nu hoorden en wat er allemaal aan het gebeuren was. Het zijn heel lieve kinderen, maar ook erg druk: bij opwinding (door vreugde, angst, woede of verdriet) raken ze heel snel over hun toeren waarbij ze onbegrensd reageren (slaan, bijten, schoppen, krijsen) als we ze aangeven dat ze over de grens zijn gegaan. Maar de toffe momenten zijn veruit in de meerderheid, en we gaan er ook van uit dat ze hier in de komende weken meer rust en evenwicht zullen vinden en dan ook rustiger gaan reageren. Maar het wordt aanpassen, zowel voor hen als voor ons: wij worden immers gekatapulteerd in het leven van jonge dertigers met voltijdse job, vandaar dat we vanaf vandaag wel noodgewongen elke dag een dag jonger moeten worden, want onze pagadders vreten energie, dat was duidelijk vanaf het eerste weekend. Voor hen zijn we ben en johan, en we houden bewust en opzettelijk de biologische ouders in beeld en in gesprek, ze gaan trouwens om de twee weken het weekend daar doorbrengen.
Heel veel mensen: familieleden, vrienden en collega's van johan en van mezelf hebben ontzettend positief gereageerd op onze beslissing. Vandaar deze blog. We willen hier het wel en wee van onze ervaringen als zorgpapa's weergeven, zodat wie wil op de hoogte kan blijven van onze ervaringen, bedenkingen, enzovoort.
