dag trouwe bezoeker,

Weer eens zondagavond en alweer twee weken voorbij sinds mijn laatste bijdrage hier: er zit blijkbaar toch iets van regelmaat in mijn geblog…

En de tuin kleurt herfst, de laatste rozen staan op het einde van de zomer te wachten, en ik heb gisteren de ufo-plek (waar ons ‘zwembad’ heeft gestaan): zo een cirkelvormige kale en dode  plek omgespit, geharkt en ingezaaid: er wou immers geen gras meer groeien, al wat groen werd was een dikke moslaag aan de buitenrand. En dat kan niet in  een grasveld … operatie volbracht, en ikke stijf, stijf stijf. ….. Als ik al eens de illusie heb een jonge dynamische pleegpapa te zijn, dan wijzen mijn pijnlijke spieren en gewrichten me toch op de realiteit  van mijn 53 jaren. Ach ja.

Met de kinderen gaat alles zoals ik in de laatste mails heb aangegeven: er is duidelijke verbetering in (cognitief) functioneren, en dit het duidelijkst bij Jennifer, zowel in taal, in concentratie als in motoriek.

Emotioneel blijft het bij beiden moeilijk: uit hun gedrag kunnen we nog steeds afleiden dat ze elk op hun eigen manier blijven worstelen met de hele situatie: ze zijn erg loyaal aan papa en mama, geven ook wel aan op ons gesteld te zijn, maar willen ook expliciet zelf aangeven hoeveel warmte ze van ons willen/kunnen verdragen.

Het tweewekelijks bezoek aan thuis houdt deze verwarring levend : de combinatie van telkens flink vermoeid met hun loyaliteitsgevoelens voor papa en mama maakt het ons met name van zondagavonden tot zowat woensdag erg moeilijk.

Maar afstand-nabijheid is zeker nog niet in evenwicht: knuffelen is uit den boze, tenzij ze het zelf komen aanbieden én kunnen stopzetten wanneer ze het zelf willen.

Angelo geeft onomwonden aan dat hij van grote mensen niet moet weten, zeker zij die gezag en warmte combineren: al deze relaties zijn strijdrelaties voor hem waarbij hij telkens bereid is om tot het uiterste te gaan en alle wapens boven te halen om toch maar het gevoel (de illusie) van controle over de situatie (en zichzelf) te kunnen behouden.

Hetzelfde geldt voor Jennifer, al heeft ze een heel ander trukendoos: nukkigheid, gevlei, imitatie van wat ze ons en andere volwassenen ziet doen… maar ook allemaal om controle over de situatie en haar eigen leven te kunnen houden, zonder te willen toegeven aan die grote mensen die in haar ogen blijkbaar toch niet te vertrouwen zijn.

Zoals ik al eerder aangaf: controle en vertrouwen dus als sleutelwoorden.

De weg is nog lang ….

Wel zijn ze op een roerende manier aan mekaar gehecht: ze kunnen weliswaar niet mét maar heel zeker niet zonder elkaar: wordt de ene gestraft, da zal de andere komen protesteren of op zijn minst proberen de schade te herstellen. En ook in hun spel raken ze ook meer en meer complementair, mooi om zien eigenlijk hoe ze hun hele beleven, hun vreugde en verdriet ‘in scène’ zetten en met mekaar doorspelen.

En, lieve lezer, toegegeven, we zijn soms erg moe.

Maar wat we aan vooruitgang zien geeft ons vertrouwen om verder te doen.

Ook met de blog.

Want net vanavond staat de teller 240 hits verder: ik zat dus ook juist met mijn 120 bezoekers  (hits is beter, want een nieuwsgierig en trouw bezoeker zal wel meer dan een keer/week komen kijken) per week.

We houden je dus verder op de hoogte.

ongetwijfeld tot een van de volgende.

19-10-2008 om 20:37 geschreven door ben