johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
15-02-2009
anderhalf uur
s avonds reeds erbij, en 50 minuten s morgens. sinds sint lucij welteverstaan...
de dagen zijn maw al meer dan twee uren langer geworden.
en al blijft het maar frisjes buiten, gisteren was zowaar een
onvervalste voorjaarsdag met een stralende zon, die vooral in het windvrije
hoekje van het terras al heerlijk warm aanvoelde.
en kijk maar eens rond: er zijn al sneeuwklokjes, en ook de
hazelaar bloeit al.
en de boeren zeggen dat na Lichtmis de sneeuw op een warme
steen valt: het kwaadste van de winter hebben we dus al gehad, en het wordt
tijd om naar het voorjaar te kijken.
Dat wordt overigens tijd: de kinderen zijn aan buiten toe,
aan de zandbak, aan vuil worden, aan rennen, aan joelen, aan . lente.
Wij ook.
en hoe gezellig de winter ook was, het is tijd voor wat
anders, voor lucht vooral en voor het zonneke .
De tuin is tot nu toe onveranderd zoals hij na de
herfstsnoei is blijven liggen, dus het gazon moet gekalkt en ge-anti-most, de
rozen bemest, de knotwilgen moeten geknot ende kersenboom moetgeschoren. Alleen
wanneer ?? want hoe mooi en uitnodigend het gisteren was: ik alleen met de kids
heb intussen geleerd dat ik best niets plan als we met zijn drietjes zijn (johan
had een congres gisteren) en voor mijn bloeddruk is dat een geruststellende
wetenschap.
Vrijdagmorgen vertrek ik naar Suriname voor 10 dagen
(stagebezoek en prospectie) en als ik thuiskom is het al maart. Als het maar goedkomt
met dat snoeiwerk
Maar even in de tropen is wel lekker en dat geef ik grif
toe, en al hebben we een heel programma:
we werken het af in de warmte
Bovendien heeft johan alles kunnen regelen voor opvang van de
kinderen: ik kan dus gerust vertrekken, zij het toch met een klein beetje
schuldgevoel, al bezweert hij me dat dat nergens voornodig is.
En de kinderen: ze zijn intussen meer dan 10 maanden hier.
En wij zo stillekesaan aan onze tweede adem.
Organisatie van het leven hier wordt meer en meer routine, en we ruiken
hoe langer hoe sneller onraad maar ook rust.
En toch is het soms zwaarder dan we wel willen toegeven,
want af en toe, als we uitgeteld s avonds in de zetel liggen, zegt de stilte meer dan een heel verhaal.
Al blijven
J&Ahet goed doen, en gaan ze erop
vooruit (zelfs wij zien vooral J. gewoon groeien en groeien) , tochmerken we dat de hele situatie vooral voor haar-
moeilijk blijft: periodes van goede aanpassing worden afgewisseld met erg
labiele opstoten, vooral gekenmerkt door heel erg uittestend gedrag, waarbij ze
het vorige week zelfs presteerde om opnieuw in haar broek te kakken : J geeft
de indruk niet te kunnen kiezen, niet te kunnen delen, niet hier, maar ook niet
bij papa en mama.
Ze blijft volgens ons in wezen een boos, bang en onzeker meisje.
Maar best vermoeiend, dat wel , zelfs onze grens weet ze
steeds beter en exacter (tot op de millimeter bij wijze van spreken) aan te voelen. En àls ze dan ondubbelzinnig te verstaan heeft
gekregen dat die grens inderdaad bereikt is, keert ze zich om en wordt in geen
tijd een braaf lief kindje .,
Een verhaal dat de meeste buitenstaanders dan niet begrijpen, want die
krijgen geheid het aanhankelijke, lieve
en mooie schatje te zien.
we kunnen het nog steeds een plaats geven, maar
beseffen dagelijks meer dat de weg nog lang is.
Toen een collega me vorig jaar in het begin van het avontuur
vertelde dat het tot anderhalf jaar kon duren voor er écht sprake kan zijn van hechting en van vertrouwen, heb ik
geknikt en gedacht: ach wat, bij ons toch niet zeker
Maar kijk, ze had blijkbaar meer gelijk dan ik ooit had kunnen
vermoeden.
Voor A. daarentegen zit het precies iétske beter: hijlijkt de situatie beter aan te kunnen en in
te schatten en kan zijn leventje hier een plaats geven, maar weet ook mama en
papa in het plaatje te passen voor zover we het kunnen inschatten tenminste-
maar ja, hij heeft dan ook de keuze uit twee rolmodellen, waar voor J. in het
hele identificatieverhaal een rolmodel niet zo vanzelfsprekend in beeld komt .
En al ben ik niet zo een Freud en toestanden-adept, ik ben
me er terdege van bewust dat ik deze kant van het verhaal niet in een hoekje
mag borstelen, zelfs al blijf ik er heilig van overtuigd dat de geborgenheid en warmte die we bieden
ruimschoots opwegen tegen het hele oedipusverhaal, of wat daar heden ten dage
nog van overeindblijft.
Misschien hierover eens een meer uitgebreide beschouwing bij
een van de volgende bijdragen
Ik reken intussen op voorjaar, en nieuwe energie, en misschien groet ik jullie wel vanuit Paramaribo, who knows .
Ik neem alleszins de laptop mee.
Lieve en trouwe lezer, bij deze tot de volgende dus.
