gaan de dagen lengen........dan gaat de winter strengen…..

amai mijne frak.

Bij het begin van het nieuwe jaar reeds meer sneeuwdagen op de teller dan de meest memorabele winterse winters  ‘sinds het begin van de waarnemingen’ …. Bitter koud is het nog niet geweest, maar als de  voorbije weken als aperitief op het echte werk moeten worden gezien, dan ziet het er lief uit voor januari en februari.

Enfin, we zien wel.

Hier ten huize is de kerstvakantie halfweg, en we zijn allebei flink moe.

Opvang gesloten tussen kerst en Nieuwjaar, dus de kids entertainen @ home was de boodschap.

We hebben ons best gedaan.

Winterbokrijk, winterdorp in hasselt, vriendjes op speelbezoek bij angelo, jennifer op speelbezoek bij haar boezemvriendinnetje, gisterenmiddag de mama en papa en zusje op bezoek, kerst- én nieuwjaarsdag bij de ouders van Johan in Alken, zondag 26 dec de hele familie nicolaï (14) hier aan tafel, en om het allemaal af te ronden: vandaag naar cirque du soleil in A’pen (lotto Arena). Onverantwoord duur, maar een visueel spektakel waar de kids hun ogen op uitgekeken hebben en niet genoeg van kregen, dat moet ik wel toegeven.

En al hebben we het allemaal overleefd, we zijn even blij dat  het  achter de rug is, want we zijn zoals gezegd moe, moe, moe en noggis, we hebben schatten van (pleeg)kids, maar ze vreten en zuigen energie.

December was goed, maar  sinterklaas zorgt vooral bij J. voor extra stress, wat zich vertaalde in slecht slapen en moeilijker gedrag. Toch was ze erg blij met de sint en zijn kadootjes, vooral de (hinnikende) paardenkop op houten stok bleek een schot in de roos. J. en amica (zo is het ding gedoopt) zijn sindsdien zo goed als onafscheidelijk. We zullen in het komende jaar  toch wat verder moeten denken in de richting van paarden , blijkt hoe langer hoe duidelijker.

Maar veranderingen zijn  en blijven erg moeilijk. Zoalng alles in de vertrouwde structuren loopt, is  J. erg rustig en zelfs aanhankelijk (geworden), dat schijnt zich dus echt te consolideren, maar als daar wat aan gewijzigd wordt, wordt  het erg moeilijk.

Intussen zijn de grote aanpassingsstormen in de nieuwe school  geluwd, maar op het 2° oudercontact hebben we toch te horen gekregen wat we eigenlijk al wisten: zelfs het speelleerklasje blijkt erg moeilijk : concentratie en enkele essentiële basisvoorwaarden blijken onvoldoende tot niet aanwezig.  De boosheid en het onaangepaste reageren dientengevolge hebben te maken met de frustratie van het niet meekunnen, niettegenstaande ze erg haar best wil doen.

Ik wil wel een extra inspanning doen hier thuis, maar ben er op mijn hoede voor om haar niet te zeer te gaan overvragen, want dan zou het resultaat wel eens net het omgekeerde kunnen zijn van mijn goede bedoelingen.

Zodat we wat bezorgd, en ik moet zeggen ook met enig hartzeer, type 1 zien opduiken.

Maar we zien dit schooljaar wel uit, en ik probeer in mijn achterhoofd te houden dat het mentale evenwicht, de rust  en het welbevinden van J. primeert op een krampachtig steeds net niet meekunnen, want volgens mij maakt net dat het haar zo moeilijk, met alle vervelende gevolgen van dien.

Donderdag heb ik de jaarlijkse afspraak op het C.O.S. hier in Leuven, en ook daar hoop ik wat verder te kunnen ‘fijntunen’ .

Om af te sluiten: een kamerbreed exemplaar van onze kerstfoto.

Onze pleegkids worden inderdaad met de week groter en steviger, op alle vlak. En wie het vergeten was:  nog amper drie maanden en ze zijn reeds volle drie jaren hier !

Ik hou jullie verder op de hoogte !

Promised.

(een van mijn goed voornemens voor ’11.)

03-01-2011 om 00:35 geschreven door ben