Donker buiten, grijs en kil.

De schemering valt in vanaf drie uur en rond halvijf wordt het gewoon donker.

Maar vanaf zaterdag korten de dagen niet meer, tenminste ’s avonds.

St- Lucij keert het tij, zegden onze voorouders: vandaar Lucia natuurlijk: afgeleid van lux (lucis)  (= latijn voor licht).

Nog twee kaarsen in de adventskrans en we zijn aan kerstmis toe, bij onze heidense voorvaderen het feest van het licht dat de duisternis overwint.

En wij inmiddels ook alweer een weekje ouder en wijzer.

De kinderen zijn intussen 8 maanden en 8 dagen bij ons en hebben intussen sinterklaas verteerd. Letterlijk én figuurlijk.

Vrijdagavond kwam de hoogheilige man samen met twee zwartepieten ons met een bezoek vereren: ze waren geprogrammeerd om 17.30 u. en raad eens: om 17.18 kom ik in het station van wijgmaal aan na een werkvergadering in Brussel. Rapraprap de auto in en naar huis: heel het huis donker en geen auto van Johan te bespeuren. Ik dus vierklauwens naar de opvang, en daar zie ik de auto van Johan staan.  Rechtsomkeer en vliegensvlug terug naar huis.

Terwijl ik de oprit opscheur…. stopt de auto met het hemelse gezelschap…

Ik vraag de Sint en zijn gevolg naar binnen, laat ze plaatsnemen en bezweer dat de kinderen er in geen tijd zullen zijn, en inderdaad, na nog geen vijf minuten komen Johan en de kinderen overhaast binnengewaaid, en als angelo de sint en pieten bespeurt verdwijnt hij vliegensvlug onder de tafel om daar een luide keel op te zetten. Jennifer op haar beurt zoekt veilige beschutting achter de rug van Johan en weigert pertinent om ook maar één pas richting sint te zetten.

Gevolg: Johan en ik hebben drie klaasliedjes gezongen en  bij het buitengaan heeft de sint twee slappe handjes gekregen.

Maar ’s anderendaags ’s morgens was het wel écht feest: een fietsje en twee knuffelbeesten voor Jennifer, een trein, een stempeldoos en twee knuffelbeesten voor angelo.

En bergen en bergen snoep… genoeg om de ganse winter te overbruggen.

Na precies 20 minuten was de pyama van angelo goed voor het bleekwater (als je het hele stempelkussen ineens over het blad kan uitwrijven heb je immers onmiddellijk meer spectaculair resultaat dan als je voorzichtig stempelt) en als de handjes dan vol stempelinkt hangen wrijf je die toch best af aan je pyjamajasje en –broek, of niet ?

Maar ’s namiddags, toen angelo een middagdutje sliep, ben ik met jennifer op haar fietsje naar buiten getrokken, en heeft ze erg blij én vreselijk fier zowat 3 km gefietst.

En met de trein: zo een houten bouwpakket met een brug en oneindig veel variaties om het spoor rond te maken, wordt nog steeds elke dag uitgebreid gespeeld: een pedagogisch verantwoord schot(je) in de roos dus. En ’s anderendaags ’s morgens zijn we met zijn allen en de fietsjes naar de plas van Rotselaar  gereden; ik heb er drie rondjes gelopen, en de kindjes hebben onder de supervisie van Johan  een rondje gefietst intussen in een lekker winterzonnetje.

Er zijn nog leuke dingen in het leven.

En ondertussen staat de kerstboom sinds vanavond te schitteren met 120 programmeerbare led-lichtjes, die volgens de verpakking  50.000 uren zullen meegaan. Omgerekend goed voor honderd maal drie weken ononderbroken en energiebesparend kerstplezier: een verantwoorde investering dus.

Tevens gegarandeerd een bron van opwinding morgenvroeg. Curieus hoeveel ballen er gaan sneuvelen de komende dagen.

En nu wachten we op de winter.

Het koelt verder af buiten, we verwachten en hopen met de kinderen op een witte kerst(vakantie).

Tot de volgende.

10-12-2008 om 21:44 geschreven door ben