Niks zo fijn als een wandeling op zondagnamiddag en vaststellen dat het voorjaar in aantocht is.

De winter heeft zich niet doorgezet zoals ik gevreesd had, januari en februari  hebben de ons  nochtans voorspelde winteroffensieven bespaard, en morgen vieren we Valentijn, lekker reeds half februari. Ik weet dat we het vel van de beer …. maar  na lichtmis (3 feb) weten de boeren dat de sneeuw op een warme steen valt. En dus …

… de sneeuwklokjes zijn er, de eerste krokussen ook al gezien, de hazelaar bloeit –maar dat is al enkele weken- de eerste wilgenkatjes komen piepen, en in de verte is hier en daar al een merel te horen. Om nog te zwijgen van de daglengte… ’s avonds zijn er al zowat twee uren bijgekomen.

En de kinderen zijn aan lente toe, aan buiten, aan fietsen, aan ravotten. …

Bij de elke gelegenheid lopen ze de tuin in en zelfs angelo, normaal niet van zijn nintendo weg te branden, kwam vanmiddag vragen of we met hem wilden gaan fietsen, terwijl zus naar de chiro was.

En voor enkele dagen betrapte ik ze allebei in de kersenboom in de tuin.

Met krokus nemen we ze mee naar Zwitserland, voor hun eerste skilessen, en al hou ik mijn hart vooral vast voor Jennifer, ik reken op een leuke en ontspannen week  met hele dagen buiten. Zelf mag ik niet meer op de latten (knie) maar dat is geen groot probleem: een groot en fervent skiër ben ik nooit geweest, ik ben van plan om te wandelen en (veel) te lezen, terwijl de rest van het gezelschap evenwichtskunsten inoefent.

En naar aanleiding van de bedenking van een collega of we beseffen dat we er ‘high society kids’ van aan het maken zijn, ben ik zelf wel even geschrokken.

Verwennen we de kinderen  te veel ?

Introduceren we ze niet te vanzelfsprekend in een leventje en een wereld  waarmee ze het later wel eens moeilijk zouden kunnen hebben wanneer ze op zoek gaan naar wie ze zijn en waar ze horen ?

Geven we ze misschien te veel en te gemakkelijk de boodschap dat alles voor het rapen ligt, en dat wat stukgaat vanzelfsprekend vervangen wordt ?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij dit alles nooit heb stilgestaan, in de zin dat we het hen misschien moeilijk maken door ze in onze levensstijl mee te nemen.

Maar is er  wel een alternatief ?

We zijn nu eenmaal wie we zijn, we leven nu eenmaal zoals we leven, en ik  zou eerlijk gezegd niet willen dat daar grote wijzigingen aan komen.  We proberen wel een kinder-aanbod te creëren op maat van wat kleuters nu tof en ‘cool’ vinden, en waarschijnlijk selecteren we hier vaak onbewust wel in de richting van wat we zelf belangrijk en mooi vinden,  maar dat is toch bij elke opvoeding het geval ?

Maar het klopt wel dat we ongewild misschien wel voor later botsende ’referentiekaders’ zorgen.

Iets om mee te nemen.

En lieve lezer, natuurlijk mag u reageren, meedenken, …. uw mening geven.

O ja.

Iets heel anders: ze zijn allebei maar liefst 8 cm gegroeid in het voorbije jaar:

Angelo van 1.06 m > 1.14 m

Jennifer van 1.16m >1.24 m

Soms denk ik dat ik ze kan horen  groeien.

1 maart is er oudercontact in Tremelo.

We zijn nieuwsgierig (bevreesd), en al merk ik wel dat Jennifer er flink op vooruitgaat mbt schrijfvaardigheden, ik merk ook dat ze nog steeds erg  veel moeite heeft met aandacht erbij houden en ook kwantitatieve begrippen zijn niet haar sterkste kant.  Haar taal blijft eerder zwak, niettegenstaande  de uitgebreide logo die ze nu toch al maanden krijgt.

Maar ik moet zeggen dat ze vergeleken met het begin van het jaar al een bewonderenswaardige evolutie heeft doorgemaakt.

We zullen zien.

Ik ga jullie zeker op de hoogte blijven houden.

Want tot mijn verbazing staat de teller van de blog al bijna op 12.000 hits.

Zoveel warme betrokkenheid verdient immers af en toe een bijdrage.

Bedankt en tot de volgende !

14-02-2011 om 01:07 geschreven door ben