|
Terug dus.
Terug met de lente, en na de warme, bijna zomerse zaterdag van gisteren staat er geen rem meer op. Héhé.
We zijn inmiddels vandaag aan jaargang 4 van ons pleegzorgavontuur begonnen. Niet te geloven hoe snel dat allemaal gaat, en ook hoe de kinderen aan het groeien zijn. jennifer is definitief de kleutersize ontgroeid en wordt een heus juffertje ....
Op school loopt het verder, volgende week paasvakantie en dan trimester 3 in: het zal een erg kort trimester worden, met start op 26 april
Angelo heeft groen licht voor het eerste leerjaar , en al blijft het oranje knipperlicht erboven aanstaan, zijn kleuterjuffen vermoeden dat het wel zal lukken, weliswaar mits voldoende ondersteuning en aandacht.
Voor Jennifer blijkt echter ook het speelleerklasje een heikele klus, en dan vrees ik dat type 1 niet meer te omzeilen valt. Spijtig, maar anderzijds hopen we dat ze uiteindelijk toch op een klasniveau komt waar ze het gevoel heeft mee te kunnen en ook wel succeservaringen te kunnen boeken. Nu is en blijft het vooral erg stressvol en vermoeiend voor haar.
En ja, met ons is het goed, ja danke.
Alleen
the usual complaint: druk, druk, druk
Eind februari ben ik met een collega voor 9 dagen naar een broeierig warm Suriname geweest: een soort prospectietrip voor de Zuid-werking die we vanuit de hogeschool willen opzetten.
Het was erg nuttig en goed, maar eveneens vochtig-heet. En al went de tropenwarmte wel na enkele dagen, zweterig blijft het wel. Maar Suriname blijft me boeien: Paramaribo is een provinciaal aandoende hoofdstad met de meest wonderbaarlijke mix van allemaal mooie mensen in alle mogelijke schakering van blank over lichtbruin naar zwart. Die bovendien allemaal een alleraardigst schattig nederlands praten. (wie herinnert zich het hitje kleine wasjes, grote wasjes .. nog ?)
Bij mijn thuiskomst schreven we begin maart, en het was rennen om alle achterstallig werk in te lopen en opgehoopte mail op te ruimen, want op zaterdagmorgen wees de auto richting Zwitserland, voor alweer een week van huis, van 5 tot 12 maart onvervalst skigenot in de Alpen. Ik heb beloofd niet te klagen over de files op heen- en terugweg, en over mijn gedwongen immobiliteit (knie doet het nog steeds niet zoals het hoort), en over het prijskaartje, en ik zal me aan die belofte houden.
Voor de kinderen was het de eerste keer, en van mijn kant niet zonder enige scepsis, zeker voor wat het skileervermogen van Jennifer betrof.
Maar kijk, het mirakel is geschied (of moet ik zeggen geskied ?) want op het einde van de week bleken beiden het skiën zover onder de knie te hebben dat ze op een groene helling slaagden in een parallelle afdaling (slalom) tussen plastic kegels door met stilstand in ploeg voor de rollende mat.
En was het voor Jennifer in de eerste dagen lastig doen en grenzen uittesten, de charmes van haar skileraar (meester dieter), een grote jongen van amper 20 jaar oud, maar met engelengeduld en een groot hart voor kinderen hebben wonderen gedaan.
Alleszins een boost voor haar zelfvertrouwen. Daarvoor alleen al een goede zaak geweest.
De fotos onderaan bewijzen het.
En zoals u kan zien: 5 dagen sneeuwpret onder een staalblauwe hemel in een lekkere voorjaarszon.
En bij thuiskomst, nu alweer 3 weken geleden, heb opnieuw een krachtinspanning moeten leveren om in het reine te raken met mijn mailbox (alweer een ongelooflijke resem onbeantwoorde mails) en alle werk dat was blijven liggen en dringend op zoek was naar afwerking. Zucht.
En om het helemaal rond te maken: we zijn vorige week met een collega en zijn gezin een weekendje naar de Ardennen geweest, in de buurt van COO, en kleine zus is meegeweest
was het even aanpassen, het was erg boeiend én ontroerend om zien hoe kleine zus haar uiterste best heeft gedaan om een flink meisje te zijn, en ook hoe Angelo erg goed zijn best heeft gedaan om voor haar een grote broer te zijn.
Intussen
Ik moet dringend 10 kilos kwijt, mijn conditie is slecht,mijn knie is dus nog steeds niet hoe ik het zou willen, mijn rug speelt op, ik kom niet aan twee fitnessbeurten/week toe, mijn mailbox is een tiran, Johan en de kinderen eisen hun portie aandacht op
. Pfwt
.
Misschien toch leren aanvaarden dat mijn leeftijd me niet meer de mogelijkheden van een dertiger garandeert, al probeer ik dat blijkbaar tegen beter weten in toch te bekokstoven.
ik ben intussen ook nog eens gepromoveerd tot uithangbord van de school, omdat een 'divers' leven net als andere levens best een zinvol leven kan zijn....
Maar klagen mag niet, want ik heb al bij al een erg boeiend leven, en de kinderen maken me (ons) vaak gelukkig, fier en blij, zeker wanneer ik zie dat ze zelf ook blije kleuters zijn en mooie vooruitgang boeken op heel wat gebieden.
En daar doen we het toch voor.
En naar goede gewoonte hieronder wat sfeer uit Zwitserland.
Tot de volgende.
Dat zal een paasversie worden.
03-04-2011 om 00:00
geschreven door ben 
|
