Euh euh euh euh euh

Toch niet dood...althans wij niet...

Toch niet gestopt met de blog…

Toch niet dat er geen inspiratie meer zou zijn …

Toch niet van niet meer willen….

Gewoon een dipje, en daar kwam dan die onnozele serie (goddelijk monster) nog eens op zondagavond, gevolgd door het vlees en bloed van ‘Spartacus’, en mijn zondagavonden zaten vol. Structopaat als ik ben , is de zondagavond blogavond, en dus kwam het even niet uit …

Al lang spijt van, want na drie afleveringen was ik uit- en beugekeken op dat goddelijk monster, al konden de gladiatoren me wel blijven boeien: veel vlees en veel bloed uit het oude Rome, jaja.

Maar intussen zijn we in rustiger tv-vaarwater beland, en heb ik me nog maar eens  voorgenomen niet meer aan de buis te gaan hangen,  maar vooral realiseer  ik me... is het hier intussen al weer (na meer dan twee maanden blogstitlte) de laatste rechte lijn naar de kerstvakantie .  Alweer niet te geloven… maar 2012 zit er heel snel aan te komen … met intussen al bijna 4 jaar pleegzorg hier ten huize.

En het leven gaat hier zijn gangetje, met alle ups en downs vandien. Met een vreselijke down nu dag op dag een maand geleden:

Lala is niet meer.

Dag op dag een maand geleden hebben we ze laten inslapen: haar gezondheidstoestand was er week na week verder op achteruitgegaan .  Ze had ook niet meer gegeten in drie dagen,  haar buik was helemaal opgezwollen, ze werd  kortademiger en kortademiger, ging zich wegstoppen in de tuin, en toen ze donderdagmorgen  door haar poten zakte, heb ik naar de dierenkliniek gebeld voor een afspraak, en ’s avonds hebben we haar het verlossende spuitje laten geven. We hebben  Jennifer en Angelo uitgelegd wat er aan het gebeuren was, en hebben ze meegenomen en ze hebben dan flink afscheid genomen met een dikke knuffel en een kusje.

Ikzelf heb twee dagen tranen met tuiten gehuild;  en als ik nu erop terugkijk was het moeilijkste de afspraak maken met de veearts, het  ’s avonds  thuiskomen zonder, en de andere ochtend opstaan en weten dat ze niet aan de deur zou staan op me te wachten.

Intussen weten de kinderen dat hun Lala nu op een sterretje woont, en vanaf dat sterretje naar bij ons kan kijken, en daar nu gelukkig is, weer spelen en stoeien kan en geduldig wacht tot wij ook naar ons sterretje gaan, en daar de draad weer oppakken.

Maar het is erg zwaar voor ze, vooral Jennifer ziet erg af. Ze  huilt zich nog steeds nog al eens in slaap en zei eergisteren in de auto tegen Johan, toe die voor de overweg stond: ‘rij maar door Johan, rij maar onder de trein, dan ben ik terug bij Lala.’  Moraal: we moeten dus erg goed opletten wat we vertellen en hoe we dat vertellen, het idee alleen dat ze echt onder een trein zou lopen om terug bij haar ‘zusje’ te zijn …

Maar ze heeft intussen van de sint een speelgoedpup gekregen, die kan blaffen, kwispelstaarten, kopje scheef houden als je in de handen klapt naast het oor, en knabbelen op een bot … en ze is er erg blij mee, want onafscheidelijk .

Angelo van zijn kant houdt zich kloek, wil niet huilen, zegt dat hij Lala wel mist , maar ‘als je huilt komt ze toch niet terug’. En huilen van verdriet  vindt hij niet ‘kloek’, hij wil en zal alleen maar huilen als hij pijn heeft. Onze kleine macho …

Maar toch is het leren leven zonder Lala niet zo vanzelfsprekend…, ook voor mij en Johan niet, maar ja,  ze is dan ook bijna 12 jaar  altijd en overal bij ons geweest.

Lala de zachtmoedige

Lala de brave

Lala de altijd hongerige

Lala de troosteres bij groot en klein verdriet

Lala de nanny

…..

Slaap zacht meisje en wees gelukkig op je sterretje.. en àls dan onze tijd gekomen is,  komen we ook wel hoor, maar ook niet eerder, we gaan niet overdrijven hee .

Dag lieve lezer, ik kom gauw terug.

11-12-2011 om 00:00 geschreven door ben