johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
31-10-2008
woonpapa's en allerheiligen.
woensdag.
Herfstverlof en
kinderen thuis.
Marraine Martine is s
ochtends langsgekomen en wij met zijn vieren naar de grote dierentuin in
Antwerpen.
Met de trein.
Instappen in Wijgmaal,
overstappen in Mechelen en aankomen in de donkere tunnel onder het station van
Antwerpen.
Niet meer of minder
dan feest.
Op de terugweg vertel
ik aan Martine dat als ik de kinderen ga oppikken in de opvang en de andere
kinderen roepen: jennifer uw papa is
daar dat Jennifer steeds heel verontwaardigd reageert en zo hard als ze kan
roept: Mijn papa is David. Ben is mijn
papa niet !!
Ha zo zegt Martine, en
wie is Ben dan wel ?
Angelo zit intussen
heel geconcentreerd met een speelgoedautootje bezig en zegt zonder op te
kijken: Ben en Johan zijn woonpapas.
donderdag
Overbuur Frans is
overleden, geveld door een agressieve en destructieve kanker.
Ik sta met de
buurvrouw te vertellen dat Frans dood is en dat het allemaal toch nog erg snel
en onverwacht gebeurd is; vorige maand was hij met zijn vrouw nog een weekje
naar Spanje geweest.
Ineens zegt jennifer
tegen buurvrouw: Frans is dood, is onder
een auto gelopen.
Wij zeggen nl steeds
dat kindjes die niet op de stoep lopen, onder een auto kunnen lopen en dat ze
dan dood zijn en dat iedereen dan veel verdriet heeft.
Weer eens zondagavond en alweer twee weken voorbij sinds mijn laatste bijdrage hier: er zit blijkbaar
toch iets van regelmaat in mijn geblog
En de tuin kleurt herfst, de laatste rozen staan op het
einde van de zomer te wachten, en ik heb gisteren de ufo-plek (waar ons zwembad
heeft gestaan): zo een cirkelvormige kale en dode plek omgespit, geharkt en ingezaaid: er wou
immers geen gras meer groeien, al wat groen werd was een dikke moslaag aan de
buitenrand. En dat kan niet ineen
grasveld operatie volbracht, en ikke stijf, stijf stijf. .. Als ik al eens
de illusie heb een jonge dynamische pleegpapa te zijn, dan wijzen mijn
pijnlijke spieren en gewrichten me toch op de realiteitvan mijn 53 jaren. Ach ja.
Met de kinderen gaat alles zoals ik in de laatste mails heb
aangegeven: er is duidelijke verbetering in (cognitief) functioneren, en dit
het duidelijkst bij Jennifer, zowel in taal, in concentratie als in motoriek.
Emotioneel blijft het bij beiden moeilijk: uit hun gedrag
kunnen we nog steeds afleiden dat ze elk op hun eigen manier blijven worstelen met de hele situatie: ze zijn erg loyaal aan papa en mama, geven
ook wel aan op ons gesteld te zijn, maar willen ook expliciet zelf aangeven
hoeveel warmte ze van ons willen/kunnen verdragen.
Het tweewekelijks bezoek aan thuis houdt deze verwarring
levend : de combinatie van telkens flink vermoeid met hun loyaliteitsgevoelens voor
papa en mama maakt het ons met name van zondagavonden tot zowat woensdag erg
moeilijk.
Maar afstand-nabijheid is zeker nog niet in evenwicht: knuffelen
is uit den boze, tenzij ze het zelf komen aanbieden én kunnen stopzetten
wanneer ze het zelf willen.
Angelo geeft onomwonden aan dat hij van grote mensen niet
moet weten, zeker zij die gezag en warmte combineren: al deze relaties zijn
strijdrelaties voor hem waarbij hij telkens bereid is om tot het uiterste te
gaan en alle wapens boven te halen om toch maar het gevoel (de illusie) van controle over de situatie (en
zichzelf) te kunnen behouden.
Hetzelfde geldt voor Jennifer, al heeft ze een heel ander
trukendoos: nukkigheid, gevlei, imitatie van wat ze ons en andere volwassenen
ziet doen maar ook allemaal om controle over de situatie en haar eigen leven
te kunnen houden, zonder te willen toegeven aan die grote mensen die in haar ogen blijkbaar toch
niet te vertrouwen zijn.
Zoals ik al eerder aangaf: controle en vertrouwen dus als
sleutelwoorden.
De weg is nog lang .
Wel zijn ze op een roerende manier aan mekaar gehecht: ze
kunnen weliswaar niet mét maar heel zeker niet zonder elkaar: wordt de ene
gestraft, da zal de andere komen protesteren of op zijn minst proberen de
schade te herstellen. En ook in hun spel raken ze ook meer en meer complementair,
mooi om zien eigenlijk hoe ze hun hele beleven, hun vreugde en verdriet in
scène zetten en met mekaar doorspelen.
En, lieve lezer, toegegeven, we zijn soms erg moe.
Maar wat we aan vooruitgang zien geeft ons vertrouwen om
verder te doen.
Ook met de blog.
Want net vanavond staat de teller 240 hits verder: ik zat
dus ook juist met mijn 120 bezoekers(hits is beter, want een nieuwsgierig en trouw bezoeker zal wel meer dan
een keer/week komen kijken) per week.
De teller staat op 3900. dat wil zeggen dat de blog toch nog
steeds zo een 120 hitsper week heeft: alleszins voldoende om me te
motiveren om ermee verder te doen
En weer eens zondagmiddag.
En alweer twee weken verder. De tijd vliegt met een rotvaart
.
Want de herfst is niet alleen in zicht, maar we zitten er al
middenin: toe ikzo een 10-tal dagen
geleden de kinderen naar de school bracht waren de autos op straat al dichtgevroren,
en toen schreven we nog september..
Intussen 5 oktober vandaag: de kinderen zijn niet meer of
niet minder dan zes maanden en twee dagen hier bij ons: een half jaar al niet
te geloven.
En het blijft nog steeds aanpassen, zowel voor ons als voor
hen.
En komt er inderdaad (en
gelukkig) iets als een vertrouwde vanzelfsprekendheid tussen ons vieren, vooral
ik heb nog af en toe het gevoel onverhoeds in een ijskoudbad te zijn terechtgekomen, en hap naar adem
dus, want ik kom meer en meer tot de vaststelling dat ikmoet woekeren met de voor mezelf beschikbare tijd,
waarbij lopen en fietsen helaas steeds als eerste sneuvelen.
Huishoudhulp vinden is niet vanzelfsprekend: onze vroegere (Dienstencheques)
poetsvrouw heeft vast werk gevonden, op onze vraag naar iemand voor 3 halve
dagen/week om het hele huishouden te beredderen (dus poets, boodschappen, was
en strijk) stuurde de poetsdienst ons een 50+ Roemeen, die het bestond geen Nederlands
te kennen en slechts enkele woorden Frans, en op toenaderingspogingen van de
kinderen te reageren met negeren, die om het huis te poetsen de drie halve
dagen ook bleek nodig te hebben: was en strijk waren aan hem niet besteed, terug naar af dus. Niet dat ik iets tegen 50+
heb, noch tegen Roemenen, maar dit ging écht niét. Donderdag komt een nieuwe
kandidate uit Bxl. Ik ben erg sceptisch, maar we zullen zien .
Maar goed, de kinderen nu:
Terwijl Jennifer erreeds iéts beter in slaagt om voor zichzelf en voor ons iets van een
aanvaardbaar en vertrouwenwekkend compromis te vinden, blijkt Angelo in een
moeilijke fase terechtgekomen te zijn, waar hij het vooral in de kleuterschool
en in de buitenschoolse opvang erg bont maakt met stout en grensoverschrijdend gedrag:
verschillende keren per dag in de broek plassen, tegen alle verbod in toch met
water gaan knoeien en andere kinderen lastigvallen. Enig lichtpuntje hierin is
dat hij thuis zindelijk is, al probeert hij nu s morgens ook in het verweer te
gaan tegen aankleden en verzorgen.
We vermoeden dat hij het op zijn beurt erg moeilijk heeft
met de hele situatie: Ben en Johan (vs papa en mama), kleuterschool en opvang: allemaal situaties
waarin grote mensen hem willen laten doen waar hij de grootste hekel en afkeer
aan heeft: luisteren, luisteren , en als hij dan merkt dat
hij in weerwil met vroeger toch zijn willetje niet kan doorvoeren, begaait hij
de zaak dan maar door in zijn broek te plassen.
Dewasmachine draait
op volle toeren. Zucht.
Al wordt gezag iéts beter aanvaard, ze hebben inmiddels
reeds ondervonden dat ik streng ben: neen is en blijft neen, en inmiddels weten
ze drommels goed dat ze bij mij moeten luisteren, luisteren en nog eens
luisteren, en als ze gedaan hebben met luisteren, dat ze er maar best opnieuw weer
aan beginnen. Bij Johan zullen ze iets sneller proberen om over de grens te
gaan, vooral wanneer hij eens overneemt in een situatie waarin ze mij gewend
zijn (bijv de opsta- en aankleedsituatie), maar ook bij hem ondervinden ze dat
eenmaal de grens bereikt, ze best geen stap meer verder zetten.
Maar ze eten nog steeds goed, slapen nog steeds goed, gaan
ook zonder tegenspraak naar bed, en al heeft Jennifer af en toe last van
nachtmerries, waarbij ze luid krijsend wakker wordt na een of twee uren slaap, we
moeten ze allebei nog steeds wakker maken s morgens.
Ook het spelen betert in de richting van meer constructief
(fantasie)spel en zoals ik in vorig bericht reeds meldde: ze werken aan een
meer verstaanbare taal.
Ik merk alweer dat ik kan blijven vertellen, en dat mijn
verhalen (te ?) lang worden. Ik zal mijn berichten korter trachten te houden,
en iets frequenter.
zondagmorgen. even rust. de kinderen zijn naar de ouders , dat doen ze om de twee weken van zaterdagmorgen 0930 u tot zondagavond 1700 u, en hier is olympische rust neergedaald. Oef.
Want na de vakantie is het aanpassen geweest: voor mezelf alweer een drukke opstart op school in Hasselt en ook Johan is in een nieuwe job gestapt op Gasthuisberg: dagelijks 08.00 u -16.30 u, dus bijna geen vroeges of lates meer, met alle voor- en nadelen van dien. En de kinderen moeten opstaan, kleren aan, ontbijt, haren kammen, en om 08.30 ten laatste de deur uit. Dat wil zeggen dat ze er om 0730u uit moeten en als ik vroeg (0830) in Hasselt moet zijn is dat zelfs 07.30 in de opvang, en dat betekent voor hen opstaan om 06.45 u. Best stressy af en toe: het leven van jonge gezinnen ...
Maar het lukt allemaal best aardig: Jennifer is erg goed aangekomen in haar kleuterklasje bij juf Anita, en zo te zien kunnen beiden het erg goed met elkaar stellen. Ze doet verder met ophalen van achterstand: ze raakt geïnteresserd in tellen, al bakt ze hier nog niet erg veel van, ze slaagt er steeds beter in om binnen de lijntjes te kleuren, en begint te oefenen op de voltooide deelwoorden (begint sterke en zwakke werkwoorden correct van elkaar te onderscheiden), ze articuleert meer verzorgd, begint soms spontaan (en graag) te puzzelen en vertelt steeds meer. Dat is voor ons fijn om zien en mee te maken.
Angelo heeft zijn opwachting gemaakt bij Juf Lut, en heeft moeten vaststellen dat zijn koppigheid niet tegen haar kordate aanpak opgewassen blijkt.Maar hij doet het goed in het klasje, al heeft hij nog steeds extra aandacht nodig tijdens speeltijd en vrije momenten. Mentaal lijkt hij nog steeds even ver of misschien zelfs iéts verder te staan dan zijn zusje: tellen gaat reeds, en hij is erg secuur aan zijn taal (juiste uitspraak) aan het werken. Maar hij doet nog steeds zijn zinnetje: is nog altijd vastbesloten om in opstand te komen tegen elke onderwerping aan gezag, van wie ook.
In hun relatie tot ons zitten ze opnieuw/nog steeds in een uittestfase : het lijkt wel of ze ons incasseringsvermogen tot het ultieme willen uittesten: elk verbod, elke neen, elke regel wordt nog altijd tot in de treure overschreden. Het lijkt voorlopig uitgesloten om ze in vertrouwen te laten varen op een soort intern kompas. Vertrouwen dus als sleutelwoord. Maar natuurlijk en gelukkig kunnen ze ook net zoveel erg grappig, lief en vertederend zijn. Erg blij als we ze komen halen op school of in de opvang, en al wijzen ze meestal knuffels af, samen met ons gek doen en stoeien vinden ze meestal het einde en té gek.
en ze zijn na drie weken school nog steeds erg moe 's avonds: gaan zonder problemen slapen om resp 19.00 u en 19.30 u en slapen door tot we ze wakker maken 's morgens. Ook eten doen ze goed: de boterhammendoos komt steeds leeg terug en ook 's avonds eten ze meestal flink en en in één ruk hun bordje leeg.
Dus, lieve lezer en sympathisant, zij het genuanceerd, we blijven positief.
(Na)zomer in wijgmaal ..: Plounéour-Trez, Finistère, Bretagne,
We zijn al meer dan een week terug uit bretagne, en de
kinderen zijn reeds een week ,met wisselend enthousiasme naar de school aan het
trekken.
Tijd voor wat nieuws dus.
Over Bretagne zijn we matig enthousiast: eerst en vooral was
het weer niet schitterend: àls je dan voor een strandvakantie gaat en je kan
geen enkele dag een zwembroek aantrekken, weten jullie ongetwijfeld dat we
gewoon met het Belgisch weer naar ginds zijn getrokken, of misschien omgekeerd,
maar we hebben in alle geval vooral grijs in alle mogelijke schakeringen mogen aanschouwen,
zij het toch voldoende droog en zacht om de kinderen toe te laten hun hartje op
te halen op het strand en aan het water. En wat dit betreft zijn de Bretoense stranden
gul en kindvriendelijk:als het water
terugtrekt blijven in de vrijgekomen rotspartijenop het strand voldoende plassen en vijvertjes
vol met zeeleven: krabbetjes, garnaaltjes, volle schelpen, wier, . , waar de
kinderen dan ook uuuuuren mee bezig waren.
Ook degrote aquaria
van Océanopolis in Brest waren een revelatie, waar ze niet op uitgekeken raakten.
Een aanrader voor wie ooit in die buurt verzeild raakt.
En ook de boottocht van 2 uren door de rade de Brest was
onversneden kindvriendelijk.
Het huisje waar we logeerden was ruim, comfortabel én
kindvriendelijk (een afgesloten tuin) en gaf op 150 m toegang tot het strand
dat we ongeveer voor onszelf hadden.
De eerste week logeerden we er samen met broer, schoonzus en
hun twee puberende zonen.
Voor de kinderen was dit erg verwarrend: achteraf bekeken
denken we dat ze overtuigd waren in een nieuwe instelling met nieuwe opvoeders
(broer en schoonzus) en nieuwe gasten (de twee kozijntjes, die ze steevast de
grote jongens noemden. Gevolg: wantrouwen en zelfs regressie met spuwen en
dwarsliggen en uittesten als in de beste dagen .
Komt daar bij dat door buitenleven en zeelucht de kinderen
meer en meer vermoeid raakten en dus toe aan een middagdutje, wat ze vanaf de
tweede week zonder problemen lieten gebeuren.
Toen we de tweede week met zijn vieren achterbleven kwam het
vertrouwen toch terug mar het heeft tot en met de aankomst in Wijgmaal geduurd voor ze overtuigd waren weer thuis en veilig
te zijn.
Afstand en rit: 882 km om precies te zijn, niet niks om in
één dag te doen, maar wegens vertrek rond 05.00 u s morgens waren we zowel in
de vroege namiddag ter plaatse als terug thuis in Wijgmaal. Owv het vroege vertrekuur
hebben de kinderen telkens nog 3 uren doorgeslapen en de aanwezigheid van twee video-schermpjes
waar de top-dvd-tjes konden bekeken worden hebben van de lange ritten al bij al
geen grote kwelling gemaakt.
Volgende keer vertel ik wat meer over school, waar angelo en
jennifer nu resp het eerste en tweede kleuterklasje mee onveilig maken.
beetje gek: iedereen is al aan het terugkomen of reeds een tijdje terug en pas zaterdag vetrekken wij voor twee weken richting Bretagne, département Finistère (voor de ingewijden) op zo een 30 km van Brest: het uiterste westen dus, reeds twee maanden op rij overspoeld door wolken en regen ... maar erg mooi, tenminste voor zover ik me het herinner van ongeveer 20 jaren geleden en ditmaal in een comfortabel (?) huisje met 'accès direct à la plage ..', samen met broer, schoonzus en hun twee puberende zonen..., de eerste week althans; de tweede week hebben we het spel voor ons alleen. ik ben erg nieuwsgierig naar al wat dit met zich zal meebrengen: niet in het minst de reis, want toch 840 km (is zelfde afstand als bxl - milaan) maar ook een nieuw gegeven: een familiesituatie met tijd (??) voor aangename dingen, waar een vakantie toch hoort voor te zorgen. Een wijze vriend heeft me ooit verteld dat vakanties relatietests zijn ...: hopelijk geldt deze wetmatigheid dan niet of toch in mindere mate voor nieuw-samengestelde gezinnen ...
en hier intussen kwakkelt de zomer -of wat ervoor moet doorgaan- verder , en bovendien, eenmaal 15 augustus gaat die zomer naar mijn aanvoelen al met brugpensioen: de dagen korten spectaculair en de zon warmt nog wel , maar brandt niet meer.
en wij kwakkelen ook verder: ik begrijp tenvolle de opluchting van lotgenoot-ouders wanneer 1 september eraankomt... met J&A lopen de zaken ook verder in de lijn van wat de hele zomer reeds aan de gang is: beiden zijn zo goed als lek- en kakvrij,( al bij al een niet-geringe prestatie, toch ?) , settelen zich hier, maar blijven even zo goed uitdagen en grenzen opzoeken, is het niet bij mij, dan is het bij johan.
En waar jennifer zich er meer en meer van bewust lijkt te worden dat neen nu eenmaal neen is hier en 'incontournable', merken we dat angelo het in het bijzonder met grenzen, geboden en verboden bijzonder moeilijk blijft hebben: als het hem niet zint doet hij gewoon waarop hij zijn zinnen heeft gezet en hij reageert buitengewoon driftig als hem hierbij door wie dan ook maar één strobreed in de weg wordt gelegd. dezelfde boodschap bereikt ons uit de kido-club (vakantiedagopvang waar beiden twee à drie dagen per week 'gedropt' worden) als van de ouders, wanneer ze daar het weekend hebben doorgebracht. Hij heeft het bovendien reeds enkele keren gepresteerd om er (kido) reeds enkele keren -bij wijze van protest ?- ter plaatse in zijn broek te plassen. En ook in hun spelgedrag blijven ze eerder destructief dan constructief, (nieuw) speelgoed wordt geheid uitgetest op kreuk- schok- en scheurvastheid; al is ook hier enige beterschap: in hun fantaziespel hebben ze inmiddels bijvoorbeeld de zandbak omgetoverd tot crèmerie, waar pannenkoeken en ijsjes te verkrijgen zijn, die ze ons gul komen aanbieden. kleine stapjes voorwaarts weliswaar, maar nog een hele weg af te leggen ..........
en voor mezelf: ikzelf baal af en toe meer dan goed is, zeg nu zelf : ik fietste enorm graag en zeker sinds ik voor tweee jaar een rennersfiets tweedehands heb op de kop kunnen tikken. Op de teller van de zomervakantie staat netto ... 63,7 km .... idem voor lopen: ik had gehoopt om tijdens de vakantie aan een weekritme van 3 à 4 maal 7 km te komen, en bevind me op een schamele 5 km /week .... en al weet ik best dat ik hieraan iets moet doen, ik weet nog steeds niet goed hoe. en verder ben ik nog steeds niet ingeschreven aan het CLT waar ik mijn zesde jaar Italiaans zou kunnen aanvatten (omdat ik denk dat ik er toch geen tijd ga voor hebben ...)
en ik weet best wel dat ik had moeten inschatten dat mijn leven met de pleegzorgsituatie grondig zou veranderen, maar dat er nog zo weinig van mijn oude leven zou overblijven had ik niet ingerekend. En ik wil er geen jeremiade van maken hoor, want ook ik ben erg gesteld geraakt op de kids en zou het zeker opnieuw beginnen, als het te herdoen zou zijn. Er is op dit moment gewoon even tijd nodig om in mijn tweede adem te komen denk ik.
en die gaat er in Bretagne komen... zee, zand en wind zullen er zeker zijn, zon hopelijk ook, al ben ik er zeker van dat die niet het onmisbare vakantie-ingrediënt zal zijn. Ik vermoed dat het het geweldig wordt.
hallo, ik weet wat vakantie is: de school is toe, ben of johan zijn altijd thuis, en soms zijn ze allebei de hele dag thuis. en 's morgens moeten we ons niet haasten om op tijd in het klasje te zijn en dan mogen we nog wat spelen en verstoppertje spelen met ben en johan in het grote bed. ben zegt dat hij een spook is en dat vind ik wel griezelig, maar johan jaagt gelukkig het spook altijd net op tijd weg. en als het zonnetje lekker warm schijnt gaan we een ijsje eten in rotselaar of in leuven mjamjam. en ik doe nu als een groot meisje kaka en pipi op het potje: ben en johan zijn dan altijd heeeeel erg blij en dan klappen ze in hun handen voor mij en als ik een hele dag flink op het potje geweest ben krijg ik een lekstok 's avonds na het eten. in de tuin staat een zwembad en een zandbak, ik mag niet met zandpeelgoed in het zwembad en mag geen water in de zandbak gooien: ik vergeet dat altijd en dan grommelt ben, hij heeft me al eens op mijn blote billen een klets gegeven. ik zeg dat dat niet mag, en hij zegt dan dat water uit het zwembad morsen ook niet mag. het is ook altijd iets. maar ben en johan gaan soms met ons in het zwembad en dan spelen en spetteren we dat de hele buurt het kan horen. ik vind ben en johan reuzeleuk, maar johan is de beste. ik woon hier nu wel liever dan in de schommel, maar ik moet toch nog vaak aan fanny denken. en als ik in mijn bedje lig doe ik mijn ogen dicht en dan komt mama me halen om voor altijd bij haar te wonen: dan gaan we samen ijsjes eten en naar de speeltuin en dan eten we elke dag spaghetti en krijg ik grote lekstokken en 's avonds mag ik dan op haar schoot zitten. daarom ben ik 's morgens een beetje verdrietig en boos als ik wakker word, maar johan en ben maken me snel aan het lachen met hun gekke streken. en dan krijgen ze van mij een dikke knuffel want ze zorgen écht heeeel goed voor ons, en ik denk zelfs dat ze ons ook graag zien want ze blijven nooit lang boos als ze ons een standje gegeven hebben. en al wonen we hier elke dag steeds wat liever, onze thuis blijft bij papa en mama in Tienen. en zaterdag 16 vertrekken we op vakantie naar frankrijk: johan zegt dat dat heel lang rijden is met de auto, maar daar zijn we dan twee weken in een huisje aan de zee.Dàt is pas spannend.
ik heb een levensgrote kater, na een bezoek van vrienden gisteren, waarbij de wijn net iets té overvloedig heeft gevloeid zowel voor, tijdens als na de bbq... ach ja moet kunnen... ik zit in de halfverduisterde living te puffen, de grote ventilator zoemt, de tv zendt op achtergrond de slotrit van de Ronde uit, johan ligt op een bedje in de tuin in de schaduw van de kersenboom, en de kids zijn niet bij hem weg te branden. en de zon brandt ook: zomer dus en het grote plonsbad in de tuin (zo een blauw rond ding met een opblaasbare ring bovenaan , een diameter van zo een 3 meter en waterhoogte van 50 cm) wordt eindelijk gebruikt: de kinderen trekken na drie minuten geheid hun zwemkleren uit om in hun blote flikker door de tuin en in en uit het bad te springen. en het wordt met de dag duidelijker hoezeer de kinderen op Johan gesteld raken; vooral Angelo is bijna even vanzelfsprekend in zijn buurt als zijn schaduw: het is allemaal 'jona' wat de klok slaat (Angelo heeft van in het begin 'jona' gezegd en jennifer heeft dat na enkele weken ook overgenomen) en voor alle probleempjes en problemen, vreugde en verdriet is hij de natuurlijke toeverlaat geworden. En het gaat hem erg goed af: hij investeert bewonderenswaardig veel in de kids, maar haalt er op het eerste zicht ook meer energie uit dan hij erin stopt. En al sta ikzelf in dit alles wat meer op de achtergrond, ik merk dat het goed is: ze beginnen zowaar wat 'thuis' te komen hier, de vakantie, de extra-aandacht, de fietstochtjes met het vanzelfsprekende ijsje, het buiten eten en leven, de ontspannen sfeer, het uitslapen (nu ja tot 8 uur...) het langere en vooral ontspannen aankleden en ontbijt, het is blijkbaar allemaal uitnodigend genoeg om wapens neer te leggen en wat achterdocht los te laten. Ook Jennifer lijkt zich al iétske meer te willen 'geven', is erg blij én zelfs reeds wat dankbaar voor wat exclusieve aandacht en komt voorwaar af en toe 'zomaar' om een knuffel vragen. Het zijn allemaal geen mirakels, en al beseffen we maar al te goed dat de weg nog lang is, we krijgen er wel de boodschap mee dat we op goede weg lijken te zijn.
en ik krijg de boodschap (ik zal maar niet zeggen het commando) dat we toch best even met de kids naar de stad fietsen: want zelfs bij het mooiste zomerweer raken de (constructieve ) prikkels uitgeput en er is natuurlijk een nieuw mooi-weer-ritueel: het ijsje weet je wel. de fiets op dus. misschien tot in leuven ? alleszins tot een van de volgende.
amai mijne frak. regen, buien, grijs, koud en weer de boodschap dat er beterschap in zit. ik heb er net een volledige week 'oppasvreugde' opzitten: de opvang zat de voorbije week nl propvol en omdat ik begin juni iéts te laat was met reserveren had ik bij deze het deksel op de neus; dus nog eens plankendaal, eens een ijsje gaan eten, tv-ochtendprogramma's, dvd's, het moeilijke is dat ze niet voor lang met hetzelfde kunnen/willen bezigzijn en steeds op zoek zijn naar nieuwe prikkels, waarbij ze zichzelf en elkaar (en mij) aardig op de zenuwen kunnen werken.. maar ze zijn ook wel best lief en aanhankelijk(er) aan het worden en zindelijkheid overdag ligt in het verschiet: ook Jennifer beseft dat het geen strijdpunt is, wegens verloren op voorhand: ik heb ze vorige donderdag haar kakaslip zelf laten uitwassen (na een gouden tip) en dit heeft blijkbaar meer opgeleverd dan alle paaien, belonen, negeren samen.. ofwel kwam het gewoon op het goede moment. dus we laten ze wel voelen dat we er erg blij en fier mee zijn, en dat blijken ze ook wel erg te waarderen
en het (wereld)nieuws sprokkel ik met brokjes bij elkaar en de ronde volg ik van ver(der dan me lief is)... de tuin is weer eens blijven liggen zoals hij er na de opknapbeurt van vorige week bijlag, maar met het warme zomerweer in het verschiet (als het maar waar is) krijg ik de rest van het werk wel gefikst op een dag of twee.
en de kids zijn net terug van een weekendje ouders en ze zijn moe. wij gaan naar bxl seffens: nationale feestdag en in tegenstelling tot zijn Vlaams equivalent is deze versie niettegenstaande stuitend royalistisch en belgiscistisch wél kindvriendelijk en spectaculair. we zijn er dadelijk mee weg: regenjassen en buggy's mee en de trein op ... volgende versie heb ik hopelijk wat foto's van dit evenement. ik heb nog ne mooie van blankenberge: wil jullie deze niet onthouden.
13 juli reeds. juli al half om. niet te geloven. enerzijds gaat het allemaal heel snel, anderzijds gaat het erg traag. kids zijn in vakantieritme, slapen langer, genieten van de extra aandacht en eisen die gewoon ook op. vandaag effe balen: ik hou van een rustige zondagmiddag met krant, knack, en boek, lui in de zon de week die was vergeten en nog even niet denken aan de week die er aan zit te komen ...
vergeet het maar allemaal, ben !
kids willen aandacht, willen spelen, willen stoeien moeten om de 10 minuten uit elkaar gehaald worden want vechten en ruziën om niets en jennifer blijkt gewoonlijk na een standje in haar broek te doen...
en dan is zelfbeheersing een zeldzaam kruid ...
ik heb haar beloofd dat ze volgende keer haar slipje mag leegeten... en ik weet heus wel dat ik niet mag dreigen, dat strijd en terreur in deze niet helpen, maar .... ..... geduld is op zo een momenten even ver weg, vooral ook omdat broertje al twee weken zo flink en klokvast zijn gevoeg doet waar het hoort.
enfin ...
kort relaas van de laatste dagen:
11 juli naar Brussel om de Vlaamse feestdag te vieren. en in tegenstelling tot de hoera - berichtgeving in de pers vonden we er niks aan: veel willen maar niet kunnen, weinig elan, behalve als ik zou refereren naar een stelletje idioten met studentenpetten die het nodig vonden om op elke hoek de vlaamse leeuw te zingen. We zijn echt bewuste Vlamingen maar dit soort provocaties zint ons niet . Wel Luc Devos gezien op de markt en ook Milow, maar die traden op voor hoogstens 150 man. en als klap op de vuurpijl bleek de portefeuille van Johan gestolen in het centraal station. Naar huis in mineur dus. De portefeuille is intussen wel terecht: eerlijke (?) vinder heeft de van bankbiljetten beroofde portefeuille terug bezorgd en van de opgeluchte eigenaars er nog eens 50 er bovenop gekregen.
gisteren 12 juli : regen en koud en regen en koud. de tuin raakt met de dag meer verwaarloosd, het gras groeit als nooit tevoren: alles en iedereen ziet er hoe langer hoe groener uit . De kinderen vervelen zich en ons. Jennifer presenteert ons nog eens een volle kakbroek (na een standje) ..........normaal zit ik rond deze tijd van het jaar in de Provence... niet allemaal rozengeur en maneschijn dus.
vandaag 13 juli: zondag en naar BXL-centraal om Johan zijn portefeuille te gaan oppikken bij de eerlijke (?) vinder. dan naar steenokkerzeel om 'planespotting' te gaan doen. Indrukwekkend maar na 5 landingen bleken de kids het wel voor bekeken te houden. naar huis dus voor soep en een broodje en daarna voor (hoopten we) de nieuwe dvd (ratatouille) maar dat was buiten de energie van de pagadders gerekend: nadat ze hun nieuwe tent in de tuin ongeveer verscheurd hadden, waarop een standje volgde, waarop Jennifer .... juist ....
en ik wou even rustig de krant lezen ...
maar we houden de moed (moet ? ) erin. want er blijkt beter weer op komst. volgende editie heet dan ongetwijfeld:
het aantal bezoekers stagneert, maar daarmee hebben wij ongetwijfeld ook te maken: het is geleden van de verjaardag van angelo dat hier nog wat verschenen is. Het is natuurlijk erg druk geweest op school met examens, deliberaties en dies meer, en johan is nu eenmaal geen schrijver, maar ik moet ook toegeven dat als de kids in bed liggen, ik me meestal uitgeteld voel en weinig geïnspireerd. Maar de zomer is er (?????????) en het is alleszins vakantie... : ik zit dus vol goede vakantievoornemens om deze blog up-to-date te houden, al zal een dagelijkse bijdrage net iéts teveel gevraagd zijn denk ik.
eerst en vooral het goede nieuws: - Angelo is al bij al vrij plots (overdag) vlekkeloos zindelijk geworden, op enkele accidentjes na en -Jennifer is op goede weg naar zindelijkheid, maar beseft nog altijd iets teveel dat ze ermee een wapen uit handen geeft, dus ze heeft geen accidentjes, maar provocatietjes .....
hoe het (ons) gelukt is ? er is ongetwijfeld de aanzet: mersie juf Lut en juf Nicole want zonder jullie volgehouden en gestructureerde aanpak in het kleuterklasje was het ons nooit gelukt: we waren maar al te blij om te kunnen verderbouwen op jullie werk. En voor de rest (en voor de ingewijden): een combinatie van Skinner & Pavlow, met negeren en ja zelfs een klein beeje terreur ... , op individuele aanvraag doe ik een en ander wel uit de doeken in een tête-à-tête, anders krijgen we hier Wendy Bosmans op ons dak. En al zijn we er nog niet helemaal, we zijn er wel van overtuigd dat we begin september twee cleane kleutertjes aan de schoolpoort zullen kunnen afleveren., en dat maakt de stinkende smurriepampers van 's morgens al net iéts minder vervelend.
en verder: het is intussen vakantie en een ander ritme .. kids gaan een uurtje later slapen en staan (gelukkig) een uurtje later op. wat een luxe: uitslapen tot 07.30 u. !!!!
en de regen bezorgt ons niet meer kopbrekens dan aan andere ouders op dit moment denk ik: vorige week heeft johan van enkele dagen vrijaf geprofiteerd om met de kids voor drie dagen naar Blankenberge te trekken (zie foto's onder bericht 'pics Blankenberge), terwijl we eergisteren (ikke en de kids) naar Plankendaal zijn geweest, gisteren naar het atomium , en vandaag uitgebreid naar de carrefour. Toen Johan dan daarstraks om 1430 thuiskwam zijn we na het obligate gepoets met de fiets naar de stad getrokken tussen twee regenbuien door om een ijsje te gaan eten in de tiensestraat bij Viviane. Erg leuk: ik weet nog steeds niet waarvan de kids het meest genieten: van het fietstochtje achterop in hun nieuwe zitjes of van het ijsje; maar, en hiermee trap ik ongetwijfeld open deuren in: bezighouden is de boodschap en het beste recept blijkt er op uittrekken te zijn, al vrees ik een 'writers block' binnen maximaal twee weken. Je kan niet blijven de plaatselijke attracties frequenteren zonder een déja-vu - gevoel te maken en bovendien, als zelfs de plankendaalbeesten zich verveeld omkeren als ze ons zien aankomen begrijp je wel wat ik bedoel.
en het gaat hier al bij al nog redelijk goed, maar met af en toe tandengeknars en vertwijfelde blikken naar de hemel (waar zijn we in godsnaam aan begonnen) bij de zoveelste provocatie, en ik moet het toegeven, ze kunnen er wat van... Jennifer blijkt haar nieuwe situatie nog steeds als een strijdsituatie te beleven, terwijl angelo zich hier bij ons weliswaar settelt, maar anderzijds pathologisch koppig en driftig kan zijn. Frustratietolerantie is en blijft onbestaande bij allebei, en vertaalt zich bij jennifer in broekschijten (encopresis voor de ingewijde en geleerde collega's) en zichzelf én andere (kinderen) bijten, waar angelo zich in voorkomend geval ten gronde stort en krijst, spuwt, stampt en slaat. en dat gebeurt helaas nog net iets vaker dan ons lief is.
maar
we doen onverdroten verder, blik op oneindig en verstand ... ????
ik wil vandaag in schoonheid eindigen met een van de favoriete 'quotes' van mijn juf frans (van het CLT): merci christine
ikke ben jarig vandaag. drie jaar: drie vingers in de lucht. en dat is feest. straks komen mama en papa en fanny en katja en nog drie kindjes van de schommel. die gaan allemaal kadootjes VOOR MIJ meebrengen. en zus mag naar de kadootjes kijken maar niet aankomen.
toen ik vanmorgen opstond stond er een politiebrommer klaar voor mij: ik kan erop gaan zitten en als ik met mijn voet op de pedaal duw rijdt die écht !!! WOW ! die ga ik straks aan papa laten zien, want nu heb ik net als papa een brommer !
ben zegt dat de brommer niet lang gaat leven, want dat ik maar naar iets moet kijken en het dan al stuk is, hij zegt dat ik een kleine attila ben, maar dat is niet waar ikke ben angelo. ben is veel thuis maar niet veel te zien: zit altijd op zijne buroo. en hij is nogal rap kwaad: opletten dus, johan zegt dat ben teveel werk heeft voor zijn school.
maar straks is hij thuis én helpt johan voor het feest. Hij gaat papa en mama halen en dan gaan we vieren.
dat mag ik wel zeggen want met bijna 2100 'hits' op net geen twee maanden, weten we ons verzekerd van een geïnteresseerde achterban... die de laattse weken even op zijn honger is blijven zitten.
waarom ? mensen wat is dit leven druk !! bijna niet te doen met twee voltijdse jobs, en dan heb ik het alleen maar over alle praktische beslommeringen, wat ons meer en meer overtuigt om wat enigzins mogelijk is ook uit handen te geven: ik bedoel dan de strijk, de tuin, de poets, ...
want mijn schoolwerk blijft teveel en te lang liggen, een dagje thuiswerken is bijvoorbeeld al lang niet meer een dagje thuiswerken: op dit moment liggen de grenzen ervan tussen 10.00 u en 14.30 u . Om 08.30 op school (KHLim) zijn betekent opstaan om 06.00 u en dan heel gestructureerd en geconcentreerd werken om de kinderen om 07.30 netjes gewassen en gestreken met hun bokes en zo bij de opvang af te leveren. Lieve collega's van op school, ik zal nooit meer meewarig kijken als ik iemand hoorbaar zie balen bij extra vergaderwerk vooral op buitenschoolse uren.... ik word verdorie nog mild op mijne leeftijd.
en wat een geluk dat johan er is: zonder hem zou dat hier nooit lukken,zelfs de kinderen weten precies dat het hele huishouden rond hem draait, Ben is er wel, maar voert meestal uit. Ne mens moet zijn plaats kennen nietwaar ..
maar hopelijk klink ik niet te wanhopig, want de hele situatie zorgt ook voor een heleboel energie en plezier: de kinderen kunnen heel erg grappig en enthousiast uit de hoek komen. jennifer zit op het potje; ik zeg haar: doe nu eens flink kaka: ze kijkt me aan en zegt. Gaat niet. Kaka is heel moe en moet slapen. wil niet buitenkomen dan.
ik, krijg hier net bezoek binnen en ga dit alvast posten: er komt vanavond nog wat, met wat foto's deze keer. tot sebiet !!
en ik ben dus de lala. officieel heet ik lala salama maar gewoon lala doet het wel goed. ik ben 8 jaar en 4 maanden en weeg 20 kg teveel, daarom noemt baasje ben me altijd 'dikke'.
maar daarom ben ik hier niet. ik heb net mijn hart eens gestort bij baasje ben en hij heeft me beloofd dat ik mijn verhaal hier ook eens mag vertellen.
wat is me dat hier toch allemaal ???? tot voor zes weken was ik een luie en dikke maar ook een erg tevreden hond met heel veel aandacht en knuffels van mijn baasjes.
maar nu !!! baasjes hebben twee welpen in huis gehaald en waar ik tot voor kort hoopte dat ze hier even op vakantie waren, vrees ik meer en meer dat het (toch voor mij) levenslang zal worden hier.
zucht. ze trekken aan mijn oren en staart, het manneke gaat altijd op mijn rug zitten en gooit vieze dingen in mijn drinkbak en het meisje kan zo hard schreeuwen dat mijn oren ervan toeteren. en baasjes gaan niet meer zoveel met me wandelen, waar ik vroeger tot drie keer per dag mee naar het veld mocht, mag ik al blij zijn als ik nu drie keer per week kan gaan wandelen. zucht.
en toch voel ik dat ik voor ze moet zorgen, want ik ken dit soort welpjes: ze zijn net hetzelfde als de pups die 'uit het nest vallen' en verstoten worden en overal moeten gaan bedelen om een knuffel. daarom blaf ik tegen baasje ben als hij ze weer eens een standje geeft: ziet hij dan niet teveel over het hoofd dat het heel angstige eenzame welpjes zijn ? die verwachten dat ze ook van hier uit weer eens opnieuw op zoek zullen moeten naar een eigen plekje ? daarom mogen ze wel bij mij eens in mijn nest kruipen, en dan kan er zelfs nog een likje van af.
en wat ook wel leuker is: ik krijg nu meer gevarieerd eten !! mjam mjam: vroeger hondenbrokken, maar nu restjes van menseneten: de welpjes sparen het laatste beetje uit hun bord voor mij. en ik mag het hebben van baasje ben !! en zo komt het nog een beetje goed.
of int vlaams, belofte maakt schuld, en wie ze niet houdt krijgt vroeg of laat een bult ...
het beloofde nieuwe bericht dus, en maar al te graag gedaan want ik zit nog steeds met verbazing naar het aantal 'hits' te kijken: 1533 reeds: ik vermoed hierachter een trouwe en erg betrokken en geïnteresseerde groep lezers, ik hou jullie dan ook erg graag op de hoogte .
J&A zijn intussen al vijf weken bij ons en mijn pleegzorgverlof zit er bijna op. en het blijft boeiend, maar vermoeiend.
het verjaardagsfeestje voor Jennifer was een leuke gezellige knoeiboel, met een delegatie van 'de schommel', en met de papa en mama . Dat is meegevallen, al hadden we er wel ons hart voor vastgehouden. Het afscheid was al bij al geen drama, al hebben we wel twee dagen gevoeld dat er vooral bij Jennifer meer spanning zat dan anders. We blijven erbij dat de ouders in beeld moeten blijven, maar denken ook dat we de twee werelden best duidelijk van elkaar gescheiden houden, wegens rust en voorspelbaarheid natuurlijk.
en nu de meest recente stand van zaken dus; en wat ik in vorig bericht geschreven heb, lijkt zich te bevestigen: Angelo wordt elke dag een beetje meer een blije en vrolijke kleuter, die zich hier al redelijk thuis weet; al kan hij nog steeds ongelooflijke driftbuien hebben, waarbij hij roekeloos en onvervaard met gebalde vuistjes ten strijde trekt, en zelfs de wetenschap dat hij aan het kortste eind zal trekken hem geenszins weerhoudt. Jennifer blijft het moeilijk(er) hebben: in haar beleven blijkt het gemis aan vooral mama , ze heeft een hele trukendoos om aan haar portie aandacht en liefde te komen, en lijkt vaak erg gespannen: dit uit zich in langdurig zeuren en steeds opnieuw de grenzen aftasten, maar ook in zichzelf bijten: gisteren is ze gaan slapen met vier bijtringen van eigen productie in haar onderarm. Het 'potje' blijft op enkele bescheiden suksesjes na een probleem, beiden blijken oostindisch doof voor onze voorzichtige suggesties dat flinke kindjes kaka en pipi op het potje doen en alleen babietjes hun gevoeg in de pamper achterlaten, maar ook hier geduld en nog eens geduld dus..
de relatie broer -zus wordt ook wat duidelijker: zus zit onder de knoet: stelt zich nederig en dienstvaardig op en heeft echt schrik als broer een van zijn fameuze driftbuien krijft. Raar, want ze is een kop groter én veel sterker. Hun relatie is haat-liefde: ze kunnen niet mét, maar ook niet zonder elkaar, en meestal monden enkele minuten harmonisch samenspel uit in ongeveer moord en doodslag: omduwen, slaan, bijten, krijsen, maar na vijf minuten geen vuiltje meer aan de lucht... in hun reacties en spelgedrag blijken ze eerder ruw en ongenuanceerd: speelgoed moet stevig genoeg zijn of moet er onverbiddellijk aan geloven, kleuren betekent vooral stiften en kleurpotloden kapotduwen, en in de speeltuin zijn ze uitgesproken roekeloos. Maar het is helemaal niet steeds kommer en kwel, want ze kunnen beiden ook erg aanhankelijk, lief en grappig zijn en dat maakt veel, zoniet alles goed. Ze eten goed, vooral 's avonds zijn ze uitgehongerd, en ze slapen probleemloos de klok rond wanneer ze na het bad en avondeten nog een halfuurtje knuffel- en voorlees- of dvd-tijd hebben weten te versieren. En Lala is écht supernanny: ze stelt zich op als moeder en verdraagt waarschijnlijk daarom zoveel van haar nieuwe 'welpen' : zo is ze vorige week blaffend tussen mij en Jennifer komen te staan toen ik haar (J) een standje gaf, ze schrok er zelf van.
en johan, en ikke, en wij ... ??? johan geniet van zijn pleegvaderschap, dat hem weliswaar heel wat energie kost, maar blijkbaar ook oplevert. ikke sta nog steeds achter onze beslissing, en ben ook wel blij met het jonge leven in huis, maar moet af en toe wel eens (diep) zuchten, de krant verdwijnt vaker ongelezen dan gelezen, enig schoolwerk (overdag) zit er niet meer in als ze thuis zijn: zo is bijvoorbeeld alles blijven liggen tijdens het hemelvaartweekend. Maar maandag vertrek ik met een collega voor drie dagen naar Bordeaux voor een studentenevaluatie, en al kijk ik er naar uit, ik vraag me tegelijk wat bezorgd af hoe het hier allemaal gaat lopen dan. en wij als koppel komen er beter uit. er is meer aandacht voor elkaar, er wordt (noodgedwongen?) meer rekening gehouden met elkaar, er is meer overleg, en minder TV . maar daarover komt nog wel wat meer, op een meer geïnspireerd moment.
dag beste lezer, ik ga eruit hier, nog effe wat tv kijken en tot de volgende ....
op 4 april de blog geopend en vandaag op 21 april al meer dan 1000 'hits': het duizelt even. (en al heb ik er daarvan zelf zeker 900 op mijn actief, dan zijn het er nog steeds 110.... grapje..)
de belangstelling en sympathie voor ons pleegzorgschap zijn overweldigend en hartverwarmend: door familie, vrienden, collega's, kennissen en al dan niet toevallige bezoekers worden we zowat de hemel ingeprezen en nog net niet heilig verklaard (nog net geen 'santi subiti' dus).
en toch.. even een beetje relativeren mag wel... onze motieven zijn ongetwijfeld nobel: we willen deze kinderen inderdaad een warm en veilig nest bieden, net zo willen we ook de daad bij het woord voegen en gewoon laten zien dat ook een vriendenstel het pedagogisch verschil kan maken, en probeert om tegen alle (al dan niet freudiaans geïnspireerde) vooroordelen deze boeiende multiculturele en pluriforme samenleving mee vorm te geven. maar evenzo gaat zowel voor johan als voor mij bij deze een warme en diepe wens in vervulling; en zonder hoogdravend te willen doen: we worden er zelf gewoon gelukkiger door omdat we er terecht -zo blijkt- van zijn uitgegaan niet alleen te moeten investeren, maar ook wat terug te krijgen. En wat dit betreft lijkt de belegging rendabel. Angelo 'komt aan' en lijkt reeds te begrijpen dat hij geen speciale verwachtingen moet inlossen om hier te mogen wonen, hij is enthousiast op weg om een gelukkige kleuter te worden, hij doet het ook goed in het kleuterklasje, waar hij volgens juf nicole (leeftijds)adekwaat reageert. hij is gisteren ook fier pipi kaka in het potje komen laten zien: dat zit goed ! Jennifer heeft het moeilijker: ze vraagt veel naar haar mama, en is nog steeds op zoek naar wat hier wel kan en vooral wat niet kan: ik heb de indruk dat ze haar 'overlevingsstrategie' aan het bijstellen is in functie van deze nieuwe situatie: ze is er maw, in tegenstelling tot broertje, nog (lang ?) niet zeker van dat ook aan haar geen speciale eisen of verwachtingen (zullen) worden gesteld. Met dit in het achterhoofd proberen we haar vaak vermoeiende provocaties te begrijpen en te plaatsen. Maar ze doet haar best: heeft ons gisteren aan tafel meegedeeld dat slaan, bijten, pitsen, flauw doen 'nie mag hè ?'. Alleen het potje stuit op woordenloos verzet, al is ook hier zaterdag een bescheiden plasje beland. Maar we zijn bereid geduldig te blijven, ook al omdat ze het bij juf lut al bij al ook goed blijkt te doen.
en verder: ze eten goed en slapen het klokje rond, en lijken veel steun te hebben aan het supergestructureerde leven waarin ze zijn terechtgekomen.
en tot slot, voor wie ons welmenend op het hart drukt om niet te vergeten ook voor onszelf te zorgen: we bouwen ook quality-time in: zaterdagavond waren er hier bijvoorbeeld (afhaal)oesters en -kreeft: een verlate verjaardagstractatie waar we allebei heel erg van genoten hebben, terwijl boven alles muisstil was en bleef....
beste lezer, ik ga er voor vandaag een eind aan maken, nog steeds blij-verwonderd met al die warme aandacht en enthousiasme. tot de volgende: ik denk trouwens dat ook lala haar verhaal eens kwijtwil een van de volgende dagen... en wie ben ik om onze supernanny het woord te onthouden ?
dag beste trouwe lezer
 "Wink"){kind=icon}
