Dag beste en trouwe lezer/fan/ …/ ???

Alweer bijna zes weken sinds de laatste keer…

Een belangrijke reden is dat ik al enkele weken zonder camera zit, want mijn trouwe 'reflex' heeft het laten afweten, nadat ik hem in Suriname tijdens een tropische bui onder een lekkend dak in veiligheid had gebracht, natuurlijk net onder het lek, met als gevolg een onbruikbaar en definitief  afgeschreven apparaat. Zucht. En dat enkele dagen nadat ik met mijn GSM in mijn (zwem)broekzak in het zwembad was gesprongen. Een reis met een behoorlijk prijskaartje dus.

Ik beraad me nog over de opvolging, en moet me intussen behelpen met het  cameraatje in mijn GSM. Er zal wel een oplossing uit de bus komen in een van de volgende weken, want ik merk dat ik mijn derde oog wel degelijk mis, zij het alleen al als register van ons dagelijkse leven.

Ik tip opnieuw op een reflexcamera, alleen al omdat deze een optische (oculaire) zoeker heeft, en ik er niet of amper in slaag om tijdens de beeldcompositie het beeld te ontwaren op het schermpje aan de achterkant. Mijn toegenomen verziendheid heeft daar ongetwijfeld mee te maken, ach ja de leeftijd ….

En onze laatste blog intussen was een jubileumuitgave, met drie jaar pleegzorg op ons actief….

En we zijn klaar voor de volgende drie jaren …. met kinderen die steeds aanhankelijker worden, steeds meer aan ons gehecht raken,  maar ook steeds uitdrukkelijker hun stempel op ons leven drukken. En dat is niet altijd even makkelijk zo blijkt.

Jennifer is bezig met paardrijlessen, en het moet gezegd, met razend enthousiasme. Paardrijden blijkt niet meer of niet minder dan helend te zijn: waar ze op school of thuis er amper in slaagt om haar aandacht meer dan 5 minuten bij haar taak(jes) te houden zit ze op de paardrijles een dik halfuur erg geconcentreerd alle bewegingen in te studeren, in te oefenen en in praktijk te brengen.

Onderstaande zal wel een beeld geven, maar ... GSM-pics dus ...

Bovendien is ze ook vrij onverwacht gaan fietsen: voor haar verjaardag heeft ze een fietsje gekregen en ze is zo fier dat ze quasi onmiddellijk zonder welke steun dan ook aan het fietsen geslagen is, iets waar we al meer dan twee jaar met bitter weinig resultaat aan het werken zijn geweest.

Ik vermoed dat het skiën aan haar zelfvertrouwen een enorme ‘boost’ heeft gegeven.

Op school daarentegen gaat het weer wat moeilijker: ik vermoed dat het tempo en het niveau weer eens wat te hoog blijken te liggen, met alle gevolgen vandien:  Jennifer wil wel, doet haar best, maar het lukt niet en als ze dan ziet dat de andere kinderen het wél kunnen, vindt ze dat eigenlijk heel erg. Meestal is ze dan zowel in de klas als thuis erg moeilijk en presenteert ze vaak een vuile broek, waarvan we intussen weten dat het een teken is dat ze ergens mee zit.

Het wordt dan volgend jaar zo goed als zeker type 1, maar ik ben overtuigd dat het trager tempo en enkele succeservaringen  het allemaal erg verteerbaar zullen maken, bovendien kan ze daarvoor in ‘haar’ Damiaanschool van Tremelo blijven gaan, wat  de overgang ook minder dramatisch zal maken, inzoverre zij het zelfs als een overgang zal aanvoelen.

Zaterdag viert ze haar zevende verjaardag, met enkele van haar nieuwe en ‘oudere’ vriendjes en vriendinnetjes, en ook papa en mama en zusje zullen erbij zijn.

We moeten het programma nog ineen steken; want een tiental kinderen kan je niet zonder programma twee en een half uur hier beziglaten.

Iemand ideeën ?

Iemand zin om ons te komen assisteren ?

Feel welcome !

We zullen er alleszins verslag van uitbrengen, en dat liefst voor er alweer zes weken om zijn.

Mijn nieuw aan te schaffen camera zal een bepalende rol spelen.

Zoals steeds: wordt vervolgd….

Tot de volgende !

15-05-2011 om 23:34 geschreven door ben  

Terug dus.

Terug met de lente, en na de warme,  bijna zomerse zaterdag  van gisteren staat er geen rem meer op. Héhé.

We zijn inmiddels vandaag aan jaargang 4 van ons pleegzorgavontuur begonnen. Niet te geloven hoe snel dat allemaal gaat, en ook hoe de kinderen aan het groeien zijn. jennifer is definitief de kleutersize ontgroeid en wordt een heus juffertje ....

Op school loopt het verder, volgende week paasvakantie en dan trimester 3 in: het zal een erg kort trimester worden, met start op 26 april …

Angelo heeft groen licht voor het eerste leerjaar , en al blijft het oranje knipperlicht erboven aanstaan, zijn kleuterjuffen vermoeden dat het wel zal lukken, weliswaar mits voldoende ondersteuning en aandacht.

Voor Jennifer blijkt  echter ook het speelleerklasje een heikele klus, en dan  vrees ik dat type 1 niet meer te omzeilen valt. Spijtig, maar anderzijds hopen we dat ze uiteindelijk toch op een klasniveau komt waar ze het gevoel heeft mee te kunnen en ook wel succeservaringen te kunnen boeken. Nu is en blijft het vooral erg stressvol en vermoeiend voor haar.

En ja, met ons is het goed, ja danke.

Alleen … the usual complaint: druk, druk, druk …

Eind februari ben ik met een collega voor 9 dagen naar een broeierig warm Suriname geweest: een soort prospectietrip voor de Zuid-werking  die we vanuit de hogeschool willen opzetten.

Het was erg nuttig en goed, maar eveneens vochtig-heet.  En al went de tropenwarmte wel na enkele dagen, zweterig blijft het wel. Maar Suriname blijft me boeien:  Paramaribo is een provinciaal aandoende  hoofdstad met de meest wonderbaarlijke mix van allemaal mooie mensen in alle mogelijke schakering van blank over lichtbruin naar zwart. Die bovendien allemaal een alleraardigst schattig nederlands praten. (wie herinnert zich het hitje ‘kleine wasjes, grote wasjes .. ‘nog ?)

Bij mijn thuiskomst schreven we begin maart, en het was rennen om alle achterstallig werk in te lopen en opgehoopte mail op te ruimen, want op zaterdagmorgen wees de auto richting Zwitserland, voor alweer een week van huis, van 5 tot 12 maart onvervalst skigenot in de Alpen.  Ik heb beloofd niet te klagen over de files op heen- en terugweg, en over mijn gedwongen immobiliteit (knie doet het nog steeds niet zoals het hoort), en over het prijskaartje, en ik zal me aan die belofte houden.

Voor de kinderen was het de eerste keer, en van mijn kant niet zonder  enige scepsis, zeker voor wat het skileervermogen van Jennifer betrof.

Maar kijk, het mirakel is geschied (of moet ik zeggen geskied ?) want op het einde van de week bleken beiden het skiën zover onder de knie te hebben dat ze op een ‘groene’ helling slaagden in een parallelle afdaling (slalom) tussen plastic kegels door met stilstand ‘in ploeg’ voor de rollende mat.

En was het voor Jennifer in de eerste dagen lastig doen en grenzen uittesten, de charmes van haar skileraar (meester dieter), een grote jongen van amper 20 jaar oud, maar met engelengeduld en een groot hart voor kinderen hebben wonderen gedaan.

Alleszins een boost voor haar zelfvertrouwen. Daarvoor alleen al een goede zaak geweest.

De foto’s onderaan bewijzen het.

En zoals u kan zien: 5 dagen sneeuwpret onder een staalblauwe hemel in een lekkere voorjaarszon.

En bij thuiskomst, nu alweer 3 weken geleden, heb opnieuw een krachtinspanning moeten leveren om in het reine te raken met mijn mailbox (alweer een ongelooflijke resem onbeantwoorde mails) en alle werk dat was blijven liggen en dringend op zoek was naar afwerking.  Zucht.

En om het helemaal rond te maken: we zijn vorige week met een collega en zijn gezin een weekendje naar de Ardennen geweest, in de buurt van COO, en kleine zus is meegeweest … was het even aanpassen, het was erg boeiend én ontroerend om zien hoe kleine zus haar uiterste best heeft gedaan om een flink meisje te zijn, en ook hoe Angelo erg goed zijn best heeft gedaan om voor haar een grote broer te zijn.

Intussen …

Ik moet dringend  10 kilo’s kwijt, mijn conditie is slecht,mijn knie is dus nog steeds niet hoe ik het zou willen, mijn rug speelt op, ik kom niet aan twee fitnessbeurten/week toe, mijn mailbox is een tiran, Johan en de kinderen eisen hun portie aandacht op…. Pfwt  ….

Misschien toch leren  aanvaarden dat mijn leeftijd me niet meer de mogelijkheden van een dertiger garandeert, al probeer ik dat blijkbaar tegen beter weten in toch te bekokstoven.
ik ben intussen ook nog eens gepromoveerd tot uithangbord van de school, omdat een 'divers' leven net als andere levens best een zinvol leven kan zijn....

Maar klagen mag niet, want ik heb al bij al een erg boeiend leven, en de kinderen maken me (ons) vaak gelukkig, fier en blij, zeker  wanneer ik zie dat ze zelf ook blije kleuters  zijn en mooie vooruitgang boeken op heel wat gebieden.

En daar doen we het toch voor.

 En naar goede gewoonte hieronder wat sfeer uit Zwitserland.

Tot de volgende.

Dat zal een paasversie worden.

03-04-2011 om 00:00 geschreven door ben  

Niks zo fijn als een wandeling op zondagnamiddag en vaststellen dat het voorjaar in aantocht is.

De winter heeft zich niet doorgezet zoals ik gevreesd had, januari en februari  hebben de ons  nochtans voorspelde winteroffensieven bespaard, en morgen vieren we Valentijn, lekker reeds half februari. Ik weet dat we het vel van de beer …. maar  na lichtmis (3 feb) weten de boeren dat de sneeuw op een warme steen valt. En dus …

… de sneeuwklokjes zijn er, de eerste krokussen ook al gezien, de hazelaar bloeit –maar dat is al enkele weken- de eerste wilgenkatjes komen piepen, en in de verte is hier en daar al een merel te horen. Om nog te zwijgen van de daglengte… ’s avonds zijn er al zowat twee uren bijgekomen.

En de kinderen zijn aan lente toe, aan buiten, aan fietsen, aan ravotten. …

Bij de elke gelegenheid lopen ze de tuin in en zelfs angelo, normaal niet van zijn nintendo weg te branden, kwam vanmiddag vragen of we met hem wilden gaan fietsen, terwijl zus naar de chiro was.

En voor enkele dagen betrapte ik ze allebei in de kersenboom in de tuin.

Met krokus nemen we ze mee naar Zwitserland, voor hun eerste skilessen, en al hou ik mijn hart vooral vast voor Jennifer, ik reken op een leuke en ontspannen week  met hele dagen buiten. Zelf mag ik niet meer op de latten (knie) maar dat is geen groot probleem: een groot en fervent skiër ben ik nooit geweest, ik ben van plan om te wandelen en (veel) te lezen, terwijl de rest van het gezelschap evenwichtskunsten inoefent.

En naar aanleiding van de bedenking van een collega of we beseffen dat we er ‘high society kids’ van aan het maken zijn, ben ik zelf wel even geschrokken.

Verwennen we de kinderen  te veel ?

Introduceren we ze niet te vanzelfsprekend in een leventje en een wereld  waarmee ze het later wel eens moeilijk zouden kunnen hebben wanneer ze op zoek gaan naar wie ze zijn en waar ze horen ?

Geven we ze misschien te veel en te gemakkelijk de boodschap dat alles voor het rapen ligt, en dat wat stukgaat vanzelfsprekend vervangen wordt ?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij dit alles nooit heb stilgestaan, in de zin dat we het hen misschien moeilijk maken door ze in onze levensstijl mee te nemen.

Maar is er  wel een alternatief ?

We zijn nu eenmaal wie we zijn, we leven nu eenmaal zoals we leven, en ik  zou eerlijk gezegd niet willen dat daar grote wijzigingen aan komen.  We proberen wel een kinder-aanbod te creëren op maat van wat kleuters nu tof en ‘cool’ vinden, en waarschijnlijk selecteren we hier vaak onbewust wel in de richting van wat we zelf belangrijk en mooi vinden,  maar dat is toch bij elke opvoeding het geval ?

Maar het klopt wel dat we ongewild misschien wel voor later botsende ’referentiekaders’ zorgen.

Iets om mee te nemen.

En lieve lezer, natuurlijk mag u reageren, meedenken, …. uw mening geven.

O ja.

Iets heel anders: ze zijn allebei maar liefst 8 cm gegroeid in het voorbije jaar:

Angelo van 1.06 m > 1.14 m

Jennifer van 1.16m >1.24 m

Soms denk ik dat ik ze kan horen  groeien.

1 maart is er oudercontact in Tremelo.

We zijn nieuwsgierig (bevreesd), en al merk ik wel dat Jennifer er flink op vooruitgaat mbt schrijfvaardigheden, ik merk ook dat ze nog steeds erg  veel moeite heeft met aandacht erbij houden en ook kwantitatieve begrippen zijn niet haar sterkste kant.  Haar taal blijft eerder zwak, niettegenstaande  de uitgebreide logo die ze nu toch al maanden krijgt.

Maar ik moet zeggen dat ze vergeleken met het begin van het jaar al een bewonderenswaardige evolutie heeft doorgemaakt.

We zullen zien.

Ik ga jullie zeker op de hoogte blijven houden.

Want tot mijn verbazing staat de teller van de blog al bijna op 12.000 hits.

Zoveel warme betrokkenheid verdient immers af en toe een bijdrage.

Bedankt en tot de volgende !

14-02-2011 om 01:07 geschreven door ben  

gaan de dagen lengen........dan gaat de winter strengen…..

amai mijne frak.

Bij het begin van het nieuwe jaar reeds meer sneeuwdagen op de teller dan de meest memorabele winterse winters  ‘sinds het begin van de waarnemingen’ …. Bitter koud is het nog niet geweest, maar als de  voorbije weken als aperitief op het echte werk moeten worden gezien, dan ziet het er lief uit voor januari en februari.

Enfin, we zien wel.

Hier ten huize is de kerstvakantie halfweg, en we zijn allebei flink moe.

Opvang gesloten tussen kerst en Nieuwjaar, dus de kids entertainen @ home was de boodschap.

We hebben ons best gedaan.

Winterbokrijk, winterdorp in hasselt, vriendjes op speelbezoek bij angelo, jennifer op speelbezoek bij haar boezemvriendinnetje, gisterenmiddag de mama en papa en zusje op bezoek, kerst- én nieuwjaarsdag bij de ouders van Johan in Alken, zondag 26 dec de hele familie nicolaï (14) hier aan tafel, en om het allemaal af te ronden: vandaag naar cirque du soleil in A’pen (lotto Arena). Onverantwoord duur, maar een visueel spektakel waar de kids hun ogen op uitgekeken hebben en niet genoeg van kregen, dat moet ik wel toegeven.

En al hebben we het allemaal overleefd, we zijn even blij dat  het  achter de rug is, want we zijn zoals gezegd moe, moe, moe en noggis, we hebben schatten van (pleeg)kids, maar ze vreten en zuigen energie.

December was goed, maar  sinterklaas zorgt vooral bij J. voor extra stress, wat zich vertaalde in slecht slapen en moeilijker gedrag. Toch was ze erg blij met de sint en zijn kadootjes, vooral de (hinnikende) paardenkop op houten stok bleek een schot in de roos. J. en amica (zo is het ding gedoopt) zijn sindsdien zo goed als onafscheidelijk. We zullen in het komende jaar  toch wat verder moeten denken in de richting van paarden , blijkt hoe langer hoe duidelijker.

Maar veranderingen zijn  en blijven erg moeilijk. Zoalng alles in de vertrouwde structuren loopt, is  J. erg rustig en zelfs aanhankelijk (geworden), dat schijnt zich dus echt te consolideren, maar als daar wat aan gewijzigd wordt, wordt  het erg moeilijk.

Intussen zijn de grote aanpassingsstormen in de nieuwe school  geluwd, maar op het 2° oudercontact hebben we toch te horen gekregen wat we eigenlijk al wisten: zelfs het speelleerklasje blijkt erg moeilijk : concentratie en enkele essentiële basisvoorwaarden blijken onvoldoende tot niet aanwezig.  De boosheid en het onaangepaste reageren dientengevolge hebben te maken met de frustratie van het niet meekunnen, niettegenstaande ze erg haar best wil doen.

Ik wil wel een extra inspanning doen hier thuis, maar ben er op mijn hoede voor om haar niet te zeer te gaan overvragen, want dan zou het resultaat wel eens net het omgekeerde kunnen zijn van mijn goede bedoelingen.

Zodat we wat bezorgd, en ik moet zeggen ook met enig hartzeer, type 1 zien opduiken.

Maar we zien dit schooljaar wel uit, en ik probeer in mijn achterhoofd te houden dat het mentale evenwicht, de rust  en het welbevinden van J. primeert op een krampachtig steeds net niet meekunnen, want volgens mij maakt net dat het haar zo moeilijk, met alle vervelende gevolgen van dien.

Donderdag heb ik de jaarlijkse afspraak op het C.O.S. hier in Leuven, en ook daar hoop ik wat verder te kunnen ‘fijntunen’ .

Om af te sluiten: een kamerbreed exemplaar van onze kerstfoto.

Onze pleegkids worden inderdaad met de week groter en steviger, op alle vlak. En wie het vergeten was:  nog amper drie maanden en ze zijn reeds volle drie jaren hier !

Ik hou jullie verder op de hoogte !

Promised.

(een van mijn goed voornemens voor ’11.)

03-01-2011 om 00:35 geschreven door ben  

02-01-2011 om 23:38 geschreven door ben  

Oktober doet de ramen dicht

En november dooft het licht.

Dag lieve lezer, eindelijk ben ik er nog eens.

Oktober gepasseerd, en november loopt ook al op zijn laatste benen, met een heus winteroffensief aan de gang. Vannacht zou het hier reeds tot -6° gaan vriezen, en met sneeuw in het verschiet zowat halfweg de week.  De sint zal zijn paard met sneeuwkettingen moeten beslaan. Ik denk dat ik zowat naar mijn eigen kindertijd terugmoet om  me een besneeuwde sinterklaas te herinneren.  Maar geheugen is niet een echt betrouwbare gids, want volgens de weerman is het van 1993 geleden, en toen kwam mijn 40° verjaardag al akelig dichtbij. Enfin, de winter is er alleszins vroeg bij dit jaar.De kinderen, en vooral Angelo,  vinden het heel spannend, en kijken uit naar sneeuw. (Angelo wil sneeuwballen gooien en met de slee gaan rijden)

En ja, jullie zijn ongetwijfeld nieuwsgierig, de stormen zijn bedaard, nog niet helemaal over weliswaar, maar we zijn gelukkig toch in wat rustiger vaarwater terechtgekomen: bij Jennifer zijn de nachtmerries zo goed als over, de overgang naar Tremelo is beter verteerd, ze gedraagt zich heel wat beter in de klas, al heb ik op het oudercontact te horen gekregen dat zelfs het speelleerklasje voor haar een moeilijke opgave blijft, wb  niveau moet ze op de tippen van haar tenen staan, maar  vooral aandacht en concentratie blijken niet alleen moeilijk te mobiliseren, maar vooral moeilijk aan te houden.

Maar ze mist ‘haar school’ nog steeds: “ ik ga graag naar die andere school, en juf Birgit is wel lief, maar volgende week ga ik terug naar mijn school.”  Ze is vaak doodop na een schooldag (ook al omdat ze écht goed haar best wil doen) en bijgevolg niet steeds even makkelijk na thuiskomst. We zijn betrokken nieuwsgierig hoe het verder gaat lopen, maar eerlijk gezegd hou ik voor haar verdere schoolcarrière hoe langer hoe meer mijn hart vast.

Intussen is ze ingeschreven in de Wijgmaalse Chiro, en daar heeft ze de tijd van haar leven: ze ziet haar vriendjes van de voorbije jaren terug en ze kan weer met de jongens  ravotten en vooral kan ze zich verschrikkelijk vuil maken. Na de tweede chirosessie kwam ze als volgt thuis aan:

We zijn toch van overtuigd er een goede keus mee gemaakt te hebben, en we geloven dat de 2-wekelijkse chirosessies mee bijgedragen hebben tot de rust die zich hier dan eindelijk heeft ingesteld. Het is alsof ze de bevestiging nodig had dat wij er bleven zijn, dat broer toch in beeld bleef, en dat ook haar vriendjes en vriendinnetjes van vorig jaar er bleven zijn.  In die zin is ook de naschoolse opvang voor haar een zegen, na een vermoeiende schooldag wordt ze dan weer af en toe afgezet in een voor haar vertrouwde (en veiligheid biedende) omgeving, voor we haar dan komen ophalen om naar huis te gaan, en daar blijkt dan niks veranderd te zijn.

En niettegenstaande deze weer eens fundamentele verandering in haar leven (nieuwe school in een ander dorp en gescheiden van broer) is er toch blijkbaar weer evenwicht aan het komen, en dat stemt ons toch hoopvol wb. haar aanpassings- en incasseringsvermogen.

 Maar ook Angelo heeft zich opnieuw behoorlijk hersteld. Na een periode met aanpassingsproblemen op school lijkt ook hij wat beter in evenwicht geraakt. In wezen hetzelfde verhaal (alleszins onze zelfde interpretatie als hierboven) en dezelfde geruststelling voor Angelo: los van alle veranderingen is de wereld  toch voorspelbaar genoeg om er gerust in te zijn, om er vertrouwen in te hebben.

En om af te sluiten: enkel plaatjes uit de Halloweendag in Bokrijk tijdens de hertfstvakantie.

Wijzelf waren niet erg enthousiast: nogal plat commercieel  en al bij al redelijk voorspelbaar, maar heksen en toverkollen zijn écht griezelig en angstaanjagend.

De traantjes zijn schriktraantjes, voor wie er nog aan mocht twijfelen.

Zo.

This is it for today.

Ik beloof een sinterklaasrelaas.

En ik verneem net dat STVV vanavond Club Brugge heeft ingepakt met 2-1.  Héhé. Ne mens zou van minder tevreden gaan slapen.

Tot de volgende.

28-11-2010 om 23:43 geschreven door ben  

Oktober

doet de ramen dicht....

De zomer zit erop,  de mooie warme nazomerdag van vandaag  niet te na gesproken.

En  het leven gaat hier verder, zoals steeds met lief en leed en wel en wee.

Kinderen al twee en een half jaar hier inmiddels, en voor de derde keer glijden we samen  de herfst in. Ik probeer ze te wijzen op de tekenen van de herfst (zwaluwen weg, kortere dagen, bomen die verkleuren, koele ochtenden, ..) maar of het binnenkomt weet ik niet. Angelo weet wel dat na de herfst de winter komt, met sneeuw en sinterklaas en kerstboom, maar als het aan hem lag mocht het altijd zomer (en vakantie) blijven. Hij is inmiddels ingeburgerd in zijn nieuwe klasje, bij juf nicole, en hij heeft er zijn vriendjes teruggevonden, die hij bovendien elke zaterdag enthousiast terugziet bij het kleuterturnen.

Al  bij al een gelukkig kereltje, maar hij geeft wel aan het niet (meer) zo tof te vinden op school nu zijn zus er niet meer bij  is. Ik vermoed dat we nooit genoeg zullen kunnen inschatten hoe belangrijk die twee wel zijn voor elkaar en hoe moeilijk ze elkaar kunnen missen, niettegenstaande hun vele aanvaringen en vechtpartijen.  Eigenlijk zijn ze elkaars enige zekerheid: ze  zijn steeds samen geweest in alle wisselende omstandigheden en met alle wisselende mensen waar het leven hen tot nu al heeft gebracht . Dat zus naar een andere school gaat is blijkbaar een niet vanzelfsprekend gegeven. Het is dus ook voor hem wennen en aanpassen

En zus heeft het erg moeilijk: zoals ik eerder reeds meldde waren aanpassingsproblemen bijna met wiskundige zekerheid voorspelbaar; en zo geschiedt ook…

Jennifer is de eerste weken onhandelbaar geweest op school, heeft kindjes gebeten, naar juffen gespuwd en gescholden, was/is erg moeilijk bij de les te houden wegens snel afgeleid en druk, uittestend en grensoverschrijdend, en  heeft tot voor twee weken bijna dagelijks een kakapamper gepresenteerd met bovendien zichzelf pijn doen erbovenop. En al wordt het hier wat rustiger nu, de nachten zijn erg vermoeiend: ze heeft last van nachtmerries die haar tot 5 keer /nacht luid krijsend en stampvoetend uit bed jagen, waarin ze dan weliswaar  in twee van de drie keren zelf terugkeert zonder interventie van ons, wat ook het beste blijkt.

Tja, we zijn moe, maar zullen het moeten uitzitten denk ik, er zit veel  en herkenbaar Jennifer van twee jaar geleden in, en die heeft de wapens toch al eens eerder neergelegd.

Verstandige mensen noemen dit dan regressief gedrag  van een kind dat vooral (fundamenteel) bang en onzeker is en op die manier aangeeft dat de veranderingen waarin ze terechtgekomen is  voor haar opnieuw erg bedreigend zijn. En het is ook niet min: dagelijks met het busje naar die nieuwe school, 4 of 5 nieuwe juffen die zeggen wat mag en wat niet, andere kinderen, andere regels….  én gescheiden van broer. Al zijn we soms boos en zelfs bijna ten einde raad, we vinden het allebei vooral erg voor haar, en hopen op rustiger vaarwater in de komende weken.  Wat we vooral en boven alles hopen is dat we niet naar een gehypothekeerd leven kijken, dat we toch niet bij machte zullen zijn in een goede richting te manoeuvreren. Dat is onze grote vrees. Maar we blijven erin geloven en investeren. Dat zijn we haar na twee en half jaar hier wel verplicht.

Hopelijk volgende keer positiever nieuws.

En om met een glimlach af te sluiten:  hieronder papa, mama, jennifer,angelo en angelina en ben en Johan op de grote pleegzorgdag in plankendael, nu twee weken geleden.

03-10-2010 om 23:13 geschreven door ben  

1 september, lief en leed …

De vakantie zit erop, met een kletsnatte augustus als toemaatje op juli.

Johan weer aan het werk en uw dienaar als oppas van dienst.

Gelukkig beginnen de kinderen te genieten van wat langer slapen, dus meestal opstaan pas rond halfnegen, tot voor enkele maanden een ongekende luxe.

En bovendien twee tot drie dagen/week voor enkele uren naar de opvang, zodat ik er toch nog in geslaagd ben om de tuin (zwaar verwaarloosd na drie maanden fysieke onbekwaamheid) weer in orde te krijgen.

 Dat INTEX-plonsbad heeft dus de laatste vier weken vooral  regen verzameld, en zal zonder twijfel binnen maximum 2 weken weer opgeborgen worden. Al die moeite voor enkele keren plonzen en weer eens voor maanden  een reuzegroot gat in het gazon.  Pfwt………..

Jennifer is ook voor de eerste keer op kamp geweest, 4 dagen met de vriendjes van het  kleuterturnen, en dat bleek –tegen mijn verwachtingen in- enorm goed meegevallen:  ze was erg vuil, verkouden en moe, maar eveneens erg blij, de foto’s op de website liegen er niet om, voor herhaling vatbaar, en zeker een aansporing voor ons om haar in de chiro hier in te schrijven.

Verderdoen met het turnen zit er helaas niet in, zaterdagnamiddag is nu eenmaal moeilijk te rijmen met de weekendregelingen bij papa en mama.

En verder, vandaag is ze begonnen in het speelleerklasje (type 8)op haar nieuwe school, de Damiaanschool in Tremelo:  een heel avontuur, ze is vanmorgen opgehaald met de bus, dat was even moeilijk, vechten tegen de traantjes, maar toch flink willen blijven, maar om 12.30 u kwam ze weer  binnengevallen met een glimlach van het ene oor tot aan het andere. En dat zal wel niet alleen geweest zijn owv de pannenkoeken.

Ik denk dat ze juf Birgit al in hart gesloten heeft, en in haar klasje zitten bovendien maar 11 kids, een verademing in vergelijking met de 26 van vorig jaar.

En al is het  nog steeds moeilijk om te weten te komen wat ze allemaal beleeft, toch vermoed ik dat het vandaag al goed geweest is.

Al bij al was het geen makkelijke beslissing, maar voor haar was het volgens ons de best mogelijke oplossing omdat de achterstand op alle
gebieden (cognitief, emotioneel, sociaal, verbaal ..) nog (lang) niet ingehaald is, en mss ook wel niet meer helemaal in te halen is.

We staan dan ook overtuigd achter deze maatregel, wetende dat een langzamer ritme en meer aandacht in een kleiner klasje (11 kinderen) haar verdere ontwikkeling alleen maar kunnen ten goede komen. Ongetwijfeld volgt later meer.

Het brengt echter ook een heleboel gedoe met zich mee.

Jennifer wordt ’s morgens thuis opgehaald met het busje rond 0820 u en om 0830 moet Angelo naar zijn schooltje hier in het dorp.

Concreet wil dat zeggen dat het erg moeilijk en ingewikkeld wordt om als we allebei vroeg moeten gaan  werken ’s morgens ze allebei eerst naar de opvang te doen, zoals dat kon tot en met vorig schooljaar. niet makkelijk te regelen dus. pfwwwtt ...

De laatste weken gaat het overigens veel en veel beter met Jennifer: ze is zich steeds meer en meer oprecht aan ons gaan hechten, is opvallend stabieler, rustiger en minder uitdagend en provocerend geworden.  Alleszins duidelijk is dat ze blijft vorderingen maken, en is ze hierin wat minder snel dan haar leeftijdsgenootjes, het weze dan maar zo, maar we zijn wàt  blij met de positieve evolutie die we mogen meemaken.

Toch is en blijft ze ook voor ons nog al te vaak een gesloten boek:  wat ze denkt, wat ze meemaakt, wat ze voelt blijft ook voor  ons meer dan eens een raadsel.

En onze Angelo is ook gestart vandaag: aan mijn hand zingend en dansend naar school gedarteld, blij dat hij al zijn vriendjes ging terugzien, heel blij met zijn nieuwe juf, juf Nicole, een oude bekende, want bij zijn aankomst hier, nu al bijna 2.5 jaar geleden werd hij in het zomerklasje ingekwartierd bij toch niet dezelfde juf nicole zeker …. Owv reorganisatie heeft ze nu de grote kleuters, en Angelo is er de koning mee te rijk.

En dat mag ook wel, want de laatste weken is er groot verdriet in zijn hartje: hij wordt zich meer en meer bewust van de hele pleegzorgtoestand, en is al tweemaal na een (verlengd) weekend bij papa en mama  eventjes erg ontroostbaar verdrietig geweest omdat hij liefst voor altijd bij mama zou willen zijn, net als al zijn vriendjes, ‘die ook bij hun mama geboren zijn’ (zijn woorden)

En al wisten we wel dat dat er zit/zat aan te komen, het is en blijft  erg moeilijk om dit uit te leggen aan een vijfjarige.  Onze boodschap is dat papa en mama en johan en ben samen voor hem en jennifer zorgen, en dat papa en mama ons gevraagd hebben om mee voor hen te zorgen.

Maar zijn verdriet is er wel, en het is mooi/roerend om te zien  hoe hij probeert om de hele situatie een plaats te geven in zijn wereldje, zoals hij die nu begrijpt en probeert onder controle te krijgen.  Bij het slapengaanritueel hoort nu ook steevast aan het raam een kushandje werpen in de richting van Tienen, met mijn verzekering dat dat even later veilig op de wang van mama belandt.

Veel lief en een beetje leed dus.

Hoe het verder loopt op school zal in de komende weken duidelijk worden, we houden jullie op de hoogte.

En om te eindigen in schoonheid: een kleine selectie van vakantiefoto’s, ditmaal uit de camera van Johan.

allez 'in schoonheid' is mss nèt ietske teveel gezegd...

niet écht bevorderlijk voor rug en knie ...

hier de boot die we (samen met 10 anderen) afgehuurd hadden voor onze dagtocht op zee ...

en met 'marraine martine', die ons is komen bezoeken.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door ben  

Dag lezer

We zijn inmiddels al meer dan een week terug in het land, na onze derde vakantie op rij in Bretagne;

Het was de  Morbihan ditmaal, dat is het zuidelijke departement van Bretagne, en we  verbleven er in  Riantec, een kleine gemeente in de buurt van Lorient.  Mooie locatie, het dient gezegd, en we betrokken er  een mooi en comfortabel -zij het eerder klein- huisje met een erg charmant tuintje.

Op 50 m van de deur stonden we met onze voeten in ‘la petite mer de Gâvres’, een soort binnenzeetje dat dagelijks twee maal vol- en weer leegliep op het ritme van eb en vloed.

Vanuit de slaapkamer hadden we volgend  prentkaartzicht :

Ons verblijf duurde van 17-31 juli, met zowel voor heen als terugreis opstaan om 03.30 u, vertrek om 04.00 u en aankomst (na 840 km) in de vroege namiddag.

De kinderen hebben zich voorbeeldige reizigers getoond, hebben vooral op terugreis erg lang geslapen (de ‘Pont de Normandie’ lag al achter ons), en gedurende de tijd dat ze wakker waren hebben de nintendo’s , in combinatie met de tv-schermpjes op de rugleuning van de voorste zetels uitstekend werk verricht.

En tussen aankomst en vertrek hebben we zoals gezegd van twee weken Morbihan kunnen ‘genieten’, en al is deze streek niet zo spectaculair mooi als de twee andere (Finistère en Côtes d’Armor) kustdepartementen, het was er vrij uitgesproken zonnig en redelijk warm (tussen  een behoorlijke 22° en 26°), met als gevolg dat er in verhouding redelijk veel naar zee en strand getrokken is dit jaar. De Atlantische oceaankust lag op een zestal kilometer van ons huisje, met een prachtig zandstrand en een kristalheldere oceaan, met bovendien een watertemperatuur van ongeveer 20°. De kinderen hebben er de tijd van hun leven gehad, waarbij Jennifer niet uit het water weg te krijgen was en Angelo vooral beroep deed op mijn bouwkundig vernuft om (in zijn ogen dan toch) reusachtige zandkastelen te bouwen op de vloedlijn.  Goed voor de knie was het geenszins en mijn rug doet er nog zeer van, maar genoootennnn dat hij heeft, dolenthousiast is een understatement.

De kinderen waren ongecompliceerd gelukkig, uiteraard met het mooie weer en het leuke huisje, maar vooral met de exclusieve aandacht die ze van ons kregen en ook weer elke dag wisten te versieren, zelfs op te eisen. Het slaapuur verschoof naar 21.00 u, met als gevolg dat we ook meestal ’s morgens mochten ‘uitslapen’ tot zowat halfnegen, een ongekende luxe. De nintendo’s en meegebrachte boekjes zorgden  in de voormiddag voor wat rust, zodat voorwaar de krant nu eens niet alleen diende om naar de vliegen te meppen. Toch even vermelden dat ‘de standaard’ als vakantieservice de krant van abonnees op het vakantieadres laat toekomen, een jaarlijks weerkerende aangename service: nieuws uit België, zij het een dag later, maar toch prettig. Aan te bevelen en bovendien makkelijk digitaal te regelen, en voor vakantiebestemmmingen in Frankrijk een gratis service. Chapeau.

Voor de rest de klassieke ingrediënten en bezigheden: een zeiltocht van een dag, bezoek aan enkele kindvriendelijke tentoonstellingen, oa een heuse onderzeeboot, een marktje meepikken, eens een pizza gaan eten,  wat winterkleren voor de kids kopen, wat langer slapen, wat lezen… (ik ben er zelfs in geslaagd om twee delen van de ‘Millennium trilogie’ te lezen, samen toch een 1200  pp.,  al weet ik niet of ik de moed/tijd ga hebben om me nog aan deel 3 te wagen. Ik vind het een weliswaar  goed geschreven detective, maar wat vergelijkbaar met de ‘da vinci code’, die ander hype van enkele jaren geleden. Blijven hangen doet het niet, maar meer moet een goed vakantieboek  misschien ook wel niet leveren).

Twee blije kinderen dus, en twee tevreden woonpapa’s.

En bovendien alle vier tevreden met onze terugkeer in wijgmaal, al mis ik de eerste dagen altijd een beetje ‘le grand large’: de zilte lucht, het diepe blauw en de het overweldigende licht van  de oceaan.

Hieronder alvast een eerste serie sfeerbeelden: alweer gelijkend op die van vorig jaar, maar opnieuw alweer verschillend, en mooi om zien hoe onze kleuters groeien en van jaar tot jaar telkens iets meer zelfverzekerd in de lens kijken.

09-08-2010 om 00:00 geschreven door ben  

Oepsie …..

Tussen 9 mei en 11 juli liggen meer dan twee maanden. Zo een lange stilte is er nog nooit geweest, denk ik.

En  bij het openklikken van de blog merk ik dat de teller op 10.101 staat,  wat me er uiteraard toe aanzet de draad weer op te pakken. Bij deze nog maar eens een plechtige belofte aan mijn trouwe aanhang om jullie niet meer zo lang op jullie honger te laten …

en een speciale groet/belofte voor Frank  die ons wedervaren met erg veel interesse volgt, zoals bleek uit zijn reactie op ons meest recente blogbericht . hoi frank, de groeten daar in Elkon én in Zolder... en de CC-Hasselt-selectie is onderweg.

En het is niet dat er niets te vertellen valt: er is hier wel altijd wat, en het is ook  niet dat ik geen tijd heb gehad: mijn revalidatieverlof heeft uiteindelijk tot 15  juni geduurd.  Misschien is het wel owv een dipje owv een –in mijn ogen- veel te traag vorderende genezing van mijn knie: na meer dan twee maanden is die nog steeds (te) dik  (naar mijn goesting) en bovendien kan ik er nog steeds niet al te veel mee uitrichten zonder een pijnlijke waarschuwing het wat kalmer aan te doen. Tja …. niks aan te doen, maar toch behoorlijk deprimerend. Ik zal het maar moeten uitzweten zeker ?

En van zweten gesproken… we hebben onze eerste officiële hittegolf te pakken:  daar is op zich niks ergs aan, want  in de zomer moet het zomeren, maar alleen worden de slaapkamers nu toch wel wat te warm voor een degelijke nachtrust.

Maar alsof het te  voorzien was had ik voor twee weken ons intex-plonsbad (diameter 3,5 m en hoogte 1m:  juist, hetzelfde van voor twee jaar) van de zolder gehaald  en op een vloer van houten terrastegels achteraan in de tuin geïnstalleerd. Tot grote vreugde en jolijt van onze bengels, van onszelf en van nog heel wat andere buurtbewonertjes en sympathisanten.

En de zon doet haar werk: de kinderen kunnen hun noordafrikaanse roots niet loochenen: vooral  Jennifer  wordt met de dag bruiner. Als we in Bretagne twee weken zon hebben zal ze ongeveer zwart zijn denk ik. Want we vertrekken inderdaad zaterdag weer richting Bretagne, zoals reeds eerder gemeld (bericht 7 maart) naar de Morbihan, het zuid-departement  van Bretagne. Het huisje is gehuurd, en al de rest maken we deze week klaar: Johan heeft bovendien de  ganse komende  week verlof, een ongekende luxe, zo een week voor het vertrek. De kinderen kijken er erg naar uit, en ook voor ons wordt het hopelijk een ontspannende periode, daar gaan we toch voor.

En vorige maand (15 juni) heeft Angelo 5 kaarsjes uitgeblazen, met alweer een spetterend kinderfeest met 10 van zijn beste vriend(innet)jes hier ten huize, met snoep en lekkers, met een springkasteel, en met veel plezier voor het jonge volkje. Het opruimen van de ruïne achteraf hebben we er dan maar voor lief bij genomen.

En Angelo, het mag nog eens gezegd, doet het fantastisch:  hier bij ons, op school, hij is erg populair bij zijn vriendjes en vriendinnetjes .. Het is echt een plezier om hem bezig te zien en te horen. Hij is gefascineerd door cijfers en getallen, wil lezen en kan zijn naam al schrijven, is bangelijk snel weg  met alle computer- en nintendospelletjes, en is ongecompliceerd gehecht geraakt aan ons en  blijft bovendien loyaal naar zijn papa en mama.

Wat een hemelsbreed verschil met het boze opstandige kereltje van twee jaar geleden dat elke vorm van tederheid categoriek afwees  en zich consequent krijsend op de grond gooide als hij zijn  zinnetje niet kreeg.

Voor ons als woonpapa’s een opsteker van jewelste. Hebben we hier het verschil kunnen maken ?  Misschien wel, al besef ik dat het erg voorbarig is om nu al tot deze conclusie te komen.  Maar vast staat wel dat hij al zijn mogelijkheden en talenten optimaal en enthousiast aan het ontwikkelen is.  En daar doen we het toch voor .

volgende bijdrage zal voor  augustus zijn, en met  een nieuwe reeks hopelijk zonnige vakantiefoto's.

beloofd.

Bijlagen:
angelo-silke.jpg (90.7 KB)   

9 mei

En weer heel wat te vertellen.

28 april: knie-operatie

30 april: jennifer  één zes (terwijl ik op 10 april twee vijven mocht 'vieren')

4 mei: eerste kennismaking met nieuwe school van jennifer, in tremelo, waar ze vanaf september naar het speelleerklasje zal gaan.

Ik ben op 28 april april geopereerd aan mijn r-knie: scan had uitgewezen dat er (aanzienlijk) kraakbeenverlies was waardoor mijn knieschijf tegen het bot aan kwam te schuren, met botletsel tot gevolg, wat verantwoordelijk was voor de chronische pijn van de laatste maanden.

De operatie was aangekondigd als een kijkoperatie, maar eenmaal bezig bleek de knieschijf erger beschadigd dan op de scan te zien was, waardoor de hele handel toch moest opengelegd worden om de knieschijf op te lappen. Vervolgens werd het bot ‘gepickt’ om  bindweefsel aan te maken, dat dan in de toekomst het bot tegen de knieschijf moet gaan beschermen, want verdwenen kraakbeen komt niet meer terug.

Allemaal heel technisch, maar de eerste dagen na de operatie vooral erg pijnlijk. Nu is de pijn weg, maar de knie is nog steeds gezwollen, al is de zwelling afgenomen, vergeleken met een week geleden.  Ik moet nog twee weken krukken lopen, in combinatie met dagelijks kine, ijs leggen en oefeningen doen om het zaakje weer soepel te krijgen.

Ik hoop dat het allemaal achter de rug is op 30 mei, tot dan heb ik ziekverlof,en  ik zou niet graag te horen krijgen dat dit verlengd moet worden.

Genoeg over de knie.

Jennifer is 6 geworden, en dat zal ze geweten hebben.

Vrijdag 30 was ze het feestvarken in de klas, en ze heeft er getrakteerd met cake.

Zaterdag waren hier 14 vriendjes uit de klas voor een heus snoep- en schminkfeest met springkasteel. En dat alles gelukkig onder een stralend lentezonnetje. Dank voor het duimen.

zo zag het er uit:

En zondag waren papa en mama en kleine zus hier, blij en fier.

Onze kleine meid wordt groot: ze ontgroeit de kleuter-size (is de 120 cm voorbij en nadert schoenmaat 30) en wordt een (erg mooi) meisje. look and see.

De logopedie doet goed: op school en op de opvang krijgen we te horen dat haar taal er merkbaar op verbetert. Ook de andere vooruitgang is onmiskenbaar: ze voelt zich hier blijkbaar eindelijk wat meer thuis  (lees veilig en vertrouwd) en haar uittestend gedrag mindert merkbaar. Emotioneel wat meer stabiliteit, zo lijkt het alleszins toch. Al is er toch nog wel eens een vuile broek, en nu ze me beneden weet (knie) vindt ze het toch nodig / pretttig om te weten te komen hoever ze Johan kan krijgen bij (vooral) het bad en het slapengaan.

Er is erg veel geduld voor nodig geweest, en het zal blijkbaar nog heel wat geduld vragen.

Wat betreft schoolrijpheid: we zien dat ze er nog niet is.

Spijtig, maar ja .

De filosofie achter het speelleerklasje, en de info die we op de school gekregen hebben, sterken ons in de overtuiging dat we er een goede beslissing mee nemen, al is het niet vanzelfsprekend. Het zal moeite kosten om de overgang te doen verteren, J. is heel erg gehecht aan wat vertrouwd en voorspelbaar is. Dus  we zullen de overgang moeten ‘coachen ‘met wijsheid, verstand en geduld. Maar we denken ook dat het op termijn een goede beslissing zal gebleken zijn.

Daarvan houden we jullie op de hoogte.

O ja, en volgend weekend ‘het belang van Limburg’ kopen… we worden  BL’s.

Kijk maar.

Tot de volgende.

09-05-2010 om 23:30 geschreven door ben  

Voilà, ik ben er weer.

Wat een schitterend stralend weekend was dit wel niet !! ongetwijfeld een van de mooiste van het jaar.

lente met een grote hoofdletter: de zon breekt er écht door,  alles schiet in bloei en leven en wordt dronken van licht en warmte.

En we hebben/hadden bovendien heel wat te vieren: feestmaand april.

Op 3 april zijn J&A al twee jaar bij ons. De plaatsing is inmiddels verlengd met een jaar.

Oeioeioei  wat gaat dat allemaal snel. En groeien dat ze doen. En bloeien. Het mag gezegd.

Ik wil niet in herhaling vallen, maar Jennifer komt hier eindelijk écht aan. Iets wat de laatste weken pas echt duidelijk aan het worden is. Ze  hecht zich, wordt rustiger, minder uitdagend, minder nukkig.

Mooi natuurlijk.

Op 10 april heb ik 55 kaarsjes uitgeblazen.

Een  ‘jonge’ vader toch, je zou me eens met het kleine grut moeten zien flaneren, door wijgmaal, door leuven, in de speeltuin van bokrijk, in plankendaal, op de zeedijk van blankenberge …

Blij dat ik het allemaal mag meemaken, dat wel. Ik ben een fiere (woon)papa.

Maar mijn knie is wel 55: wordt ‘geshaved’ op 28 april, gevolgd door enkele weken kine en recup: daarna weer als nieuw ongetwijfeld … tot de volgende oplapbeurt.

En op 30 april begin J. al met haar zevende levensjaar.

Er zit weer een feestje aan te komen: op 1 mei, met 14 vriendjes en vriendinnetjes, een springkasteel in de tuin en een studente van mij die de boel wou komen animeren , nu maar hopen op mooi weer. Hoop mee met ons, want drie uren met 15 schreeuwertjes binnen moet zowat de ultieme stresstest zijn.

De paasvakantie was geweldig.

Paasdag eieren rapen: er zat een nintendo bij. Angelo en Johan maken regelmatig ruzie over wie wanneer en hoe lang ermee mag spelen, en owee wie een fout maakt...  En opnieuw: het is verbazend hoe snel en vanzelfsprekend Angelo zich dit allemaal eigen maakt. (ik heb hem zelfs aan Johan horen uitleggen wat  Johan allemaal verkeerd deed en waarom en wat hij eigenlijk zou moeten doen …)

Paasmaandag naar Bokrijk, naar de speeltuin.

Dan 3 dagen opvang, en ik 3 intussen dagen  papieren opruimen.

Zondag familiereünie: met 13 uit de Johan-aanhang voor de TV (koersfanaten !) en daarna aan tafel.

Maandag opvang

Dinsdag alles klaarmaken voor de zee, Lala op logies gaan brengen naar tante Greet en dan naar …

Blankenberge ….

Blankenberge: I hate it.

Ik hou niet van die (wat ze in leuven aanduiden met de erg plastische term) ‘wezzel’ maar ik moet wel toegeven dat ik de kids zich zelden zo heb weten amuseren: onze kust is  erg kindvriendelijk (maar ook portefeuille-onvriendelijk). En moet het nog eens gezegd ? op restaurant gaan lukt steeds meer verbazend goed, en als iets niet kan wordt dat ook aanvaard, na niet meer dan gewoon protest.

maar de zee blijft de zee natuurlijk: altijd mooi, en altijd goed voor wat mooie plaatjes ...

En morgen weer naar school.

En het zal rap zomer zijn: ik weet zo stilletjesaan dat het derde trimester eigenlijk een prelude op de zomervakantie is. De dagen worden warmer en zonniger, de zomerkleren  komen eraan, de schoolreizen, de verlengde weekends.

Daarvan breng ik binnenkort verslag uit.

Grtz

En tot de volgende…

18-04-2010 om 23:38 geschreven door ben  

Het is ongeveer half december beginnen vriezen.

De kou heeft geduurd tot ongeveer half maart  (ik denk dat we niet veel dagen met middagtemperatuur > 5° hebben mogen meemaken) en bovendien heel wat sneeuw- en dagvorstdagen.  Het hele gedoe met de opwarming van de aarde lijkt dan even veraf.  

Maar kijk.

Een voorzichtige poging voor drie weken niet te na gesproken zaten we er plots middenin:  vorige woensdag zomaar even 20 ° !!!   je  zou voor minder euforisch worden. ..

En plots schiet alles in gang en in leven:  op enkele dagen wordt het gras groener dan groen, lopen alle bomen en struiken in bot, en kleuren  paaslelies, viooltjes en forsythia  in één klap onze horizon en zowat elke zichzelf respecterende (vlaamse)  tuin  met een assertief geel onder een stralend en niet minder assertief voorjaarslicht:  er is geen mooier en sterker licht dan dat van deze tijd van het jaar.  Alleen dit licht blijkt in staat om de hele natuur uit de winterslaap te wekken, en het hoeft dus ook geen verbazing dat het  telkens opnieuw weer lukt.

Wat geel hieronder.

Vanmorgen ook naar de palmzondag-mis geweest.

Hoe gek het ook klinkt: het hele ritueel, met zegening van palm en met voorlezen van het integrale passieverhaal  past gewoon in het hele  lenteplaatje.  Het goed gevoel blijft dus.  En knoopt bovendien aan bij (verdrongen ?) herinneringen van meer dan 40 jaar oud.  Hèhè…

En verder merk ik  dat ik in de toekomst toch heel wat voorzichtiger moet zijn op mijn terras:  op drie of vier exemplaren na hebben alle bloemknoppen van de camelia  zich laten verrassen door de winterkou, ze zijn gewoon herleid tot bruine bolletjes die bij aanraking loslaten en op de grond vallen; en ik heb daarenboven mijn grootste twijfels over de olijfboom, die eveneens de winter zonder extra bescherming buiten heeft doorgebracht.  Of hoe allochtonen toch wel wat extra aandacht (en warmte) kunnen gebruiken ..

En zaterdag is het hier feest: (reeds) twee jaar pleegzorg hier ten huize.

En zoals jullie hebben kunnen volgen, met wisselend succes maar met een overwegend positieve tussenbalans:  Angelo doet het buitengewoon goed, wat vorige week op het oudercontact in het kleuterklasje nog eens bevestigd werd, en Jennifer doet het op haar eigen manier ook wel goed, maar  dat is dus wat moeilijker, wat meer  ‘cappriciosa’,  maar de laatste weken toch ook met meer genegenheid en minder streken dan wat we de voorbije twee jaren van haar gewoon zijn geweest, maw we blijven er ook voor haar in geloven.  Binnenkort meer daarover .

We gaan enkele dagen naar zee (Blankenberge) in de tweede week van de paasvakantie en voor de rest zien we wel: er is zowel voor de kids als voor ons allebei gewoon nood  aan extra zuurstof, aan buiten ravotten,  aan lente en zomer …

En dat alles zit er aan te komen.

Tot de volgende.

28-03-2010 om 22:07 geschreven door ben  

Groeten uit de ziekenboeg …

Johan en ik sukkelen allebei al meer dan een week met een sinusitis, annex verkoudheid die maar niet wil overgaan. Ook de kinderen zijn verkouden geweest, maar zij maken het voor het moment beter .  De apothekers doen gouden zaken deze dagen.

Ben intussen ook bij de orthopedist op bezoek geweest: ik sukkel al enkele maanden met een pijnlijke rechterknie en heb een MR-scan laten nemen.  Het verdict is duidelijk: kraakbeen onder knieschijf is grotendeels weggesleten en bot tegen bot geeft  pijngevoel. Kan wat gecorrigeerd worden met een kijkoperatie en wat vijlen en afplatten, maar een mirakel zit er niet in .

Operatie zit er aan te komen na de paasvakantie, eerder was er geen plaats.

En door scheef te lopen is ook mijn rug aan het opspelen. Lage rugpijn, wat u zegt …

En alsof dat alles nog niet genoeg is:  maandag zat ik  thuis, met de bedoeling een heleboel werk op te halen, tot er uit de school een telefoontje kwam: angelo op zijn kin gevallen, diepe slip en of ik niet met hem naar de dokter kon.

Dokter (– stagiair ) duidelijk op zijn  ongemak (ik vermoed de eerste naaipraktijkervaring) en verder dan de plaatselijke verdoving zijn we niet geraakt. Toen  A. zag wat hij van plan was, was het neen.

En wat de dokter nog niet wist, maar nu ook, dan is het dat neen bij angelo ook neen is en blijft.

Wij naar spoed dan maar, waar  na twee uren wachten de  zaak beslecht werd met vier steekjes en beduidend/verwonderlijk weinig weerstand.

Kort  en bondig:  De vreugde kan niet op hier.

Ook zijn intussen onze vermoedens mbt de schoolrijpheid van J  vanuit de kleuterschool bevestigd: we hebben het advies gekregen om J. volgend jaar naar een ‘speelleerklasje’ in de buurt te laten gaan. Haar ontwikkelingsritme ligt lager dan dat van haar klasgenootjes, waardoor de kloof steeds groter wordt. Het derde kleuterklasje laten overdoen is geen optie, J. functioneert best in een kleine groep met weinig afleiding en gedoseerde taakspanning, en het speelleerklasje biedt hiervoor de beste garanties.

Het goede aan de boodschap is dat ze nog steeds verder ontwikkelt, en niet tot stilstand is gekomen.

Het minder goede is natuurlijk dat ze van school zal moeten veranderen, en gezien haar sterke gehechtheid aan al wat vertrouwd is  voorzien we nu al grote stormen in september.

Enfin, we kunnen alleszins reeds nu al wat voorbereidend werk doen, en dat zal nodig zijn.

En verder wachten we allemaal op het voorjaar: het was zo uitgesproken snijdend koud vandaag dat zelfs de sneeuwklokjes en krokussen (die nu eigenlijk al zouden moeten zijn uitgebloeid) aanstalten maakten om terug onder de grond te verdwijnen.

Eén ding staat gelukkig vast in deze gure dagen: ons vakantiehuisje is geregeld: we trekken nog maar eens naar Bretagne,  de Morbihan ditmaal, en we zitten in de buurt van Lorient, tussen de menhirs van Obélix.

En omdat ik vermoed dat de blog ook gevolgd wordt owv de foto’s:  hieronder nog eens drie uit onze Domburg-reeks.

Tot binnenkort

07-03-2010 om 22:26 geschreven door ben  

21-02-2010 om 22:35 geschreven door ben  

dag trouwe bezoeker

geduld wordt beloond:  de aanhouder (U dus) wint en krijgt vanaf nu weer een regelmatige 'nieuwsflits' uit Wijgmaal.

de blog heeft  heel erg ‘stil’ gelegen: vnl  technische problemen:  ik heb mijn  laptop zowat een maand moeten missen: van het begin van de kerstvakantie tot ongeveer gisteren, en intussen moet ik me office 2007 eigen zien te maken. Ik troost me met de gedachte dat stilstand roest betekent.

Boven op ‘den bureau’ staat nog een vaste pc, maar verdwijn hier maar ‘eens  even naar boven ‘als er twee permanente supervisie vragende kleuters rondhossen , die bovendien  geheid  rampen veroorzaken als ze even de aandacht voelen verslappen.

In de eerste week van de kerstvakantie was Johan thuis en hebben we samen met de kids erg genoten van de sneeuw en de koude, al moet gezegd dat vooral A. het niet veel langer dan 45 min. op rij uithoudt als het buiten vriest.  Dus regelmatig gaan bijwarmen, hetzij thuis of op café. Veel bloggen zat er in die week dan ook niet in: ‘… voor die ene keer dat we eens allemaal vakantie hebben ga jij toch niet achter die PC kruipen zeker …’

Het heeft alleszins enkele mooie plaatjes opgeleverd, ik voeg ze er graag aan toe:

Week twee was Johan weer aan het werk, en was de opvang gesloten:  stond er alleen voor dus, en bovendien regende  en smodderde het buiten.

Wie neemt me kwalijk dat ik blij was dat ik maandagmorgen 4 jan. onze twee engeltjes aan de  schoolpoort kon gaan afzetten ?

er komt in de loop van de komende dagen en weken heel wat (goed) nieuws bij : ik heb veel te vertellen over de voorbije weken. Maar U neemt me vast niet kwalijk dat ik nu naar 'de slimste mens' ga kijken.

Maar eerlijk gezegd begrijp ik de bakken kritiek niet die Linda De Win over zich heen heeft gekregen (omdat ze graag wint) wanneer ik nu haantje Peter V. bezigzie en niemand zich blijkt te storen.

enfin, we zien wel

cu

ben.

20-01-2010 om 21:58 geschreven door ben  

04-01-2010 om 00:00 geschreven door ben  

01-12-2009 om 22:41 geschreven door ben  

en  alweer wordt het buitendonker en nat….,

eerste zondag van de advent vandaag, volgende week komt de sint en binnen  drie weken staat Sancta Lucia voor de deur...

November bracht ons weer de korte dagen, regen, maar nog geen koude: we hebben naar het schijnt een van de warmste novembers ‘sinds de metingen’ achter de rug.

Global warming of the earth … ????

who knows… ???

Maar hier in Wijgmaal is en blijft het druk.

We zijn in de herfstvakantie voor enkele dagen naar de Ardennen getrokken, in de buurt van Gedinne (nog steeds een van mijn favoriete streken in het Zuiden van ons land), de week erop ben ik met mijn buitenlandstudenten naar de omgeving van Spa  getrokken, en de week daarop was ik op een ‘seminar’ in Zweden, in de buurt van Göteborg (het diepe zuiden van zweden dus) bij een van onze partners. drukke dagen dus

Als de blog deze dagen mager blijft, weet je meteen waarom.

Johan vangt het allemaal wel erg goed op (neemt verlof als ik weg ben en kan zo ook de situatie erg goed onder controle houden.

Maar mijn frequente uithuizigheid blijft een probleem voor J., ze wordt na enkele dagen na mijn vertrek opnieuw erg druk, opstandig en nukkig en haalt weer kakapampers.  Die stormen gaan pas enkele dagen na mijn thuiskomst weer liggen. Toch maar mijn buitenlandmissies beperken of blijven geloven dat ze eraan moet leren wennen  dat ik telkens wel degelijk terugkom ? Goede raad in deze  is duur…

Ook vanuit school en CLB wordt bevestigd dat de drempel naar het eerste leerjaar effectief te hoog zal blijken, zodat we hier enkele zeilen zullen moeten bijzetten, al blijf ik een heilige schrik hebben om haar te overvragen, want dat zou wel eens erg contraproductief kunnen zijn .

En A. doet het inderdaad erg goed.

Op het oudercontact heb ik te horen gekregen dat hij zijn achterstand heeft ingelopen, en als een heel gewone en gelukkige kleuter  bij zijn klasje hoort, en dat is natuurlijk een opsteker van formaat.

OK, hij kan nog steeds erg stout en koppig zijn, maar  alle stoute en koppige jongetjes ‘at risk’ aanduiden gaat me toch wat te ver.

En wij doen het ook goed, blijven erin geloven en ook ervan genieten,  maar we blijven het doorgaans ook nog steeds een vermoeiende toestand vinden .

De kinderen waren dit WE naar hun papa en mama, en wij ….. hebben vandaag uitgeslapen tot 10.30 u.: dat moet ongeveer twee jaar geleden zijn. Maar het was eens ouderwets lekker, dat wel.

In alle geval, ik merk dat ik in herhaling val met mijn verhalen en dus...

...ik ga in de donkere weken die voor ons liggen op zoek naar inspiratie en naar nieuw materiaal, en, lieve en trouwe lezer, op die wijze naar een tweede adem voor de blog.

Ik hoop jullie te kunnen verrassen, maar ga nu onder de wol.

Met nog twee herfstfoto’s, waarvan eentje zelfs in pure nostalgie in het treintje naar de grotten van Han ….

tot de volgende ...

29-11-2009 om 00:00 geschreven door ben  

Dag trouwe lezer

Ik merk zonet tot mijn aangename verrassing dat we met de blog over de 8000 ‘hits’ zijn,  en dat er dus  een trouwe kern blijft,  die onze belevenissen  met blijkbaar heel wat interesse min of meer op de voet volgt.

Ik voel me dus verplicht, maar  ook, ik doe het wel graag hoor.

Je weet waarschijnlijk dat J. en A. vanaf 3 oktober intussen reeds anderhalf jaar bij ons zijn, en zoals ik vorige keer reeds aangaf, in die anderhalf jaar zijn we niet alleen aan elkaar gewend, maar verder dan dat ook dik aan elkaar gehecht geraakt. Waarover dadelijk meer.

Intussen  zijn we in oktober beland, hebben we reeds drie vorstnachten achter de rug en kunnen we de zomer definitief uitwuiven en opbergen. En om de zomer in stijl op te bergen hieronder nog enkele vakantiekiekjes (efteling voor de nostalgici en leuven kermis voor de kleuren ..)

En opnieuw verplaatst het leven zich naar binnen, naar de verlichte keukentafel en naar het tapijt in de leefkamer.

Kids gaan inmiddels reeds 6 weken naar school, en doen het daar wel.

Angelo is en blijft een ongecompliceerd gelukkig kereltje, blij met zijn vriendjes en vriendinnetjes, met juf saskia, en met zijn hele leventje hier.

Ook Jennifer komt wat beter aan , maar bij haar blijft het dansen op de slappe koord: de minste verandering of wijziging in haar vaste structuur (ik ben half september 4 dagen naar een congres in madrid geweest,  juf katrin is ziek geworden, en haar klas ontdubbeld met nieuwe juf Krista) brengt haar nog steeds danig uit evenwicht met kakabroeken en –pampers, met ongehoorzaam-uittestend gedrag tot gevolg, en pas als het evenwicht hersteld is gaan  deze stormen liggen.  Bovendien krijgen we signalen dat de overgang naar het eerste leerjaar misschien niet zo vanzelfsprekend zal lopen o.m.gezien de opgelopen achterstand. We gaan dat heel goed in het oog houden en waar mogelijk ondersteunen, evenwel zonder haar hierin te overvragen, omdat het resultaat anders wel eens omgekeerd zou kunnen zijn van wat we willen bereiken. En we willen voor en boven alles dat ze zich goed en veilig voelt, wat trouwens meer en meer lijkt te lukken.

En ze groeien en groeien dat het bijna niet te geloven is dat kinderen zo kunnen groeien:

zo is Jennifer is van april tot september van schoenmaat 28 naar maat 30 gesprongen en kan Angelo  nog net in zijn zomeranorak, die ik hem gekocht had met de overtuiging dat die het wel twee seizoenen zou doen ..

Johan en ik groeien ook in onze rol: we zijn erg vanzelfsprekend complementair en genieten evenveel van ons zorgpapa-zijn als de kinderen van ons genieten. Formeel afspreken moet amper, want we raken/zijn erg goed op elkaar ingespeeld, tenminste wat de twee kids betreft.

En zoals beloofd, nog enkele zomer -  Efteling  - beelden:

En nog enkele  van leuven – kermis:

Zo, that’s that;

Ik doe mijn best om snel terug te komen, met wat ongetwijfeld een full-herfst – bijdrage zal zijn.

18-10-2009 om 22:48 geschreven door ben