Sinds ik rolstoelgebonden ben vertellen mensen sneller hun zorgen. Opzich vind ik dit niet erg en ik kan heel goed luisteren, ‘denk ik’. Maar ik ben wel allergisch als mensen beginnen te vertellen en ze komen verbitterd over wat hen is overkomen.

Ik zal niet snel een oordeel vellen over mensen wat hen is overkomen en mensen kunnen er niets aandoen wat hen is overkomen. Je staat niet op s’morgen met het plan een ongeluk te hebben of ziek te worden die dag. Dit staat niet genoteerd in je agenda maar het overkomt je gewoon. Maar sommige mensen hebben die dag echt pech en stappen in een heel andere wereld waar ze heel wat functies verliezen en alles opnieuw moeten aanleren. Net al ik.

Wakker worden en niets meer kunnen en waar je op 0 moet beginnen. Praten, bewegen en niet alles komt terug en moet je het een plaats geven in je leven. Zoals ik het blind zijn aan 1 oog een plaats moet geven 8 april was het 6 jaar geleden dat ze een laatste onderzoek van mijn ogen hebben gedaan. Ik kreeg toen te horen dat ik blind was aan mijn linker oog. Ik kon licht en donker waarnemen in de linkerhoek van mijn linker oog en de rest zwart. Geen licht gewoon zwart en ik kan er niets aandoen en ook de dokters kunnen hier niets aandoen. STOM vind ik het maar het is nu zo en ik moet ermee verder. Het was een zware diagnose zoals het niet meer kunnen horen aan mijn linker oor. Daar kunnen ze ook niets aan doen. Het waren toen diagnoses die er gewoon bij kwamen. Het waren onderzoeken die ik uitstelde omdat ik gewoon het antwoord wist maar niet wou horen van de dokter. Het feit dat ik niet meer ging kunnen stappen stond boven op mijn lijstje en dat was en is nog steeds heel hard om mee om te gaan. Maar zagen om te zagen doe ik niet het is wat het is en soms overkomt het me dat tegen iedereen in de wereld wil schreeuwen ‘IK VIND DIT NIET EERLIJK EN WAAROM IK’? Ik weet heel goed ‘Inge het heeft geen nut om je af te vragen waarom ik maar het schreeuwen kan wel eens deugd doen.

Maar ik hoor evenzeer mensen die klagen en zagen en iets niet eerlijk vinden. In de week was ik aan het chatten men een meisje dat ik heb leren kennen tijdens mijn revalidatie en ja ze is beperkt en fuctioneerd niet 100% ze heeft een NAH maar ze kan wel stappen – niet lopen en haar handelingen zijn iets tragere. Maar 1 ding mag ze niet doen en dat is met de auto rijden.

Loop je een beperking op en je hebt een rijbewijs dan moet je testen doen bij CARA of je terug instaat bent om te rijden en of je aanpassingen nodig hebt aan je auto. Zelf heb ik die testen niet willen doen omdat ik weet dat met de auto rijden een risico. Door mijn zicht heb ik geen 3D zicht, mijn armen zijn niet krachtig genoeg om het stuur deftig en langurig vast te houden, de beperking die ik heb in lijn nek waardoor ik mijn hoofd niet vergenoeg kan draaien als ik moet invoegen ivm de dodehoek… Daarom wil ik niet met de auto rijden en ik wou geen neen horen. Ik laat me nu rijden door DAV (Dienst AangepastVervoer) of ik rij mee met een auto die handig is om in te stappen. Maar ik kan ook de trein nemen (wat een avontuur is).

Ze dramde maar door over het feit dat ze niet met de auto mocht rijden,… Dinsdag ik naar de sport samen met Lander en even met een collega gebabbeld omdat hij dat meisje ook kent. En zowel hij als ik zeiden zij kan wel deftig stappen. Ik kan niet met de auto rijden en ben rolstoelgebonden en mij hoor je niet klagen. Waarom zou ik klagen? Ik geraak waar ik moet geraken en trouwens met de auto rijden is een dure zaak geworden. Je auto, onderhoud, benzine, verzekering,… en zij vond dat ze die luxe wel verdiende om boodschappen te doen. Uiteindelijk heb ik het gesprek beeindigd want er kwam geen einde aan. Sinds toen heb ik ze niet meer gehoord en loop ik er een beetje van weg. Uiteindelijk heb ik geleerd niet verbitterd te zijn om wat me is overkomen. Ik heb het niet aanvaard maar ik heb er wel leren mee omgaan. Wat belangrijker is dan te blijven trappelen op hetzelfde plekje is het verder kijken dan de horizon want dan zijn er altijd nieuwe dingen te ontdekken.