Mijn vaste gezinshulp is een lange tijd ziek en kan niet komen werken. Heel spijtig voor haar en ik hoop dat ze snel beter zal worden. Maar op het einde van de maand volgt er een operatie aan haar pols. Maar als er hulp wegvalt voelt iedereen dit want haar collega’s moeten haar uren opvangen. Sabrina werkt voltijds en dat wil zeggen 38 uren dat collega’s moeten opvangen en als er in totaal 4 collega’s ziek zijn is dit nog een grotere ramp.

Ik heb 3 maal per week 4 uren hulp wat op 12 uren komt en die uren vervangen is een zware dobber voor de groep waarin ze werkt. Vandaag 2 uren hulp, maandag en woensdag 2uur en 30minuten hulp en vrijdag 3uren hulp. Gelukkig krijg ik extra poetshulp maandag en zal mijne was erdoor zijn. Dan is het in de ochtend wassen en drogen tot op het einde en tussenin worden de vlekjes en oneffenheden weggewerkt.

Waar ik kan probeer ik te helpen. Zoals s’morgens al een lading vuile was in de wasmachine proppen en opzetten en dat is een fijn staaltje van timemanagement hier in huis. 8 uur Celine is er de kinesist en ik wandel vanaf het aanrecht met krukken naar de badkamer achter de vuile was. We verzamelen de was met de handdoeken washandjes en gaan richting het waskot. Ik hou even halt aan het toilet want daar staan de pots (het is de nieuwe hype ‘wassen met pots’). Het is niet de meest logische plaats maar in het waskot staat ook de droogkast en dat brengt vocht met zich mee en als mijn doos pots daar staan smelten de pots aan elkaar door het vocht en daar ben ik dan ook niets meer aan. In het toilet is het koel en droog dus de ideale plaats. Het is best wel tof het is een tocht van evenwicht en een balans vinden in het staan en buigen om dan nog eens de was in de wasmachine te proppen. Daar ben ik al snel 10 minuten mee bezig om dan op het einde op de rand van mijn bed te gaan zitten en de pijn aan mijn rug even weg te masseren.

Ze zeggen wel ‘iets in de wasmachine steken je moet je rug sparen’ … je moet door je knieën gaan en dan de was in de wastrommel steken. En dan heb je Inge ik kan niet door mijn knieën, ik kan mijn 2 handen niet gebruiken om de was in de trommel te doen,… Maar ik kan ook niet met de rolstoel in mijn waskot en zeker niet als de deur van de wasmachine openstaat. Ik roei met de riemen die ik heb en ik kan een wasmachine vullen en doen draaien en de rest laat ik over aan mijn gezins- of poetshulp. Als de laatste was uit de machine komt en de droogtrommel in gaat en die is nog niet droog als de gezinshulp vertrekt laat ik de droogkast gewoon verder draaien en de slimme droogtrommels stoppen automatisch als de was droog is. De volgende keer als ik hulp krijg komt er alles uit en wordt er verder gewerkt. De poetshulp doet alles met nat, stof afnemen,bedden opmaken en hier en daar wat opruimen. Met mijn gezinshulp maak ik eten, doe ik boodschappen, verdeel ik de week en maak ik plannen.

De werkuren zijn goed gevuld voor de dames en heren en het is een goede samenwerking er zijn al dingen tegengevallen maar meestal is het een positieve ervaring. Bij slechte ervaringen bespreek ik dit met de mensen en komt er een oplossing. Het is maar 1 of 2 keer gebeurt dat er iemand is die niet meer moet komen. Al is er 1iemand die niet meer kwam omdat ik ze uit het verleden ken en dat is veel te dicht bij me.

Ik besef maar al te goed dat zonder die mensen het een heel ander verhaal zou zijn voor mij. Alleen wonen zou een pak moeilijker zijn. Vooral de praktische zaken zou ik niet kunnen alleen wonen zou gaan want ik heb mijn thuisverpleging. Boodschappen, onderhoud bv. stof afdoen op bepaalde plaatsen lukt niet, de was in de droogkast steken, deftig dweilen ik kan mijn emmer niet eens deftig vullen en uit de gootsteen nemen.

Gelukkig heb ik oma (mijn mama die sinds januari 2005 omgetoverd werd tot oma) die op regelmatige basis komt eten maken. Mijn broer die naar het containerpark moet of een klusje moet doen, Robin die mee gaat naar een bijeenkomst voor personen met een NAH van de ambulante thuisbegeleiding,… Het zijn dingen die ik als familie niet wil maar het kan niet anders. Want mijn familie is op de eerste plaats familie mijn mama die mama is en oma voor mijn jongens, mijn broer die peter is van Lander, mijn zus An. Een vriend en een vriendin die er staan om leuke dingen te doen,…

Maar mantelzorgers mogen onder geen enkel beding vergeten worden want ze zijn van onschatbare waarde. Mijn mama, broer, zussen, neven, nichten, vrienden zelfs buren het zijn mensen die 100% achter me staan en in mij zijn blijven geloven. De meesten hebben alles meegemaakt. Het ziek worden, mijn revalidatie, het zelfstandig gaan wonen ze zijn er steeds geweest en als ik ze iets vraag dan staan ze er nog steeds en dat is zo warm.

Maar ook mijn gezins- en poetshulp die mensen kan ik echt niet wegdenken en ik ben ze dan ook allemaal heel dankbaar voor wat ze doen en ze zijn er voor mij maar ook voor mijn jongens. Want het zijn zij die er mee voor zorgen dat mijn kinderen kunnen zijn en geen zorg-persoon.

Wat ik wel geleerd heb is mezelf beschermen maar tegelijkertijd open te stellen voor hulp. Het is een lange weg geweest en ik heb echt moeten leren ‘te durven vragen’. Vragen wil je verse lakens leggen, wil je met nat kuisen en zelfs ik moet morgen verse kledij hebben, zeker als ik moest zeggen ik moet ook een BH en een onderbroek hebben. Ook de gedachte dat ze mijn ondergoed wassen en plooien. Ik heb me echt moeten openstellen om hulp te aanvaarden en zeker te denken ‘het is geen schande’