Ik moet nu mijn rechtervoet naar voren brengen
maar het voelt niet vertrouwd aan. Ik sta niet stevig op mijn rechterbeen en ik
probeer steun te zoeken met mijn linkerhand. Er is geen kruk maar wel een muur.
De eerste weken maanden gleed mijn hand langs de muur en dan denk je ik heb
niets vast maar toch voelt het vertrouwd aan
Het
is zoeken naar mijn evenwicht
7
dagen op 7 - 3 keren per dag oefeningen met mijn armen, handen en schouders om
die calcificaties tegen te gaan. Met gewichten, Terraband en andere rommel ga
ik te keer. In het weekend en vakanties probeer ik dit samen met Lander en
Volker doen. Maar daar knelt het schoentje. Er is geen probleem met de jongens
maar zelf zit ik niet achter mijn veren om dit te doen. Ik heb wel leukere
dingen die ik kan doen dan die toch wel zware en pijnlijke oefeningen.
Ik
weet dat ik die krachtoefeningen moet volhouden voor mijn schouders. Want aangezien
ik in een manuele rolstoel zit heb ik mijn schouders nodig. Want bij elke slag
die ik geef aan mijn wielen om vooruit te gaan heb ik die schouders nodig want
de kracht komt daaruit. Gelukkig heb ik die Wheeldrive maar ik wil die beweging
wel houden.
Vorige week op consulatie bij de revalidatiearts in
Pellenberg werd dit er nog maar eens ingestampt! Hoe belangrijk die oefeningen
zijn. Maar soms heb ik gewoon geen goesting meer om dit allemaal te doen. Het
was een raar gevoel om daar nog eens binnen te gaan. Inschrijven, wachten en
dan mijn naam horen en 100 keer moet ik zeggen ja ik ben geboren op 7 oktober
1974. Ik had een afspraak met een assistent en dan gaat die naar de supervisor
en die komt om zijn of haar beurt eens kijken. Ik weet wat er fout is want 2
jaar geleden was die pijn er ook en het is een constante pijn die elke keer
terug komt en niet verbeterd.
Ja
nog steeds zeggen ze doe jij je oefeningen! Ja en neen want soms denk ik pff
laat me gerust ik wil gewoon eens dat het allemaal voorbij is. Dat ik wakker
word uit die nare droom en waar ik dan weken van denk dat was een vieze droom.
Ik
zou er alles voor geven om maar eens 48 uren geen pijn zou hebben 100%
beweeglijkheid in mijn schouders en armen. Maar neen dat zit er niet in nu niet
nooit niet meer. En dat is nu een realiteit!!!
Bloed
overgeven, ziekenhuis binnen via de spoed, na 10 weken wakker worden en niets
meer kunnen en 16 maanden later werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Dat was
echt en nu meer dan 6 jaar kan ik al heel veel dingen. Ik veel verloren maar ik
heb veel teruggewonnen. Maar er zal altijd een verlies blijven. Die schouders
zijn er 1 maar ook mijn bekken en knieën van en ik ga nu een aanvraag doen voor
een nieuwe relaxzetel. De mijne is tot op de draad versleten en het word tijd
voor een nieuwe. Ik ga nu voor een beter model dat me een optimale
ondersteuning geeft in mijn rug omdat bij die dat ik heb als ik de transfer doe
rolstoel zetel kan ik me moeilijk perfect positioneren. Maar nu ga ik voor de
perfecte houding. Want ook ik zit niet perfect in de rolstoel omdat mijn rug is
niet perfect recht.
Het
is nu zoeken naar een firma die dit doet want niet elke bandagist doet dit. De
firma waar mijn rolstoel vandaan komt doet dit niet. Maar mijn thuisbegeleider
doet zijn huiswerk perfect en heeft samen met zijn collega een firma in Dessel
gevonden.
Maar
als je extra hulpmiddelen nodig hebt dan word je letterlijk met je neus op de
feiten geduwd en krijg je even een dipje. Looprekje, hoog-laagbed, grijptang om
dingen te nemen waar je niet aan kan, badlift,
voor alles is er wel een
oplossing en ik ben al blij dat dat ik vele hulpmiddelen niet nodig.
Ach
de pijn, sommige dingen niet meer kunnen, de hulpmiddelen het is iets wat
dagelijks in mijn leven zit en dagelijks word ik erop gewezen op dingen die ik
niet meer kan. Leuk is het niet maar echt volgens mij zijn er nog zoveel andere
ergere dingen. Ik weet voor mezelf dat het niet progressief is en dat alles
stabiel blijft. De pijn komt en gaat zoals het weer, de calcificaties en die
ossificaties zijn en dan kan veranderingen teweegbrengen en dat brengt de
meeste pijn met zich mee.
Maar
gelukkig heb ik Lander en Volker mijn 2 lieverds en ze zijn nu 6 dagen bij me
geweest en als je ze dan moet afgeven dan word ik toch altijd een beetje stil. En
denk ik binnenkort zie ik ze terug.
