En dan merk je…

gisteren heb ik echt ondervonden wat een hersenstaminfarct doet met je lichaam en vooral met je geest deze keer.

Dat de communicatie niet goed loopt met mijn lichaam dat weten we maar wat zoiets doet met mijn hoofd dat maakt het nog enger en het is zo onzichtbaar.

Als de tv opstaat staat het geluid nooit hoger dan 5 en als de jongens er zijn mag hij niet luider dan 7. Als er teveel geluid binnenkomt dan word mijn hoofd gek. Teveel beweging maakt mijn hoofd gek te snel draaien met mijn hoofd dan word mijn hoofd gek.

Maar dat het me emotioneel heeft geraakt heb ik weer eens ondervonden.

Blij zijn, verdriet en boosheid ligt zo dicht bij elkaar.

gisteren hoorde ik dat 1 van de verpleegsters een andere weg opgaat en andere horizonten gaat opzoeken en dat is al een trigger om heel verdrietig door de dag te gaan.

Er knapte echt iets van binnen en ook al had ik een leuk dag als ik eraan denk dan schieten de tranen me te binnen en denk ik oh neen. Ik weet dat ik ze nog ga horen en zien maar het doet me zoveel pijn.

Ik weet dat ze knopen moet doorhakken en als deze job haar iets te zwaar wordt dan moet ze haar eigen weg gaan. Ze vindt het spijtig voor haar collega’s ze vindt het spijtig voor sommige patiënten waar ze een goede band mee heeft maar het is tijd dat ze zorgt voor zichzelf en haar kinderen.

Maar dan voel je die NAH of Niet Aangeboren Hersenletsel echt wel boenk binnenkomen. De vroeger zo afgeronde kantjes zijn nu vlijmscherp en er is geen gevoel van het gaat zozo. Je bent blij, je bent boos of je bent verdrietig. Maar een lag en een traan liggen heel kort maar dan ook heel kort bijeen.

Ik zou dit zo graag onder controle hebben maar dit is iets teveel gevraagd van mezelf en erna denk ik dan Ach Inge zo erg is dat nu ook weer niet, he. Want tussen de tranen zeg je wel ik ben blij voor je en je moet ook aan jezelf denken. Niet aan je collega’s want vrienden blijven het maar gewoon aan jezelf denken.

Zo deed ik het ook vroeger ik ging weg voor mezelf niet voor mijn baas, collega’s, partner, kinderen gewoon voor mezelf want als je op een werk bent en het is niet fijn dan voel je je ook niet goed en straal je dit uit naar iedereen om je heen.

En toen had ik wel mijn emoties onder controle. Maar nu zeg ik dat ik een watje ben, een spons het maakt niet uit. Ik zie en voel heel snel verdriet van andere mensen, ik voel boosheid bij mensen en ja het is soms moeilijk om dat allemaal deftig te rijmen met elkaar. En op een dag zeg ik dan ook even stop ik wil een dag voor mezelf of een dag dat ik alles op een rij kan zetten.

Dit is met alles dingen die ik voor mezelf doe moet ik voorbereiden en laten bezinken, dingen dat ik voor anderen doe moet ik ook soms even bezinken.

En zo zal mijn leven nu zijn alles tot mij laten komen en dan even laten bezinken.