Ik ben een paar dagen ziek geweest koorts, keelpijn, moe. Ik had weer zo van die dagen waar ik bang voor ben geworden sinds februari 2011. M’n jongens waren sinds vorige maandag bij me maar vrijdag kreeg ik keelpijn. Zaterdag was ik heel moe en heb ik geslapen gelukkig was oma er om even bij de jongens te blijven maar ik ben wel in de buurt gebleven. Volker, Lander hebben gezelschapsspelen gespeeld, getekend en een computerspel gespeeld. Het was op zich wel tof. Ik was op zich ook wel blij dat ik even dat uurtje heb geslapen want we hadden in de namiddag een afspraak met een hele goeie vriend. Een vriend die ik al maanden niet meer had gezien. Volker en ik hebben samen brownies gebakken. Volker heeft zelfs 2 brownies versierd en was super trots op het resultaat en stoefte kijk ik heb dit erop geschreven ‘happy birthday’ het was zo schattig.

In de week hadden wel ook al cookies gebakken Lander die er geen zin in had en Volker die niet in normale doen was, het een hele opgave. Toen de koekjes klaar waren vroegen we wie wil er een koekje!!! Stond Volker al te lekkerbekken en sinds toen had hij geen pijn of zo meer.

De week was enorm leuk en ik heb het mogen uitzweten. Zondag met kers op de taart koorts L dan denk ik inderdaad aan 2011. 2011 iedereen weet wat er is gebeurt maar als je ziek bent en je hebt een botscan voor de boeg dan denk je terug aan de tijd van toen, de tijd dat het ineens fout liep met me.

Je denkt dan inderdaad van waar kom ik en wat heb ik bereikt. Ik weet niet alles maar er zijn dingen die ze me verteld hebben want ik heb een zwart gat van ongeveer 3 maanden. Het is een hele tijd. Ziek worden dat doe je sneller dan genezen. Maar die ene periode zou ik zo graag vergeten. Ik probeer die periode achter me te laten, maar vergeten neen dat kan ik niet. Ik heb zoveel moeten slikken en elke keer dacht dit zal het nu wel zijn maar er kwam altijd een stukje bij op de berg, want ik kon door de bomen het bos niet zien (zegt het gezegde). Het was het ene na het andere en het ene was al erger dan het andere. Er zijn toen vele tranen gerold. Zeker toen ik mijn 2 super jongens zag en ze dingen wou geven die ik niet meer kon. De confrontatie was me soms veel te veel en ik kroop liever alleen weg op m’n eiland. Een eiland waar ik geen confrontaties moest aangaan.

Ik voelde me veilig op m’n plekje. De eerste 2 maanden toen ik in Pellenberg lag op eenkamer alleen vond ik het wel leuk (niet leuk leuk) Ik lag er alleen en m’n eiland was een vrij groot eiland voor mij alleen en niemand ambeteerde me toen. Nu ja als ik er lag was ik ook alleen ik kon niet eens bewegen en ik had een tikbel. Ik keek tv veel tv want ik kon niets anders ik kon zelfs niet smsen of op internet gaan. Ik kon m’n hand enkel omhoog of omlaag doen en daar stopte het dan ook. Elke dag kwam de kine langs 2 maal en een uurtje ergotherapie… Elke dag weer en m’n dagen waren dezelfde.

De leukste momenten waren toen m’n kerels binnen kwamen en de onverwachte bezoekjes m’n zussen, broer, tantes, neven, vrienden en vriendinnen er werd heel wat gelachen op de kamer. In die periode was het ook een vrij hechte groep die er was en ik heb de mensen 1 voor 1 beter leren kennen. Ik was 1 van de jongste patiënten op een paar na. Na zoveel jaren ben ik nog steeds bevriend met Lieve P, Lieve, David, Stefan, Lisa, Vic enz. Het is toch fantastisch, enkele mensen die kunnen meepraten over gemeenschappelijke dingen in dit geval een NAH, een eventuele lichamelijke beperking die we zijn opgelopen,… Iedereen heeft zijn deel van de koek gekregen en we zijn er samen doorgekomen. Samen waren we een sterk team. We hebben samen verdriet gehad, we hebben samen veel gelachen, we luisterden naar elkaars verhalen, we praten over de toekomst, kinderen, kleinkinderen,… We waren een hechte groep. Er was 1 nadeel ik ben toegekomen en ik heb er veel weten komen maar ik heb er ook een heel deel zien vertrekken. Mensen vertrokken naar huis om dan te ontdekken dat thuis zijn toch wel soms moeilijker loopt dan verwacht. Pellenberg was een beschermde omgeving en je ontdekte dat er altijd personen die slechter waren dan jezelf. En een keer thuis ben jij de meest zorgbehoevende. De therapie loopt thuis verder en er komt hulp van alle kanten. Gezinshulp, verpleging, kine,… allemaal zorgverleners die er zijn voor jou. Want alleen kan je het niet meer!!!