Het is vandaag exact 2 jaar geleden dat ik op ontslag ben gegaan uit het revalidatiecentrum Pellenberg ik had er zolang naar uitgekeken juni 2012 een magisch moment. Ik weet dat Volker en Lander de kamer binnenkwam en toen kon het niet snel genoeg gaan mama moest mee gaan naar huis. Het laatste was ingepakt en in de auto gezet om dan nog eens bij iedereen dag te zeggen. Verpleging, dokters, therapeuten, logistiek personeel, patiënten iedereen die ik kende. Wat deed het raar ik moest er heel lang niet meer zijn. Ik was zo gelukkig ik ging herenigd worden met mijn gezin. Volker, Lander mama is THUIS en ze moet niet terug naar het ziekenhuis. Alles werd op punt gesteld verpleging, gezinshulp iedereen die over de vloer kwam om in ge haar verdere thuisrevalidatie verder te zetten. Dagelijks kwam 5 van de 7 dagen kinesiste.
De eerste dagen weken liep ik wat verloren ik miste de standvastigheid van Pellenberg. Het was toch wel mijn 2^de thuis geweest Pellenberg, ik voelde me er geborgen, ik voelde me er gewoon goed. Toen ik thuis was het toch moeilijk ik had niet het gevoel dat ik alles een plaats mocht geven. Ik werd geleefd en ik mocht niets op mijn tempo doen. Ik kreeg de boodschap ik  ben er ook nog de jongens zijn er ook nog en ge trekt u van niet iets aan. Ok ik zat vaker aan de pc en neen ik ging niet contant gaan kijken wat de jongens deden. Voetbal, tikkertje, zwieren. De zorg werd de zwaar bevonden en alles werd opgedreven de gezinshulp, verpleging en Inge haar zelfvertrouwen werd neergehaald. Ik bleef maar ploeteren en op een dag heb ik de hoop opgegeven en na 19 maanden ben ik weggegaan en ik moet zeggen het is 1 van de betere beslissingen. Het doet pijn en ik mis mijn kerels enorm maar ik kon niet anders. Ik deel veel maar sommige dingen deel ik niet. We zijn nu dus 2 jaar thuis van Pellenberg en ik zeker niet negatief terug aan die periode elke maandag ga ik er terug voor te oefenen en ik kijk er zeker naar uit. Wie weet heb ik het op een dag niet meer nodig maar daar twijfel ik toch aan als ik realistisch nadenk.