De chocoladecake was helemaal niet gelukt. Er was een korst maar de binnenkant was lopend. Jo en ik hebben nog een nieuwe gemaakt en die was wel gelukt. Oma bakte ondertussen de wafeltjes. Het was niet het recept dat ik anders gebruikte dus het ging anders dan anders. Na de bak sessie dacht ik eraan het zijn andere wafeltjes die ik maak. Parijse wafeltjes steeds een succes. Ondertussen is Wolf hier binnen geschoven om te zeggen dat hij werk heeft gevonden, Scholengroep 11 gaat hij onveilig maken, ocharme Volker en Lander want ze behoren tot die groep met hun schooltje. 

Voor mij ik heb het overleefd maar ik ben doodop, mijn kaars is uit, iets te veel hooi op mijn vork genomen. Om de zoveel tijd merk ik zo een aanhangsel van wat ik voor heb gehad, een restletsel noemen ze dat ook en het is niet fijn om daar mee geconfronteerd te worden. Ik ben daar het slachtoffer van maar ook mijn omgeving. Ik ben moe, kort en ik trek me terug in mezelf. Ook al probeer ik dit proces wel uit te stellen het heeft zijn weerslag. Vandaag de vermoeidheid, de schouderpijn. Soms allemaal iets teveel. Straks samen met de jongens naar FC De Kampioenen kijk en dan oogjes toe en de snavels zeker en morgen weer fris en monter. Morgen krijg ik bezoek van David. David was een mede-patiënt in Pellenberg. David is 1 jaar ouder dan ik en hij is gehuwd en heeft een dochtertje een jaar jonger dan Lander. Volker kent ze vooral van dat ze steeds achter hem aanloopt. Best grappig. David en ik alle 2 ouder, zelfde leeftijd en partner van ... We waren alle 2 op een plaats waar we niet wilden zijn. We wilden alle 2 thuis zijn bij ons gezin en samen ons gezin dragen. Maar neen iets heeft er roet in in ons leven gestrooid. En daar zaten we dan ver weg van huis waar ze ons nodig hadden. Alle 2 waren we zeer gemotiveerd om er te geraken. Kine, ergo, ... Elke dag opnieuw zaten we samen aan tafel we lachten, we babbelden over grappige dingen maar ook serieuze dingen. Na al deze tijd hebben we nog steeds contact en ik zou dat ook zo graag houden.