Heel veel mensen die langdurig in het ziekenhuis liggen brengen hun laptop mee om gewoon contact te houden met de buitenwereld. Ook al heeft ieder bed een touchscreen met tv, internet en telefoon. Het ding is traag en je moet verdorie veel geduld hebben en een goede coördinatie van je vingers  en handen, iets wat me ontbrak de eerste weken in Pellenberg. Ik lag toen in het begin van de gang op een kamer alleen. Ik kon toen al mijn vinger bewegen maar voor de rest niets. Ik heb gewrongen voor toch mijn hand, vingers en arm samen te doen werken en te bewegen zodat ik de tv kon bedienen want de herhaling van het journaal zien dag in dag uit is het ook niet. 

Soms denk ik eraan en dan denk ik oh Inge van waar kom je. Ja ja, ik kon alles maar toch. Toen werd ik in een rolstoel gezet gepositioneerd met kussens dat ik niet omviel. Ik ben toen ook eens buiten gekomen en het was zalig mijn snoet in de zon en de wind door mijn haren (hele korte haren piekjes want er was een deel weggeschoren en ze hebben dat toen gelijk geknipt). 

De eerste keer dat Jeroen (kine) met mijn hand door mijn haren ging, wat een sensatie het was maanden geleden. Het zijn kleine dingen door je haren gaan, je neus nog eens voelen, de tv bedienen, een boterham naar je mond brengen het zijn dingen die ik terug moest leren. De bewegingen zaten nog in mijn hoofd maar er moest gewoon terug communicatie zijn met mijn lichaam. Op 8 december 2011 toen was er ronde tafel (ronde tafel is een gesprek met alle therapeuten kine's, verpleegkundigen, dokters, enz) Peter de kine vertelde me toen "Inge ik weet wat je wilt maar stappen zit er niet meer in toch niet hoe jij het wilt" De hemel viel toen letterlijk op mijne kop. Ik stond toen op de agenda van Jeroen en ik weigerde mee te gaan en therapie te volgen, ik nam als het ware een baaldag. Ik heb dat een keer of 3 misschien 4 keer gedaan op die 13 maanden in Pellenberg. Jeroen was super lief en is toen bij mij komen zitten en we hebben even gebabbeld hij begreep me wel. 

Peter die steeds een grens verder ging en waarbij ik veel pijn heb gehad. Ik heb toen veel gebruld, gevloekt maar ik heb toen enkele grenzen verlegd. 

Sabien die het meeste met mij heeft geoefend en er me steeds doorsleurde, chapeau ze hebben Inge overleefd. Met Sabien heb ik alle lief en leed gedeeld. Op een moment was ik het allemaal zo beu dat ze me heeft meegenomen naar buiten voor een babbeltje allee een serieuze babbel. Ze kon heel vaak de pleister op de wonde leggen. Nu nog denk ik er vaak aan terug en mail ik haar af en toe. Ik zie haar ook op maandag voor de kine. Het is ook door haar dat ik ambulant naar Pellenberg mag gaan en ze heeft een heel goed contact met Annemie. 

De kine studenten waarmee ik echt gelachen heb, elke maand 4 studenten maal 13 maanden is ongeveer 52 kinestudenten heb ik gezien tijdens mijn opname. Ik heb ook meegedaan aan een studie van een prof. Geert vroeg aan verschillende patiënten ook aan mij of we wilden deelnemen 4 weken elke woensdag 4 studenten die intensief oefeningen deden. Ik heb dit gedaan want het zal nooit kwaad kunnen. 3 toffe madammen en 1 toffe gast. Ik zat toen nog ondersteund maar ze hebben me gekregen dat ik actief en alleen kon zitten. Voor een doosje lekkere chocolade waarom niet. Geert, ik heb er niet van gegeten maar de jongens vonden het super lekker.

Maar een pijn gevoel die grens ligt hoog een plakker van mijn lijf trekken doet geen pijn, een EMG laten nemen doet geen pijn, een spuitje laten zetten doet geen pijn op mijn tenen staan doet geen pijn. Het enige wat wel pijn doet is als ik mijn been plooi en aan een bepaalde plooigraad kom dat doet enorm veel pijn maar dat nemen we erbij dat is dan goed gemobiliseerd maar dan wel met tranen in mijn ogen.

 

2 nachten geleden ben ik aangevallen door muggen. Vroeger vonden ze me nooit maar dit jaar amai. Jo is Eucetazalf gaan halen en muggenstick. Hopelijk helpt het. Het grappige is dat die muggen niet veel hebben aan mij want als ze ergens tegenvliegen en ze hebben een schaafwonde dan bloeden ze dood met mijn bloedverdunners.

Deze morgen ook een paar plannen voorbereid we gaan met nonkel Marc, Michiel en Jeroen naar Planckendael op zaterdag en de 2 jongens blijven ook logeren die avond. Molly is de sterilisatie goed doorgekomen en komt zaterdag mee.